Dit is, in willekeurige volgorde, nummer 5 van mijn favorieten op de Dutch Design Week 2019. Bij deze favoriet is van belang te weten dat ik als 6 jarig ventje lid werd van voetbalvereniging Racing Club Dordrecht (RCD). Dat was een logische stap in mijn prille voetbalcarrière want twee broers van mijn moeder in onze katholieke familie waren ook lid. Met name mijn oom Albert was een inspiratie bron. Hij was snel, technisch en had de uitstraling van een mix van Johnny Rep en Tscheu La Ling. Ik was veel minder technisch, een eenvoudige schaar leverde serieuze fysieke en mentale problemen op bij de tegenstander maar ook de bal. Ik moest het van mijn snelheid hebben. In mijn topseizoen scoorde ik 34 keer waarvan 30 op een voorzet van eigen helft door onze keeper of voorstopper. Gouden tijden. Wedstrijden op zaterdag en zondag met de hele familie Sport in Beeld kijken bij oma Kuster. We waren Feyenoorders.
Het voelde dan ook wat ongemakkelijk toen goede vriendin en ex-collega Annette Poot van Pootentieel in 1996 vroeg om bij het Ajax afscheid van de Meer en de opening van de Arena het blue screen virtual reality systeem in te zetten als sponsor activiteit voor de ABNAMRO. Het was de eerste officiële opdracht van mijn eigen bedrijfje Moreality. Een aantal maanden ervoor had ik in Duitsland een kunstenaar ontmoet die daar op een beurs stond met een door hem ontwikkelde Mandala systeem “Vivid Reality”. Vincent John Vincent was een Canadese kunstenaar die samen met een techneut een spel had gemaakt waarbij je staand voor een bluescreen werd opgenomen door een camera en jouw live videobeeld in een spel projecteerde. Je lichaam was de muis en door te bewegen speelde je het spel. Het spel wat ik toen voor het het eerst speelde was Turbo Kourier. Heftig heen en weer springend moest ik obstakels ontwijken en groene Turbo Koerier pakketjes verzamelen. Het was ongelooflijk hoe goed het spel werkte. Mijn bewegingen werden zonder merkbare vertraging omgezet in beweging op het beeldscherm. Toen ik de dag erna me afvroeg waar ik tocht die spierpijn in mijn bovenbenen van had, duurde het even voordat ik me realiseerde dat dat gekomen was door het bluescreen virtual reality spel van een Canadese kunstenaar dat ik de dag ervoor gespeeld had.
Met veel succes werd het Vivid Realty spel ingezet bij het afscheid van de De Meer en de opening van De Arena. Het spel had namelijk meerdere software titels zoals Netminder, een spel waarbij jij als keeper de ballen uit je doel moest houden. Als toeschouwer zag je iemand dan wild met zijn armen zwaaiend staan voor een bluescrreen. En als je dan naar het beeldscherm keek zag je die persoon bewegen in het doel, de ballen proberen tegen te houden. Het was niet alleen heel leuk om te spelen, het was misschien nog wel leuker om naar de spelers te kijken. De video opnames die ik maakte kreeg elke speler mee op videoband en kon ik natuurlijk weer goed gebruiken bij het binnenhalen van nieuwe klanten.
Toen Annette me daarna uitnodigde om als VIP naar een thuiswedstrijd van Ajax te komen, zei ik natuurlijk heel stoer nee. Om vervolgens binnen 0,4 seconde “Jaaaaa’ te roepen. Ik was toch wel nieuwsgierig naar het VIP gevoel van een Ajaxied. Een paar dagen voor de wedstrijd kreeg ik de kaarten in een mooie verpakking thuis gestuurd. Inclusief parkeerkaart op het VIP dek, twee toegangskaarten voor de wedstrijd in vak 218 en twee kaarten voor de VIP ontvangst in de Rinus Michels zaal. 1,5 uur voor de wedstrijd werden we daar welkom geheten met een drankje en een hapje. Alles tot in de puntjes verzorgd. Als het om service design gaat, ken ik maar weinig mensen die nog kritischer zijn dan ik. Annette is daar één van. Ik zie ik zie wat jij niet ziet……Annette ziet alles.
Ik zie weer andere dingen. Zo werden we gefotografeerd voor we de VIP ruimte inliepen en zouden de foto na afloop van de wedstrijd ontvangen. Toen ik de foto zag was het eerste wat me opviel dat het gewoon een inkjet print was. Dat was een tegenvaller. Ik had als VIP toch een echte foto verwacht. Aangezien Annette altijd open staat voor verbeteringen, gaf ik haar mijn commentaar, waarop zij glimlachend antwoordde in de vorm van de perfecte briefing voor een nieuwe opdracht:
‘Dan bedenk je toch wat nieuws. Wat beters.’
De volgende 3 seizoenen ging ik samen met een roady elke tweede zondag in richting de Arena. Met de Sleutelhanger Fabriek. Op maat gemaakt door Gerrit Dijkstra. Dus prachtig gemaakt, hufter proof en eenvoudig te bedienen. Het werkte als volgt. Bij binnenkomst werd iedereen gefotografeerd en na de wedstrijd kon iedereen zijn sleutelhanger uitzoeken op de aan de muur bevestigde kunststof grasmat. Jong en oud stond dan geduldig te wachten op zijn sleutelhangertje. Als kinderen in de rij voor een gratis ijsje. Bankdirecteuren met klanten en vaders met kinderen. Allemaal turend langs de ruim 200 sleutelhangers. Maar de allereerste was altijd Martin Schröder (Martinair) met zijn vrouw. Zij gingen altijd iets eerder weg. Het was een heel grappig gezicht om de lange, statige figuur met zijn veeeel kleinere vrouw te zien turen naar de sleutelhangers. Het leek wel of ze er een soort wedstrijd van gemaakt hadden wie hem als eerste gevonden had. Door het grote lengteverschil waren ze het perfecte team. Hij zocht boven en zij zocht onder.
Toen ik aan het eind van het seizoen te horen kreeg dat ze weer ‘wat nieuws en beters’ wilde, was ik een stuk minder enthousiast. Ik stond namelijk op het punt een half jaar naar Zuid Afrika te vertrekken om daar met mijn gezin in een oude Volkswagenbus rond te gaan rijden.
Een zinnetje zorgde er echter voor dat ik nog een kans kreeg:
‘Dat zullen mevrouw en meneer Schröder niet leuk vinden.’
Om hem vervolgens in te koppen met het filmpje wat ik stiekem had gemaakt van de Schrödertjes. Turend langs de sleutelhangers. Na 12 seconden roept mevrouw Schröder enthousiast ‘Jaaaa’ alsof ze net de bingo heeft gewonnen. ‘Ik heb hem.’ voegde ze er aan toe.
Ik had hem ook. Voor nog een seizoen. Toen moesten we echt weer wat nieuws en beters bedenken.
Enfin. Dat was 2004. Nu is het 2019 en daar liep ik op de Dutch Design Week. Na het voorgaande zul je begrijpen dat ik als ex voetballer, spel en technologie fan getriggerd werd door het volgende beeld;
Ik kwam het prototype van de TU Eindhoven tegen op de expo Drivers of Change en het heet Smarteams;
“Slimmer voetballen met interactieve LED-hesjes. Van laptopcoach tot VAR; de technologie rukt op in het voetbal. Nieuwe loot aan de stam is Smarteams. waar spelers tijdens trainingen nu eenkleurige hesjes dragen, neemt dit interactieve ‘LED-hesje’ verschillende kleuren aan. Coaches veranderen met een beweging teamsamenstelling, maar bepalen in een split-second ook wie de bal naar wie moet passen. hackers op de hesjes geven bovendien inzicht in persoonlijke en ’teamscores’, zoals snelheid, positie, en vermoeidheidsniveau; allemaal zaken die het verschil kunnen maken tussen winnen en verliezen.”
Misschien een idee voor Dick Advocaat? Dan moet ie Vimukthi Gunatilleke even mailen:
vimukthi08@gmail.com
