Afgelopen donderdag gaf ik een stoomcursus design thinking aan zo’n 60 fysiotherapie docenten. Ze hadden een teamdag en waren overdag lekker sportief en creatief bezig geweest. Toen ik einde middag het restaurant aan het water binnenliep zat de sfeer er al goed in. En hier en daar ook al een biertje en een wijntje. Kortom de perfecte ingrediënten voor een vrijwillige poging tot het overwinnen van overbodige obstakels. Ik vertelde ze dat we in ruim een uur nieuw onderwijs zouden gaan ontwikkelen. Iets wat normaal toch gauw een paar maanden duurt. “Drie jaar!” riep iemand. De toon was gezet. Dit wordt pret. En dat werd het.
Hoe dan?
Door ze elkaar om en om te bevragen over een kennis kado dat ze zelf een keer hadden gegeven. Een leerervaring die ze ooit hadden ontworpen waar de ‘student’ achteraf echt blij mee was. Er achter te komen waarom die ander dat kennis kado had ontworpen, een ontwerpopdracht te formuleren, ideeën te bedenken en te verrijken, er 1 te kiezen om vervolgens een prototype van dat alternatieve kennis kado voor de ander in elkaar te knutselen.
Ruim een uur en 13 stappen later gaven de duo’s elkaar het kennis kado dat ze voor elkaar ontworpen hadden. De laatste stap was het vragen van feedback.
“Vraag NOOIT. Wat vind je ervan?”
Als ze elkaar dat hadden gevraagd was menig antwoord geweest:
“Leuk! Biertje?”
Wat je dan wel moet vragen?
Dat is het beste kennis kado dat ik een keer heb gekregen.
Nieuwsgierig? Mooi.
