Tag Archives: Tegenlicht VPRO

Do or do not. There is no try. 5/500

4 jul

Op 26 januari 2013 besloot ik een jaar lang elke dag de wekker een uur eerder te zetten. Om 6.00 drukte ik 1 keer op snooze. Om 6.09 stond ik op en schreef om 6.12 ‘iets’ over design thinking. Over empathie, creativiteit of prototypen. Om 7.00 publiceerde ik zonder het na te te lezen. Soms werd het 7.30. Maar het was een jaar lang het eerste wat ik creëerde. De gedisciplineerde, vasthoudende verbeelding van mijn nieuwsgierigheid. In deze omschrijving ontbreekt het vijfde element van het creatief vermogen; samenwerken. Dat uurtje in de ochtend was pure ME time. De ontwikkeling van mijn kunstenaarschap en mijn strijd met mijn Kabouter die altijd van alles vindt van wat ik denk, maak en deel. Ik zei ook altijd dat het het beste ‘ding’ was, wat ik ooit gedaan had. En dat is natuurlijk niet heel slim. Om dat te denken en zeker niet om te zeggen. Het degradeert al het andere. Want dat is dan sowieso minder en het werpt een enorme drempel op om weer iets anders te doen in je ME time. En die drempel werd een berg toen ik met CORona nog meer ME time mogelijkheid kreeg. Alle Design Thinking workshops, trainingen en presentaties werden gecanceld. Meer ME time. Minder omzet. En het beste wat ik ook gedaan had al gedaan. Garantie voor een hardCOR crisis. Ik was eigenlijk ook wel een beetje klaar met Design Thinking ook wel Human Centered Design genoemd. Dat Human Centered was de oorzaak van een wereldwijde crisis. Onze verslaving aan (oneindige) groei; meer omzet en meer likes. Kan het ook Planet Centered? Kun je ook ontwerpen met de planeet als stakeholder. Kunnen we sowieso wel iets terug doen voor moeder aarde? In de VPRO Tegenlicht aflevering Groen Goud maakte ik kennis met John D. Liu die vanaf 1995 in opdracht van de Chinese overheid de restauratie van het Löss-plateau op camera vast legde. Sindsdien is Liu bezig met zijn wereldwijde missie om woestijnen te vergroenen en biodiversiteit te herstellen. In de aflevering zit een overvloeier die een kantelpunt in mijn denken veroorzaakte:

Ik schreef me in voor de online cursus A business approach to sustainable landscape restauration van de Erasmus Universiteit en maakte kennis met Commonland:

‘Building a new balance between ecology, economics and hope.

The world’s landscapes and ecosystems are degrading at an unprecedented pace. It’s in our common interest to build resilient landscapes, restore healthy ecosystems and create regenerative businesses for generations to come.

Now more than ever, the world needs viable solutions based on social and ecological needs, science and entrepreneurship. For this to happen, we need a practical holistic approach that everybody understands.

4 Returns: a holistic and practical framework that acts as the common language of global landscape restoration.

4 Returns is a science-based framework that is proven in practice. Developed in close collaboration with leading scientific institutes, business schools, farmers and experts, 4 Returns transforms degraded ecosystems by focusing on 4 key returns over the course of a single generation (20 years).’

20 jaar! Mijn leeftijd plus 20 was 73. Ik dacht; doen. Helaas had mijn vader zijn 1.200 ha grond in Zuid Afrika verkocht en Kabouter had nog een waslijst aan redenen om het niet te doen.

“Do or do not. There is no try.” zegt Yoda. Ik deed het niet maar de cursus en die overvloeier hadden een deurtje open gezet. Een deurtje van Human Centered naar Planet Centered. Nu ik dit zo schrijf realiseer ik me wat er toen gebeurde; Een maker genaamd John D. Liu inspireerde mij met twee in elkaar overvloeiende beelden en liet mij een hoopvolle toekomst zien die mij de inspiratie en energie gaf het deurtje verder open te duwen. En wie stond daar?

Emiel Heijnen.

2. Privacy op de Dutch Design Week

1 nov

juliajanssen1

Gisteren schreef ik over de plastic tas van Studio Drift. Vandaag deel ik een andere favoriet op de Dutch Design Week.

Maar voor je verder leest, vraag ik je hier de privacyvoorwaarden van mijn blog te accepteren.

Je bent er nog. Julia Janssen accepteerde met één muisklik de voorwaarden van de website van The Daily Mail en kwam er achter dat haar gegevens gedeeld werden met 835 bedrijven. De voorwaarden van al die bedrijven printte ze uit en bond ze bij een bijbelbinder. Vervolgens vroeg ze bezoekers van de Dutch Design Week de voorwaarden voor te lezen.

juliajanssen6

Daar zat ik dan, in een container op het Ketelhuisplein.

juliajanssen4

Koptelefoon op en het meer dan vuistdikke boekwerk voor me. Ik mocht 12 minuten voorlezen uit de 826 pagina’s vol kleine lettertjes:

juliajanssen2

“While we strive to protect your information we cannot guarantee the safety or security of any information you transmit to us.”

Of wat dacht je van deze:

“We retain the cookie ID for as long as this is necessary for our legitimate business purposes.”

Tijdens het lezen valt regelmatig mijn mond open van verbazing en fronzen mijn wenkbrauwen van woede. Ook ik klik binnen 0,0146 seconde voor akkoord voor cookie of privacy voorwaarden. Maar deze voorleesbeurt doet me realiseren dat ik een product ben geworden van een paar tech bedrijven die geld verdienen met mijn online gedrag. Ik ben een digitale cocon in de matrix van online marketing.

Gisteren keek ik de Tegenlicht aflevering ‘De grote dataroof’ terug. “Hierin luidt Harvard-hoogleraar Shoshana Zuboff de noodklok: ze schreef een monumentaal boek over hoe de grootste techbedrijven met onze data omgaan, ‘The Age of Surveillance Capitalism’. Hoe krijgen we de zeggenschap terug over onze data?”

In de aflevering vertelt Zuboff o.a. dat de ‘slimme’ Google Nest Thermostaat een microfoon bevat die niet op de technische tekening staat en waarop Google reageert “we wisten niet dat er een microfoon in zat…..sorry.” Of het verhaal van het meisje die online werd bestookt met advertenties voor baby producten. De algoritmes van de supermarktketen hadden ‘gezien’ dat ze minder geurige producten koos. Verandering van geur is een bekend fenomeen bij zwangere vrouwen. Wat de supermarkt al wist, wist de vader van het meisje echter nog niet. Nog eentje dan. Zuboff deelt in de aflevering het verhaal van de rechtszaak die een aantal mensen uit Californië hadden aangespannen tegen FaceBook. Ze wilde weten welke gegevens FaceBook had doorgegeven aan Cambridge Analytica. Ze wilden weten of ze waren gemanipuleerd in de aanloop van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. De rechtszaak vond plaats in juli 2019 een paar maanden nadat Mark Zuckerberg groots had aangekondigd dat de toekomst van FaceBook PRIVE is.

futureisprivate

De advocaat van FaceBook gaf echter aan dat een ieder die op FaceBook dingen deelt met anderen geen enkele aanspraak op privacy kan maken. Zuboff noemt het de publieke en de schaduw kant.

Er is geen werk op de DDW waar ik de dagen erna zoveel over nagedacht heb als het werk van Julia Janssen. Ik probeerde me voor te stellen hoe het leven eruit ziet zonder Google Maps, mijn trein app, LinkedIn, WhatsApp en welke data ik allemaal weggeef en hoe ik gemanipuleerd word zonder dat ik daar ‘weet’ van heb. Ik wil mijn kop in het zand steken op een plek waar ik online onzichtbaar ben. Ik heb laatst zo’n plek gevonden. Op nog geen 20 kilometer hier vandaan. Als ik er naar toe ga trek ik de Jammer Coat aan van Coop Himmelb(l)au. Daarmee kan Google me niet meer zien. Het materiaal en het motief zijn zo gemaakt dat het radiosignalen tegenhoudt en een schild vormt tegen tracking apparaten.

Jammer-Coat-by-Coop-Himmelblau_dezeen_4

Telefoon en internet signalen dringen niet door als je je apparaten in de jas bewaart. Ook je credit card gegevens zijn er veilig.

Jammer-Coat-by-Coop-Himmelblau_dezeen_3

Of ik de jas zou kopen?

Binnen 0.0146 seconden.

PS

De jas zag ik vorig jaar op DDW. Maar dat wist Google al.

 

 

 

 

 

 

%d bloggers liken dit: