Archive | onderwijs RSS feed for this section

Van passagier naar crew op SpaceShip Earth

9 feb
Workshop ‘Gesprekje met een stekje’ van Bo Lagrand. Tekening Evy.

Afgelopen twee weken gaf ik voor de zesde keer seminar ‘Expedition Spaceship Earth’ op HKU en was ik met een aantal studenten op expeditie op ruimteschip aarde met als doel meer bewustwording en verbinding met de planeet en elkaar te creëren. Aan het eind van de twee weken vroeg ik de studenten een brief te schrijven aan toekomstige twijfelende seminar deelnemers. Geen leerdoelen vooraf maar leerervaringen achteraf. Bij het lezen van de brieven werd ik af en toe diep geraakt.

Goeiedag twijfelende toekomstige expeditieleden, 

Kiezen doe jij, ik kan je alleen vertellen wat mijn ervaring is geweest. Waarom ik jou dit seminar wil aanbevelen. Uiteindelijk bepaal jij of je de uitdaging aan wil gaan. 

Van passagier naar crew op ruimteschip aarde. Dat is het doel van dit seminar. Dat lijkt op eerste gezicht best vaag, maar ik zal het je uitleggen. Aarde is het ruimteschip waar wij als passagiers op wonen. We gebruiken het ruimteschip om te kunnen overleven. We maken als passagiers veel gebruik van de aarde, maar leveren niks terug. We leven van de aarde en niet samen met de aarde. In dit seminar leer je wat jouw rol is op deze aarde om uiteindelijk crew te worden van ons ruimteschip aarde. 

Door verschillende excursies, films, opdrachten en workshops leer je meer over het ruimteschip waarop we leven en jouw rol daarop. Zo hebben we een prachtige wandeling gemaakt en daarbij een podcast geluisterd die ons een idee gaf over hoe oud de wereld al is en wat er in die tijd allemaal is gebeurd. Daarnaast hebben we een workshop gehad van een medestudent die ons een gesprekje met een stekje liet doen. De manier hoe je je na dat gesprek verantwoordelijk en verbonden voelt met het stekje is niet te omschrijven. Je voelt opeens echt een band. Net zoals je dat voelt met je vrienden en familie. Dit zijn enkele voorbeelden van activiteiten die we hebben ondernomen. Het programma is erg vrij en veel ruimte voor persoonlijke inbreng. 

Mijn conclusies na dit seminar
Ik voel meer een connectie met de aarde. Dit zorgt ervoor dat ik me verantwoordelijk voel voor de keuzes die ik maak. Daarnaast heb ik geleerd dat de aarde voor veel problemen al een oplossing heeft gevonden. In het werkveld beeldende kunst en design wil ik dit aspect van het seminar graag meenemen als ik iets ga ontwerpen. Kijken wat er al is op aarde en daarvan leren. Het seminar is naast het grote onderwerp ook door de verschillende podcasts en filmpjes/documentaires een grote inspiratiebron geweest. 

Hopelijk heb ik je goed kunnen informeren over dit seminar en kan jij nu een overwogen keuze maken. 

Zit je in het onderwijs of ben als bedrijf nieuwsgierig geworden naar hoe je mensen transformeert van passagier naar crew op Spaceship Earth? Bel (0624965000) of mail me (cornoltee@mac.com)

Het zou fantastisch zijn als we meer passagiers kunnen transformeren naar crew.

Dood gevonden op Dutch Design Week 2022

4 nov

In de documentaire ‘Spring & Arnaud – Kunst, liefde en sterfelijkheid’ vertelt Spring Hurlbut over haar werk Airborne (2008). Een video van 19 minuten en 40 seconden waarin je ziet wat er gebeurt als je de deksel van een urn van een overledene verwijdert en de kleine asdeeltjes zich als wolken verspreiden;

“Death is one of the most important moments in life. The moment of freedom and transformation.”

De dood heeft voor mij altijd iets claustrofobisch gehad. Voor altijd opgesloten liggen in een kist 1,5 meter in de grond of je dood lang op de vensterbank (of donkere kast) van je nabestaande(n).

Na het zien van een een deel van Airborne weet ik wat ik wil als ik dood ben.

Ik wil gecremeerd worden en dat het openen van de urn gefilmd wordt tegen een zwarte achtergrond. Vervolgens “knallen we er een muziekje onder” zoals mijn pa zou zeggen; Hallelujah van Jeff Buckley. Dat ziet en klinkt er dan ongeveer zo uit:

Airborne Cor Noltee (1967-?)

Ik hoop dat de premiere nog even uitgesteld wordt en dat jij bij de voorstelling aanwezig bent.

Prachtig toch. Maar na het zien van het werk van Greta Ballschuh wil ik het toch anders. Na het zien van haar eindexamenwerk Question of Matter wil ik gewoon zo hup de grond in.

QUESTION OF MATTER, Greta Ballschuh, greta.ballschuh@gmx.net

Je mag me ook gewoon op de grond leggen. Ons ecosysteem is een constant roulerende cyclus van voedingstoffen en mineralen zodat toekomstig leven mogelijk is. Maar door onszelf buiten ‘de natuur’ te plaatsen doorbreken we die cyclus, met uitgeputte bodem als resultaat. Toch kunnen we na onze dood de bodem iets teruggeven wat ze kan gebruiken; ons lichaam. Ons lichaam bevat alle basis voedingsstoffen die planten nodig hebben om te groeien, variërend van koolstof en stikstof, tot calcium en magnesium. Als we gecremeerd worden of begraven in een kist dringen die stoffen niet of nauwelijks door in de bodem. Worden ze geen onderdeel van de cyclus van het leven. Maar als we geloof en conventies los laten en onze naakte lichamen doneren aan de bodem kunnen we leven geven aan de uitgeputte bodem en zo weer onderdeel van de ‘natuur’ worden. Misschien moeten we wel een pak aan. Ik stel het ‘Mushroom Death Suit’ van Jae Rhim Lee voor uit 2013. Een pak met een schimmellaag die de giftige stoffen in ons lichaam onschadelijk maakt.

Jae Rhim Lee, Mushroom Death Suit (2013)

Maar zolang je nog rechtop loopt is Footwear Therapy van Léa Simon misschien iets voor je. Schoenen bieden ons vele fysieke voordelen. Maar schoenen hebben veel meer te maken met expressie en emotie. Functie lijkt bijna bijzaak. Ik loop soms zelfs naast mijn schoenen. Ik draag geen hakken maar ik kan me voorstellen dat het een powershot en vertrouwen geeft. Ik voel me echt anders met mijn rode Salomons dan met mijn Italiaanse AKU’s. Met dit idee ontwierp Simon een paar schoenen die nieuwe emoties in de drager moet veroorzaken. De vorm van de schoen veroorzaakt een lichte balans beweging die verandert als je loopt. Lopen wordt een ritmische balansact waarbij je aandacht volledig gericht is op de stappen die je neemt. De bovenkant is gemaakt van wol voor warmte en comfort, als een dikke sok. De combinatie nodigt uit om naar buiten te gaan en mindful stappend tot rust te komen. A matter of walking. Keep walking.

FOOTWEAR THERAPY, Léa Simon, leasimon745@gmail.com

Het bekijken van de eindexamenwerken is een hardcore masterclass niet oordelen. Als je afgaat op wat je ziet loop je vloekend en tierend of met een permanente vraagtekenfrons op je voorhoofd. Gelukkig had ik 6 dagen de tijd zodat ik zodra mijn linker wenkbrauw een opwaartse beweging inzette ik pas op de plaats maakte, een keer diep in en uit ademde en keek. Wat zie ik. Zo ook bij het werk van Leon Barre;

COPY COPY, Leon Barre, leonbarre@t-online.de

In eerste instantie zag ik allemaal kopjes, in tweede instantie zag ik rijen kopjes, in derde instantie zag ik rijen kopjes die op elkaar leken en toen dacht ik laat ik de tekst maar even lezen.

Kopiëren is een onontkoombaar aspect van het leven. Het is hoe we leren en hoe onze cellen regenereren. Maar in de wereld van design wordt het vaak beschouwd als taboe en in het algemeen verboden door regelgeving. Het ‘originele ontwerp’ is heilig maar is het echt zo slecht om iets te imiteren wat al een keer gedaan is. Met COPY COPY verkent Barre een wereld waarin kopiëren een speelse en oprechte gezamenlijke activiteit wordt. In een serie workshops worden deelnemers gevraagd een kopie te maken van een origineel, gebruik makend van klei en tools.

Elk kopje is een imperfecte interpretatie van de maker. Elk kopje is een originele kopie van het origineel. De workshop herdefinieert originaliteit en auteurschap. Iedereen is eigenaar van zijn eigen origineel.

Mijn uitvaart ziet er nu als volgt uit. De uitnodiging is een schatkaart. Niet heel ingewikkeld. Ik wil wel dat jullie me vinden. Aangekomen in het bos lig ik er al, in mijn Mushroom Death Suit. Jullie moeten wel nog even een kuil graven. Er zijn lepels. Van de klei maken jullie een kopie van mijn favoriete koffiebeker. Vervolgens krijgt iedereen een paar schoenen van Léa Simon en waggelen jullie naar de kroeg waar jullie, inmiddels harde kopje, wordt gevuld met een drank naar keuze.

Proost.

4. Gerooid voor de Dutch Design Week.

11 nov

Gisteren publiceerde ik het verhaal over de Gele Kornoelje die ik samen met mijn kleinzoon plantte. Vandaag deel ik het concept ‘1 boom 20 studenten’.

Waarschijnlijk heb je nu al een idee waar dit concept over gaat. Ik maak even een zijsprongetje naar een aantal verwante concepten waar ik fan van ben en zal proberen toe te lichten waar mijn enthousiasme vandaan komt.

Laat ik beginnen met een van mijn favoriete ontwerpers Christien Meindertsma. Zij is een toonbeeld van nieuwsgierigheid, verbeeldingskracht, vasthoudendheid, discipline en samenwerken.

Ze was nieuwsgierig naar wat er allemaal met de ‘ingrediënten’ van 1 varken gebeurt. Ze ontdekte dat alles van een varken ‘op gaat’ en belandt in een divers aantal producten, variërend van kogel tot drop, van de remmen van een trein tot schuurpapier. Er blijft niets over. Het drie jaar durende onderzoek heeft ze prachtig verbeeld in een boek waar alle producten/toepassingen staan afgebeeld; PIG 05049:

PIG05049_cover

PIG05049_kogelPIG05049_dropPIG05049_treinremmenPIG05049_schuurpapier

Het ‘boek’ won de Dutch Design Award in 2008 en op haar site staat een ‘special credit’ vermeld voor Julie Joliat, de grafisch ontwerper van PIG 05049.

Een ander geweldig project van Christien Meindertsma dat aansluit bij de gedachte ‘1’ is het project One Sheep Sweater uit 2010; een serie van 20 truien die allemaal gebreid zijn met de wol van 1 Merino schaap uit Aerle Rixtel, een dorpje in Noord-Brabant. De truien zijn allemaal op dezelfde manier gemaakt, toch is elke trui anders door het verschil in kwaliteit van de wol.

Het schaap voor:

ONESHEEPSWEATER_before

Het schaap na:

ONESHEEPSWEATER_after

Schermafbeelding 2019-11-11 om 09.33.01Schermafbeelding 2019-11-11 om 09.33.11ONESHEEPSWEATER

De truien zijn onderdeel van de collectie van het Stedelijk Museum in Amsterdam en van het Textielmuseum in Tilburg, waarvan hier een foto. Je ziet er goed de verschillen in kleur, textuur en grootte.

onesheepsweater_textielmuseum17279au

Al schrijvende en nadenkend realiseer ik me dat ik dit soort projecten mooi vind omdat ze op een laagdrempelige manier in verschillende media een groot verhaal vertellen. Een verhaal van verbondenheid maar ook (on)zichtbaarheid. Om met het SUCCES model van Dan en Chip Heath te spreken; ze zijn Simple, Unexpected, Concrete, Credible, Emotional en  Stories. Ideeën die blijven ‘plakken’. Ik schreef er al eerder over.

Ik schreef ook al eerder over The One Bag project van Studio Drift. Onderdeel van hun serie Materialism waar ze op werkelijke prachtige wijze de materialen van gebruiksartikelen tentoonstellen. Zoals deze Kever uit 1980:

STUDIO-DRIFT_beetle

Of deze:

STUDIO-DRIFT_pencil

Een potlood…..zonder gum.

Aan de hand van een potlood met gum laat onderstaand filmpje prachtig zien dat een eenvoudig gebruiksartikel als een potlood onmogelijk gemaakt kan worden door een persoon. Het is een wereldwijd netwerk van mensen en materialen:

 

Het hout van het potlood brengt me bij de gerooide boom die ik ’tegen kwam’ op de Dutch Design Week. Een (1) boom, 20 studenten. Welke ontwerpen zitten er in die ene boom. Wat als je de nieuwsgierigheid en verbeeldingskracht van 20 Design Academy studenten loslaat op 1 boom;

“Om Design Academy studenten op een andere manier contact te laten maken met hun materiaal, hun omgeving en elkaar, nam Atelier NL ze mee het bos in. Ze kregen de opdracht een dag lang met een boom te leven, hielpen mee met planten van 1.000 bomen en het rooien van een grote Esdoorn. Toen die eenmaal omviel, drong het besef door dat het om een levend wezen ging. Iedere student eigende zich een deel boom toe- van de wortels tot de hars en de bladeren- en voerde daar hun eigen project mee uit.”

Ik licht er 2 van de 20 uit:

How do trees smell? Zoa Rosenkranz

Een serie objecten die de natuurlijke geur van bomen viert en de helende geur van de natuur in huis brengt.

howdotreessmell

The Smallest Burning Forrest. Bom Noh.

smallestburningforrest

Kunnen we mensen met bomen verbinden door ze bewust te maken van het feit dat een lucifer van hout gemaakt is en ze door deze lucifer te verbranden stap voor stap mest laten maken……voor bomen.

Een boom, een potlood, een kever, een schaap, een trui en een varken.

Alles is met elkaar verbonden.

3. Een boompje opzetten op de Dutch Design Week.

10 nov

stormhout

Afgelopen Dutch Design Week liep en fietste ik 5 van de 9 dagen in Eindhoven. Ik zag honderden oplossingen en ideeën om huidige situaties te transformeren in gewenste situaties. Soms heel conceptueel, of noem het speculatief, soms heel concreet, mezelf afvragend “Waarom heeft niemand dat eerder bedacht?”

Dit is de derde post over mijn DDW.

Twee andere favorieten vind je hier en hier.

Dit project was een tip van Erwin Slegers, studieleider Graphic Design op HKU. Erwin gaf me een paar tips die buiten het drukke Strijp gebied lagen en waar ik met mijn 40 jaar oude Peugeot vouwfiets naar toe kon fietsen. Met de virtuele Google Maps Dame op de bagagedrager en mijn waterdichte Ortlieb rugtas kruiste ik woonerven en parkjes om uiteindelijk in een woonwijk te belanden waar zich op de hoek van de straat een klein kapelletje bevond. Op de stoep stond een Tiny House volledig van hout en in de hal van de kapel werd het project van AtelierNL toegelicht. Ik had mijn oortjes nog in dus sloeg het aanbod om een mp3 speler met oortjes voor de audiotour te lenen af en scande de QR code die op de uitlegposter stond. Die QR codes zijn toch wel heel makkelijk. Je zet je mobiel in camera stand en je richt op de QR code, vervolgens verschijnt binnen een fractie een fractie van seconde de URL naar de, in dit geval, audiotour van AtelierNL op SoundCloud;

Daar zat dan op een bank gemaakt van een ergens in een park van Eindhoven omgevallen boom in de zomer van 2019 . De verhalen waren van mensen die van dichtbij de storm hadden meegemaakt. Prachtig gemaakt bijna net zo mooi als BOB, de geweldige podcats van de VPRO. Het was heel bijzonder daar te zitten, de verhalen van storm en vallende bomen in mijn oren en de geur van jong fris blad en hout dat nog wortel moet schieten en de lucht in wil groeien.

wildhout

Na een klein kwartiertje luisteren adopteerde ik een boom; een Gele Kornoelje voor in een voedselbos in Eindhoven. Eigenlijk voor mijn kleinzoon en wat bleek, we konden de boom zelf planten. Afgelopen zaterdag reden we naar Eindhoven om in de tweede shift ‘onze’ Kornoelje te planten. Bij aankomst bleken de vrijwilligers zo enthousiast te werk zijn gegaan daar er geen boom over was. Dus ging men in de reeds geplante bomen op zoek naar ‘onze’ Gele Kornoelje want ik had er bij de adoptie daar in die Kapel op de DDW een label aan gemaakt met ‘Cor & Jóa’ op. Helaas werd ie niet gevonden. Gelukkig vond men nog toch nog een boompje en toevallig ook nog eens een gele Kornoelje. Op zoek naar een plek waar die laatste boom  geplant zou kunnen worden vonden we een mooi plekje. En toen Jóa en ik onze groene vingers in de zwarte aarde roerden, zag ik in mijn ooghoek een label met Cor & Jóa erop……naast de Gele Kornoelje die wij aan het planten waren stond de Gele Kornoelje dien ik had geadopteerd. Ik haalde het label er vanaf en schoof het plechtig om een pril takje van onze Gele Kornoelje.

I love it when a plan comes together.

gelekornoelje

 

 

 

 

 

How to be an artist. The End.

26 dec

howtobeanartist_theend.001

Wies Bronkhorst stuurde me het artikel ‘Kunstenaar worden: schaam u nooit’ uit het NRC over een artikel van Jerry Saltz; How to be an artist. 33 lessen die je volgens Saltz van inspiratieloze amateur naar nieuwsgierige verbeelder van je originele kijk brengen. (of in ieder geval helpen een beetje creatiever te leven.) Bekijk het origineel  hier.

jerrysaltz_nrc

Ik las de lessen van Saltz en vertaalde ze in het Nederlands. Soms letterlijk. Soms liet ik stukken weg of vulde aan met eigen materiaal.

Enfin.

Les 1 tot en met 7 hier

Les 8, 9 en 10 hier.

Les 11 tot en met 16 hier.

Les 17, 18 en 19 hier.

Les 20 en 21 hier.

Les 22 hier.

Les 23 hier.

Les 24 hier.

Les 25 hier

en hier

Les 26 hier

Les 27 hier

Les 28 hier.

Stap Zes: Attain Gallactic Brain

Jerry’s kosmische epigrammen. (dat moest ik even opzoeken: epigram (puntdicht, sneldicht) is een kort en bondig gedicht met een woordspeling of pointe.)

Les 29: Kunst is zelfkennis.

Kunst is geen optie, geen siertuin voor het kasteel van beschaving. Het is niet meer of  minder belangrijk dan filosofie, religie of psychologie.

Les 30: “Kunstenaars bezitten niet de betekenis van hun werk.” — Roberta Smith

Onthoudt: iedereen mag jouw kunst – elke kunst – op elke manier die voor ze werkt gebruiken. Jij kan dan wel zeggen dat je werk over het vluchtelingenprobleem gaat maar anderen zeggen misschien wel dat het over klimaatverandering gaat of dat het een natuurstudie is. Cool. 

Les 31: Alle kunst is subjectief.

Wat dit betekent? We zijn het eens dat sommige kunstenaars goed zijn, maar je kan zomaar voor een Rembrandt staat en denken….Het is best bruin. Prima! Het betekent niet dat je dom bent.

Het betekent dat ondanks dat er maar een tekst van Hamlet is, iedereen die het stuk ziet een andere Hamlet ziet. Bovendien zie je, elke keer als je Hamlet opnieuw ziet, een andere. Dit geldt met bijna alle goede kunst. Het verandert constant en elke keer als je het opnieuw ziet, vraag je je af Hoe kon ik dat de vorige keer missen? Nu zie ik het eindelijk echt! Tot een volgende keer en het werk je denken weer omgooit en je waarneming verrijkt en verdiept.

Kunst voert je mee in een ander soort werkelijkheid: Kunst is een statisch, onveranderd ding dat nooit hetzelfde is. Een soort virtual reality die iedereen anders beleeft.

Les 32: Prijs Kwetsbaarheid

Radicale kwetsbaarheid. 

Wat dat betekent? Dat je je werk durft te volgen in de verste hoeken en donkerste plekken. Dingen over jezelf onthullen die je pas kunt onthullen als het werk dit toelaat en niet te falen in middelmatigheid en laffe, halfslachtige pogingen.  Je moet bereid zijn om flamboyant te falen, dingen te doen die dom lijken en anderen je wellicht als slecht persoon zullen beoordelen. Als het eng wordt, blijven kijken en verder werken.

Kun je dat?

Durf je dat?

Les 33: Wees Waanzinnig

Om drie uur ‘s-nachts hebben we allemaal bezoek van onze demonen. Saltz is oud maar hij wordt elke nacht toegesproken. En overdag.

Ze vertellen je dat je niet goed genoeg bent, niet naar de goede school ging, dom bent, onbekwaam, veel te duur bent (of te goedkoop), niet origineel bent, niemand het iets kan schelen wat je doet, dat je HE LE MAAL niets toevoegt. Ze vertellen je dat je maar doet alsof, nep bent, lui, dat mensen dwars door jou en je werk kijken, je geen idee hebt waar je mee bezig bent en dat je het alleen maar doet voor aandacht en geld.

Saltz heeft een oplossing om je demonen de rug toe te keren; luister met aandacht naar je demonen en moedig ze aan om met nog meer te komen. Nog erger. Nog pijnlijker. Zo’n half uur tot een uur om vervolgens keihard “Jaaaa, maar ik ben een fucking genie.”

Dat ben je…..nu. Kunst is voor allen maar niet voor iedereen. Deze 33 regels zijn je tools. Gebruik ze en verander je wereld……de wereld. Aan het werk!

ps

Alle lessen in pdf? Download ze hier:

howtobeanartist

How to be an artist. LES 27. Familie hebben is OK. of doe er iets mee…of aan

24 dec

FAMILIEISOK.001.jpeg.001

Wies Bronkhorst stuurde me het artikel ‘Kunstenaar worden: schaam u nooit’ uit het NRC over een artikel van Jerry Saltz; How to be an artist. 33 lessen die je volgens Saltz van inspiratieloze amateur naar nieuwsgierige verbeelder van je originele kijk brengen. (of in ieder geval helpen een beetje creatiever te leven.) Bekijk het origineel  hier.

jerrysaltz_nrc

Ik las de lessen van Saltz en vertaalde ze in het Nederlands. Soms letterlijk. Soms liet ik stukken weg of vulde aan met eigen materiaal.

Enfin.

Les 1 tot en met 7 hier

Les 8, 9 en 10 hier.

Les 11 tot en met 16 hier.

Les 17, 18 en 19 hier.

Les 20 en 21 hier.

Les 22 hier.

Les 23 hier.

Les 24 hier.

Les 25 hier

en hier

Les 26 hier.

Les 27: Een familie hebben is ok……of doe er iets mee….OF AAN.

Er is een ongeschreven reden dat, met name voor vrouwen in de kunstwereld, kinderen hebben slecht is voor je kunstcarrière. Dat is belachelijk.

Waarschijnlijk had 90% van alle kunstenaars kinderen. Deze kunstenaars waren meestal mannen en het was niet slecht voor hun carrière. Vrouwen waren aan huis en kind gebonden, werden niet toegelaten op scholen en academies, mochten geen naakten schilderen, laat staan leerling zijn van kunstenaars. Dat is voorbij.

Laatst luisterde ik de podcast van Lynn Berger bij de Correspondent. Ze schrijft over cultuur en cliches. Ze is gefascineerd door de sleutelwoorden van deze tijd. “Misschien ken je ze wel, woorden als innovatie, of impact of ambitie. Die lijken vanzelfsprekend maar wanneer je ze tegen het licht houdt, blijken ze stiekem heel veel te zeggen over wie we denken, hopen en vrezen te zijn.”

In de derde aflevering van 29 november 2018 brengt “ze een ode aan een woord dat geen sleutelwoord is, maar dat wel zou moeten zijn. Namelijk onderhoud.”

Beluister de podcast hier.

In de podcast vertelt Berger het mooie voorbeeld van Mierle Laderman Ukeles.

“New York 1969. Ze is net moeder geworden. Een dochter, een zegen, maaaaarrr er is een probleem. De zorg voor de baby en het huishouden slokken al haar tijd op. Wanneer moet ze nu kunst maken. Omdat het 1969 is, en New York en omdat Ukeles een kunstenaar is, doet ze wat ieder ander in haar positie zou hebben gedaan, ze schrijft een manifest; I do a hell of a lot of washing, cleaning, cooking, renewing, supporting, preserving, etc. Staat erin en also up to now separately I DO ART.

manifesto_Ukeles

In haar manifesto for maintenance art formuleert Ukeles ook meteen de oplossing voor haar probleem. Niet langer zal kunst een aparte activiteit zijn naast al het andere dat ze moet doen, nee, voortaan zal ze van haar dagelijkse onderhoudswerkzaamheden Het Werk maken. Kunst dus. Onderhoudskunst. Immers als Marcel Duchamp een urinoir in een sculptuur kon veranderen door het te signeren en in een museum te plaatsen, dan kan zij van het huishouden best een performance maken. En dat doet ze. Haar performances beginnen klein met alleen haarzelf en haar kinderen, de tweede dienst zich al gauw aan, als publiek en uitvoerder in een. Het aankleden van haar kinderen, het sorteren van de sokken, het poetsen van de badkamer, Ukeles fotografeert het, geeft het een titel mee, maakt het tot kunst. Later boent ze ondermeer de trappen van een museum, stoft sculpturen af, harkt bladeren bijeen op een universiteits campus en schrobt de stoepen van kunstenaarswijk Soho.

MierleLaderman

Met zulke ‘performances’ geeft Ukeles commentaar op de soms absurde logica van de kunstwereld. Maar haar boodschap gaat verder dan dat. Voor het werk ’touched sanitation’ bijvoorbeeld reist ze in 1979 elf maanden lang door New York om alle 8.500 vuilnismannen van de stad de hand te schudden; Thank you for keeping New York city alive, zegt ze dan. Want zoveel is Ukeles wel duidelijk. Huizen, musea, steden, zelfs samenlevingen zijn nergens zonder onderhoud. Of zoals ze het formuleert in haar manifesto for maintenance art; after the revolution, who is going to pick up the garbage on Monday morning”

Dankjewel Lynn Berger voor je geweldige podcasts. Ik geniet er met volle teugen van. Ik luister ze ‘s-ochtends vroeg als ik met mijn oude Alfa Romeo Spider om 6.00 richting Utrecht rijd om de files te vermijden om vervolgens toch nog iets aan mijn conditie te doen als ik om 7.00 in Utrecht aankom bij Fit For Free. De kunst van het combineren. Ik wordt er steeds beter in.

Laten we Jerry nog even aan het woord. Hij zegt dat kinderen niet slecht zijn voor je carrière. Maar het betekent dat je minder tijd, geld of plek hebt. Ja dus?? De meeste kinderen die in de kunstwereld zijn opgegroeid hebben een geweldig leven.

(De kinderen van Picasso buiten beschouwing gelaten. Om van de kinderen van Gauguin maar te zwijgen.)

Saltz haalt kunstenares Laurel Nakadate aan. Zij vindt dat ouder zijn erg veel lijkt op kunstenaar zijn. Het betekent spullen overal heen slepen, in chaos leven, mysterieuze, onmogelijke en enge dingen doen. Net als kunst kunnen kinderen je heel de dag gek maken, jezelf wensend dat deze dag maar snel voorbij gaat. Maar dan in een fractie van een seconde, op enig moment, wordt je beloond met een moment van intense, allesomvattende liefde.

Afgelopen donderdag was ik bij mijn familie in Groningen; de Noorderlingen. De Noorderlingen is een TopProgramma Ondernemerschap, voor ambitieuze en ondernemende studenten uit Noord-Nederland. Maar ook studenten buiten het Noorden kunnen zich inschrijven! Het is een uitdagend onderwijsprogramma voor studenten die tijdens hun studie al een eigen bedrijf of business idee hebben en dit willen laten groeien tot een succes.  Hierbij worden ze gecoacht en geadviseerd door succesvolle ondernemers en experts uit de regio. Met workshops, trainingen, inspirerende bedrijfsbezoeken en toegang tot een groot netwerk helpt De Noorderlingen je bedrijf groeien!

Ik ben geen ‘succesvolle ondernemer en expert uit de regio’ want ik stapte donderdag om 05.30 in Papendrecht uit bed om de trein van 06.37 in Dordrecht te halen richting Groningen. Ik had mijn spullen meegesleept om weer eens iets onmogelijks en eng te gaan doen. 20 ondernemers in 5 minuten p.p. van persoonlijk advies voorzien en ze de, voor sommige vage en zweverig theorie van Design Thinking uit te leggen.

Ter ondersteuning beloofde ik ze de slides.

Noorderlingen_20122018

Alsjullieblieft. Ik ben blij dat ik familie in het Noorden heb.

(Maarten wist dat al)

Fijne Kerst.

Cor Noorderling Noltee

How to be an artist. Deel 5

4 dec

howtobeanartist5.001

Angelina Reijkers bleek mijn blog al jaren te volgen en leek het een goed idee als ik aanstaande donderdag een Design Thinking workshop geef op NRC Live, waar zij marketeer is. Angelina was een (hele goede) student van mij op HKU Kunst en Economie waar ik sinds 2006 part-time werk. (daarover later meer). Dankjewel Angelina Reijkers!

nrclive_advertentie

Bekijk het NRC Live programma hier.

Maar terug naar het artikel van Jerry Saltz waar ik, via Wies Bronkhorst en wederom het NRC, terecht kwam; How to be an artist. Bekijk het origineel  hier. 33 lessen die je van inspiratieloze amateur naar nieuwsgierige verbeelder van je originele kijk brengen. (of in ieder geval helpen een beetje creatiever te leven.)

jerrysaltz_nrc

Ik las de lessen van Saltz en vertaalde ze in het Nederlands. Soms letterlijk. Soms liet ik stukken weg of vulde aan met eigen materiaal. Eigenlijk gebruikte ik zijn lessen als vragen aan mezelf. Dat is heel interessant schrijfexperiment en levert veel schrijfplezier en soms gewoon geknip en geplak op uit mijn eigen, oudere posts.

Enfin.

Les 1 tot en met 7 hier

Les 8, 9 en 10 hier.

Les 11 tot en met 16 hier.

Les 17, 18 en 19 hier.

Les 20. Accepteer dat je hoogstwaarschijnlijk arm zult zijn.

Ook al zien en horen we over astronomisch bedragen, glitter en glamour, rockster achtig gedrag en kunst dat meer waard wordt als het voor de helft wordt versneden, vergeet niet dat slechts 1 procent van 1 procent van 1 procent van alle kunstenaars rijk wordt van hun kunst. Je zult je misschien miskent voelen, ondergewaardeerd en niet gezien. Jammer dan. Stop medelijden met jezelf te hebben. Daarom was je niet begonnen.

Ik ben zelf ooit begonnen met schrijven om me weer te verbinden met mijn kunstenaar. Een verbinding die ik sinds de kleurschool kwijt was geraakt.

Als ventje in de eerste klas van de kleuterschool was ik verslaafd aan de waterbak. Ken je die nog? Zo’n grote bak met water waar je met allerlei obstakels, radartjes, dammetjes en sluisjes controle over het water probeert te krijgen. En das belangrijk als je op een eiland (Dordrecht) en in Nederland (onder NAP) woont. Ik vond de waterbak zo fascinerend dat ik een heel slim systeem had bedacht waardoor ik ongeveer 3 keer zoveel met de waterbak speelde als mijn minder frauduleuze mede kleuters.

Als een volwassene mij in die tijd vroeg: “Corretje, wat wil je later worden?”, antwoordde ik steevast, vol enthousiasme en met gepaste trots: “Waterbakker!” Het merendeel zei dan doodleuk: “Oh wat leuk.” Om het vervolgens weer snel over voetbal en auto’s te hebben met leeftijdsgenoten.

De waterbak was mijn lust en mijn leven en ik droomde van een succesvol leven als de beste en jongste waterbakker op aarde. (ik heb het altijd gek gevonden waarom onze planeet geen Water heette btw). Want voor een goede waterbakker is altijd werk. En ik zou, als ik van school af zou gaan meer ervaring hebben dan menig ander. Mijn politie, brandweer en piloot wordende vriendjes begrepen er ook weinig van. Gelukkig kon ik aardig voetballen.

En toen gebeurde het. Het was de zomer van 1973. Juf Jansen vertelde dat het laatste dag voor de grote vakantie was. “Jullie zijn 6 weken vrij.”

“Maar ik kan toch wel gewoon naar school komen om met de waterbak te spelen?” vroeg ik hoopvol.

Het antwoord deed mijn ogen branden en bijtend op mijn lip rende ik naar huis. Thuis kreeg mijn moeder het “grote vakantie concept”, wat natuurlijk ook hopeloos ouderwets was/is, ook niet uitgelegd aan deze kleine werkloze waterbaker. Maar ze had wel een idee. We gingen naar de HEMA en kochten daar een emmer met allerlei waterbak attributen. En ze beloofde me dat we heel vaak naar het strand zouden gaan. Nou is het strand best leuk maar nadat de zoveelste kleuter in mijn waterbak stond te pissen was ik klaar voor de tweede klas van de kleuterschool. Zouden ze daar een nog grotere waterbak hebben, dacht ik, toen ik in de rij stond om de nieuwe juf een handje te geven. In de deuropening keek ik langs de benen van de juf op zoek naar de waterbak. “Hallo Cor. Ik ben juffrouw Jannie. Heb je een leuke vakantie gehad?”

“Ja” antwoordde ik. “Maar waar is de waterbak?”

En wat de juf toen zei, is voor altijd in mijn geheugen gegrift en mijn ziel gekrast. Ze zei:

“Corretje, daar ben je nu toch wel een beetje te oud voor geworden”

Te oud? Ik was 6!

Vanaf dat moment is het downhill gegaan met mijn schoolprestaties. Op die dag verloor ik de verbinding met mijn Kunstenaar. Ik heb er jaren over gedaan om er weer achter te komen wat ik leuk vond en waar ik goed in was. De oefening ‘Het ochtendschrift’ uit het boek ‘The Artist Way’ van Julia Cameron herstelde die verbinding. Twee en half jaar lang schreef ik elke ochtend met de hand een A4tje mijn ongefilterde gedachten in mijn ongelinieerde schrift zonder de pen los te laten. Eenmaal klaar verbrandde (of verscheurde als ik in een hotel zat) mijn schrijfsels. Ook als ik het idee had dat ik net iets geniaals, briljants, unieks of wat mijn ego dan ook bedacht om het te bewaren. Heel bevrijdend. Daarna ben ik gaan bloggen en kon ik die opgebouwde discipline goed gebruiken.

 

Les 21. Definieer Succes.

Maar wees voorzichtig. Typische antwoorden zijn geld, geluk, vrijheid, “doen wat ik wil”.

Maar….als je een rijk iemand trouwt met veel geld, zou je dan tevreden zijn met al het geld. Subway verkoopt heel veel broodjes maar dat maakt ze nog niet goed.

Ok. Gelukkig zijn dan? Doe niet zo raar! Veel succesvolle mensen zijn ongelukkig en heel veel gelukkige mensen zijn niet succesvol. Ja in het gelukkig zijn.

Ik ben “succesvol” en onzeker, bang en blunder constant. Succes en geluk bevinden zich op andere plekken van het spectrum.

Wil je de echte definitie van succes? De beste is ’tijd’, de tijd om je werk te doen. Maar hoe maak je tijd als je geen geld hebt? Je werkt full time. Je komt tijd tekort. Je hebt spijt, bent gefrustreerd, jaloers. Sorry. Maar dat is wat het is. Over een paar jaar mag je met pensioen….als je dat hebt. Over een paar jaar heb je tijd. Tijd om je eigen werk te maken.

Maar stel je nu eens voor dat je vier dagen per week gaat werken. Dan zou je je al een stuk beter voelen. Helaas daalt de depressie weer op je neer op zondagavond wetende dat je morgen weer naar die baan zonder bestemming moet die zoveel van je kostbare tijd inneemt.

De kunstenaar in je pikt het niet meer en gaat een strijd op leven en dood aan met de loonslaaf en vindt een manier om nog maar 3 dagen per week te ‘werken’. Iets wat 80% van alle kunstenaars die Saltz kent doen. Ze werken in een museum, gallery, voor een kunstenaar, als docent (zoals ik), als een kunstcriticus (zoals Saltz ;-), bij een boekhandel (zoals Levi bij De Bengel), vertaler enz.

En dan is de depressie over. Je hebt meer tijd om je werk te maken. Succesvol te zijn.

En dan?

Aan het werk. Of stoppen met kunstenaar zijn.

 

 

GRLPWR

9 okt

GRLPWR.001

On January 26, 2013 at 05.39 I started to write, not a book but this blog. I started to write about Design Thinking, Human Centered Design. About empathy, creativity and prototyping. I shared everything I ever did with DT, everything I knew about DT and everything I wanted with DT. But maybe even more what I still did not knew, did and could do. And by writing and sharing I found my way in life…..and work. This is post number 1.367 and it is time; AGAIN. Just like that Saturday morning in January 2013 I feel this is a turning point.  And like Usain Bolt would not stop halfway at 50 meter I will not stop at 51.

A week ago I was in Riyadh at the Glowork Career Fair:

‘It is the number one female career fair and recruitment related conference in Saudi Arabia that is endorsed by The Ministry of Labor and the Human Resources Development Fund.

The Glowork Career Fair is a Saudi-centric, three-day program designed to empower women with all educational backgrounds and experiences. The program effectively aids women in becoming active agents in today’s booming workforce by enriching their job-hunting opportunities, soft, and personal skills.

The career fair is composed of three major parts

Conference, we invite the top 200 student from universities around the Kingdom to listen to speakers coming from around the world

Workshops, more than 40 workshops that aims to develop personal and soft skills for job seekers.

Exhibition, where more than 80 company gather under one roof to showcase their opportunities.’

The Dutch Embassy had asked me to give a lecture on creative thinking at the conference and a workshop on Design Thinking. After the lecture I met several women who were interested in the slides I shared. And two of them asked me if I had the time to discuss a project they were working on. So the day after we had coffee and I listened to their stories. And it was not their project that made the biggest impact on me. It was their personal situation. It made a big impact. When we walked towards the exit I saw this sign saying “Give A Shit” and asked the waiter to take a picture. I made their faces black. I don’t want put their lives in danger. They already took a huge risk talking and having coffee with me.

That night I couldn’t sleep and finally got up in the middle of the night. I threw away the format for the Design Thinking workshop I made earlier. Kill your darlings. Game over. I decided to make something the participants of the workshop could work with themselves. To inspire them and facilitate them with the tools they could use to change things. One part inspiration and supporting information and one part activation; a design thinking by doing workshop on Women Empowerment.

That night I found out about the 17 Sustainable Development Goals of the United Nations and the 2030 Vision Statement of Crown Prince and Chairman of the Council of Economic and Development Affairs Mohammad bin Salman bin Abdulaziz Al-Saud:

The Design Thinking workshop was attended by 17 women and I started the workshop with this song:

Followed by:

GRLPWR_STEPAHEAD2018.001GRLPWR_STEPAHEAD2018.002GRLPWR_STEPAHEAD2018.003GRLPWR_STEPAHEAD2018.004

 

 

 

 

 

 

 

 

The World’s Largest Lesson pt 2 – with thanks to Sir Ken Robinson and Emma Watson from World’s Largest Lesson on Vimeo.

GRLPWR_STEPAHEAD2018.008GRLPWR_STEPAHEAD2018.009GRLPWR_STEPAHEAD2018.010GRLPWR_STEPAHEAD2018.011GRLPWR_STEPAHEAD2018.012GRLPWR_STEPAHEAD2018.013GRLPWR_STEPAHEAD2018.014

That would be the Challenge for the workshop. I warned them there would be hurdles on the way ahead.GRLPWR_STEPAHEAD2018.015

 

 

 

 

 

 

So they needed:

GRLPWR_STEPAHEAD2018.018

I gave them background info I copied and pasted from the UN SDG site.

Goal5_genderequaility

GRLPWR_STEPAHEAD2018.019GRLPWR_STEPAHEAD2018.020GRLPWR_STEPAHEAD2018.021GRLPWR_STEPAHEAD2018.022GRLPWR_STEPAHEAD2018.023GRLPWR_STEPAHEAD2018.024GRLPWR_STEPAHEAD2018.025GRLPWR_STEPAHEAD2018.026GRLPWR_STEPAHEAD2018.027GRLPWR_STEPAHEAD2018.028GRLPWR_STEPAHEAD2018.029GRLPWR_STEPAHEAD2018.030GRLPWR_STEPAHEAD2018.031Schermafbeelding 2018-10-09 om 07.35.28GRLPWR_STEPAHEAD2018.034GRLPWR_STEPAHEAD2018.035GRLPWR_STEPAHEAD2018.036GRLPWR_STEPAHEAD2018.037GRLPWR_STEPAHEAD2018.038GRLPWR_STEPAHEAD2018.039GRLPWR_STEPAHEAD2018.040GRLPWR_STEPAHEAD2018.041GRLPWR_STEPAHEAD2018.042GRLPWR_STEPAHEAD2018.043

I showed them this ad about invisible barriers:

 

 

 

 

 

 

 

 

And changed “Always Coca Cola” into “Always Girlpower” and used Google translate to translate it into Arabic.

GRLPWR_STEPAHEAD2018.045

And that they can make a difference:

GRLPWR_STEPAHEAD2018.056GRLPWR_STEPAHEAD2018.057GRLPWR_STEPAHEAD2018.060GRLPWR_STEPAHEAD2018.061GRLPWR_STEPAHEAD2018.062GRLPWR_STEPAHEAD2018.063

I felt welcome because of this quote from Crown Prince  Mohammad bin Salman bin Abdulaziz Al-Saud:

GRLPWR_STEPAHEAD2018.064

But that they were also supported by his 2030 vision statement. I showed some quotes and asked them from who the quotes were:

GRLPWR_STEPAHEAD2018.065GRLPWR_STEPAHEAD2018.066

The last quote of part one of the workshop was:

Schermafbeelding 2018-10-09 om 06.36.21

I asked them from who it was. They replied in choir “Crown Prince  Mohammad bin Salman bin Abdulaziz Al-Saud.”

But it is not.

GRLPWR_STEPAHEAD2018.067

We ended part one with:

 

 

 

 

We were halfway. So why stop:

 

 

 

 

 

After the break we started with part 2:

I asked them their definition of Design and we shared and learned from all the different perspectives on Design:

GRLPWR_STEPAHEAD2018.072GRLPWR_STEPAHEAD2018.073GRLPWR_STEPAHEAD2018.074GRLPWR_STEPAHEAD2018.075GRLPWR_STEPAHEAD2018.076GRLPWR_STEPAHEAD2018.077

To support this mentality I showed them this:

 

 

 

And explained them that every design starts with a desire to change something:

GRLPWR_STEPAHEAD2018.079

 

 

That in this workshop we would be working with this challenge:

GRLPWR_STEPAHEAD2018.083

…using the Triple Diamond Model to work with:

Schermafbeelding 2018-10-09 om 06.56.27

They zoomed out, discussed what worked well and what could be improved.

We formulated ‘How Could We……? questions, Brainstormed and Prototyped……and ended with asking what was Good, Bad and Unexpected.

At the end I promised to share alle the video’s and material.

So here you are ladies. Let’s take it further.

Schermafbeelding 2018-10-09 om 07.08.47

….and

GRLPWR_STEPAHEAD2018.059

Download the whole presentation here:

GRLPWR_STEPAHEAD2018

 

 

Alles Goed?

23 jun

ALLESGOED.001

Wow what a week. Dit was de drukste week van dit jaar.

Schreef ik ‘druk’? Schreef ik ‘dit jaar’?

Laat ik beginnen met die laatste. Ik denk van de afgelopen 51 jaar. En ik schreef ‘druk’. Wat een raar woord eigenlijk, druk. Ik heb iets met dat woord. Ik krijg het vaak te horen als antwoord als ik mensen vraag hoe het met ze gaat. Ongelooflijk hoeveel mensen dan zeggen ‘druk’. Ik vind het een ongelooflijk stom antwoord. Want wat wil je daarmee nu eigenlijk zeggen? Dat je (te) veel te doen hebt? Dat je je zaakjes niet op orde hebt? Zeg je met ‘druk’ dat je dat fijn vindt, druk zijn, of juist niet en vind je eigenlijk dat iemand anders wat van die druk van jou zou moeten overnemen? Of denk je misschien dat ik het interessant vind als jij zegt dat je druk bent. Denk je misschien dat ik denk dat je een beetje uit je neus zit te eten, dat je te weinig doet, lui bent of te weinig carrière maakt? Of zeg je dat je druk bent in de hoop dat ik ook zeg dat ik druk ben zodat we allebei een reden hebben om weer snel druk te gaan zitten doen.

Druk dus.

Het kan ook gebeuren dat iemand mij eerst vraagt. Ik krijg dan vaak de vraag ‘Alles goed?’ Een vriend van mij vraagt het me al jaren, echt al meer dan 10 jaar en steevast is mijn antwoord ‘Veel maar niet alles’.

Alles goed? Ja druk.

Gelukkig heb ik een oplossing gevonden in het boek van Jane McGonigal ‘SuperBetter’ The Power of Living Gamefully. Gefundeerd op wetenschappelijk onderzoek en gebaseerd op de ervaringen van meer dan een half miljoen mensen. Het kern van het boek is een simpel en transformatief idee; we kunnen dezelfde psychologische krachten, die we tonen als we games spelen, inzetten bij uitdagingen in het echte leven. Denk daarbij aan trauma’s, ziekten of gewoon een betere versie van jezelf worden. Kortom, de principes die in games werken, werken ook in het echte leven.

Ik ben groot fan van haar werk. Haar boeken en TED talks zijn een belangrijke inspiratie bron. En het leuke aan haar laatste boek is dat ze ook vol staan met zogenaamde Quests waarmee je op zeer eenvoudige wijze zelf kunt ervaren wat het is om te werken aan je

  • mentale
  • fysieke
  • emotionele en
  • sociale

weerstand.

Ik zal dat even kort toelichten. Deze slides komen uit een presentatie over Speelsheid die ik gaf aan docenten op HKU en leggen de 4 krachten uit.HKU_playfulness_29012018.001HKU_playfulness_29012018.002HKU_playfulness_29012018.003HKU_playfulness_29012018.004HKU_playfulness_29012018.005HKU_playfulness_29012018.006HKU_playfulness_29012018.007HKU_playfulness_29012018.008HKU_playfulness_29012018.009HKU_playfulness_29012018.010HKU_playfulness_29012018.011

Heb je er een geprobeerd?

Maar even terug naar mijn verhaal over druk  als antwoord op de vraag hoe het met je gaat.

Als iemand mij tegenwoordig vraagt hoe het met me gaat dan is mijn antwoord “ik geef mijn dag tot nu toe een (hier vul ik een cijfer tussen 0-10 in) en vraag vervolgens direct wat hun cijfer is. Om na het gegeven cijfer vervolgens te vragen “Is er iets wat ik kan doen om dat cijfer met 1 punt te verhogen?” Enigszins realistische verzoeken voer ik direct uit. Zo gaf ik de afgelopen tijd een massage, stuurde ik een hilarisch filmpje, rende ik de trap op en af en haalde ik voor een de garderobe dame in Tivoli een bakje thee.

De eerste keer dat ik dit uitprobeerde was uit het boek van Jane en heet Plus-One Better (pagina 71)

Hoe deze werkt?

Ik leg hem uit als je het NU probeert.

OK?

Mooi.

Gaat ie.

Kies drie mensen.

  1. iemand die graag iets van je hoort
  2. iemand waar jij graag iets van hoort
  3. iemand die verbaasd zal zijn als ie iets van je hoort

Nu heb je een keuze.

Easy is keuze 1

Medium is keuze  1 en 2

Hard is alle drie.

Vervolgens stuur je ze NU een WhatsApp, sms, mail, FB bericht of postduif en vraag je:

“Als je je dag tot nu een cijfer zou moeten geven tussen 0-10 wat zou dat cijfer dan zijn?”

Het grote wachten ia aangebroken. Heb je al antwoord?

Reageer op de antwoorden met het volgende bericht:

“Is er iets wat ik kan doen om dat cijfer met een punt te verhogen?”

Ik las net deze post voor aan mijn hele goede (fiets) vriend Jacco die met keelontsteking op bed ligt. Hij gaf ondanks die keelontsteking de dag een 8 en ik kan daar een 9 van maken als ik van deze post een podcast maak.

Dus is stop nu even met schrijven want ga nu druk doen met hoe ik een een podcast kan maken.

 

 

Oh I’m Free

7 jun

OHIMFREE.001

Ken je dat gevoel? Zeker nu het zulk lekker weer is. En zeker als je eindelijk een goed lopende luchtgekoelde 2 liter Volkswagen T2 uit 1979 hebt om lekker weg te gaan? Misschien wel echt helemaal weg, gewoon de wijde wereld in? Om vervolgens weer terug te komen in je, voor je trip helemaal schoongemaakte huis waar je goede vriend die ene cactus geen water hoefde te geven maar wel netjes de post op de keukentafel heeft gelegd met een post-it erop “Ben blij dat je weer thuis bent”.

Het mooie aan weg gaan zijn voor mij ook de voorbereidingen. Goed nadenken over wat je allemaal (niet) meeneemt. Eigenlijk is het schrijven op dit blog ook een mentale minivakantie. Ik bepaal met welke woorden ik vandaag op vakantie ga. Want dat is me weer duidelijk geworden de afgelopen dagen. Het publiceren op dit blog zorgt ervoor dat ik elke dag op vakantie ga in mijn  eigen verhaal. Ik kom ook weer allerlei mensen tegen die met me mee gaan en net als wanneer ik in mijn Blauw Witte Volkswagen T2 rijd even een duimpje opsteken of een glimlach toewerpen. Anderen maken even een praatje, zeggen lieve woorden of geven een compliment. Ja schrijven op dit blog is te vergelijken met rijden in een oude Volkswagenbus.

Het schrijven van en de feedback op een verhaaltje doet me nadenken over wat ik geschreven heb en geeft me soms inspiratie voor het volgende. Zo kan het zomaar gebeuren dat ik de avond van te voren echt weet wat ik ga schrijven en dat toch niet doe omdat ik al schrijvende een ander weg insla. Dat toestaan is vrijheid.

Ik vind dit eigenlijk wel een mooie afsluiter voor vandaag.

Ik rijd toch nog even door.

Een lezer van mijn blog vertelde me ooit dat het leuke aan dit blog was dat hij nooit wist waar hij ’s ochtends weer naar toe ging.

Ik wel. Met het FAN TAS TISCHE boek van John Thackara, How to Thrive in the Next Economy op het dashboard rijd ik naar Amsterdam en ontmoet ik Claud Biemans (niet Claudia John). Zij ontdekte dat er in haar stad op een vierkante kilometer 300 verschillende plantensoorten huisden, vergeleken met 50 verschillende op een zelfde dichtbij gelegen oppervlakte “managed countryside”. Claud: “Bijen weten dit heel goed en zijn tegenwoordig  meer in steden te vinden.”

Ik lees verder dat Claud wandelingen organiseert waar ze mensen langs de ecologische hoekjes en gaatjes in de stad leidt en laat zien waar planten niet alleen overleven maar juist floreren. Want,zo lees ik verder, “veel van deze stadsnatuur is eetbaar. Kruiden, blaadjes en eetbare bloemen groeien op muren en stoepen.

En over Lynn Shore van Urban Herbology. Zij is een van een groeiende groep stads foerageurs (is dat Nederlands?) en helpt stadsbewoners kruiden te zoeken, ermee te koken en te leren over medicinale samenstellingen.

Into the wild krijgt voor mij zo een heel andere invulling.

Ik zie het helemaal voor me. Met de T2 naar Amsterdam. Ik heb plek voor nog 7 personen. Wie gaat er mee?

Met Noltee.

In de T2.

Ik zet een muziekje op in de T2. De stem van Eddie Vedder mengt zich met het geluid van mijn gereviseerde luchtgekoelde tweeliter Volkswagen motor.

I’m free
Setting forth in the universe
Oh I’m free
Setting forth in the universe

 

 

%d bloggers liken dit: