Tag Archives: dan chip heath

How to be an artist. Deel 8

9 dec

howtobeanartist8.001

Wies Bronkhorst stuurde me het artikel ‘Kunstenaar worden: schaam u nooit’ uit het NRC over een artikel van Jerry Saltz; How to be an artist. 33 lessen die je volgens Saltz van inspiratieloze amateur naar nieuwsgierige verbeelder van je originele kijk brengen. (of in ieder geval helpen een beetje creatiever te leven.) Bekijk het origineel  hier.

jerrysaltz_nrc

Ik las de lessen van Saltz en vertaalde ze in het Nederlands. Soms letterlijk. Soms liet ik stukken weg of vulde aan met eigen materiaal.

Enfin.

Les 1 tot en met 7 hier

Les 8, 9 en 10 hier.

Les 11 tot en met 16 hier.

Les 17, 18 en 19 hier.

Les 20 en 21 hier.

Les 22 hier.

Les 23 hier.

 

Stap 5. Overleef de kunstwereld.

Mentale strategieën om met de lelijkheid van de kunstwereld om te gaan. Van binnen en van buiten.

Les 24. Kunstenaars moeten vampiers zijn.

Stay up en Show up. Binnenblijven en werken in je atelier of foto’s afdrukken in je tot donkere kamer verbouwde wc is belangrijk, maar het is niet alleen Wat je kan. Het is ook zeker Wie je kan. Jahaaaa, ik weet dat het het ‘kent’ is maar nu onthoud je het misschien. Om succesvol te zijn en er voor te zorgen dat mensen je (her)kennen begin je met een Onliness document, of Golden Circle (zie les 23) en bedenk je hoe je het Wat vormgeeft als je op een opening, feestje of welke plek je dan ook bent met meer dan twee van jouw soort.

Dan en Chip Heath kunnen je daar misschien bij helpen.

Zij hebben het in hun boek de Plakfactor over het SUCCES model.  SUCCES staat voor.

Simple.

Unexpected

Credible

Concrete

Emotional

Story

En het model is een mooie oefening om je kunstwereldoverlevingsstrategieideeën te toetsen aan deze 6 criteria. Met als doel dat ze jou als kunstenaarsmerk beter herinneren en jouw verhaal kunnen doorvertellen aan anderen.

In hun boek geven ze het voorbeeld van de beroemde “Let’s put a man on the moon and  return him safely by the end of the decade.” speech van president John F. Kennedy. Was hij een CEO geweest dan had ie gezegd “Our mission is to become the international leader in the space industry through maximum team-centered innovation and strategically targeted aerospace initiatives.”

Ok. Nog een keer.

“Let’s put a man on the moon and  return him safely by the end of the decade.”

of

“Our mission is to become the international leader in the space industry through maximum team-centered innovation and strategically targeted aerospace initiatives.”

En nu allebei herhalen zonder terug te lezen.

SUCCES.

Houdt het Simpel, Onverwachts, Geloofwaardig, Concreete, Emotioneel en maak er een verhaal van……als je touchpoints creëert met je kunstenaarsmerk.

Ik wijk hier een beetje af van Saltz’ zijn verhaal waarin hij het met name heeft over dat je als kunstenaar met je eigen soort om moet gaan. Stay up en Show up. Ook als je ergens in een afgelegen dorp of bos woont. Laat je zien, desnoods online. Vecht samen en zorg voor elkaar. Je zult samen een nieuwe taal creëren en elkaar steun, gespreksstof en de kracht om door te gaan geven. Dit is hoe je de wereld kan veranderen…..en je kunst.

Maar stel je voor dat je Saltz’ regels aan je laars lapt en je het juist NIET in de kunstscene zoekt. Misschien een moeilijkere weg maar wellicht ook een waar andere originele en waardevolle ideeën ontstaan. Wellicht een veel betere overlevingsstrategie. Ik leerde ooit dat en meer biodiversiteit is aan de randen van de jungle dan in het midden. Er ontstaan meer nieuwe dingen waar verschillende domeinen samenkomen. Een prachtig voorbeeld vind ik Christien Meindertsma. Zij won ooit de Dutch Design Award met de Flax Chair, een stoel gemaakt van vlas en biologisch afbreekbaar ‘plastic’ uit een stuk. Meindertsma was nieuwsgierig naar het materiaal vlas en de vlas industrie. Dat onderzoek leidde tot een prijswinnend ontwerp. Het was niet alleen de stoel die won maar met name de gedisciplineerde en prachtig vastgelegde zoektocht van Meindertsma nieuwsgierigheid.

Dus ik zou allebei doen. Je plek vinden en onderhouden in de kunstbubbel en je af en toe laten meedrijven op je nieuwgierigheid. Ver weg van kunstscene.

S

U

C

C

E

S

 

 

 

 

 

Shit Story

14 nov

shitstory.001

In mijn poging een overzicht te maken van mijn favoriete Design Academy eindexamen projecten van dit jaar probeer ik eerst antwoord te krijgen op de vraag waarom ik in mijn voorbereiding voor Social Design kies als eerste categorie in het 500 pagina tellende jaarboek van de Design Academy. Social Design definieer ik als het gezamenlijk transformeren van een huidige situatie in een gewenste situatie. De afgelopen dagen gaf ik voorbeelden van Fran Edgerley (ASSEMBLE),  Jeroen Everaert (MOTHERSHIP), Theaster Gates  en Gap Fillers. Vandaag wil ik het hebben over een voorbeeld dat ik las in het nieuwe boek van Dan en Chip Heath; The Power of Moments.

Ongelooflijk maar waar maar er zijn nog steeds zo’n miljard mensen die geen toegang hebben tot schoon stromend water. Niet uit een kraan om te drinken en niet in een toilet om te door te spoelen. Wat voor ons heel normaal is is voor velen een bron  van ziekten en, zacht uitgedrukt (leuke woordspeling), heel vervelend. Ik ben me de laatste tijd weer meer bewust van het feit hoe luxe het is dat er vers, schoon water uit de kraan komt. De gootsteen in de badkamer was namelijk verstopt. Meerdere ontstoppings pogingen in de vorm van toegediende agressieve vloeistoffen hadden niet het gewenste resultaat. Het water liep niet door. Nou heeeeeeeel langzaam. En dan duurt het heel lang voor je uitgespuwde tandenpastaspeeksel die ronddrijft in een centimeter diepe waterlaag weg gespoeld is. Want ik laat het niet zo achter voor de tandenpoetsers na mij. Toen ik vrijdagavond zonder mijn tanden te poetsen naar bed ging was de maat vol. Bij de Gamma kocht ik een drie meter lange flexibele metalen slang, verwijderde de siffon en penetreerde de afvoer. Op zo’n 50 centimeter was er geen beweging meer in de slang te krijgen. Het leek alsof ik in een niet te nemen chicane was beland. Meerdere pogingen strandden in een bocht op 50 centimeter van de start/finish. Draaien en gas geven hadden geen enkele zin. Zo moet Jos Verstappen zich gevoeld hebben in de races waarin zijn bolide hem in de steek liet. Mijn verhaal deelde ik afgelopen zaterdag met een vriendin en zij stelde de ouderwetse gootsteenontstopper voor. Met deze geleende gootsteenontstopper en de tip om het terugloop afvoer gat af te plakken, liet ik gisteren een beetje water in de afvoer lopen en zette de rubber mond op de afvoer.  Het resultaat van wat er toen gebeurde wordt geen cliffhanger maar iets wat wij als normaal zien; schoon doorstromend water. Ik ben weer extra blij met vers stromend water.

Maar wat te doen als dat er niet is. Geen stromend water om te drinken en geen stromend water om je poep en plas weg te spoelen? Dan poep en plas je buiten. Wat in grote delen van de wereld de gewoonste zaak van de wereld is. En dan zijn er natuurlijk hulporganisaties die denken dat het het plaatsen van Dixi’s het probleem oplossen. Die denken van de huidige situatie; iedereen poept en plast buiten naar de gewenste situatie: iedereen poept en plast in een Dixi te gaan……door Dixi’s te plaatsen. Dus wordt er geld ingezameld, sponsors geregeld, hard gelopen op lagere scholen en noem maar op. Resultaat. Niemand poept en plast in zo’n Dixi. Een van de redenen werd mooi verwoord door een bewoner van het dorpje in Azië waar de Dixi stond; ik ga toch niet mijn behoefte doen in een huisje dat duurder is dan mijn eigen huis. En zo waren er meerdere redenen dat niemand gebruikt maakte van de geplaatste toiletten. Nobody likes change, except a wet baby…..en die kunnen nog niet lopen.

Als je gaat ontwerpen, een huidige situatie wilt veranderen in een gewenste situatie, moeten de stakeholders, in dit geval de bewoners, wel de noodzaak voelen om te veranderen. En daar ontbrak het aan. Maar hoe veroorzaak je die klik bij de bewoners. Hoe zet je hun mentale switch van OFF naar ON.

Ik schaar het volgende voorbeeld onder social design omdat het prachtig laat zien dat zelfs als je als ontwerper weet wat de huidige en gewenste situatie is, je transformatie gedoemd is te mislukken als je de gebruikers niet mentaal meekrijgt in die verandering. Omdat ze niet weten, niet willen dus niet kunnen veranderen. Waarom zouden ze?

Eerst moest ze de huidige situatie uitgelegd worden. En niet met een Powerpoint in een klaslokaaltje. Nee ze moesten de ernst van de huidige situatie voelen, ruiken, horen en proeven. Mensen met zwakke magen kunnen nu afhaken. Morgen kom ik met een frisser verhaal. Tot morgen. Daaaaaag.

 

 

Hallo Die Hard. Jij denkt dat je maag het aankan. Komt ie.

Om de huidige situatie te verkennen gingen de ontwerpers naar een dorp toe en vroegen een aantal inwoners of ze mee wilden doen aan een onderzoek over water. Ze gingen met hen in gesprek en vroegen ze ook of ze wilde aangeven waar ze poepten en plasten. Na een wat ongemakkelijke start, menig bewoner schaamde zich toch om over het onderwerp te praten, laat staan hun favoriete poepplek te delen, kwam de groep los en werden er volop plas en poepplekken gedeeld. Om de huidige situatie nog beter, visueel, in kaart te brengen werd de bewoners gevraagd gele kalk te strooien op de poep en plas plekken. Grote cirkels waar veel werd gepoept en geplast, kleine op de geheime, verder van het dorp gelegen plekken. Resultaat. Bijna het hele dorp was geel. De zwarte dikke poepvliegen staken mooi af tegen het geel en waren daardoor nog meer zichtbaar.

Staand in het gele slagveld en omringd door een druk zoemend leger van vliegende poepsoldaten vroeg een van de ontwerpers of hij een glaasje water kon krijgen. Even later vroeg hij een van de bewoners of hij dat glas water op zou drinken waarop deze het glas aannam, een paar slokken nam en het weer halfleeg teruggaf. Hierop trok de ontwerper een haar uit zijn hoofd, liet het aan de bewoners zien en liep vervolgens naar een grote gele cirkel en roerde zijn haar opzichtelijk in een hoop poep. Met omgekeerde hand liep hij met de poephaar omhoog gericht terug naar de groep die terugdeinsde alsof hij een dodelijk wapen droeg. Het aantal vieze gezichten trekkende bewoners en de  kokhals geluiden vermenigvuldigde zich in rap tempo toen de ontwerper de haar in het halfvolle glas water doopte en heen en weer roerde om het vervolgens weer aan de bewoner die net de helft had opgedronken aan te bieden. Deze had beide handen nodig om zijn kokhals te onderdrukken en deed een stap achteruit. De ontwerper vertelde vervolgens dat een vlieg zes poten heeft en de bewoners al jaren elkaars poep aten.

Als je een huidige situatie wilt veranderen in een gewenste situatie moet je gebruikers wel mentaal meekrijgen. Want ‘nobody likes change……except a wet baby’