Design Thinking by Doing

Na de Mullertahl trail in Luxemburg, de GR223 in Normandie en een winterhike in de sneeuw in de Vogezen hadden mijn hikevriend Maarten en ik besloten om de Kungsleden te lopen. Hij 5 weken het hele pad. Ik twee weken zo’n 230 kilometer. Wildkamperend en elke 4 dagen een rustdag met overnachting in een cabin. Zin om even mee te lopen?

0508
Rotterdam 9.45 metro, trein, trein, trein, vliegtuig Düsseldorf Kopenhagen 21.30

0608
08.00 Kopenhagen Stockholm 1 uur 
We hebben er 24 keer zo lang over gedaan en het is ook ongeveer 24 keer zo duur. 4 wijn en bakkie nootjes: €70
Vandaag op zoek naar kunstvliegen in Stockholm en om 18.10 de trein naar Abisko 16 uur

0708
Biefstuk en drie toetjes, wat een geweldige plek Abisko station.
Gelukkig hadden ze haringen 
Zonder uitjes

0808
De eerste etappe. 16 kilo 20 kilometer. Rendier stoofpotje bij kampvuur. Blij met de bijl. Muggen vallen mee. Bereik nul.

0908
Vandaag alle rode stippen gefotografeerd, op 5 na. Polarcircles. Heerlijke curry gegeten. En als kruik gebruikt. Uur gevist. Water is te koud volgens kenner. Maarten valt regelmatig. Ook voor Japanse vrouwen met mondkapjes op de Kungsleden. Pas maar op. En niet te vergeten een duik in het meer genomen. Het is lichtblauw. Komt rechtstreeks uit de bergen. Is koud maar lekker, achteraf.

1008
Nog steeds geen bereik. Hoop niet dat ze zich thuis zorgen maken. Na spectaculaire koffie op pad. Korte broek aangevuld met Rab Gore Tex broek. Krijg ik spijt van het niet meenemen en later toch niet kopen van handschoenen? Het is koud. Maar dankzij de eerste klim snel warm en zelfs met de regen blijven handen warm. Komen om 12.30 aan in hut en hebben gezellige lunch met 2 Italiaanse dames uit Florence. Hadden wat pasta over mèt Parmezaanse kaas. We besluiten ook de tweede etappe te doen. Lopen gaat geweldig. Zou het de Dextro zijn? Ik geloof het graag en ik blijf gáán. Nog nooit zo goed gelopen. Op gegeven moment zie ik Maarten vallen. Toch niet, toch wel, toch niet, toch wel, toch niet. Ongelooflijk! Hij weet zich staande te houden tussen de rotsblokken. Ik ren van de berg en val als ik rustig loop. We besluiten helemaal door te lopen. Nog 1,5 uur zei een Nederlands koppel. Dat werden er 2,5. Konden boeking omzetten. We slapen in een bed! Dat is heel fijn na 9 uur lopen. Met nog 10 in een klein kamertje. Warm en stinken, als je terug keert. Rechterknie is duidelijk aanwezig. 

1108
06.17 op redelijke nacht met zeurende knie. Het meurt en is warm met al die mensen en natte kleding.
Vandaag een rustdag en hier in the middle of nowhere rust is echt rust. Je kunt nergens heen en Er is niks te doen. We eten aardappelpuree met Zweedse balletjes. Veel gelachen met Kent en Matthias. Gewonnen met pokeren. “I hate poker but I like to win.” Om 21.00 uur slapen. Kent wint unaniem snurkkampioenschap. Mathias close tweede.

1208
Het leek wel een sauna vannacht. Hut was vol
Lagen zelfs drie mensen in de keuken.
6.15 eruit en havermout van gisteren op. Ik mis de honing en Tamara’s lach. Hoop dat ze zich geen zorgen maakt. Om 8.00 nog even wat knäckebröd gekocht en we gaan op pad met zijn vieren.
Na een km of 3 laten we onze rugzakken achter en trekken de heuvels in. The Fellowship of the Fish. Mathias legt uit dat het ongeluk brengt als mensen je Good luck wenst bij het vissen. Het klopt we vangen niks. Wel steenkoude handen. De wrap met Chili con carne is een instant hit bij Kent. Dit kan hij weken eten. Onderweg slaan we ons een weg door de rendieren. Na detour van zo’n 6 km rugzakken weer om. Het weer klaart op. De uitzichten zijn fantastisch. Op drie van km van Singhi nemen we afscheid met een borrel en een vuurtje. De Spotify top 200 van  Kent en Mathias ontbreekt helaas. Waren geweldige dagen met onze nieuwbakken Zweedse vrienden.
Een uur later zetten we net voor de regen kamp op en rusten uit. Om 21.00 moet ik me ertoe zetten nog een soepje te maken. Noodle kip. Lekkah. Ben benieuwd hoe het met de zwijgzame man in de hut is waar we lunchte. Waar kwam ie vandaan? Waar ging ie naartoe?
Een final pee (I hope) en slapen.
Hoop dat K en M hun bestemming halen. En de bar nog open is. Hun drankvoorraad zal bijna leeg zijn. Geen absint meer. Brrrrrrrr

1308
Wat voor dag is het vandaag?
Uhhhhhh
Vrijdag? Nee
Zaterdag
Na een heerlijke nacht in Singhi in de tent met de nodige anti muggen spul om 6.30 opgestaan. Maarten om 7 uur gewekt. Koffertje en knäckebröd met rendier kaas èn salami. Veel beter wordt t niet. Ok nog een knäckebröd alleen met rendier kaas. Koffie op rantsoen water weer uit de beek. Wat een luxe. En het scheelt veel gewicht. We vertrekken om 9.12 en het weer is wisselvallig. Maar droog. Het klaart lekker op en we nemen de tijd. De vallei is prachtig met twee grote rotsen aan weerszijde die ons kilometers begeleiden. Ruik ik vis? We wijken van het pad af richting de rivier en ga met hengel, korte broek crocs en sealskins waterdichte sokken het water in. Dat gaat goed als het water onder de sokrand blijft. Nu loopt het ijskoude water ervan bovenaf in. Maarten probeert godverrend zijn phone te vinden wat godver niet lukt, besluit terug te lopen naar laatste rustplek. Komt terug met lege handen en mondvol godvers. Blijkt phone in vak van tas gevallen te zijn. Godverdomme wat fijn om weer compleet te zijn. We lunchen ramen langs de stromende rivier. Meditatieve slurpsessie. We nemen voor het eerst echt de tijd. Tandje lager. De luchten en de vallei blijven ons verleiden tot uitgebreide fotoreportages. Het is niet vast te leggen. De uitgestrektheid maakt nederig en verbonden. Langzaam komen we weer in de beboomde wereld. De berken groeien in aantal. De shop is dichtbij. Stephan met de borstelwenkbrauwen trakteert op crownberries en een stuk bacon. We slaan in, hakken hout, maken en improviseren Chili met aardappelpuree. Leerzaam. Lekker. Prostaat en ik besluiten anoniem een thee te nemen. Tot straks.

1408
Geen afspraak mee te maken, mijn prostaat. Voor 6.39 er 3 keer uit geweest. Van top tot teen gewassen in ijskoud water. Heerlijk. 
Ontbijt met Stephan de host. Vriendelijke 68-jarige Zweed. Die de ene wijsheid na de andere deelt. Ook onderwijzer geweest. Met name hoorcolleges denk ik zo. Benen en lies een 8 met korte broek en muggenspul op pad. Langzaam lopen we het berkenbos uit en de kale heuvels in. Voor het eerst echt alleen de wind gehoord. Moet aan Friso Schoone denken die op zoek was naar de absolute stilte. Pittige en rocky afdaling. Welkomstdrankje bij de hut heel attent alleen is de host er niet en kunnen we niks kopen. We besluiten eerst te eten en dan te roeien we moeten namelijk heen en weer want er moet altijd minstens een boot liggen. Maar dan. Aan de overkant…….

Aan deze kant ligt één boot dat betekent dat we naar de overkant moeten roeien, met twee boten weer terugroeien, er één achterlaten en weer terugroeien.
Maar zie ik daar beweging aan de overkant van het meer? Komt er een roeiboot onze kant op? Het meer is groter dan mijn oogafwijking. Ik zet mijn bril op en tussen het kauwen van mijn dryfood Pulled pork uit zak verschijnt een glimlach. Er komt een boot aangeroeid. Dat scheelt 40 minuten roeien.
We besluiten te wachten op een stel die we eerder gepasseerd zijn. Een boom van een vent en een heel klein kabouter vrouwtje zonder puntmuts. Het blijken twee Duitse vrouwen te zijn. Ze zijn heel dankbaar dat we hebben gewacht. Met reddingsvesten aan lopen we met zijn vieren naar een van de twee boten. Aan de binnenkant zit een bordje: Max 3 personen Max 290 kilo. Gretig worden lichaamsgewicht gedeeld en opgeteld; ongelooflijk!! Precies 290. Maar Duitse hoop slaat om in diepe teleurstelling als de lange dame naar de 4 rugzakken wijst. Daar ligt nog zo’n 60 kilo. Dames eerst, schiet heel kort in mijn hoofd. Heel kort.
“Als jullie net als wij wachten, komt er vast snel een boot.”
Die komt niet en drie uur later zien we ze met de betaalde motorboot overgaan.
Na wat pirouettes op het meer zijn we 20 minuten later op de plek waar we het allemaal om te doen is deze tocht; het vangen van vis met een vliegvishengel. Ik had met treinen gereisd, vliegtuigen gevlogen, snachts door Kopenhagen geslenterd, een dag door Stockholm powernap plekken gezocht, 16 uur rechtop in de trein naar Abisko gezeten en bijna alle weersomstandigheden getrotseerd in het meest desolate en ruige landschap waar ik ooit geweest was. Maar The Fellowship of The Fish was nu toch echt heel dichtbij. “Als je aan de overkant bent moet je naar rechts. Daar waar het water van de berg het meer instroomt. Daar zit vis. Heel veel vis.”

Ik volg Maarten over een soort van pad dat op een gegeven moment ook eindigt. Langs twee verlaten hutten en een verkoold opvouwbed op een vuurplaats. Creepy sfeer. Ik moet denken aan de film Deliverance met Burt Reynolds over een groep vrienden die een outdoortrip maken en een paar Cajun gekken tegenkomen. Loopt niet goed af. Door het struikgewas belanden we op de stenen langs het meer en slaan linksaf naar de plek waar het bergwater het meer instroomt. We zijn er. Maarten ziet als eerste de vissen uit het water springen. Ik hoef ze er alleen nog uit te vissen. Te vliegvissen. Met een kunstvlieg met een haak die vastzit aan een onderlijn. Die onderlijn kocht ik in een viswinkel in Stockholm die er waarschijnlijk al honderd jaar hetzelfde uitziet. Met de instructie op de verpakking heb ik die onderlijn er zo aan….not. Een half uur later heb ik een verbinding geïmproviseerd waardoor er zo’n grote knoop is ontstaan dat ik bang ben dat e.e.a. niet door de kleinste oogjes van de vliegvishengel gaat. Gelukkig lukt dat wel. Nu de kunstvlieg met haak nog aan de onderlijn. 20 minuten later waad ik met korte broek door het ijskoude water en werp de vlieg daar waar Maarten de vissen zag. Het water is zo helder dat ik kan zien dat de vissen heel klein zijn. Ik verplaatst mijn jachtterrein naar dieper water. Mijn Crocs zuigen zich vast en een verdwijnt er in het zand. Ik sta tot over mijn knieën in het ijskoude water met in een hand de hengel en met mijn andere tot aan mijn schouder in het water graaiend naar de Croc. Eenmaal gevonden is het een evenwichts uitdaging de Croc aan te krijgen. Je moet wat als je geen waadpak hebt. Ik loop terug naar stevigere bodem. Daar kan ik goed en stevig staand het water inkijken. En op zo’n 15 meter, daar waar de stroming van het neerkomende bergwater rustig is, zie ik ze. Een stuk of drie zachtjes heen en weer bewegende vissen ‘hangen’ in het heldere water. Op zoek naar voedsel. Ik haal een keer binnen om te zien hoe ver de vlieg zich van de witte zichtbare lijn bevindt. Ik werp voorbij het trio en haal de vlieg rustig en onregelmatig binnen en zie een van de drie achter de vlieg aan gaan. Ik voel een spanning in mijn lijf die lijkt op het gevoel dat ik had bij het binnenhalen van speelgoed met zo’n stalen viertand op de kermis. Kan ik hem laten bijten? Op zo’n 5 meter keert de vis om. Ik gooi nog een muntje in mijn werparm en nog een, en nog een. Sta ik te trillen van de spanning of van de kou?

En dan opeens! Pats. “Beeeeeet!” roep ik en een seconde later “En weg.” Ik haal de lijn binnen….zonder vlieg. Hetzelfde scenario herhaalt zich 2 keer. Gedesillusioneerd loop ik klappertandend uit het water. “Misschien moet je stoppen Cornelius (mijn Zweedse Hikenaam). Je raakt onderkoeld.” Met trillende onderkaak kijk ik naar de perfecte gebouwde oven waar Maarten uren mee bezig is geweest.

“Nnnnnnnnnog eeeeeeeeeen kkkkkkkkkkeeeeer.” Ik verwissel mijn pet voor vissershoed en bind een vlieg met dubbele haak. Neuriënd op de tune van Rocky wandel ik terug het water in. Mijn ogen turen het stukje water af waar ik ze eerder had zien ‘hangen’. Ze bewegen bijna niet dus is het moeilijk te zien. Ik werp voorbij waar ik denk dat ze zich bevinden en haal weer langzaam en onregelmatig binnen. Niks. Ik werp nog een keer. Niks. De moed zakt me in mijn nep Crocs. Nog een keer?

Bam! Zou vriend Daniel zeggen. Ik sla de hengel naar rechts en zie de vis de uit het water springen. Zo snel als ik kan loop ik terug. Omdat ik geen schepnet heb moet ik de vis zo snel mogelijk op de kant krijgen. Maarten geeft enthousiast aanwijzingen en eenmaal op de kant schiet de vis los. Maarten pakt een steen en met een paar flinke tikken op zijn kop eindigt het gespartel. “Je hebt er een gevangen! Kijk eens man wat een mooie vis!!” We vliegen elkaar in de armen en springen schreeuwend als twee kleuters in het rond die net hebben gehoord dat ze naar de Efteling gaan, of de kermis, of toch een ijsje krijgen. De een zijn dood is de ander zijn perfect op het open vuur aan het meer gebakken 40 centimeter grote Arctic Char met een beetje peper, zout en olijfolie. Binnen no time cirkelen er een paar Poolgieren boven ons. Meeuwen. Als we na de beste vis ever even later vertrekken, komen ze steeds dichterbij en vissen ze het geraamte uit het water. Op de endorfine loop ik naar boven en zetten we onze tenten op. In no timer fixed Maarten nog een vuurtje en om 21.06 sluit ik de tent.

15 en 16 augustus

Twee minuten voor de wekker gaat, zet ik hem uit. Het is 6.28. Ik ben blij met mijn Batman masker zonder ooggaten. Het is maar een paar uur schemerig in de nacht en nu staat de zon al flink te stralen. De day after. Je kunt alle mensen op de wereld in twee groepen verdelen; zij die ooit een vis vingen met een vliegvishengel en zij die dat nog nooit deden. Ik ben van de ene groep naar de andere verplaatst. In het heerlijke ochtendzonnetje pluk ik op mijn knieën de blue berries die ik later met de havermout in mijn Jetboil kook. Ook met berries vindt Maarten havermout niet te nassen. De oploskoffie smaakt weer uitstekend en ik loop terug om de plek te bedanken waar ik geslapen heb. De blauwe plek op mijn linker boven arm lijkt op Australië en onderweg zie ik een afdruk van een beer. Leuk voor het verhaal maar het waarschijnlijk een das of toch gewoon een grote hond?. De dag brengt ons over eindeloze vlaktes, over beekjes en rivieren en uiteindelijk, na een steile en rocky afdaling bij de hut. We besluiten een avondmaaltijd te nemen. Mijn favoriet tot nu toe; ‘Clipfish Caserole’ van Turmac. Om 14.02 verschijnt er een hele grote witte MAN bus waar een heel klein grijs vrouwtje uitstapt. “De zus van Henk, Ankie Wijngaard” zeg ik zachtjes tegen Maarten die mijn gefluister doorbreekt met een bulderende lach. Maarten is een heel fijn slachtoffer voor mijn flauwe grappen. Met een zaal vol Maartens zou ik een absolute standup comedy hit zijn. 25 minuten later met de vlam in de pijp langs een groot meer stoppen we bij een restaurant waar we onze cafeïne en suikerspiegel verhogen. Als je de bus tegenmoet zou rijden zou je denken dat het een onbemand voertuig is. Toch zit Ankie echt achter het stuur en brengt ons veilig bij de boot waar we zo’n 20 minuten wachten om in 9 minuten 30 euro lichter te zijn. Per persoon. We verblikken of verblozen niet eens meer als het mobiele pinapparaat 600 Zweedse Kronen afpiept. Of zijn we gewoon heel blij dat er een bed voor twee nachten op ons staat te wachten en een maaltijd op een bord in plaats van in een zak? En ruik ik daar wijn? Het diner wordt ingeleid door de host met een verhaal over de architectuur van het 100 jaar oude gebouw waarvan de meubels gemaakt zijn van resthout en nu het dak wordt vervangen. De Zweedse kok vertelt op ingetogen wijze in het Zweeds wat we te eten krijgen; rendier stoofvlees met groente en aardappels. Het eten en de wijn zijn voortreffelijk. Geduldig horen we de verhalen aan van een stotterende liftmonteur die samen met zijn vriendin dit jaar van Noord naar Zuid loopt nadat ze vorig jaar van Zuid naar Noord liepen. Echte liftmonteur. Op en neer. Elk keer. Ben benieuwd wat ze volgend jaar gaan doen.

Na een slechte en korte nacht maar een geweldig ontbijt met eieren, kaas, cornflakes, cake, havermout, koffie, koffie en koffie ontmoeten we Cloé. In het slechte weer toen wij in een cabin sliepen is haar tent stuk gegaan. Tentstok gebroken en buitentent gescheurd. Ze had de tentstok gespalkt met 4 stukken tentstok die ze had gevonden en de buitentent geplakt met ductape en genaaid. Een goede oplossing. De gebroken en gespalkte tentstok kan beter. Wat als we in plaats van 4 spalken een buisje op de breuk kunnen schuiven. Bij veel tenten zit er ook zo’n buisje. Ik was die van mij bij mijn eerste tocht al kwijt. Mijn eerste gedachte is daar mijn Bic vierkleuren pen voor te gebruiken. Op weg naar de cabin om mijn zwitserse zakzak te halen twijfel ik of dat wel stevig genoeg is. In de cabin trek ik de besteklade open en zie een garde. Die van IKEA met een aluminium rond handvat. Perfect? Terug in de Repairshop (geweldig inspirerend BBC programma waarin mensen hun kapotte dierbare spullen brengen en die vervolgens door specialisten worden hersteld) maken Maarten en ik een plan. Maarten trekt alle gardes eruit en buiten zaag ik met het zwitserse zakmes een kant van de garde af om te kijken of de tentstok erin past en of het hol is. Die kant is hol en de tentstok past op zo’n 1,5 millimeter na. De andere kant van het aluminium buisje, daar waar de garde in gestoken zit, zit een plastic dopje die ik eruit snijd. Daar achter zit een harde epoxy die ik er moeilijk uitkrijg. Maar met de kurkentrekker, het kleine mes en de priem van het zwitserse zakmes en geduld lukt het om het buisje leeg en schoon van binnen te krijgen. De ruimte tussen de tentstok en het buisje vullen we op met dunne spalkjes gemaakt van een kleurpotlood in dezelfde kleur als de tentstok. Beter dan nieuw. Weer een tevreden Repairshop deelnemer. De tent is een minder groot succes. We hebben een klein stukje van de genaaide ductape gehaald, met alcoholdoekje schoon gemaakt en met de Gorilla tape, die Cloé in de shop had gekocht, geplakt. Dat was geen blijvertje. De goedkope Action ductape hecht veel beter. Hier is een tentreparatie set voor nodig. En vreemd genoeg verkopen ze die niet. Dat wordt afwachten en spannend voor Cloé.

’s Avonds doen we een drankje met de twee dames uit Florence waarvan de ene onverwachts met een vinger op mijn blauwe plek drukt. Dat deed haar zus altijd bij haar, licht ze toe met een licht satanische glimlach. Dankuwel. Ik ben blijer met de gasfles die ze over heeft en me geeft.

Het wederom ingeleide avondmaal is een bekende; Arctic Char. Natuurlijk niet zo lekker als die van Maarten en mij. We stappen laat, 22.00, de cabin binnen die stinkt naar natte hond omdat er een natte hond ligt. Volgende keer vragen om een hondvrije kamer.

Wordt vervolgd.

Tags: arctic char, cor noltee, kungsleden, maarten van de vijfeijken, vliegvissen