Heartbeat of a Jeans

19 sep

Tien jaar geleden kreeg ik van mijn vrouw de gehele Bricklane Bike collectie van H&M. De Londense fietswinkel Brick Lane Bikes en H&M brachten samen een collectie op de markt geïnspireerd op fietsen en dan vooral fietskoeriers in de stad. De bijbehorende spijkerbroek van stretch jeans en smalle pijpen heeft aan de binnenkant een lichtgevende band zodat als je je pijp omvouwt je extra goed zichtbaar bent. De jeans is de enige jeans die ik heb en heb ik ontelbare malen gedragen. Tot de gaten erin zaten. En een beetje gat kan nog wel maar als je met het aantrekken van je broek de helft van je pijp aan een dun draadje hangt wordt het tijd voor……..

Ja zeg het maar.

Een bezoek aan de kleermaker.

Vorige week bracht ik mijn jeans en liet hem de gaten zien, waarop hij enthousiast antwoordde:

“Dat kan ik heel mooi maken. Zie je bijna niks meer van. Kijk dit is dezelfde kleur blauw.”

Ik keek hem lachend aan en zei dat ik de scheuren juist wel wilde zien en vroeg hem of hij gouddraad had. En of hij het juist zo zichtbaar mogelijk wilde stikken, zigzaggend, als een flinke wond die gehecht is.

Hij deed of hij me niet hoorde of dacht dat ik hem in de maling nam en liet mij de blauwe draad zien waarmee hij mijn jeans onzichtbaar ging repareren. Ik keek naar waar hij het blauwe garen vandaan haalde en wees hem op de meest goudgele draad die ik zag. Hij sputterde nog een keer tegen, trok een stuk blauw garen van de klos en legde het op mijn jeans. En inderdaad, zeker zonder mijn leesbril was ie echt onzichtbaar. “Mooi!” zei ik “Maar ik wil toch die goudgele.”

Hij keek me met een schuin oog en scheve frons aan, mompelde iets onverstaanbaars gevolgd door een duidelijk “twintig euro”. “Prima.” antwoordde ik, “tot volgende week.”

Een half uur geleden ging ik mijn broek halen. Nieuwsgierig en een beetje nerveus. Halverwege de drempel draaide hij zich om en pakte mijn broek. Hij was me blijkbaar niet vergeten. Met een soepele zwieper legde hij mijn broek op de tafel en zei “Mooi”. Ik kon niet ontdekken of dat met een uitroepteken of met een vraagteken was. Maar ik zag het meteen. Het was prachtig…met twee uitroeptekens. Ik keek hem aan en een tevreden glimlach sierde zijn gezicht.

Het idee voor deze reparatie is geïnspireerd op Kintsugi, een Japanse lijmtechniek om kostbaar keramiek te lijmen met goud- of zilverkleurige lak. In de Japanse schoonheidsleer dragen de sporen van breuk en herstel bij aan de schoonheid en waarde van een voorwerp. Het benadrukt de schoonheid van imperfectie en vergankelijkheid en onthult zo een deel van zijn geschiedenis.

De scheuren onthullen een deel van onze geschiedenis, een leven dat we samen dragen. Met alle ups en downs. Toen ik net een foto maakte van de broek en inzoomde zag ik de Heartbeat van mijn Jeans.

Klaar voor de volgende tien jaar.

Dat rijmt en goud draad dicht.

Mooi!!

PS

De broek is gemaakt door Stomerij Paulus, Paul Krugerstraat 141, Rotterdam. 010-4848345 of 0614776638

Ik ga een boek schrijven, ik ga schrijven, ik schrijf een boek

26 jun

Schrijven begon bij mij met een pen vastpakken en in een ongelinieerd A5 schriftje opschrijven wat ik dacht. Voordat ik begon met bloggen schreef ik 2,5 jaar elke ochtend in mijn Ochtendschrift en verbrandde of verscheurde (als ik bijvoorbeeld in een met brandmelders uitgerust hotel zat) mijn ochtendschrijfsels. Ik had deze oefening uit het boek van Julia Cameron, The Artist Way, en het leerde mij een paar belangrijke dingen:

  • Het maakt niet uit hoe laat ik opsta, ik wil altijd blijven liggen. Dus kon ik net zo goed de wekker een uur eerder zetten;
  • Met je hand in de vroege ochtend opschrijven wat je denkt, voelt als het resetten van je harde schijf. Daarna douchen is het veel rustiger in je hoofd. Alle dingen waar je aan denkt in de vroege ochtend heb je namelijk al opgeschreven en weggedaan;
  • Het is een geweldige Start oefening die me leerde dat elke actie begint met…………. actie. ‘Just Do It’ van Nike werkt niet voor mij. Als ik tegen mezelf, en al helemaal tegen een ander zeg, “ik ga het doen”, blokkeer ik. Ik doe het of doe het niet. Mark Twain zou het Ochtendschrijft waarschijnlijk anders zien; die zei dat als het eerste wat je iedere dag doet een levende kikker eten is, de rest alleen maar meevalt;
  • Het verbranden van wat je hebt geschreven is een hardCOR training loslaten. Soms schrijf je namelijk dingen op die je heel graag wilt bewaren of delen. Dan toch de fik erin zetten is heeeeel bevrijdend……..en lastig;
  • Het Ochtendschrift voelt als een kleine overwinning op je interne saboteur; de nee schuddende, met zijn middelvinger naar me wijzende Kabouter.

Het schrijven in de ochtend zonder doel en zonder oordeel heeft me enorm geholpen de weg naar mijn kunstenaarschap (terug) te vinden. Want zijn we niet allemaal kunstenaars? En toen ik op zaterdag 26 januari 2013 om 04.54 op mijn wekkerradio keek was ik klaarwakker en dacht ik:

Ik ga een boek schrijven.

Waarop de Kabouter direct reageerde met: “Dat kan jij helemaal niet, daar zit toch niemand op te wachten, daar heb je toch helemaal geen tijd voor………”

En toen gebeurde er iets waar zelfs Kabouter stil van werd. Ik bedacht me dat als ‘een boek’ mijn doel is, ik pas echt blij ben als het boek af is. Maar wat als ik de woorden ‘een boek’ schrap? Dan staat er:

Ik ga een boek schrijven.

 Ik ga schrijven.

Verlost van het format en geïnspireerd door dit inzicht sprong ik uit bed, liep naar de keuken, opende mijn laptop, ging naar WordPress en begon ik dit blog.  Een uur later publiceerde ik mijn eerste post die ik linkte aan Twitter, Facebook en LinkedIn. Zonder te corrigeren, ongecensureerd. Fail faster. De energie die vrijkwam was ongelooflijk. Ik was aan het schrijven zonder te corrigeren. Mijn Kabouter vond het allemaal belachelijk en vooral een heel slecht idee. Maar ik zat zondagochtend vroeg weer achter mijn laptop te schrijven en publiceren. En maandag weer, en dinsdag. Woensdag dacht ik, wat als ik nu elke dag schrijf, in de ochtend. Op donderdag zette ik de wekker om zes uur, drukte een keer op snooze en zat om twaalf over zes in het donker met een kaarsje aan te schrijven. Om zeven uur drukte ik op ‘publish’. Een jaar lang zette ik elke dag de wekker om 6 uur en publiceerde ik om 7 uur.

Over Design Thinking. Over empathie, creativiteit en uitproberen, prototypen noemden ze dat. Na een jaar maakte ik een pdf van 1.875 pagina’s en zette die op mijn blog. De geprinte versie verbrandde ik tijdens mijn blogverbranding in een kerkje in mijn geboortestad Dordrecht. Het telefoonnummer van het kerkje zal ik nooit vergeten 078 6 14 01 67. Mijn geboortedatum is 14 01 67.  Het schrijven op mijn blog leerde mij veel over het gedachtengoed van Design Thinking en over mezelf als ontwerper. Ik introduceerde het vak Design Thinking bij Kunst en Economie op de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht (HKU) en werd visiting professor Design Thinking aan de master Strategic Design van de Politecnico di Milano. De afgelopen tien jaar mocht ik mensen inspireren op alle continenten van de wereld, behalve Australië. Anybody there?

20 februari 2023 werd ik gebeld door uitgever Geerhard Bolte van Haystack of ik interesse had in het schrijven van een boek over Design Thinking.

Na onze kennismaking in Zaltbommel haalde ik mijn Yes en No knoppen uit mijn tas, telde tot drie en….

Afgelopen vrijdag stuurde ik het manuscript.

En over het schrijven van dat manuscript zou ik een boek kunnen schrijven.

Maar eerst deze.

CORTING

10 mei

Op dinsdag 16 mei 2023 spreek ik voor de zesde keer tijdens de masterclass ‘Innovatief Denken, Durven, Doen’ over Design Thinking. Samen met Kim Spinder, Prof. dr. Jeff Gaspersz en Joey Gonesh. Met een hele goede dagvoorzitter: Kjell Lutz.

Tijdens de masterclass vergroot je jouw innovatiekracht en doorbreek je patronen om verandering te realiseren. Het wordt een energieke dag vol concrete inspiratie, praktische tips en bruikbare oefeningen! Meer weten? Bekijk hier het programma: 

https://managersacademie.nl/events/masterclass-innovatief-denken-durven-doen-2023/

Zie ik je dan? Maak nu gebruik van de speciale kortingscode die ik in mijn netwerk mag delen: 
Korting-CorNoltee

Vraag niet hoe het kan maar profiteer ervan.

Cor Noltee is ZZP

14 mrt

Na 10 jaar in vaste dienst bij HKU Kunst en Economie ben ik vanaf 1 maart 2023 zelfstandig. Dat biedt ruimte voor nieuwe dingen. Zoals de Design Thinking trainingen:

We leven in een tijd van grote maatschappelijke uitdagingen die we niet oplossen met de huidige manier van problemen oplossen. We hebben een compleet andere kijk-, denk- en werkwijze nodig: Design Thinking!

Heb je de wens om zaken beter te maken? Wil je geïnspireerd èn praktisch aan de slag met Design Thinking?  Wil je spelenderwijs leren? Dan is deze training absoluut iets voor jou!

Als je ‘design’ definieert als ‘een huidige situatie transformeren in een gewenste situatie’ zou je ‘Design Thinking’ kunnen definiëren als een stapsgewijze aanpak om van de huidige naar de gewenste situatie te komen.

In de Design Thinking training leer je o.a.:

  • Hoe je je team samenstelt èn samen brengt;
  • Hoe je maximaal gebruik maakt van elkaars (diverse) kennis:
  • Hoe je kunt ontdekken wat mensen bezig-of juist tegenhoudt (de Verbindfase);
  • Hoe je menselijke bewijs kunt gebruiken voor het bedenken van originele èn waardevolle ideeën (de Bedenkfase);
  • Je Kabouter te ontmoeten en hem meteen de mond te snoeren cq te killen;
  • Verschillende manieren om je ideeën tot leven te brengen door ze uit te proberen (de Testfase). Zo leer je gaandeweg hoe je je uitprobeersels steeds meer kunt verbeteren. Want Doen brengt het Denken verder!

Na deze dag ga je voortaan vol zelfvertrouwen, berstensvol nieuwsgretige energie en bubbelend van plezier al je ontwerpuitdagingen aan. 

GEGARANDEERD!

Maximaal 10 personen.

Datum: vrijdag 21 april 2023, 10.00 – 17.00 

Kosten: € 599,00 inclusief koffie, thee, lunch en borrel.

Wil je het definitieve bewijs dat deze training écht iets voor jou is?

Bel me dan op de Design Thinking Hotline: 0624965000. Of mail me: cornoltee@mac.com

Wil je weten wat anderen vinden. Kijk dan hier.

Van passagier naar crew op SpaceShip Earth

9 feb
Workshop ‘Gesprekje met een stekje’ van Bo Lagrand. Tekening Evy.

Afgelopen twee weken gaf ik voor de zesde keer seminar ‘Expedition Spaceship Earth’ op HKU en was ik met een aantal studenten op expeditie op ruimteschip aarde met als doel meer bewustwording en verbinding met de planeet en elkaar te creëren. Aan het eind van de twee weken vroeg ik de studenten een brief te schrijven aan toekomstige twijfelende seminar deelnemers. Geen leerdoelen vooraf maar leerervaringen achteraf. Bij het lezen van de brieven werd ik af en toe diep geraakt.

Goeiedag twijfelende toekomstige expeditieleden, 

Kiezen doe jij, ik kan je alleen vertellen wat mijn ervaring is geweest. Waarom ik jou dit seminar wil aanbevelen. Uiteindelijk bepaal jij of je de uitdaging aan wil gaan. 

Van passagier naar crew op ruimteschip aarde. Dat is het doel van dit seminar. Dat lijkt op eerste gezicht best vaag, maar ik zal het je uitleggen. Aarde is het ruimteschip waar wij als passagiers op wonen. We gebruiken het ruimteschip om te kunnen overleven. We maken als passagiers veel gebruik van de aarde, maar leveren niks terug. We leven van de aarde en niet samen met de aarde. In dit seminar leer je wat jouw rol is op deze aarde om uiteindelijk crew te worden van ons ruimteschip aarde. 

Door verschillende excursies, films, opdrachten en workshops leer je meer over het ruimteschip waarop we leven en jouw rol daarop. Zo hebben we een prachtige wandeling gemaakt en daarbij een podcast geluisterd die ons een idee gaf over hoe oud de wereld al is en wat er in die tijd allemaal is gebeurd. Daarnaast hebben we een workshop gehad van een medestudent die ons een gesprekje met een stekje liet doen. De manier hoe je je na dat gesprek verantwoordelijk en verbonden voelt met het stekje is niet te omschrijven. Je voelt opeens echt een band. Net zoals je dat voelt met je vrienden en familie. Dit zijn enkele voorbeelden van activiteiten die we hebben ondernomen. Het programma is erg vrij en veel ruimte voor persoonlijke inbreng. 

Mijn conclusies na dit seminar
Ik voel meer een connectie met de aarde. Dit zorgt ervoor dat ik me verantwoordelijk voel voor de keuzes die ik maak. Daarnaast heb ik geleerd dat de aarde voor veel problemen al een oplossing heeft gevonden. In het werkveld beeldende kunst en design wil ik dit aspect van het seminar graag meenemen als ik iets ga ontwerpen. Kijken wat er al is op aarde en daarvan leren. Het seminar is naast het grote onderwerp ook door de verschillende podcasts en filmpjes/documentaires een grote inspiratiebron geweest. 

Hopelijk heb ik je goed kunnen informeren over dit seminar en kan jij nu een overwogen keuze maken. 

Zit je in het onderwijs of ben als bedrijf nieuwsgierig geworden naar hoe je mensen transformeert van passagier naar crew op Spaceship Earth? Bel (0624965000) of mail me (cornoltee@mac.com)

Het zou fantastisch zijn als we meer passagiers kunnen transformeren naar crew.

Deze post is heel goedkoop maar niet gratis.

26 jan

Misschien is het de eerste keer dat je mijn blog leest of misschien heb je alle 1.463 posts gelezen. Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat ik vandaag precies 10 jaar geleden begon met schrijven over Design Thinking. Via onderstaande QR code kun je me heel makkelijk feliciteren. Gewoon in euro’s.

Hoera.

Hoera

Hoera

Hoera

Hoera

Hoera

Hoera

Hoera

Hoera

Hoera

Dankjewel.

De Social Design Scheurkalender 2023

3 jan

Dry January? Het kwam gisteren weer met bakken uit de hemel. Ik ben heel blij met mijn Gore Tex Arcteryx jas en RAB regenbroek. Ik houd het droog. Ook in februari. Andere goede voornemens? Meer schrijven en me nog meer verdiepen in de wereld van design. Mijn 6-daagse bezoek aan de Dutch Design Week en het schrijven daarover vond ik erg leuk.

Tijdens de DDW is er op het Ketelplein elk jaar een pop-up boeken winkeltje met een geweldige collectie boeken, spellen en kaartensets. Een tijdelijke dependence van Motta Art Books. Ik ben fan en bedenk de meest vreemde excuses om mijn aankopen goed te praten. Zo moet ik bijvoorbeeld elke dag echt een nieuw boek of kaartenset kopen voor de terugreis in de trein. Zeker nadat ik me een dag had kunnen inhouden en de trein een uur vertraging had. Zat ik daar op het perron, zonder boek. Ik kijk wel uit. Eén aankoop heb ik bewust ingepakt gelaten en gisteren pas uitgepakt. En als ik dan toch een goed voornemen moet bedenken dan is het dat ik elke dag een een blad afscheur van de Social Design Kalender:

De Social Design Scheurkalender is een initiatief van The Social Design Lobby, een bottom-up netwerk dat social design op de kaart zet. In de scheurkalender staan inspirerende projecten en ervaringen uit het veld. Op de weekdagen zijn 46 social designers vertegenwoordigd met 225 projecten. In het weekend komen organisaties aan het woord als opdrachtgevers of partners van de ontwerpers.

En gisteren scheurde ik voor de tweede keer dit jaar. Op de voorkant stond:

VREEMDE VRIENDEN MAKEN

En op de achterkant het verhaal van Smelt. Ze omschrijven zich als een creatieve studio. ‘Wij creëren ervaringen en interactieve installaties die mensen aanzetten tot (zelf)onderzoek, betekenisgeving en reflectie rondom maatschappelijke thema’s.

Voor een politievraagstuk werden ze gekoppeld aan wijkagente Lily die ze als kennismakingsopdracht vroegen om een regel naar keuze te overtreden. Wat Lily vervolgens met volle overtuiging deed. Wat? Dat is natuurlijk geheim maar wat een briljante opdracht. Hardcore empathie. Het ultieme verplaatsen in je doelgroep. Ik moest denken aan het project van IDEO waarbij ze onderzoek deden naar de ziekenhuis beleving. Een van de ontwerpers liet zich opnemen en filmde wat hij heel de dag zag. Dat was niet veel meer dan een systeemplafond met af en toe een hoofd. Toen ze hun bevindingen aan het bestuur van het ziekenhuis lieten zien in de vorm van een minuten durend filmpje van een systeemplafond kun je je voorstellen dat het bestuur dacht “Wat is dit???? Hebben we een duur design bureau ingezet om wekenlang onderzoek te doen, zitten we hier minutenlang naar een systeemplafond te kijken.” En dat was precies de bedoeling van IDEO. Het bestuur laten voelen hoe het is om in een ziekenhuisbed te liggen.

Je verplaatsen in de schoenen van een overtreder (of een ziekenhuispatient) is belangrijk om zelf te ervaren wat het is om die persoon te ‘zijn’. Zo ben ik een betere docent/trainer geworden door zelf student te worden en mijn master te doen. Urenlang op een slechte stoel zitten. Slechte presentaties aan te moeten horen en lang op mijn beoordeling moeten wachten. Maar ook geïnspireerd te raken door nieuwe werkvormen en samen te werken met medestudenten. Je verplaatsen in de ander en jezelf de vraag te stellen ‘Wat werkt er voor me?’ en ‘Waar heb ik behoefte aan?’

Weet wat ik gaaf zou vinden? Als je ook een mooi voorbeeld hebt van ‘jezelf in de ander verplaatsen’ en die mij mailt of als reactie plaatst. Zeker als je droog staat deze januari. Ben je lekker fris en heb je tijd over.

Proost. Op een inspirerend 2023.

Wil je zelf scheuren. Voor €20 koop je de kalender hier.

Mijn top 3 van de Dutch Design Week 2022

31 dec

Dit is mijn 10de en laatste post over mijn 6-daagse bezoek aan de Dutch Design Week èn de laatste post van dit jaar. En aangezien jaren vaak afgesloten worden met top zus en top zo, sluit ik het jaar af met mijn Dutch Design Week Top 3.

Nummer 3

Stel je voor dat je volgend jaar gaat trouwen, zoals ik, en je zoekt nog een originele trouwring, dan is ‘make your own ring’ misschien ook iets voor jou. Ik zag het idee van Sophia Zobel op het Perron. Zobel is een juweel ontwerpster en goudsmid. Ze woont en werkt in Nederland waar ze ook wax carving jewellery workshops geeft. 

Voor € 115 krijg je dit doosje:

Hierin zit alles om zelf je zilveren ring te maken. Een handleiding, een ring sizer en een balletje van was. Als je de ring af hebt, stuur je de kit naar Zobel. Zij maakt de ring gebruik makend van de meer dan 5.000 jaar oude ‘lost wax technique’.

Ze legde me uit dat de ring van was in gips wordt gegoten en als het gips hard is deze wordt verwarmd zodat de was smelt. In de gipsen mal wordt vloeibaar zilver gegoten en in water afgekoeld, ook het gips oplossend. De grove ring polijst ze en binnen drie weken ontvang je jouw unieke, door jou ontworpen zilveren ring. Mijn aanstaande bruid maakt straks mijn trouwring. Persoonlijker wordt het niet.

Nummer 2

De Kleinkijkacademie van Sjaak Langenberg & Rosé de Beer was genomineerd voor een Dutch Design Award en won uiteidenlijk de publieksprijs. Uit het juryrapport:

‘Sjaak Langenberg & Rosé de Beer slagen erin met de Kleinkijkacademie een heel concrete en speelse visie te geven op het verlichten van zorgtaken’

Ze vroegen ontwerpers en kunstenaars uit verschillende disciplines om alledaagse zorgtaken en huishoudelijke activiteiten te transformeren tot een beleving voor bewoners met een ernstige verstandelijke of meervoudige beperking. Dat levert nieuwe inzichten voor hun begeleiders op.

De vaatwasser uitruimen op klassieke muziek? Een koffie uit een beker met een beperking zodat je wel de tijd moet nemen? De laatste 5 % van een gerecht laten verzorgen door een bewoner? Een massage geven met deeg?

Bekijk de volgende filmpjes en je zult begrijpen hoe ‘play’ (humor, spel en plezier) een hele krachtige vorm voor groei en verbinding kan zijn.

Nummerrrrrrrrrr 1

https://bedrijfdeliefde.nu

De Love Letter Generator van Bedrijf de Liefde

Mensen bestaan niet. Mensen zijn een met technologie. Zonder technologie zouden we het nog geen dag uithouden in het wild. Zo heb ik mijn nachtrust uitbesteed aan een dure matras, op tijd uit bed komen aan Apple, het ontbreken aan een wintervacht aan mijn kleding, het maken van een kopje koffie aan Evides, Eneco, Nespresso en de maker van mijn Wonkie Ware koffie kopje. Mijn gebrekkige geheugen aan de agenda op mijn bruikleen laptop, transport aan de Skoda Yeti en mijn vitaliteit deels aan mijn personal trainer. Alles om ons heen is ontworpen en als er iets ontbreekt bestellen we het online en zijn we teleurgesteld als het er niet morgen is. Voor een nieuwjaarsgroet hoeven we deur niet meer uit om een kaartje te posten maar wensen we met een paar klikken via Whatsapp onze hele vriendengroep een gelukkig 2023 (Bij deze. Scheelt weer).

Emoticons stellen ons in staat om op afstand onze emoties te tonen. Ook als het geen leuke grap is is een tranen met tuiten lachende emoticon makkelijker dan een uitleg. Een leugentje om bestwil.

Maar wat als je een liefdesbrief uitbesteedt? 

Op https://ddw.nl/nl/programma/7258/love-letter-generator lees ik:

Met behulp van AI kan iedereen nu bijna alles in een handomdraai genereren: van tekst tot afbeeldingen en meer. Hoe beïnvloedt dit de samenleving? De Love Letter Generator verkent generatieve AI (door GPT-3) en spoort je aan om na te denken over je relatie met technologie.

Leesbare liefde

De Love Letter Generator nodigt je op een speelse manier uit tot ethische reflectie over AI. Je neemt plaats achter een oude computer. Het flikkerende groene scherm van de monitor heeft een boodschap voor je: “So… you’re looking for a way to connect with someone? You have come to the right place. I am an AI – an Artificial Intelligence – that writes love letters for you.” De AI vervolgt zijn boodschap. De AI is grappig, al dan niet een tikkeltje brutaal, en stelt vragen die je zal moeten beantwoorden als je die liefdesbrief graag wilt. Op basis van je antwoorden genereert de AI een unieke liefdesbrief die automatisch geprint wordt. Als je vervolgens dit stukje leesbare liefde tot je hebt genomen, vraagt ​​de AI hoe goed hij het heeft gedaan. Maar daar blijft het niet bij: de AI vraagt meer…

Resultaten ten koste van wat?

AI is toegankelijk geworden voor iedereen. Dingen waar je in het verleden enorm veel vaardigheden voor moest hebben, genereer je nu in een handomdraai – simpelweg door wat tekst in te voeren.
Dit is niet anders bij de Love Letter Generator. Op basis van geringe input genereert het een indrukwekkend resultaat.
AI is een tool om grootse dingen te bereiken, maar ten koste van wat? En wat betekent dat voor onze maatschappij?
Interactie met de Love Letter Generator moedigt je aan om op deze vragen te reflecteren.

Bedrijf de Liefde is met de Love Letter Generator in staat om een ingewikkeld onderwerp op een speelse, laagdrempelige manier toegankelijk te maken voor een breed publiek. Ook het feit dat je de brieven van anderen kon lezen door eenvoudig de brief boven je hoofd naar beneden te trekken, het ratelende geluid van de ouderwetse printer en de begeleiders in hun opvallende rode overalls maakte het tot een totaal ervaring balancerend tussen verbazing, verwondering, afschuw en verrassing.

Hiermee is mijn verslag van de Dutch Design Week 2022 ten einde.

2022 ook bijna.

Ik verheug me op 2023.

Luchtvervuiling op de Dutch Design Week 2022

13 dec

Dit is post 9 over mijn 6-daagse bezoek aan de Dutch Design Week in Eindhoven.

Wij wonen nu een paar jaar in Rotterdam. In of moet ik zeggen ‘op’ Katendrecht. In een heel klein appartement met een groots uitzicht:

Foto: Cor Noltee

Ook dit jaar weer geen Kerstboom want het is elke dag Kerst:

Foto: Cor Noltee

De uitzichten zijn adembenemend:

Foto: Cor Noltee

Laatst zei iemand “Ja letterlijk adembenemend. De vervuiling in de lucht zorgt voor die mooie kleuren.” Ik moest er weer aan denken toen Rotterdam laatst werd verkozen tot meest ongezonde stad van Nederland en Groningen de meest gezonde. Op ad.nl lees ik dat dat blijkt uit een nieuwe inventarisatie en ranglijst van advies- en ingenieursorganisatie Arcadis. Dat bedrijf beoordeelde 25 Nederlandse steden op hun ‘gezondheid’, zoals groenvoorzieningen, fietsvriendelijkheid en het tegengaan van hittestress. Op die lijst staat Groningen, net zoals twee jaar geleden, bovenaan. Rotterdam sluit de rij.

De uitstoot van de cruiseschepen die hier om de paar dagen aanleggen en weer vertrekken dragen in ieder geval niet bij een een mogelijke stijging op de lijst.

Misschien moet ik CiucciaNebbia (fog-sucker) van Design Academy afgestudeerde GAIA D’ARRIGO uitnodigen. CiucciaNebbia is een mythisch wezen dat door de straten van Milaan loopt. Met een lijf gemaakt van giftige stoffen die zich vast hebben gezet op de façades van gebouwen. Een levend archief van Milaan’s industriële geschiedenis

THE MYTH OF THE CIUCCIANEBBIA, GAIA D’ARRIGO, darrigo.gaia@gmail.com

In maart geef ik weer les in Milaan. Ik hoop CiucciaNebbia dan tegen het vuile lijf te lopen om haar uit te nodigen voor een espresso uit een kopje gemaakt met het stof van de Viale Monte Ceneri, zou ze het drinken? Op ser-vies.nl lees ik:

Voor veel Milanezen is de Viale Monte Ceneri hét voorbeeld van de ongelukkige impact van het verkeer op het leven in een stad. Het is zo’n verkeersader uit de jaren ’50 en ’60 dwars door de stad, waarvan het nooit de bedoeling was dat het zou worden wat het nu is, maar waarvan iedere stad er wel én of meer heeft. Om de capaciteit van de ringweg om Milaan te verdubbelen werd in die tijd een weg bovenop de eerste gebouwd, en ontstond een viaduct met een lengte van meer dan 2 km. Zoals in veel steden kon men de toename van het verkeer toen niet bevroeden, zeker niet in combinatie met de verdichting van het gebied waarlangs de ringweg voerde. Vandaag de dag zien bewoners in de flatgebouwen pal naast het viaduct het verkeer onophoudelijk langs hun balkons voorbij razen, en houden zij angstvallig hun deuren en ramen gesloten voor het lawaai en smog.

Viale Monte Ceneri, Milaan

Ser-vies ontwerpers Iris de Kievith en Annemarie Piscaer vonden een manier om fijnstof te oogsten en te gebruiken als glazuur voor keramiek. Onderdeel van het project is het ‘participative urban mining’; je kan meedoen aan het oogsten van het stof. Dat kan zeker in steden waar de luchtkwaliteit onder de aandacht gebracht moet worden, in binnen- en buitenland. De wind waait het stof immers overal heen.

De initiatiefnemers van het project Ser-vies wonen en werken (en ademen) in Rotterdam en zijn aan de slag gegaan met het stof dat daar in de lucht hangt. Zo leggen zij de Rotterdamse luchtkwaliteit vast in een porseleinen servies dat om te beginnen uit 6 delen bestaat. Alle 6 delen maken zij in 5 kleuren, die bepaald worden door de hoeveelheid fijnstof die door een persoon gedurende een periode ingeademd wordt. Het resultaat is een servies als een merkwaardige matrix van data:

bron: https://www.ser-vies.nl/het-servies/

In tien jaar ademt een Rotterdammer ongeveer een hele gram in. Daar wordt één kopje of bord mee geglazuurd, net als met de hoeveelheden die je in 25, 45, 65 of 85 jaar binnenkrijgt. De kleurverschillen spreken voor zich! 

bron: https://www.ser-vies.nl/het-servies/

Mooi aan het project vind ik dat ze op een heel laagdrempelige manier herkenbare gebruiksvoorwerpen gebruiken om een onzichtbaar probleem zichtbaar te maken.

Nog een stap verder gaat Toxic Toby in Londen. Als de luchtvervuiling daar een, door de Engelse regering bepaalde grens bereikt, houdt Toxic Toby zijn poot voor zijn mond en begint ie te hoesten. Daarmee niet alleen bewustzijn creërend maar ook een twittertweet sturend naar de lokale politici om iets te doen aan de luchtvervuiling. Toxic Toby bevat namelijk een lucht kwaliteit meter van BreezoMeter, een bedrijf dat real time de locale luchtkwaliteit meet.

Toxic Toby

Via Rotterdam, Milaan en London passeren we dampkring in schone lucht. Not.

Via Studio Roosegaarden’s project Space Waste Lab leerde ik dat er meer dan 29.000 objecten groter dan 10 centimeter om onze aarde zweven. Space waste; stukken kapotte raket en satelliet. Miljoenen kilo’s. Dit afval kan de huidige satellieten beschadigen waardoor er nog meer space waste ontstaat en communicatie systemen verstoord kunnen raken. Hoe gaan we dat opruimen? Ik wist niet eens van het bestaan van space waste. Met SPACE WASTE LAB PERFORMANCE maken groene LED stralen de onzichtbare space waste 200 – 20.000 kilometer boven ons hoofd zichtbaar.

Premiere Space Waste Lab Roosegaarde_Foto Jacqueline Knudsen 

Weet jij een mooi project waar het onzichtbare zichtbaar wordt gemaakt? Ik hoor het graag. Mail of bel me: cornoltee@mac.com of 0624965000. Ik zit zo ruim drie uur in de auto op weg naar de gezondste stad van Nederland.

Een hoeveelheid luchtvervuiling producerend minstens zo groot als:

Campagne voor WWF door Ogilvy China, 2007

Goede koffie op de Dutch Design Week 2022

7 dec

Dit is post 8 over mijn 6-daagse bezoek aan de Dutch Design Week in Eindhoven.

Mijn ochtend zit vol met patronen. Buikspieren in bed. Armen in de lucht met een glimlach op de rand van mijn bed. De Magimix aandrukken op weg naar de WC. Glas water drinken en geen rode of blauwe pijl maar een zwarte pil. Teruglopen naar de Magimix, de hendel een keer omhoog en omlaag zodat de ‘oude’ koffiecapsule in het reservoir valt. Een espressokopje pakken en deze verwarmen door er een espresso dosis water in te laten lopen en even te laten staan. Me omdraaien en tien druppeltjes lavendelolie op een stukje afval hout van een loopplank van de Kungsleden laten vallen. Het hete water uit het espressokopje in de gootsteen gieten. Kopje terugzetten in de Magimix en met een verse koffie capsule een vers kopje koffie zetten.

Gaaaaaaaaap.

Het liefst zet ik dan een kaarsje aan en schrijf ik op mijn blog. Zoals nu:

Het liefst ga ik dan sporten en daarna douchen met Wim Hof.

Menig onderdeel van bovenstaand ritueel kan ik moeiteloos overslaan maar dat bakkie koffie is mentaal veruit de lastigste. Een dag beginnen zonder bakkie koffie is een niet te nemen mentale drempel. Ook tijdens meerdaagse hikes is de voorraad koffie (en water en gas) een cruciaal planning onderdeel.

Voor zo’n belangrijk onderdeel van de start van mijn dag besteed ik eigenlijk heel weinig tijd en aandacht. Ik zie de echte koffie niet eens. De Magimix past de hoeveelheid water aan de gekozen koffieknop; espresso of lungo. Met deze Magimix druk je dan nog wel de hendel naar beneden zodat er gaatjes in de capsule worden gedrukt. Verder heb ik alles uitbesteed. Heel doeltreffend en efficiënt. Het patroon werkt. En;

“Nobody likes change, except for a wet baby.”

Mijn vorige koffiezetter drukte zelf gaatjes in de koffiecapsule maar toen dat niet meer werkte, lukte het me met heel veel moeite om het apparaat uit elkaar te halen en te fiksen. Tot vier keer toe. Toen kocht ik mijn huidige Magimix die mijn spierkracht gebruikt voor het maken van de gaatjes in de koffiecapsule. Beter. Toch hoop ik bij een volgende aanschaf van een koffiezetter dat de KARA van Thomas Mair al op de markt is. Mair weet ook dat het openen van een huishoudelijk apparaat om het kapotte onderdeel te vervangen nogal een uitdaging is, zoniet ON MO GE LIJK. Dus kopen we nieuw. Een slechte gewoonte want slechts een vijfde van onze afgedankte elektrische apparaten wordt gerecycled. Een gewoonte die Mair wil doorbreken met zijn fel gekleurde, speelse KARA. De grote magnetische onderdelen van de KARA zijn niet onbereikbaar voor de gebruiker maar kunnen makkelijk vervangen worden zonder speciaal gereedschap. KARA is niet intimiderend maar nodigt juist uit om geopend te worden. Met KARA hoopt Mair een nieuwe standaard te zetten voor alle huishoudelijke apparaten; een waarbij repareren de enige logische keus is.

KARA, Thomas Mair, tom.mair@icloud.com

Dezelfde gedachte had Dave Hakkens in 2013 toen hij Phonebloks ontwierp. Een modulaire smartphone waarbij je kapotte of oude onderdelen gewoon vervangt. Een idee dat wereldwijd heel veel aandacht kreeg en waarin Google heel veel tijd en geld stak. Toch kun je 9 jaar later nog steeds geen Phonebloks kopen. Waarom niet? Dat legt Dave zelf uit in deze video:

Google Killed Phonebloks.

Soms halen goede ideeën de winkel niet. Spelen er andere krachten. Geld, status? Zeg het maar. Het doet me denken aan de NEONURTURE. Een couveuse gemaakt van auto-onderdelen. Ik schreef daar in 2013 over;

Elk jaar sterven meer dan vier miljoen baby’s in de derde wereld binnen een maand na de geboorte. 1.000.000 zelfs binnen een dag. De helft van deze pasgeborenen hadden het wel overleefd als ze net als onze dochter Noëlle de eerste dagen van hun leven in een couveuse hadden doorgebracht. Echter in deze ontwikkelingslanden is niet alleen beperkte toegang tot moderne, high-tech couveuses, maar tevens een gebrek aan de infrastructuur voor de vervangingsonderdelen voor deze couveuses. Al zouden ze de couveuses hebben, ze kunnen hem niet snel en goedkoop repareren omdat ze geen onderdelen hebben én niet de getrainde mensen die met deze onderdelen de couveuse zouden kunnen maken.

Misschien wel het beste idee dat ik ooit gezien heb.

Het doel van de ontwerpers van de NEONURTURE was om een couveuse te ontwikkelen voor de derde wereld die gebruik maakt van lokaal beschikbare kennis en (vervangende) onderdelen. Overal ter wereld worden auto’s gerepareerd. Overal ter wereld heb je de beschikking over auto onderdelen. Aanwezigheid van de kennis en beschikbaarheid van onderdelen werden als uitgangspunten gebruikt voor de NEONURTURE. Een goedkope couveuse gemaakt van auto onderdelen die door de lokale automonteur gemaakt kan worden.

Zie je het luchtfilter en de koplampen?

Briljant.

couveuse

Briljant. Toch is het nooit verder gekomen dan een prototype. Ze kregen het niet voor elkaar om het netwerk van stakeholders die ‘kiezen, gebruiken en betalen’ een vinkje te laten zetten. Ondanks dat de NEONURTURE vele malen eenvoudiger is en miljoenen baby’s kan redden is het zorgsysteem zo complex dat de NEONURTURE het levenslicht ook nooit heeft gezien.

Het zal je kindje maar wezen.

%d