Na 10 jaar in vaste dienst bij HKU Kunst en Economie ben ik vanaf 1 maart 2023 zelfstandig. Dat biedt ruimte voor nieuwe dingen. Zoals de Design Thinking trainingen:
We leven in een tijd van grote maatschappelijke uitdagingen die we niet oplossen met de huidige manier van problemen oplossen. We hebben een compleet andere kijk-, denk- en werkwijze nodig: Design Thinking!
Heb je de wens om zaken beter te maken? Wil je geïnspireerd èn praktisch aan de slag met Design Thinking? Wil je spelenderwijs leren? Dan is deze training absoluut iets voor jou!
Als je ‘design’ definieert als ‘een huidige situatie transformeren in een gewenste situatie’ zou je ‘Design Thinking’ kunnen definiëren als een stapsgewijze aanpak om van de huidige naar de gewenste situatie te komen.
In de Design Thinking training leer je o.a.:
Hoe je je team samenstelt èn samen brengt;
Hoe je maximaal gebruik maakt van elkaars (diverse) kennis:
Hoe je kunt ontdekken wat mensen bezig-of juist tegenhoudt (de Verbindfase);
Hoe je menselijke bewijs kunt gebruiken voor het bedenken van originele èn waardevolle ideeën (de Bedenkfase);
Je Kabouter te ontmoeten en hem meteen de mond te snoeren cq te killen;
Verschillende manieren om je ideeën tot leven te brengen door ze uit te proberen (de Testfase). Zo leer je gaandeweg hoe je je uitprobeersels steeds meer kunt verbeteren. Want Doen brengt het Denken verder!
Na deze dag ga je voortaan vol zelfvertrouwen, berstensvol nieuwsgretige energie en bubbelend van plezier al je ontwerpuitdagingen aan.
GEGARANDEERD!
Maximaal 10 personen.
Datum: vrijdag 21 april 2023, 10.00 – 17.00
Kosten: € 599,00 inclusief koffie, thee, lunch en borrel.
Wil je het definitieve bewijs dat deze training écht iets voor jou is?
Bel me dan op de Design Thinking Hotline: 0624965000. Of mail me: cornoltee@mac.com
Workshop ‘Gesprekje met een stekje’ van Bo Lagrand. Tekening Evy.
Afgelopen twee weken gaf ik voor de zesde keer seminar ‘Expedition Spaceship Earth’ op HKU en was ik met een aantal studenten op expeditie op ruimteschip aarde met als doel meer bewustwording en verbinding met de planeet en elkaar te creëren. Aan het eind van de twee weken vroeg ik de studenten een brief te schrijven aan toekomstige twijfelende seminar deelnemers. Geen leerdoelen vooraf maar leerervaringen achteraf. Bij het lezen van de brieven werd ik af en toe diep geraakt.
Goeiedag twijfelende toekomstige expeditieleden,
Kiezen doe jij, ik kan je alleen vertellen wat mijn ervaring is geweest. Waarom ik jou dit seminar wil aanbevelen. Uiteindelijk bepaal jij of je de uitdaging aan wil gaan.
Van passagier naar crew op ruimteschip aarde. Dat is het doel van dit seminar. Dat lijkt op eerste gezicht best vaag, maar ik zal het je uitleggen. Aarde is het ruimteschip waar wij als passagiers op wonen. We gebruiken het ruimteschip om te kunnen overleven. We maken als passagiers veel gebruik van de aarde, maar leveren niks terug. We leven van de aarde en niet samen met de aarde. In dit seminar leer je wat jouw rol is op deze aarde om uiteindelijk crew te worden van ons ruimteschip aarde.
Door verschillende excursies, films, opdrachten en workshops leer je meer over het ruimteschip waarop we leven en jouw rol daarop. Zo hebben we een prachtige wandeling gemaakt en daarbij een podcast geluisterd die ons een idee gaf over hoe oud de wereld al is en wat er in die tijd allemaal is gebeurd. Daarnaast hebben we een workshop gehad van een medestudent die ons een gesprekje met een stekje liet doen. De manier hoe je je na dat gesprek verantwoordelijk en verbonden voelt met het stekje is niet te omschrijven. Je voelt opeens echt een band. Net zoals je dat voelt met je vrienden en familie. Dit zijn enkele voorbeelden van activiteiten die we hebben ondernomen. Het programma is erg vrij en veel ruimte voor persoonlijke inbreng.
Mijn conclusies na dit seminar Ik voel meer een connectie met de aarde. Dit zorgt ervoor dat ik me verantwoordelijk voel voor de keuzes die ik maak. Daarnaast heb ik geleerd dat de aarde voor veel problemen al een oplossing heeft gevonden. In het werkveld beeldende kunst en design wil ik dit aspect van het seminar graag meenemen als ik iets ga ontwerpen. Kijken wat er al is op aarde en daarvan leren. Het seminar is naast het grote onderwerp ook door de verschillende podcasts en filmpjes/documentaires een grote inspiratiebron geweest.
Hopelijk heb ik je goed kunnen informeren over dit seminar en kan jij nu een overwogen keuze maken.
Zit je in het onderwijs of ben als bedrijf nieuwsgierig geworden naar hoe je mensen transformeert van passagier naar crew op Spaceship Earth? Bel (0624965000) of mail me (cornoltee@mac.com)
Het zou fantastisch zijn als we meer passagiers kunnen transformeren naar crew.
Misschien is het de eerste keer dat je mijn blog leest of misschien heb je alle 1.463 posts gelezen. Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat ik vandaag precies 10 jaar geleden begon met schrijven over Design Thinking. Via onderstaande QR code kun je me heel makkelijk feliciteren. Gewoon in euro’s.
Dry January? Het kwam gisteren weer met bakken uit de hemel. Ik ben heel blij met mijn Gore Tex Arcteryx jas en RAB regenbroek. Ik houd het droog. Ook in februari. Andere goede voornemens? Meer schrijven en me nog meer verdiepen in de wereld van design. Mijn 6-daagse bezoek aan de Dutch Design Week en het schrijven daarover vond ik erg leuk.
Tijdens de DDW is er op het Ketelplein elk jaar een pop-up boeken winkeltje met een geweldige collectie boeken, spellen en kaartensets. Een tijdelijke dependence van Motta Art Books. Ik ben fan en bedenk de meest vreemde excuses om mijn aankopen goed te praten. Zo moet ik bijvoorbeeld elke dag echt een nieuw boek of kaartenset kopen voor de terugreis in de trein. Zeker nadat ik me een dag had kunnen inhouden en de trein een uur vertraging had. Zat ik daar op het perron, zonder boek. Ik kijk wel uit. Eén aankoop heb ik bewust ingepakt gelaten en gisteren pas uitgepakt. En als ik dan toch een goed voornemen moet bedenken dan is het dat ik elke dag een een blad afscheur van de Social Design Kalender:
De Social Design Scheurkalender is een initiatief van The Social Design Lobby, een bottom-up netwerk dat social design op de kaart zet. In de scheurkalender staan inspirerende projecten en ervaringen uit het veld. Op de weekdagen zijn 46 social designers vertegenwoordigd met 225 projecten. In het weekend komen organisaties aan het woord als opdrachtgevers of partners van de ontwerpers.
En gisteren scheurde ik voor de tweede keer dit jaar. Op de voorkant stond:
VREEMDE VRIENDEN MAKEN
En op de achterkant het verhaal van Smelt. Ze omschrijven zich als een creatieve studio. ‘Wij creëren ervaringen en interactieve installaties die mensen aanzetten tot (zelf)onderzoek, betekenisgeving en reflectie rondom maatschappelijke thema’s.
Voor een politievraagstuk werden ze gekoppeld aan wijkagente Lily die ze als kennismakingsopdracht vroegen om een regel naar keuze te overtreden. Wat Lily vervolgens met volle overtuiging deed. Wat? Dat is natuurlijk geheim maar wat een briljante opdracht. Hardcore empathie. Het ultieme verplaatsen in je doelgroep. Ik moest denken aan het project van IDEO waarbij ze onderzoek deden naar de ziekenhuis beleving. Een van de ontwerpers liet zich opnemen en filmde wat hij heel de dag zag. Dat was niet veel meer dan een systeemplafond met af en toe een hoofd. Toen ze hun bevindingen aan het bestuur van het ziekenhuis lieten zien in de vorm van een minuten durend filmpje van een systeemplafond kun je je voorstellen dat het bestuur dacht “Wat is dit???? Hebben we een duur design bureau ingezet om wekenlang onderzoek te doen, zitten we hier minutenlang naar een systeemplafond te kijken.” En dat was precies de bedoeling van IDEO. Het bestuur laten voelen hoe het is om in een ziekenhuisbed te liggen.
Je verplaatsen in de schoenen van een overtreder (of een ziekenhuispatient) is belangrijk om zelf te ervaren wat het is om die persoon te ‘zijn’. Zo ben ik een betere docent/trainer geworden door zelf student te worden en mijn master te doen. Urenlang op een slechte stoel zitten. Slechte presentaties aan te moeten horen en lang op mijn beoordeling moeten wachten. Maar ook geïnspireerd te raken door nieuwe werkvormen en samen te werken met medestudenten. Je verplaatsen in de ander en jezelf de vraag te stellen ‘Wat werkt er voor me?’ en ‘Waar heb ik behoefte aan?’
Weet wat ik gaaf zou vinden? Als je ook een mooi voorbeeld hebt van ‘jezelf in de ander verplaatsen’ en die mij mailt of als reactie plaatst. Zeker als je droog staat deze januari. Ben je lekker fris en heb je tijd over.
Proost. Op een inspirerend 2023.
Wil je zelf scheuren. Voor €20 koop je de kalender hier.
Dit is mijn 10de en laatste post over mijn 6-daagse bezoek aan de Dutch Design Week èn de laatste post van dit jaar. En aangezien jaren vaak afgesloten worden met top zus en top zo, sluit ik het jaar af met mijn Dutch Design Week Top 3.
Nummer 3
Stel je voor dat je volgend jaar gaat trouwen, zoals ik, en je zoekt nog een originele trouwring, dan is ‘make your own ring’ misschien ook iets voor jou. Ik zag het idee van Sophia Zobel op het Perron. Zobel is een juweel ontwerpster en goudsmid. Ze woont en werkt in Nederland waar ze ook wax carving jewellery workshops geeft.
Voor € 115 krijg je dit doosje:
Hierin zit alles om zelf je zilveren ring te maken. Een handleiding, een ring sizer en een balletje van was. Als je de ring af hebt, stuur je de kit naar Zobel. Zij maakt de ring gebruik makend van de meer dan 5.000 jaar oude ‘lost wax technique’.
Ze legde me uit dat de ring van was in gips wordt gegoten en als het gips hard is deze wordt verwarmd zodat de was smelt. In de gipsen mal wordt vloeibaar zilver gegoten en in water afgekoeld, ook het gips oplossend. De grove ring polijst ze en binnen drie weken ontvang je jouw unieke, door jou ontworpen zilveren ring. Mijn aanstaande bruid maakt straks mijn trouwring. Persoonlijker wordt het niet.
Nummer 2
De Kleinkijkacademie van Sjaak Langenberg & Rosé de Beer was genomineerd voor een Dutch Design Award en won uiteidenlijk de publieksprijs. Uit het juryrapport:
‘Sjaak Langenberg & Rosé de Beer slagen erin met de Kleinkijkacademie een heel concrete en speelse visie te geven op het verlichten van zorgtaken’
Ze vroegen ontwerpers en kunstenaars uit verschillende disciplines om alledaagse zorgtaken en huishoudelijke activiteiten te transformeren tot een beleving voor bewoners met een ernstige verstandelijke of meervoudige beperking. Dat levert nieuwe inzichten voor hun begeleiders op.
De vaatwasser uitruimen op klassieke muziek? Een koffie uit een beker met een beperking zodat je wel de tijd moet nemen? De laatste 5 % van een gerecht laten verzorgen door een bewoner? Een massage geven met deeg?
Bekijk de volgende filmpjes en je zult begrijpen hoe ‘play’ (humor, spel en plezier) een hele krachtige vorm voor groei en verbinding kan zijn.
Mensen bestaan niet. Mensen zijn een met technologie. Zonder technologie zouden we het nog geen dag uithouden in het wild. Zo heb ik mijn nachtrust uitbesteed aan een dure matras, op tijd uit bed komen aan Apple, het ontbreken aan een wintervacht aan mijn kleding, het maken van een kopje koffie aan Evides, Eneco, Nespresso en de maker van mijn Wonkie Ware koffie kopje. Mijn gebrekkige geheugen aan de agenda op mijn bruikleen laptop, transport aan de Skoda Yeti en mijn vitaliteit deels aan mijn personal trainer. Alles om ons heen is ontworpen en als er iets ontbreekt bestellen we het online en zijn we teleurgesteld als het er niet morgen is. Voor een nieuwjaarsgroet hoeven we deur niet meer uit om een kaartje te posten maar wensen we met een paar klikken via Whatsapp onze hele vriendengroep een gelukkig 2023 (Bij deze. Scheelt weer).
Emoticons stellen ons in staat om op afstand onze emoties te tonen. Ook als het geen leuke grap is is een tranen met tuiten lachende emoticon makkelijker dan een uitleg. Een leugentje om bestwil.
Met behulp van AI kan iedereen nu bijna alles in een handomdraai genereren: van tekst tot afbeeldingen en meer. Hoe beïnvloedt dit de samenleving? De Love Letter Generator verkent generatieve AI (door GPT-3) en spoort je aan om na te denken over je relatie met technologie.
Leesbare liefde
De Love Letter Generator nodigt je op een speelse manier uit tot ethische reflectie over AI. Je neemt plaats achter een oude computer. Het flikkerende groene scherm van de monitor heeft een boodschap voor je: “So… you’re looking for a way to connect with someone? You have come to the right place. I am an AI – an Artificial Intelligence – that writes love letters for you.” De AI vervolgt zijn boodschap. De AI is grappig, al dan niet een tikkeltje brutaal, en stelt vragen die je zal moeten beantwoorden als je die liefdesbrief graag wilt. Op basis van je antwoorden genereert de AI een unieke liefdesbrief die automatisch geprint wordt. Als je vervolgens dit stukje leesbare liefde tot je hebt genomen, vraagt de AI hoe goed hij het heeft gedaan. Maar daar blijft het niet bij: de AI vraagt meer…
Resultaten ten koste van wat?
AI is toegankelijk geworden voor iedereen. Dingen waar je in het verleden enorm veel vaardigheden voor moest hebben, genereer je nu in een handomdraai – simpelweg door wat tekst in te voeren. Dit is niet anders bij de Love Letter Generator. Op basis van geringe input genereert het een indrukwekkend resultaat. AI is een tool om grootse dingen te bereiken, maar ten koste van wat? En wat betekent dat voor onze maatschappij? Interactie met de Love Letter Generator moedigt je aan om op deze vragen te reflecteren.
Bedrijf de Liefde is met de Love Letter Generator in staat om een ingewikkeld onderwerp op een speelse, laagdrempelige manier toegankelijk te maken voor een breed publiek. Ook het feit dat je de brieven van anderen kon lezen door eenvoudig de brief boven je hoofd naar beneden te trekken, het ratelende geluid van de ouderwetse printer en de begeleiders in hun opvallende rode overalls maakte het tot een totaal ervaring balancerend tussen verbazing, verwondering, afschuw en verrassing.
Hiermee is mijn verslag van de Dutch Design Week 2022 ten einde.
Dit is post 9 over mijn 6-daagse bezoek aan de Dutch Design Week in Eindhoven.
Wij wonen nu een paar jaar in Rotterdam. In of moet ik zeggen ‘op’ Katendrecht. In een heel klein appartement met een groots uitzicht:
Foto: Cor Noltee
Ook dit jaar weer geen Kerstboom want het is elke dag Kerst:
Foto: Cor Noltee
De uitzichten zijn adembenemend:
Foto: Cor Noltee
Laatst zei iemand “Ja letterlijk adembenemend. De vervuiling in de lucht zorgt voor die mooie kleuren.” Ik moest er weer aan denken toen Rotterdam laatst werd verkozen tot meest ongezonde stad van Nederland en Groningen de meest gezonde. Op ad.nl lees ik dat dat blijkt uit een nieuwe inventarisatie en ranglijst van advies- en ingenieursorganisatie Arcadis. Dat bedrijf beoordeelde 25 Nederlandse steden op hun ‘gezondheid’, zoals groenvoorzieningen, fietsvriendelijkheid en het tegengaan van hittestress. Op die lijst staat Groningen, net zoals twee jaar geleden, bovenaan. Rotterdam sluit de rij.
De uitstoot van de cruiseschepen die hier om de paar dagen aanleggen en weer vertrekken dragen in ieder geval niet bij een een mogelijke stijging op de lijst.
Misschien moet ik CiucciaNebbia (fog-sucker) van Design Academy afgestudeerde GAIA D’ARRIGO uitnodigen. CiucciaNebbia is een mythisch wezen dat door de straten van Milaan loopt. Met een lijf gemaakt van giftige stoffen die zich vast hebben gezet op de façades van gebouwen. Een levend archief van Milaan’s industriële geschiedenis
THE MYTH OF THE CIUCCIANEBBIA, GAIA D’ARRIGO, darrigo.gaia@gmail.com
In maart geef ik weer les in Milaan. Ik hoop CiucciaNebbia dan tegen het vuile lijf te lopen om haar uit te nodigen voor een espresso uit een kopje gemaakt met het stof van de Viale Monte Ceneri, zou ze het drinken? Op ser-vies.nl lees ik:
Voor veel Milanezen is de Viale Monte Ceneri hét voorbeeld van de ongelukkige impact van het verkeer op het leven in een stad. Het is zo’n verkeersader uit de jaren ’50 en ’60 dwars door de stad, waarvan het nooit de bedoeling was dat het zou worden wat het nu is, maar waarvan iedere stad er wel én of meer heeft. Om de capaciteit van de ringweg om Milaan te verdubbelen werd in die tijd een weg bovenop de eerste gebouwd, en ontstond een viaduct met een lengte van meer dan 2 km. Zoals in veel steden kon men de toename van het verkeer toen niet bevroeden, zeker niet in combinatie met de verdichting van het gebied waarlangs de ringweg voerde. Vandaag de dag zien bewoners in de flatgebouwen pal naast het viaduct het verkeer onophoudelijk langs hun balkons voorbij razen, en houden zij angstvallig hun deuren en ramen gesloten voor het lawaai en smog.
Viale Monte Ceneri, Milaan
Ser-vies ontwerpers Iris de Kievith en Annemarie Piscaer vonden een manier om fijnstof te oogsten en te gebruiken als glazuur voor keramiek. Onderdeel van het project is het ‘participative urban mining’; je kan meedoen aan het oogsten van het stof. Dat kan zeker in steden waar de luchtkwaliteit onder de aandacht gebracht moet worden, in binnen- en buitenland. De wind waait het stof immers overal heen.
De initiatiefnemers van het project Ser-vies wonen en werken (en ademen) in Rotterdam en zijn aan de slag gegaan met het stof dat daar in de lucht hangt. Zo leggen zij de Rotterdamse luchtkwaliteit vast in een porseleinen servies dat om te beginnen uit 6 delen bestaat. Alle 6 delen maken zij in 5 kleuren, die bepaald worden door de hoeveelheid fijnstof die door een persoon gedurende een periode ingeademd wordt. Het resultaat is een servies als een merkwaardige matrix van data:
In tien jaar ademt een Rotterdammer ongeveer een hele gram in. Daar wordt één kopje of bord mee geglazuurd, net als met de hoeveelheden die je in 25, 45, 65 of 85 jaar binnenkrijgt. De kleurverschillen spreken voor zich!
Mooi aan het project vind ik dat ze op een heel laagdrempelige manier herkenbare gebruiksvoorwerpen gebruiken om een onzichtbaar probleem zichtbaar te maken.
Nog een stap verder gaat Toxic Toby in Londen. Als de luchtvervuiling daar een, door de Engelse regering bepaalde grens bereikt, houdt Toxic Toby zijn poot voor zijn mond en begint ie te hoesten. Daarmee niet alleen bewustzijn creërend maar ook een twittertweet sturend naar de lokale politici om iets te doen aan de luchtvervuiling. Toxic Toby bevat namelijk een lucht kwaliteit meter van BreezoMeter, een bedrijf dat real time de locale luchtkwaliteit meet.
Toxic Toby
Via Rotterdam, Milaan en London passeren we dampkring in schone lucht. Not.
Via Studio Roosegaarden’s project Space Waste Lab leerde ik dat er meer dan 29.000 objecten groter dan 10 centimeter om onze aarde zweven. Space waste; stukken kapotte raket en satelliet. Miljoenen kilo’s. Dit afval kan de huidige satellieten beschadigen waardoor er nog meer space waste ontstaat en communicatie systemen verstoord kunnen raken. Hoe gaan we dat opruimen? Ik wist niet eens van het bestaan van space waste. Met SPACE WASTE LAB PERFORMANCE maken groene LED stralen de onzichtbare space waste 200 – 20.000 kilometer boven ons hoofd zichtbaar.
Premiere Space Waste Lab Roosegaarde_Foto Jacqueline Knudsen
Weet jij een mooi project waar het onzichtbare zichtbaar wordt gemaakt? Ik hoor het graag. Mail of bel me: cornoltee@mac.com of 0624965000. Ik zit zo ruim drie uur in de auto op weg naar de gezondste stad van Nederland.
Een hoeveelheid luchtvervuiling producerend minstens zo groot als:
Dit is post 8 over mijn 6-daagse bezoek aan de Dutch Design Week in Eindhoven.
Mijn ochtend zit vol met patronen. Buikspieren in bed. Armen in de lucht met een glimlach op de rand van mijn bed. De Magimix aandrukken op weg naar de WC. Glas water drinken en geen rode of blauwe pijl maar een zwarte pil. Teruglopen naar de Magimix, de hendel een keer omhoog en omlaag zodat de ‘oude’ koffiecapsule in het reservoir valt. Een espressokopje pakken en deze verwarmen door er een espresso dosis water in te laten lopen en even te laten staan. Me omdraaien en tien druppeltjes lavendelolie op een stukje afval hout van een loopplank van de Kungsleden laten vallen. Het hete water uit het espressokopje in de gootsteen gieten. Kopje terugzetten in de Magimix en met een verse koffie capsule een vers kopje koffie zetten.
Gaaaaaaaaap.
Het liefst zet ik dan een kaarsje aan en schrijf ik op mijn blog. Zoals nu:
Het liefst ga ik dan sporten en daarna douchen met Wim Hof.
Menig onderdeel van bovenstaand ritueel kan ik moeiteloos overslaan maar dat bakkie koffie is mentaal veruit de lastigste. Een dag beginnen zonder bakkie koffie is een niet te nemen mentale drempel. Ook tijdens meerdaagse hikes is de voorraad koffie (en water en gas) een cruciaal planning onderdeel.
Voor zo’n belangrijk onderdeel van de start van mijn dag besteed ik eigenlijk heel weinig tijd en aandacht. Ik zie de echte koffie niet eens. De Magimix past de hoeveelheid water aan de gekozen koffieknop; espresso of lungo. Met deze Magimix druk je dan nog wel de hendel naar beneden zodat er gaatjes in de capsule worden gedrukt. Verder heb ik alles uitbesteed. Heel doeltreffend en efficiënt. Het patroon werkt. En;
“Nobody likes change, except for a wet baby.”
Mijn vorige koffiezetter drukte zelf gaatjes in de koffiecapsule maar toen dat niet meer werkte, lukte het me met heel veel moeite om het apparaat uit elkaar te halen en te fiksen. Tot vier keer toe. Toen kocht ik mijn huidige Magimix die mijn spierkracht gebruikt voor het maken van de gaatjes in de koffiecapsule. Beter. Toch hoop ik bij een volgende aanschaf van een koffiezetter dat de KARA van Thomas Mair al op de markt is. Mair weet ook dat het openen van een huishoudelijk apparaat om het kapotte onderdeel te vervangen nogal een uitdaging is, zoniet ON MO GE LIJK. Dus kopen we nieuw. Een slechte gewoonte want slechts een vijfde van onze afgedankte elektrische apparaten wordt gerecycled. Een gewoonte die Mair wil doorbreken met zijn fel gekleurde, speelse KARA. De grote magnetische onderdelen van de KARA zijn niet onbereikbaar voor de gebruiker maar kunnen makkelijk vervangen worden zonder speciaal gereedschap. KARA is niet intimiderend maar nodigt juist uit om geopend te worden. Met KARA hoopt Mair een nieuwe standaard te zetten voor alle huishoudelijke apparaten; een waarbij repareren de enige logische keus is.
KARA, Thomas Mair, tom.mair@icloud.com
Dezelfde gedachte had Dave Hakkens in 2013 toen hij Phonebloks ontwierp. Een modulaire smartphone waarbij je kapotte of oude onderdelen gewoon vervangt. Een idee dat wereldwijd heel veel aandacht kreeg en waarin Google heel veel tijd en geld stak. Toch kun je 9 jaar later nog steeds geen Phonebloks kopen. Waarom niet? Dat legt Dave zelf uit in deze video:
Google Killed Phonebloks.
Soms halen goede ideeën de winkel niet. Spelen er andere krachten. Geld, status? Zeg het maar. Het doet me denken aan de NEONURTURE. Een couveuse gemaakt van auto-onderdelen. Ik schreef daar in 2013 over;
Elk jaar sterven meer dan vier miljoen baby’s in de derde wereld binnen een maand na de geboorte. 1.000.000 zelfs binnen een dag. De helft van deze pasgeborenen hadden het wel overleefd als ze net als onze dochter Noëlle de eerste dagen van hun leven in een couveuse hadden doorgebracht. Echter in deze ontwikkelingslanden is niet alleen beperkte toegang tot moderne, high-tech couveuses, maar tevens een gebrek aan de infrastructuur voor de vervangingsonderdelen voor deze couveuses. Al zouden ze de couveuses hebben, ze kunnen hem niet snel en goedkoop repareren omdat ze geen onderdelen hebben én niet de getrainde mensen die met deze onderdelen de couveuse zouden kunnen maken.
Misschien wel het beste idee dat ik ooit gezien heb.
Het doel van de ontwerpers van de NEONURTURE was om een couveuse te ontwikkelen voor de derde wereld die gebruik maakt van lokaal beschikbare kennis en (vervangende) onderdelen. Overal ter wereld worden auto’s gerepareerd. Overal ter wereld heb je de beschikking over auto onderdelen. Aanwezigheid van de kennis en beschikbaarheid van onderdelen werden als uitgangspunten gebruikt voor de NEONURTURE. Een goedkope couveuse gemaakt van auto onderdelen die door de lokale automonteur gemaakt kan worden.
Zie je het luchtfilter en de koplampen?
Briljant.
Briljant. Toch is het nooit verder gekomen dan een prototype. Ze kregen het niet voor elkaar om het netwerk van stakeholders die ‘kiezen, gebruiken en betalen’ een vinkje te laten zetten. Ondanks dat de NEONURTURE vele malen eenvoudiger is en miljoenen baby’s kan redden is het zorgsysteem zo complex dat de NEONURTURE het levenslicht ook nooit heeft gezien.
Dit is post 7 over mijn 6-daagse bezoek aan de Dutch Design Week in Eindhoven.
Als ik op bmiberekenen.nl mijn BMI laat berekenen, krijg ik het volgende:
Op basis van je lengte van 183 centimeter en gewicht van 84 kilo is je body mass index 25.1. Een BMI van 25.1 betekent dat je volgens de body mass index officieel overgewicht hebt. Dit hoeft geen probleem te zijn als dit tijdelijk is. Ben je echter al jaren te dik, dan heeft je lichaam het zwaar te verduren en loop je het risico op aandoeningen die hieronder zijn opgesomd. Als je hieronder in het figuur kijkt bij jouw lengte en jouw gewicht dan zie je dat je in het oranje gedeelte valt. Je kunt precies zien hoeveel kilo je moet afvallen om in de ‘groene’ categorie te komen en je officieel een gezond gewicht hebt.
Ik weeg al meer dan 30 jaar 84 kilo en ik ben volgens mij niet gegroeid of gekrompen. Fysiek dan hè. Mentaal, emotioneel en spiritueel is een heel ander verhaal. Enfin. Volgens de site loop ik de volgende risico’s:
Hart- en vaatziekten
Diabetes (type 2)
Kanker
Hoge bloeddruk
Beroertes
Galziekten
Gewrichtsproblemen
Gelukkig kan ik er iets aan doen:
Bekijk jouw mogelijkheden om af te vallen en je droomfiguur te bereiken: Doe de test!
Doe maar niet.
Uit het jaarboek van de Design Academy leer ik van ontwerper Rixt Izeboud dat Body Mass Index (BMI) bijna 200 jaar geleden geïntroduceerd is door de Belgische wiskundige Adolphe Quetelet en dat de formule ‘gewicht gedeeld door lengte in het kwadraat’ een nogal gebrekkige formule is omdat deze is afgeleid van data gebaseerd op Europese lichamen en daarmee ander etniciteiten uitsluit. Bovendien meet het niet hoe het gewicht is verdeeld. Toch wordt BMI nog heel veel gebruikt om te bepalen of iemand een ‘gezond’ gewicht heeft, iedereen die buiten de range valt stigmatiserend. Gevolgen? BMI als indicator leidt tot verkeerde beeldvorming, kan verkeerde diagnoses als gevolg hebben en een juiste behandeling in de weg staan. BMI weg ermee!
BMI-31, Rixt Izeboud, rixtizeboud@hotmail.com
Met BMI-31 maakt Rixt Izeboud de belachelijkheid van BMI zichtbaar met 31 kruiken gebruik makend van de BMI formule. De collectie laat prachtig zien dat het onmogelijk is met één formule verschillende vormen en categorieën aan te duiden.
Zoals zo vaak in musea en expo’s werd ik ook hier weer geconfronteerd met mijn NMC index. De NMC index is gebaseerd op de volgende formule: het aantal negatieve mentale commentaren gedeeld door de tijd dat je een werk bekijkt. Bij het bekijken van het werk van Izeboud had ik heel veel negatief mentaal commentaar in een extreem korte kijktijd. Resulterend in de hoogste NMC index van mijn bezoek aan de eindexpo van de Design Academy. Gedachten als “tjongejonge weer handgemaakte keramiek knutselwerken”, “waarom zoveel van die kruikjes? kan het niet met minder?”, “wat een saaie kleuren”, “heb je hier nou vier jaar voor gestudeerd?”, “lekker origineel”, “moet ik op de grond gaan liggen om ze te bekijken?” De negatieve mentale commentaren worden ongecensureerd uitgekraamd door mijn interne saboteur (Kabouter met een grote K):
Er is geen plek op de wereld waar ik mijn Kabouter Killer harder nodig heb dan op de eindexpo van de Design Academy. Regelmatig haal ik de trekker over van mijn Magnum 45:
Mijn Kabouter Killer
Een kat heeft negen levens maar mijn Kabouter is onsterfelijk. Zijn commentaren zijn weinig origineel maar kunnen mijn bezoeken aan musea en expo aardig verzieken. Mijn Magnum 45 is dan ook een cruciaal onderdeel van mijn uitrusting. Om de werken van de afgestudeerden echt te begrijpen moet je Kabouter stil zijn. Stil in het Engels is SILENT en een anagram van SILENT is……………
LISTEN
Om echt te luisteren naar de wereld om ons heen moeten we af en toe onze Kabouter het zwijgen opleggen, de mond snoeren, stil zijn.
Dit is de zesde post over mijn 6 daagse bezoek aan de Dutch Design Week.
Na een uitstapje naar sectie C op de vouwfiets en mijn ontmoeting met Job van den Berg, ben ik weer terug bij het eindexamenwerk van de Design Academy.
In mijn poging mijn zes dagen zo efficient mogelijk in te vullen stuit ik elk jaar op verrassingen die mijn hele schema in de war gooien. Zoals mijn ontmoeting met Job van den Berg die mijn bijna 50 jaar oude Batmobiel gaat laten crashen. De route in het gebouw waar de eindexamenwerken zijn opgesteld is ook een poging tot efficiëntie. Dat moet ook wel. De hoeveelheid bezoekers is de afgelopen jaren flink gestegen. Met enige weemoed denk ik terug aan de expo’s in de Witte Dame waar ik op zaterdag direct doorliep naar het eind van de expo, daar het jaarboek kocht en vervolgens heel de dag zittend in het restaurant het jaarboek las zodat ik de dagen erna de werken en ontwerpers die ik interessant vond, ‘live’ kon ontmoeten. Heel efficient.
Dat er waarde zit in inefficiëntie, laat Juno Brown zien in zijn volledig operationele mini lucifer fabriek van 1,5 x 3 meter waar hij de enige medewerker is. Hiermee brengt hij een bezoek aan de eens bloeiende/gloeiende lucifer industrie in Eindhoven. Ik heb altijd gedacht dat Eindhoven lichtstad was door de gloeilampen. Niet dus. Brown’s Factory of Inefficiency tart speels met de huidige focus op groei en efficiëntie, vragen oproepend omtrent werk en leven. Het beschouwt andere waarden zoals werkplezier, waardering van het imperfecte en de verrassing van het onverwachte. De verplaatsbare mini fabriek biedt een ander perpectief op evenementen als de Dutch Design Week waar technologie en innovatie op een voetstuk in de spotlights staan.
FACTORY OF INEFFICIENCY, Juno Brown, junobrown.net
Ik moet denken aan het verhaal dat Henry Ford een medewerker aan de lopende band had ontslagen omdat hij stond te glimlachen. Werk en plezier is een giftige combinatie volgens Ford en zouden de efficiëntie van de lopende band, waar de model T Ford vanaf rolde, ernstig in gevaar brengen. Tegenwoordig zijn veel mensen in autofabrieken vervangen door robots, en die lachen niet.
De vraag naar perfecte materialen is waar Raphael Breuskin nieuwsgierig naar is. Met zijn Abundance Rejected verkent hij de verschillende waarde perspectieven van de houtindustrie en de consument. De afgelopen paar jaar heeft, als gevolg van een warmer en droger klimaat, de schorskever flink huis gehouden in de Belgische sparren bossen waardoor miljoenen sparren zijn dood gegaan. De houtindustrie heeft de dode sparren gedegradeerd. Met name omdat een schimmel de dode spar blauw kleurt. En alhoewel het hout zwakker lijkt, zijn de fysieke eigenschappen nog precies hetzelfde. Ze passen echter niet in het perfecte plaatje van de houtindustrie. Maar wat vindt de consument van deze gedegradeerde spar? Om dat te onderzoeken ontwierp Breuskin een aantal meubels die de mensen uitnodigt om de meubels aan te raken, erop te zitten en te verkennen en zo de vraag naar perfectie te bevragen.
Morele boodschappen – boodschappen die je betere ik naar boven moeten halen -vinden we in voorwerpen die ons in eerste instantie schijnbaar weinig te ‘zeggen’ hebben. Zoals de meubels van Breuskin. Of dit koffiekopje:
Ik kocht het bij Wonki Ware in George, Zuid Afrika. Alain de Botton zegt hier over:
Het is niet alleen een koffiekopje, maar ook een prachtig eerbetoon aan bescheidenheid. Deze eigenschap wordt benadrukt door de kleine schoonheidsfoutjes die men bewust heeft laten zitten, de deukjes, de niet perfecte vorm en de zwarte stipjes als gevolg van vuiltjes die in de oven terecht zijn gekomen. Het koffiekopje is bescheiden omdat hij zich van al die onvolkomenheden niets lijkt aan te trekken. De foutjes laten alleen maar zien dat het kopje niets om status geeft. Hij is wijs genoeg om niet te vragen hem als een bijzonder object te beschouwen. Hij is niet nederig maar gewoon tevreden met wat hij is. Voor iemand die arrogant is of zich druk maakt over zijn status en er alles aan doet om bij sociale gelegenheden op te vallen, kan de aanblik van zo’n koffiekopje zeer ontroerend en bemoedigend zijn. Wie zo duidelijk geconfronteerd wordt met het ideaal van bescheidenheid, beseft waarschijnlijk dat hij die zelf ontbreekt. Toch ligt die voor het grijpen, in het kopje. Wanneer een in wezen goed persoon, wiens arrogantie slechts een pose is om een kwetsbaar deel van zichzelf te beschermen, bij het zien van het kopje een verlangen zou voelen om zijn leven te veranderen onder bescherming van de waarden die versleuteld zijn in een stuk keramiek, zou dat begrijpelijk zijn.
Bovenstaande tekst komt uit Kunst als therapie van Alain de Botton en John Armstrong. Het boek leert me om het doel van kunst te ontdekken. Mezelf af te vragen welke dingen onze geest en emotie nodig hebben om beter te functioneren. Bij welke psychologische beperking kan kunst van pas komen. Kunst ter compensatie van datgene wat in je leven ontbreekt. En wat we mooi of lelijk vinden hangt af van welk deel van onze emotionele kant onderbelicht is en dus gestimuleerd of benadrukt moet worden.
Met behulp van kunst kun je je leven in balans brengen.
Mijn Wonki Ware kopje is mijn dagelijkse training bescheidenheid die ik heel graag zittend op een meubel van Breuskin zou willen nuttigen. In het flikkerende licht van een kaars die ik aangestoken heb met een handgemaakte lucifer van Juno Brown. Perfect.
Dit is de vijfde post over mijn 6 daagse bezoek aan de Dutch Design Week. Gisteren schreef ik over mijn ontmoeting met Job van de Berg. Ik had hem gevraagd of hij mijn Batmobiel wilde crashen. Dat wilde hij wel omdat hij het een goed verhaal vond. Enthousiast vertelde ik thuis over mijn ontmoeting met Job. Daar was veel minder, zeg maar geen, enthousiasme te bespeuren om mijn bijna 50 jaar oude klassieker tot een verwrongen stuk staal en plastic te crashen; “echt zonde”.
En toen ging ik toch twijfelen. Ik zou nooit meer met mijn Batmobiel kunnen spelen. Hem aan mijn vierjarige kleinzoon geven? Die ’taxeert’ hem toch anders dan ik toen ik 6 was. Voor hem is het gewoon een autootje die van Nonno is geweest. Boeien. Het alternatief om precies dezelfde erbij te kopen en die te crashen zodat ik het origineel weer in de kast kan zetten? Neeeeee. Ik moet denken aan het verhaal van kunstenaar Robert Rauschenberg.
Robert Rauschenberg is een van de eerste conceptuele kunstenaars, die zijn eerste erkenning kreeg voor monochrome werken en collages, maar wereldberoemd werd met een conceptueel werk. Het werk dat hem wereldfaam bezorgde, maakte hij niet met een kwast of met een potlood. Hij gebruikte een gum en wiste een tekening uit van een van de meest succesvolle kunstenaars van de jaren 50, Willem de Kooning.
Met een fles Jack Daniels onder zijn arm, besloot Rauschenberg op een avond Willem de Kooning te bezoeken met zijn bijzondere vraag. Met lood in zijn schoenen en de hoop dat De Kooning niet thuis zou zijn, drukte Rauschenberg op de deurbel. De Kooning bleek thuis te zijn en liet hem binnen. De kunstenaars dronken een glas whiskey en Rauschenberg legde De Kooning zijn verzoek voor. Hij wilde een tekening die hij zou kunnen uitgummen. De Kooning bleef heel lang stil.
Hij begreep het idee van Rauschenberg direct, maar zag ook meteen de implicaties. Het uitgegumde werk zou veel teweeg kunnen brengen in de kunstwereld en de blik op kunst kunnen veranderen. Eigenlijk betekende het werk het einde van de tijd dat de Kooning de leidende kunstenaar was, De Kooning zou passe worden. Niet zo zeer omdat zijn werk letterlijk werd uitgegumd, maar omdat het een nieuwe periode aankondigde. Rauschenberg ging met dit werk in tegen de heersende kunst van het establishment waar de Kooning toe behoorde. Zoals de Kooning dat jaren eerder had gedaan tegen het establishment van Picasso en de surrealisten. Toch was het indirect ook een compliment dat Rauschenberg juist zijn werk wilde uitwissen.
Na lang nadenken zei De Kooning ‘I don’t like it, but I’ll do it. I know wat you’re doing.” Maar daarmee was de kous nog niet af, want er volgde een lang selectie proces van de tekening die uitgegumd kon worden. Rauschenberg vertelt: “Ik was blij geweest met iedere willekeurige tekening en wilde zo snel mogelijk terug naar huis. Maar De Kooning begon uitgebreid een portfoliomap door te bladeren. Bijna had hij een tekening uitgekozen, tot hij bedacht dat het een tekening moest worden die hij zou missen. Dus pakte hij een tweede portfolio waarin tekeningen zaten die hem dierbaarder waren. Het duurde en het duurde en toen hij eindelijk een dierbare tekening had uitgekozen, stopte hij hem op laatste moment toch terug in de map. Hij zei: Nee, toch niet, het moet er een zijn de moeilijk uit te wissen valt. Dus haalde hij een derde portfolio map tevoorschijn en koos een tekening met potlood, krijt, houtskool, vanalles.’
Het zou uiteindelijk meer dan een maand en heel veel gummen kosten, voordat Robert Rauschenberg de tekening had uitgewist. Toen dit eenmaal gebeurd was, liet hij zijn kunstenaarsvriend Jasper Johns het werk een titel geven. Het werd: ‘Erased De Kooning’ en onder die naam zou het werk beroemd worden en inderdaad de schok teweegbrengen die De Kooning al had voorzien. De weggegumde tekening is tegenwoordig te zien in het San Francisco Museum of Modern Art.
Het werk heeft veel invloed gehad op de wijze waarop wij naar kunst kijken en de conceptuele kunst, waarin het idee centraal staat, een enorme boost gegeven. Rauschenberg zelf heeft zich meer ontwikkeld binnen de minimal art en de pop art, maar talloze andere kunstenaars hebben het stokje van hem overgenomen en de conceptuele kunst tot een succesvolle stroming gemaakt. Overigens zijn er sinds ‘Erased de Kooning’ vergelijkbare initiatieven geweest, waarin bijvoorbeeld werk van Rauschenberg werd uitgegumd. Een grappig recent on-line ‘kunstwerk’ komt van Peter White, hij wiste de wikipedia pagina van De Kooning (zie hier) en creëerde zo zijn eigen “Erased de Kooning”.
Ik voelde me een beetje De Kooning en Rauschenberg tegelijk. De Batmobiel zou transformeren van speelgoed naar kunstwerk. From Design to Art in a Crash. Gecrashed in een stuk aluminium wordt de Batmobiel een verhaal over mijn jeugd. Over spelen met mijn Batmobiel. En dat is precies wat ik nu weer aan het doen ben, spelen met mijn Batmobiel. Verhalen maken. Met mijn nieuwe vriend Job. Toen ik een dag later met mijn vrouw mijn Batmobiel kwam brengen en ik benieuwd was naar wanneer ie klaar zou zijn, zei Job; “Als ie volgend jaar nog niet klaar is, moet je even bellen.” In een wereld van ‘vandaag bestellen, morgen in huis’ moest ik even schakelen. Maar zoals ik als 6 jarig ventje maandenlang voor de etalage van de speelgoedwinkel in Dordrecht naar de Batmobiel stond te kijken, ga ik nu als 55 jarig ventje dromen van mijn gecrashte Batmobiel. Veel plezier Job.
