Tag Archives: Zuid afrika

Do or do not. There is no try. 5/500

4 jul

Op 26 januari 2013 besloot ik een jaar lang elke dag de wekker een uur eerder te zetten. Om 6.00 drukte ik 1 keer op snooze. Om 6.09 stond ik op en schreef om 6.12 ‘iets’ over design thinking. Over empathie, creativiteit of prototypen. Om 7.00 publiceerde ik zonder het na te te lezen. Soms werd het 7.30. Maar het was een jaar lang het eerste wat ik creëerde. De gedisciplineerde, vasthoudende verbeelding van mijn nieuwsgierigheid. In deze omschrijving ontbreekt het vijfde element van het creatief vermogen; samenwerken. Dat uurtje in de ochtend was pure ME time. De ontwikkeling van mijn kunstenaarschap en mijn strijd met mijn Kabouter die altijd van alles vindt van wat ik denk, maak en deel. Ik zei ook altijd dat het het beste ‘ding’ was, wat ik ooit gedaan had. En dat is natuurlijk niet heel slim. Om dat te denken en zeker niet om te zeggen. Het degradeert al het andere. Want dat is dan sowieso minder en het werpt een enorme drempel op om weer iets anders te doen in je ME time. En die drempel werd een berg toen ik met CORona nog meer ME time mogelijkheid kreeg. Alle Design Thinking workshops, trainingen en presentaties werden gecanceld. Meer ME time. Minder omzet. En het beste wat ik ook gedaan had al gedaan. Garantie voor een hardCOR crisis. Ik was eigenlijk ook wel een beetje klaar met Design Thinking ook wel Human Centered Design genoemd. Dat Human Centered was de oorzaak van een wereldwijde crisis. Onze verslaving aan (oneindige) groei; meer omzet en meer likes. Kan het ook Planet Centered? Kun je ook ontwerpen met de planeet als stakeholder. Kunnen we sowieso wel iets terug doen voor moeder aarde? In de VPRO Tegenlicht aflevering Groen Goud maakte ik kennis met John D. Liu die vanaf 1995 in opdracht van de Chinese overheid de restauratie van het Löss-plateau op camera vast legde. Sindsdien is Liu bezig met zijn wereldwijde missie om woestijnen te vergroenen en biodiversiteit te herstellen. In de aflevering zit een overvloeier die een kantelpunt in mijn denken veroorzaakte:

Ik schreef me in voor de online cursus A business approach to sustainable landscape restauration van de Erasmus Universiteit en maakte kennis met Commonland:

‘Building a new balance between ecology, economics and hope.

The world’s landscapes and ecosystems are degrading at an unprecedented pace. It’s in our common interest to build resilient landscapes, restore healthy ecosystems and create regenerative businesses for generations to come.

Now more than ever, the world needs viable solutions based on social and ecological needs, science and entrepreneurship. For this to happen, we need a practical holistic approach that everybody understands.

4 Returns: a holistic and practical framework that acts as the common language of global landscape restoration.

4 Returns is a science-based framework that is proven in practice. Developed in close collaboration with leading scientific institutes, business schools, farmers and experts, 4 Returns transforms degraded ecosystems by focusing on 4 key returns over the course of a single generation (20 years).’

20 jaar! Mijn leeftijd plus 20 was 73. Ik dacht; doen. Helaas had mijn vader zijn 1.200 ha grond in Zuid Afrika verkocht en Kabouter had nog een waslijst aan redenen om het niet te doen.

“Do or do not. There is no try.” zegt Yoda. Ik deed het niet maar de cursus en die overvloeier hadden een deurtje open gezet. Een deurtje van Human Centered naar Planet Centered. Nu ik dit zo schrijf realiseer ik me wat er toen gebeurde; Een maker genaamd John D. Liu inspireerde mij met twee in elkaar overvloeiende beelden en liet mij een hoopvolle toekomst zien die mij de inspiratie en energie gaf het deurtje verder open te duwen. En wie stond daar?

Emiel Heijnen.

Voor NoaH. Mijn Held.

1 nov

voornoahmijnheld.001

De lange reparatielijst van Jeroen bedraagt bijna € 2.000,-. Met de revisie en het transport loopt het aardig op. Ik moet denken aan mijn vriend Walter die ooit een Mercedes 280 restaureerde. Een leegloper. Ik moet het rationeel benaderen. Maar dat is natuurlijk een illusie. Een auto waar zoveel emotie inzit kun je niet rationeel bekijken. De bus is in Nederland om nieuwe herinneringen te maken. Ik droom ervan om de reis van Julio Cortazar en Carol Dunlop over te doen. Alle 62 parkeerplaatsen tussen Parijs en Marseille in een maand bezoeken en onderzoeken. Ik droom van vakanties in Zeeland, vuurtje maken naast de bus en met de geur van vuur en vlees achterin de bus klimmen. Ik droom ervan samen met Tamara, Noëlle en NoaH een safari te doen in Beekse Bergen. Dat is maar een uurtje rijden. En ik droom ervan om samen met de Jeroen de bus in top conditie te brengen. Vandaag is het 1 november en er is al heel veel aan de bus vernieuwd. De afgelopen dagen zijn er onderdelen uit Engeland, Duitsland en Nederland binnen gekomen. Straks rijd ik naar Jeroen om de nieuwe kachelpotten en toebehoren te brengen. Rijdend in Zuid Afrika was een kachel minder hard nodig dan hier. Maar hier moet er voor de APK lucht op de ruiten te regelen zijn. Een goedkope of dure (€ 1.100) originele oplossing? Jeroen en ik zijn het er zonder het naar elkaar uit te spreken over eens. Origineel houden. Het einde van de tunnel is in zicht……met de nieuwe Europese koplampen.

Wel jammer dat ik straks mijn Zuid Afrikaanse kenteken niet meer heb: CO 2121

Ben benieuwd wat mijn nieuwe kenteken wordt.

Dit verhaal schrijvend kwam ik er achter dat ik het achteraf beschrijven van mijn avonturen met de bus heel interessant en leerzaam vond. Alsof ik elke ochtend in een soort tijdmachine sprong die aangestuurd werd door mijn gedachten en het toetsenbord van mijn PowerBook. Springend door de tijd kiezend en beschrijvend wat ik interessant en relevant vond. Geïnspireerd door Julio Cortazar en Carol Dunlop probeerde ik kleine details uitvoering beeldend te beschrijven. Iets waar ik veel plezier aan beleefde. Maar na bijna 3 maanden bijna elke ochtend schrijven was een moment dat ik ‘er klaar mee was’. Dat werd overigens ook gevoed doordat ik de ontwerpen die ik op de Dutch Design Week in Eindhoven zag en wilde beschrijven en delen. Door de interventie van Blanka, die precies beschreef hoe ze zich voelde door mijn abrupte eind, heb ik deze reis kunnen afmaken zoals het heurt.

Ik maak voor de laatste keer een pdf met het hele verhaal en voeg daar een pagina aan het begin aan toe waar met grote letters staat:

Voor NoaH.

Mijn Held.

Het hele avontuur van de bus en mij download je hier: NOLTEEVWT2

En hier de soundtrack van het mijn Book of Dreams:

Eind van de tunnel?

31 okt

eindvandetunnel.001

“Zooo jij hebt geluk.” zegt Arie als hij met de dopsleutel van zijn Jeep de bout van het linker achterwiel losdraait. Geluk is niet meteen het eerste woord wat in me op komt als ik op dit moment aan de bus denk. Of zou Arie het feit bedoelen dat ik niet aangehouden ben door die bende agenten die 100 meter verderop staan? Whatever. Vijf minuten later rijd ik op de A15, Arie achter me. Meteen voel ik dat de bus onregelmatig loopt, gepaard gaand met geknal en gepruttel. En dat terwijl de motor nog koud is. Ik kan gelukkig wel mijn snelheid houden. Vlak voor de benzinepomp komt Arie naast me rijden en gebaart me de afslag te nemen. Volgens mijn benzineboekje moet de tank nog vol zitten wat niet overeen komt met de dertig liter die ik er moeiteloos bij tank. Leeg was ie niet maar ook zeker niet zo vol als ik hem in Belville achtergelaten had. Raadsel. Ik wil er op dit moment verder niet over nadenken. Ik wil in Zwijndrecht zijn. Op zoek naar een vijftig eurocent munt voor lucht van de reserveband vind ik niets in mijn tas en ook Arie heeft geen vijftig eurocent munt. Ik loop terug naar de kassa, pak een pakje Sportlife en vraag of ik vijftig eurocent bij kan pinnen. Met een pakje frisse lucht en een vijftig eurocent munt loop ik terug naar de bus die ik bij de luchtpomp heb geparkeerd. Ik gooi een Sportlife in mijn mond en 1,2 Bar in de band. Op hoop van zegen. Gelukkig kan ik meekomen met het verkeer maar ik twijfel of ik de vrachtwagen voor me inhaal. We rijden de tunnel in. Ik heb genoeg gas over en voel en luister wat er gebeurt als ik meer gas geef. Ik kan de vrachtwagen nu wel inhalen maar moet straks ook weer licht omhoog de tunnel uit. Ik besluit in te halen en de bus kruipt centimeter voor centimeter langs de vrachtwagen. Dat is een rare gewaarwording want normaal gesproken zit je als bestuurder aan de linkerkant. Zittend aan de rechterkant zie ik de rubber lussen waarmee het zeil van de vrachtwagen aan de carrosserie vastzit een voor een voorbij komen. Van links naar rechts. De tunnel uit klimmend komen de rubber lussen tot stilstand. Ik geef voorzichtig gas bij maar de lussen beginnen zich van rechts naar links te bewegen. Ik geef meer gas bij en harde knallen echoën in de tunnel. De bus sputtert letterlijk en figuurlijk luidruchtig tegen als een kind dat niet naar school wil en hangend aan je arm de tegenovergestelde richting optrekt. Ik stel mijn doel bij. Als ik maar uit de tunnel kom. Voorzichtig geef ik nog meer gas bij en de rubber lussen komen weer tot stilstand. Nog iets meer gas. De rubber lussen bewegen weer van links naar rechts. De laatste lus. Nu de cabine nog. Bel voor de laatste ronde. Nog een beetje gas. De weg gaat nu omhoog. Millimeter voor millimeter haal ik de vrachtwagen in. Mijn rechtervoet kan inmiddels niet verder. Plankgas kruip ik voorbij de vrachtwagen en als we allebei tegelijk boven aankomen en ons weer op horizontaal asfalt bevinden zie ik de vrachtwagen snel kleiner worden in mijn rechterbuitenspiegel.

Dan en Chip Heath leggen in hun boek The Power of Moments uit dat angst en focus de tijd lijken te rekken en geven een tip voor een ‘langer’ leven;

Scare the hell out of yourself, regularly.

Check.

De rest van de 20 kilometer vind ik een manier om de bus op constante snelheid te houden. Ik voel me een soort menselijke cruisecontrol. Al mijn zintuigen inzettend om de bus rijdend op een snelheid te houden. Angst en focus maken het de langste 20 kilometer van mijn leven.

Als ik de bus bij Jeroen (mijn trouwe monteur) naar binnen rijd en uitstap lijkt er 1250 kilo van mijn schouders af te vallen. We hebben het gehaald.

Een dag later belt Jeroen me op. Hij heeft de bus helemaal nagekeken. Hij kon zijn ogen niet geloven. De carrosserie is inderdaad in een uitzonderlijk goede staat. Dat was het goede nieuws. Verder zou hij de bus weer direct in een container terug naar Zuid Afrika sturen. De lijst van onderdelen die vervangen dienen te worden voor de APK is lang. Heel lang.

Te lang?

Bot Lek

30 okt

botlek.001

Ik moest denken aan de jaren 90 commercials van Reaal verzekeringen met Rijk de Gooyer. Kan ik effe vangen. Het antwoord op mijn vraag wat die 40 pakketjes van een kilo, het verkeerde motornummer en het foute jaartal waren, was heel eenvoudig. Copy paste foutje. Bedankt. En in de bijlage het juiste formulier.

Later die week ontving ik een mail waarin ik werd gevraagd de waarde van de bus te bevestigen; R 15.000. Dat was de aanschafprijs geweest. Ooit in 2004. Op een van de formulieren had ik R 160.000 genoteerd. Was dit een manier om alsnog voor een klein prijsje in het bezit van een originele twee liter luchtgekoelde Volkswagen bus uit 1978 te komen. Ja 1978. Dat was het jaar dat ie was geproduceerd. Het kenteken stond op 1.1.1979. Ik besloot niet te reageren.

Een week later kreeg ik het verzoek of ik de invoerrechten wilde betalen. De bus zou inmiddels in Nederland zijn. Na betaling zou ik de bus op kunnen halen bij hun opslagplaats in de haven van Rotterdam. Ik was inmiddels achterdochtiger dan J. Edgar Hoover en vroeg om een bewijs dat de bus in Nederland was. Dat was op een donderdag. Ik werd beloofd dat ik een foto zou ontvangen. Donderdag niets, vrijdag ging voorbij zonder foto. In het weekend dacht ik meerdere keren dat ondanks dat de bus gedatadot was de verschillende onderdelen al lang in kratten via het illegale circuit waren verspreid. Maandag, geen gehoor.

Dinsdag ontving ik deze:

buswharehouse

Ik maakte het laatste deel van de import over, zo’n € 800,-, maakte een kopie van de banktransfer en ontving direct de locatie van de bus. De bus was in Nederland. Maar hoe kreeg ik hem in Zwijndrecht? Waar hij klaar gemaakt zou worden voor de keuring? Ik besprak de opties met mijn goede vriend Arie. Arie heeft het talent om complexe zaken vanuit een compleet nieuw perspectief te bekijken en te komen met een eenvoudige oplossing. Ik had inmiddels een aanhangwagen geregeld die Arie zou trekken met zijn krachtige Jeep. Waarop Arie had gevraagd “Cor, rijdt de bus?”

Waarop ik ja antwoordde.

Waarop Arie had gevraagd “Cor is de bus verzekerd?”

Waarop ik ja antwoordde.

Waarop Arie had gevraagd “Cor staat de bus op jouw naam?”

Waarop ik ja antwoordde.

Waarop Arie had gevraagd “Cor waarom rijd je hem dan niet gewoon naar Zwijndrecht, rijd ik achter je aan?”

Waarop ik Arie het antwoord schuldig moest blijven.

De dinsdag erop reden Arie en ik naar de opslag in Botlek.

Daar stond de bus. We hadden sleepkabel, startkabel en olie mee genomen.

De bus startte direct. Maar er was een ander ding dat roet in het eten gooide. De linker achterband was lek. Arie had thuis een compressortje liggen waar we in Botlek niets aan hadden. Ook het opslag bedrijf had geen lucht voor de bus maar wel het adres van de vrachtwagen benzinepomp waar we waarschijnlijk wel lucht konden krijgen. Met een bijna platte achterband reed ik met Arie in de Jeep in de achterspiegel naar de pomp. Geen lucht. Wel een stuk of tien politie agenten die met motoren en politie auto’s een actie leken voor te bereiden. Ik reed er met het stuur aan de verkeerde kant, met een lekke achterkant en een kenteken uit Zuid Afrika voorbij.

Ik kreeg geen lucht in Botlek. En de wielsleutel die al 14 jaar ongebruikt in de bus lag bleek de verkeerde maat te zijn. Daar kon ik het wiel niet mee vervangen.

Ik stond lek in Botlek.

Maar de bus was in Nederland.

1250 + 40

29 okt

40plus.001

Als ik met de Toyota Bakkie bij de ingang van Lion’s Head kom aanrijden, zie ik Noëlle, NoaH, Marco en Noëlle precies naar beneden lopen. Kleine Noëlle is vernoemd naar grote Noëlle en het feit dat grote Noëlle een half jaar au pair was bij het gezin maakt het dat ze een bijzondere band hebben. Campsbay voelt echt vertrouwd. Zo ook de splinter nieuwe Toyota. Wat een auto. Ooit reed ik met de event manager van Nike in de Nike Hummer in München. Dit kwam aardig dichtbij die rij ervaring met het grote verschil dat ik nu zelf reed. Het verschil met rijden in de bus kan niet groter.

’s Avonds brengen we met de Toyota Tamara en Noëlle naar het vliegveld. Dit was niet het plan maar wel zo veilig. De kwaliteit van de Toyota verzacht mijn teleurstelling en als ik de Toyota weer op de oprit van onze vrienden in Campsbay parkeer en naar de bus kijk, lijkt de bus het te begrijpen. Hij staat daar als een gewonde, trouwe hond die niets liever doet dan zijn baas helpen maar het niet kan en ook niet uit kan leggen wat er met hem mis is. Ik daarentegen voel me een van specialisten afhankelijke leek die de bus zo snel mogelijk naar Nederland wil krijgen om hem daar door mijn trouwe monteur (die zelf ook twee Volkswagenbussen heeft) na te laten kijken. Maar dan moet ik eerst in Belville komen. Zo’n 30 kilometer van Campsbay. Het is dinsdagochtend en ik start de bus voor een klein proefrondje voordat we naar Belville rijden. Ik leer de route uit mijn hoofd en neem voor de zekerheid screendumps van de route op mijn Apple en zet de laptop naast me met het scherm open en zicht op route. NoaH volgt me in de Toyota. Het is 14.20 en druk op de weg. Gelukkig geen files. En aangezien alle problemen met de bus zich voordeden na zo’n anderhalf uur rijden, hoop ik dat hij zich deze laatste Zuid Afrikaanse kilometers goed houdt. Halverwege stop ik, stap uit en loop naar NoaH die direct vraagt of alles goed gaat. Ik bevestig dat alles OK is en laat hem de laatste helft van de route op de laptop zien. Afslag links, tweede rechts, tweede rechts eerste links, nummer 30. Aan het eind van de route kunnen we echter geen nummer 30 vinden en belanden we in een wijk waar we de enige blanken zijn. De weg vragen lijkt me geen goed idee en onhandig kerend rijden we weer terug naar het laatste herkenningspunt. De naam van de straat komt niet overeen met wat er op het bordje staat. We staan voor de bewaakte ingang van een industrieterrein waar op het gebouw links groot Fruit Packers op staat. Ondanks dat de straatnaam niet klopt volg ik mijn gevoel dat het hier moet zijn en sluit met NoaH achter me aan in de rij van auto’s voor de slagboom. We zitten goed en als ik langs de verticale rood wit geblokte slagboom rijd, voel ik me alsof ik het veilige kamp binnen rijd na een dagenlange tocht vol gevaar. De meest zenuwslopende 30 kilometer van mijn leven. We hebben het gehaald. Ik parkeer de bus bij het bedrijf dat het transport naar Rotterdam regelt en NoaH en ik lopen naar binnen. Na de papierformaliteiten lopen we de loods in die vol staat met klassiekers en hele dure auto’s. Alles straalt kwaliteit en efficiëntie uit. Heel on-Zuid Afrikaans. Samen met een van de medewerkers lopen we terug naar de bus die de sleutels in ontvangst neemt en zoals bij een huurbedrijf de bus controleert op schade, e.e.a. vastlegt op een formulier en mij een kopie overhandigt. Hij stapt in de bus en rijdt de bus de loods in. De bus is in goed gezelschap. Ik ben benieuwd welke verhalen de voertuigen met elkaar zouden delen. Wat is het verhaal van de Bentley naast de bus of de Ford Mustang een stukje verderop? En waar gaan ze allemaal naar toe?

De bus gaat naar Rotterdam en komt daar 17 september aan. NoaH en ik vliegen morgen in 11 uur naar Amsterdam.

Een week later krijg ik van de transporteur een formulier via de mail. Of ik dat wil tekenen. Bij controle blijkt het motornummer een compleet ander nummer te zijn en zijn er 40 pakketjes a 1 kilo toegevoegd aan mijn transport.

40 pakketjes a 1 kilo??

Ik had er heel bewust voor gekozen om geen spullen mee te laden in de bus. Om vragen te voorkomen. Nu had ik opeens 40 pakketjes van 1 kilo op mijn naam staan. En of ik even wilde tekenen. Was de Flower Power bus in de handen gevallen van een internationaal opererend drugskartel dat exclusieve/klassieke auto’s als dekmantel gebruikte? Die gedachte deed me opeens heel anders naar het bedrijf kijken. Of was ik onbewust beïnvloed door Nexflix’ serie Narcos? Ik las het formulier nog een keer en ontdekte dat ook het bouwjaar veranderd was in 1978. De bus was uit 1979.

Tien minuten na ontvangst van de mail stuurde ik een mail terug met mijn vragen.

Binnen een half uur had ik antwoord.

27 okt

Beste lezers. Even een bericht van mij.

Cor wil me in een container naar Nederland sturen. Maar ik blijf eigenlijk liever hier. Dat begrijpen jullie toch wel.

BUS_CAMPSBAY

Moet er niet aan denken. Regen, sneeuw en aan de andere kant van de weg rijden.

 

Ons sal sien.

26 okt

onssalsien.001

Onderweg naar Kaapstad haalt een Landrover Defender ons in. De bestuurder steekt zijn duim op en we duimen met zijn vieren terug. Ik twijfel of ik de bus zou inruilen voor de Defender. Het zou een nieuw avontuur zijn. Ik doe het niet….in mijn hoofd. Ik laat de Defender gaan en ga een tandje lager. We hebben geen haast maar wil wel voor het donker in Campsbay zijn.

De weg langs de kust naar Campsbay is de kers op de verjaardagstaart van NoaH. Onze T2 uit 1979 noemen ze ook wel een ‘Late Bay’. We zijn niet laat maar precies op tijd voor de prachtige zonsondergang. De oh’s mengen zich met het gepiep en gekraak van de bus. Ook hier was de bus weer bij.

De laatste steile meters met volle bepakking. Ik parkeer de Late Bay in Campsbay. De laatste keer dat ik hier was was een paar uur na de overval. Dit voelt als een overwinning. De bus heeft ons probleemloos van Montagu naar Campsbay gebracht. Een dashboard klopje gepaard gaand met een “goed gedaan jochie” worden dankbaar door de bus in ontvangst genomen.

Staand op het terras de zon in de zee zien zakkend realiseer ik me dat dit de laatste dagen voor mij en de bus samen in Zuid Afrika zijn. Het witte dak en het baby blauw gaan mooi samen met de oranje gloed van de laatste zaterdagzonnestralen.

De vakantie is bijna voorbij. Ik ben aan vakantie toe.

Het is zondag en we gaan met zijn allen ontbijten op de boulevard in Campsbay. Met zijn achten dalen we de berg af en cruisen we flower powered langs de oceaan.

Dit is geweldig! Werkelijk iedereen in de bus heeft een glimlach op het gezicht. In de binnenspiegel lees ik ‘Happy’ en in mijn hoofd speel ik het nummer.

It might seem crazy what I’m about to say
Sunshine she’s here, you can take a break
I’m a hot air balloon that could go to space
With the air, like I don’t care baby by the way

Uh huh because I’m happy
Clap along if you feel like a room without a roof
Because I’m happy
Clap along if you feel like happiness is a truth
Because I’m happy
Clap along if you know what happiness is to you
Because I’m happy
Clap along if you feel like that’s what you wanna do

Here come bad news, talking this and that
Yeah, give me all you got, don’t hold back
Yeah, well I should probably warn you I’ll be just fine
Yeah, no offense to you, don’t waste your time
Here’s why

lionshead

Na het ontbijt willen Noëlle en NoaH Lion’s Head beklimmen. De twee oudste kids van onze Nederlandse vrienden gaan mee. Met een afleidingsmanoeuvre waar de FBI jaloers op zou zijn laten we de kleinste van hun drie kids achter bij zijn moeder. De rit naar Lion’s Head is alleen maar omhoog. Zonder problemen zet ik het viertal af en spreek af dat ik ze over anderhalf uur weer ophaal. Als ik vijf kwartier later dezelfde rit omhoog rijd sputtert de bus tegen. Een diepe teleurstelling neemt het stuur over en nooit was ik zo dicht bij de gedachte de bus van een klif de oceaan in te duwen. Ik keer de bus en daal af naar ‘huis’, ren naar boven en vraag de sleutels van de Toyota Bakkie van onze vrienden. “De bus doet weer raar.” voeg ik er aan toe. De “nee he” van Tamara zijn het laatste zetje. De bus verdwijnt in een diep ravijn.

Ik heb nog 10 minuten om de kids op te halen. Gelukkig is er een leeuw bij ze. Een volwassen leeuw…..sinds gisteren.

Alles sal reg kom.

Voor trouwe lezers die graag het verhaal uittuffen met tijd om afscheid te nemen, morgen is het laatste hoofdstuk. Haalt de bus de container in Belville 20 kilometer verderop?

Ons sal sien.

Rewind, klik.

25 okt

rewindklik.001

‘oh wat jammer dat het einde ineens in een stroomversnelling afloopt’ schreef Blanka gisteren als reactie op mijn laatste verhaal van mij en de bus. Blanka is muzikant en weet hoe het voelt om op het podium applaus in ontvangst te mogen nemen. Ik weet niet of zij na een applaus en roep om meer wel eens heeft besloten om nog een toegift te geven. En aangezien ik tijdens het beschrijven van mijn avonturen met de bus regelmatig dacht aan het feit dat ik met tijd aan het spelen was, spoel ik vandaag nog even terug. Voor Blanka.

De overval, de problemen met de bus, de kwaliteit van de ‘specialisten’, de waardestijging van de bus in Europa, het mislukken van de droom om met de bus naar Addo te gaan en de wil om met hem in het veilige Nederland en Europa te rijden, hebben me doen besluiten de bus naar Nederland te vervoeren. Een aantal weken geleden had ik al twee bedrijven aangeschreven die ik op aanraden van een vriend in Zuid Afrika had gekregen. Geen reactie. Om een lang verhaal kort te maken (vind je niet erg Blanka. Tenzij je een auto uit Zuid Afrika wilt exporteren) was er een bedrijf die binnen 12 uur reageerde op de vraag wat de kosten/mogelijkheden zijn van export naar Europa. Zij waren daarbij ook nog eens de goedkoopste en na een telefoontje met degene die me gemaild had besloot ik figuurlijk met hun in zee te gaan. Letterlijk had ik liever dat de bus op zee bleef. De bus zou ik de dinsdag nadat we zondag Tamara en Noëlle weggebracht hadden naar Belville de container in kunnen rijden. Belville is een buitenwijk ten zuiden van Kaapstad, zo’n 20 kilometer. Maar zover is het nog niet.

Rewind.

Vandaag is NoaH jarig. Vanochtend hebben we hem met zijn drieën wakker gezongen in de B&B in Calitzdorp. Het dorpje waar de avonturen met de bus waren begonnen. Dat was 13 jaar geleden. NoaH was toen 8. Nu 21. Over tijdmachines gesproken. Ik zie hem nog in zijn Zuid Afrikaanse schooluniform bij school uit de bus stappen, snel Shep (onze hond) nog even een knuffel gevend. Nu staat de dezelfde bus op de oprit van Liesbeth en Frans. Er omheen al onze bagage en (reserve)onderdelen van de bus. Alles moet in de koffers. Niets gaat in de bus. Alles wat niet in de bus hoort moet je namelijk opgeven. En om vragen te voorkomen lijkt me dat geen goed idee. Na een laatste kop heeeeeeeeeele goede espresso van mijn vader, gezang, taart en boterkoek zijn we klaar voor de laatste etappe van onze ‘logistieke nachtmerrie’ zoals mijn vader dat met een grijns op zijn gezicht zo mooi verwoordde. Nog maar vier dagen geleden haalde we Noëlle op in Kaapstad. 1.600 kilometer later in de Ford Ranger zijn we klaar voor de laatste 200 kilometer met zijn vieren in de bus. Ik denk niet dat ze ooit zoveel heeft gezeten. Ze is letterlijk van de vliegtuigstoel op de achterbank geland.

Daar staan we dan. Met zijn zevenen op de oprit. Als de bus handen had gehad had ik hem ook gevraagd in de kring te komen staan. Nu kijkt hij met zijn olijke ogen toe hoe wij met zijn zessen hand in hand in een kring staan. Met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen kan ik niet veel meer uitbrengen dan ‘Dank jullie wel voor Alles’ om er aan toe te voegen hoe onze gezins ‘One’ werkt. We doen hem nu met Liesbeth en Frans erbij. We maken de cirkel kleiner totdat we met onze lijven tegen elkaar staan. Mijn vader begint met een lage “One” die hij aanhoudt, dan Liesbeth, Tamara, Noëlle, NoaH en als laatste ik. ‘Wannnnnnnnnnnnnnnnnnn’ resoneert in de Zuid Afrikaanse winterzon. De bus staat erbij en kijkt er naar. Hij is er weer bij.

In de binnenspiegel zie ik Liesbeth en Frans langzaam zwaaiend kleiner worden. Voor het eerst mis ik de claxon echt. We zijn weer onderweg. In de bus.

IMG_2620

Op weg naar Century City. Een grote mall net buiten Kaapstad waar we hamburgers gaan halen voor NoaH’s verjaardag. Hij moet natuurlijk wel aan zijn ‘1 burger per dag’ gemiddelde blijven.

Ik parkeer de bus met de ‘HAPPY’ verjaardagsslinger op de achterruit op het parkeerdek van de mall.

IMG_3595

Twee uur later vieren we NoaH’s verjaardag achter de bus met burgers en cola. Weer een memorabele herinnering waar de bus ons bracht en bij is. Een geconditioneerde, opkomende drang om eea vast te leggen op mijn iPhone 7 Plus wordt verstoord door het ontbreken van mijn oogappel. Voor het eerst in jaren heb ik al drie weken geen mobiel meer. Het niet kunnen maken van een foto maakt het dat er nog meer ben. In het NU. Met elkaar. Ik kijk naar wat ik vast wil leggen en knijp als de sluiter van mijn spiegelreflex even mijn ogen dicht.

Klik.

IMG_7314

WV

24 okt

wordtvervolgd.003

Riaan Bosch, 2004

Aan het eind van de middag komen we met zijn vieren in de bus aan in Montagu. Noelle heeft er een lange reis op zitten. Het is haar niet aan te zien. Ze is prachtig. Zittend aan het hoofd van de tafel in het restaurant in Montagu prijs ik mij gelukkig en opgelucht. Twee uur geleden lag ik nog in bed. Het leek alsof mijn lijf tegen me zei “OK de bus en jij hebben het gehaald. De familie is bij elkaar maar is het nu wel zo verstandig om met de bus helemaal naar Addo te rijden morgenvroeg.” Het dilemma maakte me letterlijk draaierig en liggend op bed viel ik in een eindeloos diepe put als ik mijn ogen dicht deed, dus bleef ik naar het plafond staren in de halfdonkere kamer. Ik pakte de stalen kogel van de oude homokineet waar ik al heel de dag mee in mijn linkerzak had rondgelopen en legde hem in het midden van mijn handpalm op het bed naast mijn heup/bovenbeen in een soort van ‘geef me een teken’ ritueel. Ik ben gewend met aandacht te ademen, wat ik deed, gecombineerd met een mentale focus op de kogel in mijn linkerhand. Langzaam begon mijn linkerpols vervelend aan te voelen. Alsof iemand hard op mijn slagader drukte. Allemaal heel toevallig? Maar daar liggend na wat er allemaal gebeurd was ook een beetje scary. Was dit het teken? En wat betekende het? Het was uiteindelijk de kogel van het onderdeel dat gisteren vervangen was. Of was het het teken dat ik het aanbod van Frans en Liesbeth moest aannemen en met de Ford Ranger naar Addo moest gaan. Ik pakte de kogel met mijn rechterhand en legde hem daarin. Precies zoals in mijn linker waarvan de pijn langzaam wegtrok. Illusie? Maar ik voelde het toch. Buiten was het inmiddels donker. De kamer ook. Door de verplaatsing van de kogel moest ik mijn aandacht weer opnieuw richten. Naar mijn ademhaling en de kogel in mijn rechterhand. Zou ik de pijn ook in mijn rechterhand gaan voelen? De pijn kwam niet. Ook geen druk. Langzaam voelde ik me rustig worden en blies ik met elke uitademing mijn stress uit. Ik voelde de kogel in mijn rechterhand meebewegen op het ritme van mijn ademhaling. En toen gebeurde het. In een korte, heftige, spastische beweging van mijn rechter pols lanceerde ik de kogel tussen mijn hand en mijn lichaam gevolgd door mijn als in een nachtmerrie gelanceerde lijf. Rechtop in bed. Dit was het teken. In het donker zocht ik de kogel, sprong uit bed en liep naar het tafeltje waar sinds gistermiddag de oude homokineet in de verpakking van de nieuwe lag. Ik smeet de kogel erin en zette de verpakking buiten op de stoep.

De kogel vertegenwoordigde al het slechte van de bus en iedereen die daar een rol in gespeeld had, inclusief mezelf. De droom om 13 jaar later met zijn vieren naar Addo Elephant park te rijden was uit.

Dit verhaal ook. Na een geweldige trip naar Addo in de Ford komen we op NoaH 21ste verjaardag terug in Montagu om de Ford weer voor de bus in te ruilen en naar onze vrienden in Campsbay te rijden. Morgen vertrekken Tamara en Noëlle weer naar Nederland. NoaH en ik blijven nog een paar dagen. Wij moeten nog wat regelen. De bus gaat in een container en komt over 3 weken aan in Rotterdam om nieuwe memorabele herinneringen te maken in Europa.

wordtvervolgd.002

 

Ps

Wil je het hele verhaal lezen van mijn avonturen met de VW bus in Zuid Afrika. Download het hier. Gratis: NOLTEEVWT2

Looking Back

23 okt

lookingback.001

Vandaag heeft de bus zich bijna 400 kilometer keurig gedragen en de rit van Kaapstad naar Montagu was als een tijdmachine. Een tijdmachine op vier wielen die memorabele herinneringen produceert. Dan en Chip Heath benoemen in hun boek ‘The Power of Moments’ vier karakteristieken van dit soort momenten.

Elevation. Rijdend in de bus voel ik me letterlijk opgelicht. En daarmee bedoel ik het gevoel dat ik krijg als ik de bus in stap en er in rijd. Ik wordt een beetje lichter. Ik neem alles een beetje lichter. Een feestje.

Pride. Ik ben er trots op dat we dit als familie, kunnen, doen. Zeker in 2004 toen menig vriend en vijand zo zijn/haar bedenkingen had toen we besloten met zijn vieren een half jaar naar Zuid Afrika te gaan. De bus staat symbool voor het gevoel dat je het lef hebt om iets anders te doen.

Connection. Verbinding. Letterlijk verbindt de bus veel memorabele herinneringen die we in Zuid Afrika maakten. Van slapen op het strand in Tietiesbaai, Bobbejanen op de weg vanuit George, Olifanten in Addo, met onze hond Shep naar school, boodschappen halen in Oudtshoorn……de lijst is te lang en in alle gevallen bracht de bus ons daar. En verbinding staat ook voor het feit dat het ons als gezin verbind. In de bus zijn we misschien wel het meest een hecht gezin, verbonden.

Insight. Inzicht. Met zijn vieren in de bus realiseer ik me des te meer dat ons gezin het belangrijkste is wat er is. Het gevoel dat we nergens naar toe hoeven zolang we maar met zijn vieren in de bus zitten.

Met zijn vieren in Zuid Afrika is een aaneenschakeling van memorabele momenten mede mogelijk gemaakt door die 38 jarige, twee liter, luchtgekoelde, ex bejaarden rondrijdende Volkswagenbus. A Memorable Memory Maker.

Met dit als soundtrack:

Yeah
Lookin’ back on the track for a little green bag
Got to find just a kind or losin’ my mind
Out of sight in the night, out of sight in the day

Lookin’ back on the track gonna do it my way
Out of sight in the night, out of sight in the day
Lookin’ back on the track gonna do it my way
Lookin’ back

Lookin’ for some happiness
But there is so a loneliness to find
Turn to the left turn to the right
Lookin’ upstairs lookin’ behind

Lookin’ for some happiness
But there is so a loneliness to find
Turn to the left turn to the right
Lookin’ upstairs lookin’ behind

Lookin’ back on the track for a little green bag
Got to find just a kind or losin’ my mind
Out of sight in the night, out sight in the day
Lookin’ back on the track gonna do it my way

Lookin’ back…

 

%d bloggers liken dit: