Tag Archives: education

Een idee is geen idee.

18 jun

pidee.001

Een goed idee is een verkocht idee.

Ik heb al een idee.

Komende week gaan we met alle 280 eerstejaars HKU Kunst en Economie studenten ideeën bedenken voor vluchtelingen in asielzoekerscentra.

Daar gebruiken we net als vorig jaar het materiaal van de What Design Can Do Refugee Challenge voor. Ik ben dus alweer een tijdje bezig met de voorbereidingen en kijk, luister, voel, proef en ruik zoveel mogelijk als een vluchteling. Timing is perfect omdat ik privé aan het verhuizen ben en mezelf bij de selectie van mijn spullen de vraag stel;

Ik moet NU vluchten. Neem ik het mee?

En dat helpt. Niet dat mijn spullen nu in mijn Ortlieb tasje passen maar de perspectief wissel is uiterst effectief.

Voor de zekerheid heb ik voor straks toch maar een garagebox gehuurd voor als ik straks voor bijna twee maanden naar Zuid Afrika vertrek en voor een groot deel van de tijd in mijn Volkswagen T2 zal doorbrengen.

Schermafbeelding 2017-06-18 om 13.08.23.png

Maar ik dwaal af.

Ik wilde het hebben over het hebben van een idee. Afgelopen donderdag faciliteerde ik  samen met Irene Koel van The Zooooo een creatieve sessie voor het Rode Kruis. Daarbij zei op een gegeven moment iemand dat ze al een idee had. Dat was voordat we de divergentiefase ingingen. In de divergentiefase gaat het juist om het bedenken van heel veel ideeën. Niet zozeer om de kwaliteit maar om de kwantiteit. Want een goed idee bij begint bij veel ideeën. Dus eerst in je eentje veel ideeën bedenken die je dan vervolgens deelt met je teamleden. Maar wat als je nu al een supervetcoolretegoed idee hebt?? Zoals die dame van het Rode Kruis.

“Dan parkeer je dat idee even”

En dat is best lastig. Want je wilt het helemaal niet parkeren je wilt vol gas vooruit.

Ik had afgelopen vrijdag luisterend naar mijn vrouw een heel goed idee voor vluchtelingen in asielzoekerscentra. Mijn vrouw liet me namelijk dit nummer zien en horen van Joss Stone. Hierin zingt zij samen met een aantal Armeense muziekanten fonetisch mee. Toen ik dat zag, dacht ik WOW! wat een geweldig idee. Stel je voor dat je samen met elkaar elkaars muziek speelt en meezingt . Hoe gaaf is het om een vreemde taal gewoon mee te zingen.

Parkeren dat idee Noltee.

Shit wat is dat lastig.

Door hand en hart.

7 mei

handhart.001

Ik ben in mijn hele leven 22 keer verhuisd. Tegen mijn opa schijnen ze een keer gezegd te hebben “Zeg Cor waarom ga je niet in een verhuiswagen wonen.” Als je zo vaak verhuisd bent, zou je denken dat je steeds minder spullen hebt. Ik heb geen idee. Ik weet wel wat ik nu heb en dat is veel. Tel daarbij een 250 m2 open ruimte en je hebt de ingrediënten voor een huis vol. Een huis vol dingen waarvan je van een groot deel geen afscheid kunt nemen. Want het zijn herinneringen, mijn eerste speelgoedauto,  eerste horloge,  eerste racefiets, eerste kostuum, eerste handgemaakte overhemd,……….). Of wat dacht je van de  dingen die ik nu niet gebruik maar zeker nog een keer kan of ga gebruiken. Of de veel grotere groep ‘zonde om weg te gooien’. Tel daarbij de hoeveelheid materiaal die mijn  tweejarige master heeft gegenereerd en 298 LP’s, ruim 400 CD’s en ik zou echt niet weten hoeveel boeken. Is het al vol in je hoofd?

Toen ik afgelopen maart in China was, las ik over de Japanse Marie Kondo. Kondo heeft een adviesbudo ‘dat mensen leert hoe ze hun rommelige huizen kunnen transformeren in ruimtes vol rust en inspiratie.’ En Kondo heeft een boek geschreven waarvan er inmiddels meer dan 4.000.000 van verkocht zijn, las ik in een magazine op zaterdagochtend in Shanghai. Ik schreef de titel van haar boek op in mijn aantekenboekje en bestelde het bij De New Bengel in Dordrecht. Het lag inmiddels al een tweetal weken geduldig op de tafel tussen mijn andere rommel op me te wachten. Vorige week ben ik het gaan lezen en gisteren hebben Kondo en ik de eerste stap gezet naar een ‘opgeruimd en inspirerend huis’. Om mezelf nog meer te inspireren en motiveren keek ik afgelopen vrijdag ook nog naar The Minimalists:

En gisteren was het zover. Op advies van Kondo ben ik begonnen met mijn kleding. Ik heb al mijn kleding eerst bij elkaar gezocht en op een hoop gegooid. Vervolgens heb ik elk kledingstuk vast gepakt, het goed bekeken en gevoeld of ik er blij van werd. Als ik er blij van werd hing ik het netjes op een van mijn houten hangers (ik kocht een tijd geleden al 50 hangers). Werd ik niet direct blij van het kledingstuk en begon mijn Bewaar Kabouter redenen op te sommen waarom ik het TOCH zou moeten bewaren, ging het resoluut op de hoop ‘WEG’. Kondo legde me uit dat ik mijn mobiele kledingrek van zwaar naar licht moest inrichten. Dus zware dingen links en lichte dingen rechts.

Twee uur later was ik klaar en verlicht.

Vandaag zijn mijn boeken aan de beurt. Eerst allemaal op de grond en dan een voor een in mijn hand en door mijn hart.

Is it

26 apr

isit.001

Gisteren vertrok ik met mijn dakloze Spider naar mijn vriend Maarten. Maarten woont in Westernieland en toen ik dat intikte op mijn TomTom verraste de afstand me. Tweehonderdzesenzeventig kilometer vanuit Dordrecht. Ik wist niet dat Nederland zo groot was.

3 uur lang in de auto.

Dat was ongeveer 60 keer dit nummer:

Is it possible baby?

It is.

Dank Daniel.

To predict the future…

25 apr

topredictthefuture.001

Op de VPRO Tegenlicht pagina staat:

Tot vandaag was de wereldgeschiedenis een westers gecentreerde onderneming – gebaseerd op de stelling dat iedereen zou moeten zijn zoals wij, of tenminste zo zou moeten worden. Volgens de Britse historicus Peter Frankopan, schrijver van de wereldwijde bestseller ‘De Zijderoutes’, heeft het Westen zich op die manier volledig vervreemd van de rest van de wereld. Het oude Europa is in verval en de economische voorspoed in Azië, Afrika en Zuid-Amerika gaat aan onze neus voorbij. We hebben geen vrienden meer oostelijk van Venetië, zegt Frankopan. Het machtscentrum verschuift langs de lijnen van de nieuwe zijderoute, van west naar oost. Hoe zullen wij ons aan die nieuwe wereldorde moeten aanpassen?

En in de aflevering eindigt Frankopan met zijn favoriete quote uit zijn boek:

Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.25.42Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.25.47Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.25.53Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.25.58Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.02Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.10Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.15Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.19Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.22Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.28Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.33

To predict the future

You don’t look ahead

You look around

AH

23 apr

ah.001

Ken je Maurizio Cattalan?

catalan_boijmans

Dit is hem. In Boijmans van Beuningen. Is dit kunst? Veel vinden van niet en veel minder, denk ik, wel. Ik wel. Ben zelfs groot fan van Cattalan. Vind het sowieso een kunst als het je lukt met een werk als dit het museum in te komen. Misschien is dat ook wel wat Cattalan met dit werk wil zeggen. Of zegt hij “waar kijken jullie nu naar?”. Als die vraag als bezoeker van Boijmans in je opkomt als je naar zijn werk/hem kijkt, kijk je in in ieder geval niet naar de andere werken aan de muur. Het werk van Cattalan heeft stopping power. Het tovert een glimlach en soms een grimas of gruwel op mijn gezicht. En soms allemaal tegelijk. Het zet je op het verkeerde been en zet je aan het denken. Wat is de bedoeling, de boodschap, waarom? Ik kan me voorstellen dat er heel wat discussies, overleggen en voorbereiding aan het kopen, plannen en plaatsen van dit werk van Catalan vooraf gegaan aan de opening van de tentoonstelling in Boijmans. Maar niet zoveel als met zijn overzichtstentoonstelling in het Guggenheim in New York; All. Hier hing ‘hij’ al zijn originele werken van de afgelopen 20 jaar aan het plafond.

catalan_guggenheim

Gisteren zag ik de documentaire over Cattalan op NTR en daarin ook een werk waar ik echt van schrok.

Het is een knielend figuur die je op de rug ziet als je  de ruimte in loopt.

Schermafbeelding 2017-04-23 om 08.38.20

En als je dichterbij komt en kijkt wie het is:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Schermafbeelding 2017-04-23 om 08.38.29

Het werk werd laatst voor ruim $ 17.000.000 verkocht waarbij het beeld met de rug naar de bieders stond. Maar dus met het gezicht naar de veilingmeester. Wie biedt meer?

Marianne Hoet van Christie’s Brussel kocht het uiteindelijk. Ben benieuwd waar Adolf op zijn knieën zit. Ik hoop wel in een hoek. Voor straf.

 

 

 

 

 

 

 

22 apr

zenoemenhetdesigndrinking.001

 

 

 

20 x 20 = 6.40

21 apr

PECHAKUCHA.001

Gisteren gaf ik een Pecha Kucha bij de Pecha Kucha Night Utrecht over De Stijl.

Een Pecha Kucha is een presentatievorm waarbij je een verhaal vertelt in precies 6 minuut 40 seconden ondersteund door 20 plaatjes die elk 20 seconden in beeld blijven staan. De laatste, en eerste keer dat ik dat deed, was tijdens mijn master kunsteducatie. Om mijn publiek toen te laten voelen wat veel jongeren voelen in veel musea en als eerbetoon aan de kunstenaars die ondanks protest, kritiek en spot vasthielden aan hun visie, ideaal en geloof gaf ik mijn Pecha Kucha de titel ‘Kunst als Medicijn, Cor Noltee, 2016’ en toonde ik een groot rood vlak met een klein tekstbordje op het grote scherm. Ik stond in mijn rode pak met walkie talkie als suppoost voor het werk en hield 20 slides van 20 seconden mijn mond nadat ik had gemeld dat ‘Cor Noltee kon er helaas niet zijn dus ik neem zijn plaats in.’

In 6 minuut en 40 seconden kwamen 20 slides voorbij waarbij alleen de schaduw veranderde:

pechakucha_cornoltee.001

6 minuten en 40 seconden stond ik met mijn mond dicht en mijn hart in mijn keel op het podium, oogcontact makend met iedereen uit het publiek. Ik voelde me een heel klein beetje mijn bespotte en verguisde helden en een deel van mijn publiek de verveelde en ongeïnteresseerde jongere in menig museum.

Na 6 minuut 40 verscheen in een 5 seconden durende overvloei het verlossende witte scherm. Als het licht aan het eind van het konijnenhol. Het hol was dieper dan ik had gevreesd. Het was het engste wat ik ooit gedaan had.

Gisteren had ik wel tekst. Ik had twee en halve dag gewerkt aan het verhaal, het zoeken naar de beelden, samenbrengen van beeld en tekst en een halve dag geoefend. Een goede Pecha Kucha maken is veel werk……of ik ben heel traag. Enfin ik had me voorgenomen om de tekst bij me te houden op 20 tekstkaartjes maar toen we gisteren gebriefd werden, werd me duidelijk dat ik ook nog een microfoon moest vasthouden. Ik heb nog even achter de coulissen geoefend met 20 kaartjes in een hand en een virtuele microfoon in de andere maar dat leek meer op een Tommy Cooper act.

tommycooper

Uiteindelijk besloot ik het zonder kaartjes te doen en dat kwam eigenlijk doordat Roel, de gastheer die ons ook briefde, zei; “het publiek weet toch niet wat je gaat zeggen, dus het maakt niet uit.”

Je mond houden of geen back up hebben, het was allebei nieuw voor me. Die van gisteren was voor herhaling vatbaar.

Nieuwsgierig naar de beelden?

pechakucha_destijl_2017

Nieuwsgierig naar de tekst?

pechkucha_april2017

Nieuwsgierig naar de Pecha Kucha?

Bel Cor.

Ik zie ik zie

20 apr

IKZIEIKZIE.001

In mijn laatste post liet ik onderstaand plaatje zien en vroeg ik mijn lezers;

Wat zie je?

Daar werd massaal op gereageerd. Ik ben twee dagen bezig geweest om de resultaten te verwerken. Het is ongelooflijk. Precies 50% wist het. En dus 50% niet.

Hier komt het plaatje nog een keer;

Schermafbeelding 2017-04-17 om 10.47.41

Helpt het als ik zeg dat het een viervoeter is?

Helpt het ik zeg dat het werk ‘Renshaw’s Cow’ heet, naar Samuel Renshaw de gezichtsvermogenexpert wiens systeem om in  een oogopslag een vliegtuig te kunnen herkennen werd gebruikt om 285.000 cadetten op te leiden tijden de Tweede Wereldoorlog (Herman, De Kunst van het observeren, 2016)

Met de volgende visuele aanwijzing kun je nooit meer iets anders zien. Dus misschien nog een poging?

Wat zie je?

Schermafbeelding 2017-04-17 om 10.47.41

Nee?

Pas op want met de volgende aanwijzing kijk je van achteren de koe in de kont.

renshawscow

Kijk maar:

Schermafbeelding 2017-04-17 om 10.47.41

Kun je nu nog iets anders zien?

 

 

 

 

 

 

Bekijk het.

17 apr

BEKIJKHET.001

Gisteren schreef ik over mijn favoriete boekhandel. De Nwe Bengel in de Vriesestraat op het eiland van Dordrecht. Uit de gesprekken met Gerrit Jan was een boekentip voort gekomen. Een van de betere van de afgelopen tijd. Een die prachtig aansluit bij mijn interesse in het kijken naar kunst en design thinking. En een die prachtig aansluit bij een van mijn motto’s; to predict the future, you don’t look ahead, you look around.

Dus eerst kijken. Daar schrijft Amy Herman in ‘De Kunst van het observeren’ op pagina 76 over;

‘Om ergens een volledig en nauwkeurig beeld van te krijgen moeten we zo veel mogelijk informatie en perspectieven verzamelen, zodat we kunnen klasseren, prioriteiten vaststellen en doorgronden. Etiketten, reeds geschreven verslagen en bestaande informatie kunnen dan worden toegevoegd aan onze EIGEN verzameling, maar pas nadat we eerst onze EIGEN informatie hebben BEKEKEN. In wezen kijken we twee keer; eerst zonder enige invloed van buitenaf, en vervolgens met een blik die verrijkt is met nieuwe informatie.’

EERSTKIJKEN.001

Ik moet denken aan gister middag. Feyenoord speelde thuis tegen Utrecht. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en luisterde de eerste helft naar de radio. Ik wist dus dat het 0-0 bleef in de eerste helft. Toen ik ’s avonds de samenvatting bekeek, keek ik met veel minder aandacht de eerste helft. Ik zag minder omdat ik wist dat er niet gescoord zou worden. Nu ik dit zo schrijf bedenk ik me dat ik dus eigenlijk puur op het resultaat was gefocust. Ik wil dat Feyenoord kampioen wordt en daarvoor moesten ze winnen. Hoe ze dat doen maakt me even niet uit. Het gaat om het resultaat. Duidelijk de blik van een niet zelf meer voetballende supporter.

Als ik als actieve voetballer of trainer die eerste helft had bekeken, wetende dat er niet gescoord zou worden, had ik er anders naar gekeken. Ik was dan waarschijnlijk meer gefocust op hoe het kwam dat er niet gescoord werd.

Hoe je dingen ziet hangt ook af van je betrokkenheid en je rol. Mijn betrokkenheid bij de eerste helft op TV is een stuk lager dan als je als lerende voetballer of trainer die eerste helft op TV bekijkt. Misschien is het veel interessanter om de rol van trainer aan te nemen als ik naar een wedstrijd kijk waar ik de uitslag al van weet. Dan zie ik andere dingen. Of gewoon niet meer naar de radio luisteren. Dan zie ik ook andere dingen.

Daar is een mooie uitdrukking voor.

Maar die komt morgen.

Kijk eerst maar eens hier naar. Wat zie je?

Schermafbeelding 2017-04-17 om 10.47.41

 

 

 

Wie geeft, leeft voort.

16 apr

WIEGEEFTLEEFTVOORT.001

Ik koop al mijn boeken bij de Nwe Bengel op de Vriesestraat in Dordrecht. Nee niet bij een of andere online winkel. Waarom niet?

Omdat ik de eigenaar een leuke en aardige vent vind en hem de business gun.

Omdat ik me altijd verheug op het moment dat ik mijn nieuwe boek mag komen ophalen en ik dan met gekanteld hoofd naar de boekenkast kijk waar de bestellingen, en dus ook die van mij, geduldig staan te wachten.

Omdat ik met Gerrit Jan of Levi altijd een geanimeerd gesprek heb over van alles en nog wat.

Omdat er op de tafel naast de kassa altijd nog wel een boek ligt waarvan ik niet wist dat ik het echt nodig had.

Omdat mijn nieuwe boek altijd wordt ingepakt in dat bruine, dikke pakpapier en persoonlijk wordt afgestempeld met een rode Nwe Bengel stempel. Een soort officieel en plechtig afscheidsmoment waar Gerrit Jan of Levi het boek toch echt los moet laten.

Omdat ik er, geïnstalleerd op de bank met een drankje, en een pen, achter kom dat Gerrit Jan inderdaad weer gelijk had toen hij in de winkel tegen me had gezegd “Ik heb wat voor je gevonden. Ik bestel het voor je op zicht. Heb het dinsdag in huis.”

Ik geef regelmatig onverwachts boeken weg die ik dan zelf net gekocht heb omdat ik me op dat moment realiseer dat het echt iets voor de verraste ontvanger is. Laats bestelde ik voor de derde keer een boek dat ik dus al drie keer had weg gegeven. Gerrit Jan keek me niet eens meer vreemd aan.

‘Wie leest, leeft dubbel.’ is de pay of van De Nwe Bengel.

‘Wie geeft, leeft voort.’ is de pay of van deze post.

Misschien moet ik een boekenwinkel beginnen.

Natuurlijk niet.

Die is er al.

Want dan zou ik niet meer bij De Nwe Bengel komen en geen boekentips meer krijgen van boeken waarvan ik niet wist dat ze bestonden.

Natuurlijk niet.

Want dan mis ik al die boeken waarvan Gerrit Jan wist dat ze speciaal voor mij geschreven zijn.

 

 

 

 

%d bloggers liken dit: