Dit verhaal is het vervolg op het verhaal van gisteren.
1808
De ochtend begint zoals ie nog niet eerder is begonnen. Om 6.22 werpen de zonnestralen een wapperende bladerschaduw op de tent. Als een blok geslapen. Ik ga goed op Ibuprofen 600 mg bruistablet. Maarten staat naast een eenpersoonstent waar langzaam een kerel uit blijft komen. De Noor trekt zijn broek omhoog zodat zijn bilspleet niet langer een schaduw op het meer werpt. Ik bedank de grond waarvan een deel niet wil dat ik wegga en zich aan mijn hand vastklampt. Om 8.00 hebben we de boot naar de overkant. € 35 per persoon. In twee maanden verdienen ze zo’n € 120.000. De lucht is strakblauw, de zon schijnt en het water glijdt voorbij. Aan de overkant ontbijten we tortilla met rendierensmeerkaas uit knijptube. Inmiddels een klassieker. En een tortilla met gerookte bruine forel uit het meer waaraan we zitten. Geen vis dat aan de andere kant van de wereld is gevangen en duizenden kilometers heeft afgelegd om door een fabrikant te worden verpakt en in het vriesschap is gelegd door een schappenvullende scholier. Gevangen en gerookt door de schipper die ons net overbracht. De tweede overtocht brengt ook Ferry aan de overkant. Een landschapsarchitect die zittend op de steiger zijn brood snijdt en de dikke plak besmeert met pindakaas. Die moeten we te vriend houden. Als we het bos uitlopen belanden we in de open heuvels waar de rendieren ons op zo’n 100 meter kruisen. Als ik met mijn stokken toch eens zo soepel en snel de heuvel op kon lopen. Maarten heeft een short cut gekregen van de kaptein en met zijn recent verworven TOPO GPS kennis zijn we verzekerd van een echte short cut. De rendieren komen soms nieuwsgierig dichtbij. Bij een grote steen pakken laten we onze rugzakken achter om met onze kleine zugzakjes naar het uitzichtpunt te lopen. Een must see volgens meer dan een die we tegenkwamen. Het schijnt een geweldig uitzicht te bieden op de delta. We markeren allebei voor de zekerheid de plek waar de rugzakken staan in onze telefoons. Het grijs van onze Gossamer Gear Mariposa 60 M blenden mooi met de rots. 14 kilo lichter loop ik met mijn beste aankoop van deze trail achter Maarten aan; mijn Osprey superlichte rugzakje die ik in een buitensport winkel in Stockholm kocht. Het is elke keer weer een vreemde fysieke ervaring om zonder rugzak te lopen. Mijn benen voelen een halve meter langer en er zitten veren onder mijn schoenen die me na elke neergaande beweging een duwtje omhoog geven. Helaas zijn de veren snel uitgewerkt en na de eerste beklimming hoop ik dat dat fenomenale uitzicht gauw komt. Ik kijk regelmatig om en maak foto’s van de plek waar onze rugzakken staan zodat we in combinatie met de in Google Maps geplaatste speld onze ‘huizen’ terug kunnen vinden. Na een uur klimmen en dalen verschijnt links de Delta. Prachtig en mooi dat we er zijn. TOPO GPS expert Maarten laat op zijn scherm zien dat we er nog lang niet zijn. “Zie je die gasten daar?” Ik tuur de horizon nauwkeurig af en zie niks bewegen. “Daar op die bergkam.” Ik scan de bergkam twee keer af en zie niks. En dan zie ik twee rechtoplopende mieren de berg oplopen. Onbewust doe ik een rekensom waarvan ik de uitkomst eigenlijk al weet. De schoonheid van het huidige uitzicht gedeeld door de nog te verrichten inspanning van het echte uitzicht maal de procentuele verhoging van de esthetische waarde. Ik vind dit uitzicht mooi genoeg. Maarten’s uitkomst is positiever en ik sjok achter hem aan. Zou de uitdrukking ‘torenhoge verwachtingen’ daar vandaan komen? Een zwaar tegenvallend uitzicht na een stevige beklimming? Veel langer dan een paar stappen blijf je nooit hangen in dit soort gedachten. De ondergrond vereist je volledige aandacht. Als een net geboren steenbok (mijn sterrenbeeld) plaats ik mijn vier ledematen op de grote stenen brokstukken. Het uitzicht is inderdaad geweldig maar lang niet zo geweldig als het gevoel dat ik er ben. De 1000 meter loodrechte afgrond is letterlijk adembenemend. Ik heb geen hoogtevrees maar 2 meter naast de dood staan doet me toch nog een stap naar achteren zetten. Het op deze hoogte kilometers ver kunnen kijken met alleen de wind als soundtrack maken nederig en klein. Wiskunde is nooit mijn sterkste kant geweest en ook hier was de uitkomst van mijn rekensom fout. Ik moet denken aan het boek The Power of Moments waarin de broers Heath uitleggen welke 4 kenmerken een moment memorabel maken.
EPIC staat voor ELEVATED. Het lijkt alsof je een beetje opgelicht wordt. Check. De inspanning en het uitzicht tillen me een paar centimeter boven de grond. PRIDE. Trots is een gevoel dat deze hele trip al standaard in mijn rugzak zit. Met name aan het eind van de dag als ik de rugzak af doe. Of zoals nu boven op de berg. Check. INSIGHT. Ook nu weer heb ik ervaren dat als mijn hoofd denkt “nee dat kan mijn lijf niet” je veel meer reserves hebt dan je denkt. En dat je met zijn tweeën verder komt dan alleen. Misschien moet ik specifieker zijn. Met Maarten kom ik verder dan alleen. Check. CONNECTED. Daar bovenop aan het eind van een inspanning waar je nergens meer heen hoeft, voelt je hele lijf anders. Langzaam land je met al je zintuigen op de plek. Je moet niks, alleen maar voelen, kijken, ruiken en luisteren. Een soort control alt delete van al je zintuigen. Een diepere en sterkere verbinding met het hier en nu.
Als ik een mier was geweest en jij ook hadden we contact kunnen maken met onze antennes en had jij kunnen ervaren wat ik had ervaren. Nu moet je het doen met deze woorden.
Wordt vervolgd.
