Gisteren schreef ik over de plastic tas van Studio Drift. Vandaag deel ik een andere favoriet op de Dutch Design Week.
Maar voor je verder leest, vraag ik je hier de privacyvoorwaarden van mijn blog te accepteren.
Je bent er nog. Julia Janssen accepteerde met één muisklik de voorwaarden van de website van The Daily Mail en kwam er achter dat haar gegevens gedeeld werden met 835 bedrijven. De voorwaarden van al die bedrijven printte ze uit en bond ze bij een bijbelbinder. Vervolgens vroeg ze bezoekers van de Dutch Design Week de voorwaarden voor te lezen.
Daar zat ik dan, in een container op het Ketelhuisplein.
Koptelefoon op en het meer dan vuistdikke boekwerk voor me. Ik mocht 12 minuten voorlezen uit de 826 pagina’s vol kleine lettertjes:
“While we strive to protect your information we cannot guarantee the safety or security of any information you transmit to us.”
Of wat dacht je van deze:
“We retain the cookie ID for as long as this is necessary for our legitimate business purposes.”
Tijdens het lezen valt regelmatig mijn mond open van verbazing en fronzen mijn wenkbrauwen van woede. Ook ik klik binnen 0,0146 seconde voor akkoord voor cookie of privacy voorwaarden. Maar deze voorleesbeurt doet me realiseren dat ik een product ben geworden van een paar tech bedrijven die geld verdienen met mijn online gedrag. Ik ben een digitale cocon in de matrix van online marketing.
Gisteren keek ik de Tegenlicht aflevering ‘De grote dataroof’ terug. “Hierin luidt Harvard-hoogleraar Shoshana Zuboff de noodklok: ze schreef een monumentaal boek over hoe de grootste techbedrijven met onze data omgaan, ‘The Age of Surveillance Capitalism’. Hoe krijgen we de zeggenschap terug over onze data?”
In de aflevering vertelt Zuboff o.a. dat de ‘slimme’ Google Nest Thermostaat een microfoon bevat die niet op de technische tekening staat en waarop Google reageert “we wisten niet dat er een microfoon in zat…..sorry.” Of het verhaal van het meisje die online werd bestookt met advertenties voor baby producten. De algoritmes van de supermarktketen hadden ‘gezien’ dat ze minder geurige producten koos. Verandering van geur is een bekend fenomeen bij zwangere vrouwen. Wat de supermarkt al wist, wist de vader van het meisje echter nog niet. Nog eentje dan. Zuboff deelt in de aflevering het verhaal van de rechtszaak die een aantal mensen uit Californië hadden aangespannen tegen FaceBook. Ze wilde weten welke gegevens FaceBook had doorgegeven aan Cambridge Analytica. Ze wilden weten of ze waren gemanipuleerd in de aanloop van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. De rechtszaak vond plaats in juli 2019 een paar maanden nadat Mark Zuckerberg groots had aangekondigd dat de toekomst van FaceBook PRIVE is.
De advocaat van FaceBook gaf echter aan dat een ieder die op FaceBook dingen deelt met anderen geen enkele aanspraak op privacy kan maken. Zuboff noemt het de publieke en de schaduw kant.
Er is geen werk op de DDW waar ik de dagen erna zoveel over nagedacht heb als het werk van Julia Janssen. Ik probeerde me voor te stellen hoe het leven eruit ziet zonder Google Maps, mijn trein app, LinkedIn, WhatsApp en welke data ik allemaal weggeef en hoe ik gemanipuleerd word zonder dat ik daar ‘weet’ van heb. Ik wil mijn kop in het zand steken op een plek waar ik online onzichtbaar ben. Ik heb laatst zo’n plek gevonden. Op nog geen 20 kilometer hier vandaan. Als ik er naar toe ga trek ik de Jammer Coat aan van Coop Himmelb(l)au. Daarmee kan Google me niet meer zien. Het materiaal en het motief zijn zo gemaakt dat het radiosignalen tegenhoudt en een schild vormt tegen tracking apparaten.
Telefoon en internet signalen dringen niet door als je je apparaten in de jas bewaart. Ook je credit card gegevens zijn er veilig.
Of ik de jas zou kopen?
Binnen 0.0146 seconden.
PS
De jas zag ik vorig jaar op DDW. Maar dat wist Google al.