Design Thinking by Doing

Wies Bronkhorst stuurde me het artikel ‘Kunstenaar worden: schaam u nooit’ uit het NRC over een artikel van Jerry Saltz; How to be an artist. 33 lessen die je volgens Saltz van inspiratieloze amateur naar nieuwsgierige verbeelder van je originele kijk brengen. (of in ieder geval helpen een beetje creatiever te leven.) Bekijk het origineel  hier.

Ik las de lessen van Saltz en vertaalde ze in het Nederlands. Soms letterlijk. Soms liet ik stukken weg of vulde aan met eigen materiaal.

Enfin.

Les 1 tot en met 7 hier

Les 8, 9 en 10 hier.

Les 11 tot en met 16 hier.

Les 17, 18 en 19 hier.

Les 20 en 21 hier.

Les 22 hier.

Les 23 hier.

Les 24 hier.

Les 25. Afwijzing.

Omgaan met afwijzingen heeft twee kanten. Een goede kant en die andere. Toen ik de zoveelste schriftelijke afwijzing als beginnend reclameman(netje) las, dacht ik twee dingen; ik ga wat anders doen of ik het anders doen. Ik besloot de Gouden Gids te pakken (ja hier verraadt mijn leeftijd me) en naar de ‘R’ van Reclameburo’s te bladeren. Ik koos het vets gedrukte reclameburo; Design Plus en opende met de volgende zin:

“Mijn naam is Cor Noltee en ik zou graag bij jullie komen werken…..voor niks.”

De hoorn werd erop gegooid. Er bleef nog een vet gedrukt Reclameburo in Dordrecht over; Duits Reclame Marketing. Ik belde en een mannenstem nam op. Het bleek Joop Penning te zijn. Een keer raden wat Joop was bij Duits. Juist de financieel directeur. Heel erg op de Penning. Mijn openings werd dan ook heel anders ontvangen. Ik kon nog dezelfde middag langskomen en de maandag erop kon ik beginnen. Mijn geluk die dag was dat Joop de telefoon opnam omdat de telefoniste ziek was. Na drie maanden kreeg ik mijn eigen visitekaartjes. Het zwart op witte bewijs dat ik officieel ‘in de reclame’ zat. Solliciteren voor een betaalde baan was nu ook een stuk makkelijker. Ik kon zeggen dat ik bij Duits werkte en liet het zien door mijn visitekaartje bij te voegen.  Binnen een maand had ik een, betaalde, baan gevonden. Toen ik dat na 6 maanden bij de andere directeur meldde vroeg hij me waarom ik weg ging. Ik vertelde hem dat mijn spaargeld op was en dat ik bij dat andere reclameburo wel een salaris kreeg. “Hoezo, wel een salaris?” zei Jan Willem Beek, “Heb je hier geen salaris dan?”

“Nee.” was mijn korte antwoord.

JW en ik liepen vervolgens naar JP en vanaf die dag zat ik betaald in de reclame.

Een ‘nee’ leidt bij iedereen tot andere reacties. Een andere memorabele NEE die ik veelvuldig kreeg was toen ik als zelfstandig ondernemer bedrijven uitnodigde voor “een presentatie van een blue screen virtual reality systeem voor promotiedoeleinden en evenementen.”

Een half jaar ervoor werd ik gebeld door mijn vriend Peter Ludden. Peter was eigenaar van een reclamebureau in Amersfoort en had Footlocker als klant. Voor Footlocker was hij op zoek naar een mobiel systeem dat de openingen van nieuwe Footlockers in Europa op een unieke manier kon ondersteunen. Peter wist dat ik, als werkloze waterbakker, altijd op zoek was naar nieuwe laagdrempelige en leuke technieken om mensen op het verkeerde been te zetten met een glimlach. En op zijn vraag had ik dan ook direct een antwoord. Een aantal maanden ervoor had ik in Duitsland een kunstenaar ontmoet die daar op een beurs stond met een door hem ontwikkelde Mandala systeem “Vivid Reality”. Vincent John Vincent was een Canadese kunstenaar die samen met een techneut een spel had gemaakt waarbij je staand voor een bluescreen werd opgenomen door een camera en jouw live videobeeld in een spel projecteerde. Je lichaam was de muis en door te bewegen speelde je het spel. Het spel wat ik toen voor het het eerst speelde was Turbo Kourier. Heftig heen en weer springend moest ik obstakels ontwijken en groene Turbo Koerier pakketjes verzamelen. Het was ongelooflijk hoe goed het spel werkte. Mijn bewegingen werden zonder merkbare vertraging  omgezet in beweging op het beeldscherm. Toen ik de dag erna me afvroeg waar ik tocht die spierpijn in mijn bovenbenen van had, duurde het even voordat ik me realiseerde dat dat gekomen was door het bluescreen virtual reality spel van een Canadese kunstenaar dat ik de dag ervoor gespeeld had. Mijn idee voor Footlocker was dan ook simpel. We gingen het Vivid reality voorstellen aan Footlocker. Probleem echter was dat er geen distributeur in Nederland was, zelfs niet in Europa, dus moesten we het doen met een video. Enfin deze in combinatie met mijn verhaal over hoe ik aan die spierpijn was gekomen maakte ook Footlocker heel enthousiast en we besloten hals over kop naar Canada te gaan om te praten over een distributeursschap. In het vliegtuig bedacht ik samen met de dame naast me de naam voor mijn nieuwe onderneming “MOREALITY” een samenvoeging van MORE en REALITY en liet op het vliegveld van Toronto visitekaartjes drukken. Twee weken later was ik directeur van Moreality BV en had ik op mijn bruine ogen 50.000 gulden geleend zonder businessplan…….maar met Footlocker als eerste klant. Footlocker was namelijk, net als wij, wild enthousiast over het spel en ik zag me het komende jaar al met een busje door Europa toeren om de openingen van nieuwe Footlockers luister bij te zetten. Echter het liep een beetje anders. Na lastige vragen vanuit het hoofdkantoor in Texas van Footlocker over return on investment trok Footlocker de stekker uit het project. Ik was directeur van een BV zonder klanten, zonder businessplan maar wel met een heel gaaf spel…….oh ja en een privé schuld van 50.000 gulden.

Als een gek begon ik Jan en Alleman uit te nodigen voor “een presentatie van een blue screen virtual reality systeem voor promotiedoeleinden en evenementen.” Met weinig succes. Tot ik twee woorden toevoegde aan mijn openingszin. Ik nodigde Jan en alleman uit voor “een presentatie van een tweede generatieblue screen virtual reality systeem voor promotiedoeleinden en evenementen.” Ik hoorde  Jan en Alleman denken; “Tweede generatie? Ik heb de eerste helemaal gemist. Als ik nu ga ben ik gelijk helemaal bij.” Jan en Alleman kwam en in plaats dat ik Footlockers opende in Europa speelde ik zelf het spel uren per dag. Mijn bovenbenen zijn nog nooit zo gespierd geweest, maar veel belangrijker, ik boekte mijn eerste klus. De ABNAMRO, of liever gezegd Annette Poot, werd mijn eerste klant. Met veel succes werd het Vivid Realty spel ingezet bij het afscheid van de De Meer en de opening van De Arena. Het spel had namelijk meerdere software titels zoals Netminder, een spel waarbij jij als keeper de ballen uit je doel moest houden. Als toeschouwer zag je iemand dan wild met zijn armen zwaaiend staan voor een bluescrreen. En als je dan naar het beeldscherm keek zag je die persoon bewegen in het doel, de ballen proberen tegen te houden. Het was niet alleen heel leuk om te spelen, het was misschien nog wel leuker om naar de spelers te kijken. De video opnames die ik maakte kon ik natuurlijk weer goed gebruiken bij het binnenhalen van nieuwe Jan en Allemannen.

Binnen een half jaar had ik een druk bezette agenda en maakte ik kilometers in mijn Volkswagenbus……in Nederland. Ik was de roadie geworden van mijn eigen spel en had een klantenlijst waar de grootste merken op prijkten. En van het een kwam het ander.

Ooit vertelde me iemand dat de JA echt wel een keer komt. En dat als je 100 euro verdient met die JA je de NEE’s ook anders kunt framen. Stel dat je 99 keer een NEE krijgt, verdien je toch elke keer 1 euro.

Vier die NEE. Die JA komt wel.

Tags: Annette Poot, cor noltee, design thinking, how to be an artist, JERRY SALTZ, kunst, kunstenaar, nrc, Peter Ludden, Pootentieel, virtual reality, Vivid group