Tag Archives: creativity

Roll up for the mystery tour 6/500

5 jul

Sinds het begin van deze nieuwe serie blogpost hebben jullie, als je alle posts gelezen hebt, kennis gemaakt met Thomas Rau, Ton Rodenburg, Yoda, Kabouter, Leidinggevende HKU Kunst en Economie, Waldorf en Stattler, Anna-Maria Gianattasio, Jan Rotmans, Mauricio Catalan, Student HKU KE, Noah Noltee, Janine Abbring, 8 onbekenden, John D. Liu, Frans Noltee en Emiel Heijnen. Om te komen waar ik nu ben heb ik honderden mensen ontmoet, duizenden woorden uitgewisseld, miljoenen meters afgelegd. Waar te beginnen? Geen beginnen aan. Toch heeft ‘iets’ me aangezet om gewoon te beginnen. Een keuze te maken. Gewoon te doen……uhhhh….ongewoon te doen. Mijn zoon NoaH verwoordde het mooi afgelopen zondag. “Elke post is een soort tijdmachine. Je gaat terug in de tijd en reflecteert op die ervaring, die ontmoeting.” En er komt een moment dat we in het NU zijn. Ik heb geen idee wanneer dat zal zijn. Het idee voor deze nieuwe 500 posts serie was eigenlijk gebaseerd op het idee dat ik een keer per week zou posten. 500 weken is ongeveer 10 jaar. Hoeveel mensen zou ik in 10 jaar meer onderdeel van ruimteschip aarde kunnen laten voelen? Meer bemanning dan passagier. Meer betrokken. Meer bewust. Minder egoïstisch. En dat allemaal SAMEN. Samen op ontdekking. Samen op expeditie op SpaceShip Earth. Want hoe ziet je omgeving eruit als je die met andere ogen bekijkt. Hoe ziet je omgeving eruit zonder oordeel? Met een frisse blik.

Een prachtig voorbeeld van deze blik is het boek DE AUTONAUTEN VAN DE KOSMOSNELWEG. Het boek gaat over Julio Cortázar en zijn vrouw Carol Dunlop die in 1982 besluiten om in hun rode VW T2 in ruim een maand alle 62 parkeerplaatsen van de tolweg tussen Parijs en Marseille te bezoeken. 2 per dag waar ze per P minstens 2 uur moeten blijven en bij de tweede P overnachten. Niet met het doel om ergens te komen maar om ergens te zijn, observeren en beschrijven ze flora, fauna, mensen en voertuigen op een manier die je doet stilstaan en meeneemt in details waar je normaal met 130 km/uur voorbij raast. Waar iedere bezoeker zo snel mogelijk weer door wilt, plegen zij in alle rust hun onderzoek van Parklandia, zoals ze alle aaneengeschakelde P’s en hun bewoners noemen. Typend in of rondom hun rode VWT2 beschrijven ze hun omgeving als ontdekkingsreizigers die nieuw land ontdekken. Toen ik het boek op pagina 188 dichtsloeg met mijn duim nog tussen de pagina’s trok ik de gelukkige conclusie dat ik nog niet op de helft was. Vaak lees ik als de reizigers van de tolweg. Gefocust op het doel en niet op de reis.

Als je vertraagt, inzoomt en beschrijft, zie je meer, leer je meer. En dat is precies het probleem met onderwijs. Als je van tevoren het leerdoel vastlegt word je een reiziger van de tolweg. Wat als ik je vraag om te tellen hoe vaak de spelers in het wit de bal overgooien? Ken je dit filmpje niet? Bekijk dan eerst het filmpje voordat je doorleest.

Dan zie je de gorilla niet. En dat is toch best jammer als je aan het ontdekken bent.

Expedition Spaceship Earth is de naam van het seminar dat ik ontwikkelde voor HKU. Een periode van twee weken waar we samen op ontdekking gingen. Geïnspireerd door kunstenaars en ontwerpers daarna zelf aan de slag met wat Emiel Heijen ‘Wicked Art Assignments’ noemt; vrije èn begrensde maakopdrachten waarbij de maker vrij is in de vorm (een film, een gedicht, een dans, whatever) maar beperkt is in het onderwerp (bijvoorbeeld bezit). Zo maakte een student geïnspireerd door Thomas Rau’s Tegenlicht aflevering ‘Het einde van bezit’ en de maakopdracht ‘Bedenk en maak een afscheidsritueel voor een object waar je afscheid van wil nemen’ een film waarin hij met ontbloot bovenlijf, op zijn knieën in de camera kijkend heel langzaam het T-shirt van zijn ex, dat al jaren in zijn kast lag, uit-en aantrekt. Met op de achtergrond een dreigend en donkere soundtrack. Heel indrukwekkend.

Het samen bekijken van de verschillende expressies op dezelfde opdracht is een prachtige manier zo’n thema te verkennen en elkaar te leren kennen in het makerschap.

Het originele idee om elke week een post te schrijven duurde me te lang. Dan rijd ik een week lang op de tolweg. Boooooooring. Voorlopig neem ik elke dag een afslag.

Ik moet denken aan de film van de The Beatles; Magical Mystery Tour. En wat lees ik op Wikipedia???????

De film Magical Mystery Tour is geïnspireerd door de georganiseerde uitstapjes, die heel populair waren in de tijd dat de leden van de Beatles jong waren. In het begin van de 20e eeuw werd daarvoor een janplezier gebruikt, later, zoals in de film, een touringcar. Bij een ‘mystery tour’ wisten de deelnemers van tevoren niet waar de bus hen brengen zou; The Beatles voegden er het element ‘magisch’ aan toe.

Bij het seminar Expedition SpaceShip Earth wisten de deelnemers ook niet waar ik ze zou brengen.

Tot morgen.

Kikker slikken

17 aug

KIKKERSLIKKEN.001

Schrijven begon bij mij met een pen vastpakken en in een ongelinieerd A5 schriftje opschrijven wat ik dacht. Voordat ik begon met bloggen schreef ik 2,5 jaar elke ochtend in mijn Ochtendschrift en verbrandde of verscheurde (als ik bijvoorbeeld in een met brandmelders uitgerust hotel zat) mijn ochtendschrijfsels. Ik had deze oefening uit het boek van Julia Cameron, The Artist Way, en het leerde mij een paar belangrijke dingen:

  1. Het maakt niet uit hoe laat ik opsta, ik wil altijd blijven liggen. Dus kon ik net zo goed de wekker een uur eerder zetten;
  2. Met je hand in de vroege ochtend opschrijven wat je denkt voelt als het resetten van je harde schijf. Daarna douchen is het veel rustiger in je hoofd. Alle dingen waar je aan denkt in de vroege ochtend heb je namelijk al opgeschreven en weggedaan;
  3. Het is een geweldige Start oefening die me leerde dat elke actie begint met…………. actie. ‘Just Do It’ van Nike werkt niet voor mij. Als ik tegen mezelf, en al helemaal tegen een ander zeg, “ik ga het doen”, blokkeer ik. Ik doe het of doe het niet. Mark Twain zou het Ochtendschrijft waarschijnlijk anders zien; die zei dat als het eerste wat je iedere dag doet een levende kikker eten is, de rest alleen maar meevalt;
  4. Het verbranden van wat je hebt geschreven is een hardCOR training loslaten. Soms schrijf je namelijk dingen op die je heel graag wilt bewaren of delen. Dan toch de fik erin zetten is heeeeel bevrijdend……..en lastig;
  5. Het Ochtendschrift voelt als een kleine overwinning op je interne saboteur; de nee schuddende, met zijn middelvinger naar je wijzende Kabouter.

En die Kabouter was in de jaren bijna net zo groot geworden als mijn ego. Met als resultaat dat ik de Kunstenaar in mij en de weg volledig kwijt was.

Het schrijven in de ochtend zonder doel heeft me gek genoeg enorm geholpen juist die weg terug te vinden….naar mezelf. Want ik was die weg sinds de kleuterschool al kwijt.

Als ventje in de eerste klas van de kleuterschool was ik verslaafd aan de waterbak. Ken je die nog? Zo’n grote bak met water waar je met allerlei obstakels, radartjes, dammetjes en sluisjes controle over het water probeert te krijgen. En das belangrijk als je op een eiland (Dordrecht) en in Nederland (onder NAP) woont. Ik vond de waterbak zo fascinerend dat ik een heel slim systeem had bedacht waardoor ik ongeveer 3 keer zoveel met de waterbak speelde als mijn minder frauduleuze mede kleuters.

Als een volwassene mij in die tijd vroeg: “Corretje, wat wil je later worden?”, antwoordde ik steevast, vol enthousiasme en met gepaste trots: “Waterbakker!” Het merendeel zei dan doodleuk: “Oh wat leuk.” Om het vervolgens weer snel over voetbal en auto’s te hebben met leeftijdsgenoten.

De waterbak was mijn lust en mijn leven en ik droomde van een succesvol leven als de beste en jongste waterbakker op aarde. (ik heb het altijd gek gevonden waarom onze planeet geen Water heette btw). Want voor een goede waterbakker is altijd werk. En ik zou, als ik van school af zou gaan meer ervaring hebben dan menig ander. Mijn politie, brandweer en piloot wordende vriendjes begrepen er ook weinig van. Gelukkig kon ik aardig voetballen.

En toen gebeurde het. Het was de zomer van 1973. Juf Jansen vertelde dat het laatste dag voor de grote vakantie was. “Jullie zijn 6 weken vrij.”

“Maar ik kan toch wel gewoon naar school komen om met de waterbak te spelen?” vroeg ik hoopvol.

Het antwoord deed mijn ogen branden en bijtend op mijn lip rende ik naar huis. Thuis kreeg mijn moeder het “grote vakantie concept”, wat natuurlijk ook hopeloos ouderwets was/is, ook niet uitgelegd aan deze kleine werkloze waterbaker. Maar ze had wel een idee. We gingen naar de HEMA en kochten daar een emmer met allerlei waterbak attributen. En ze beloofde me dat we heel vaak naar het strand zouden gaan. Nou is het strand best leuk maar nadat de zoveelste kleuter in mijn waterbak stond te pissen was ik klaar voor de tweede klas van de kleuterschool. Zouden ze daar een nog grotere waterbak hebben, dacht ik, toen ik in de rij stond om de nieuwe juf een handje te geven. In de deuropening keek ik langs de benen van de juf op zoek naar de waterbak. “Hallo Cor. Ik ben juffrouw Jannie. Heb je een leuke vakantie gehad?”

“Ja” antwoordde ik. “Maar waar is de waterbak?”

En wat de juf toen zei, is voor altijd in mijn geheugen gegrift en mijn ziel gekrast. Ze zei:

“Corretje, daar ben je nu toch wel een beetje te oud voor geworden”

Te oud? Ik was 6!

Vanaf dat moment is het downhill gegaan met mijn schoolprestaties. Ik heb er jaren over gedaan om er weer achter te komen wat ik leuk vond en waar ik goed in was.

Ik geloof dat spel de belangrijkste en meest krachtige, aangeboren vaardigheid is om je te ontwikkelen en dingen te veranderen. En als ik er zo op terug kijk was het Ochtendschrift misschien wel het spel dat me weer op het pad richting mijn kunstenaarschap zette. En spel definieer ik (volgens Bernard Suits) als een vrijwillige poging tot het overwinnen van een overbodig obstakel.

Kikkers doorslikken als middel om dichter bij je Kunstenaarschap te komen.

Slik.

Gevouwen

25 jun

moped.001

IMG_0618

Eergisteren kwam ik om 19.00 bij Strand Zuid bij de RAI aan. Een vriend vierde zijn 20 jarig huwelijk op het verrassend leuke strandje aan het water  tussen de RAI hallen. Ik was veel te vroeg en besloot een plekje te zoeken buiten aan het water om er iets te eten. Zoekend naar een plekje met mijn vouwfiets aan de hand werd ik geroepen. Daar zat mijn vriend met zijn vrouw, twee kinderen en twee vrienden. Hij vroeg me aan te schuiven waarop ik mijn vouwfiets in het zicht naast het terras zette. Mijn zoon had hem geleend maar had het cijferslot niet terug aan het zadel gehangen. Met een schuin oog genoot ik van de wijn en de noodles. Dat schuine oog moet mijn vriend zijn opgevallen en hij vertelde het verhaal van de fotograaf van het stadsarchief van Amsterdam. In de jaren 70/80 fotografeerde J.M. Arsath Ro’is duizenden foto’s van Amsterdam. Ik deel er een paar;

Schermafbeelding 2017-06-25 om 09.49.27Schermafbeelding 2017-06-25 om 09.51.47Schermafbeelding 2017-06-24 om 14.45.03Schermafbeelding 2017-06-24 om 14.47.50

Valt je iets op?

Alle foto’s hebben namelijk iets gemeen. Het is allemaal in  Amsterdam, ze zijn zwart wit en genomen door J.M. Arsath Ro’is. Maar is je dat brommertje opgevallen?

Het is de Moped van J.M. Arsath Ro’is. Ze noemde hem ook wel de zandfotograaf omdat hij veel foto’s maakte van het uitdijende Amsterdam. Om aan de randen van de stad te komen had hij een Moped gekocht waar hij erg zuinig op was en netjes op slot zette als hij met zijn 6×6 camera zijn werk voor het stadsarchief uitvoerde. Op een dag werd zijn Moped achter hem gestolen en besloot hij de Moped altijd in zicht te fotograferen.

Bovenstaand verhaal werd ontdekt door Hans Aarsman die er een geweldige TEDx talk van heeft gemaakt.

Bedankt voor dit geweldige verhaal Jeroen.

Ik heb gevouwen gelegen.

 

 

 

New, now, here

6 jun

newnowhere.001

NOMA is een heel goed restaurant in Kopenhagen. Ik heb er zelf nog nooit gegeten maar mensen die er verstand van hebben wel en zij verkozen het meerdere malen tot beste restaurant ter wereld.

De afgelopen week heb ik twee docu’s gezien over NOMA.

https://www.npoplus.nl/play/3doc/2017-05-25/KN_1690542/303176

https://www.npo.nl/3doc/18-05-2017/KN_1690535

Nieuwsgierig naar hoe zij zo goed zijn en blijven. Wat zijn de ingrediënten van hun succes?

Afgezien van dat het allemaal gemotiveerde, kundige professionals zijn die onder  leiding van Rene Rezepi op de toppen van hun creatieve tenen lopen, is de zaterdagavond de basis van hun constante vernieuwing.

Op zaterdagavond wordt het personeel uitgedaagd om met nieuwe recepten te komen. Volgens drie simpele regels:

  1. Nieuw
  2. Lokaal
  3. Nu

Een vrijwillige poging tot het overwinnen van overbodige obstakels.

Is het nieuw?

Is het van hier?

Groeit het nu?

Vervolgens wordt het gerecht door iedereen geproefd en besloten of het op het menu komt of misschien nog een beetje moet worden aangepast. In presentatie bijvoorbeeld.

En dan kan het zomaar gebeuren dat je gefrituurd sperma op je bord krijgt. Of mieren op je garnaal.

Lekker.

 

 

 

 

Achteruitkijk

31 mei

achteruitkijk.001

Gelukkig zijn is je goed en slecht kunnen voelen maar voelen dat het klopt in een context van groei. Het zijn zo ongeveer de woorden van Gretchen Rubin die 12 maanden aandacht schonk aan 12 zaken die zij belangrijk vond in haar leven en daar vervolgens een heel inspirerend boek over schreef; The Happiness Project.

Het boek is een van mijn inspiraties geweest om mijn eigen Happiness Project te beginnen. Op 26 januari 2013 besloot ik alles wat ik wist over Design Thinking, ik had gedaan met design Thinking, ik wilde met Design Thinking en vooral wat ik nog niet wist over Design Thinking, nog nooit gedaan had met Design Thinking en wat ik allemaal kon met Design Thinking en uit wilde proberen, te delen op dit blog.

Een jaar lang zette ik de wekker om 6.00 uur, drukte een keer op snooze, zette een bak koffie, stak een kaarsje aan, schreef en publiceerde voor 7.00

Sommige van mijn lezers waren dat zo gewend dat ik een keer een bericht kreeg van een trouwe lezer waar de post bleef…..om 7.18

Ik kon met recht zeggen dat mijn blog de gedisciplineerde, vasthoudende verbeelding van mijn nieuwsgierigheid naar Design Thinking was. Na dat jaar printte ik alle verhalen uit en verbrandde ze samen met een aantal trouwe lezers in een kerk in Dordrecht. Het afsluiten van een jaar lang experiment voelde als een nieuw begin. Het telefoonnummer van de kerk was overigens 078 6 140167. 078 voor Dordrecht. Vervolgens beginnen alle nummers in Dordrecht met een 6 en 140167 is mijn geboortedatum. Mooier dan dat wordt het natuurlijk niet.

Inmiddels ben ik bijna 1.300 verhalen verder, heb in de tussentijd mijn master kunsteducatie gehaald en geef dit jaar op 4 continenten workshops en lezingen over Design Thinking. Ik kan met gepaste trots zeggen dat mijn rebranding campagne van Cor Noltee van Creatief naar Design Thinker geslaagd is. Maar toch voel ik me de laatste tijd onrustig en probeerde ik verschillende nieuwe formats om mezelf aan het schrijven te houden. Zo schreef ik een aantal weken in het Engels en maakte ik weken lang verbindingen in de kunstwereld. Niets hield ik vol. De regels die ik mezelf oplegde, zoals ik dat in het eerste jaar had gedaan, werkte niet. Ik kon de motivatie niet opbrengen om elke dag te schrijven en het toppunt was dat ik schreef om maar te publiceren.

Afgelopen weekend had ik het er met mijn vader over. Mijn pa is als jong ventje geïnspireerd door een Verkade uitgave over vetplanten en cactussen en  heeft vervolgens zijn hele leven gewijd aan het kweken, schrijven, fotograferen en delen van zijn kennis over cactussen en vetplanten. Ik heb een enorm respect voor hem. Wat een passie en toewijding. Tot op de dag van vandaag is hij nieuwsgierig naar wat er allemaal nog te ontdekken of in kaart te brengen is in de wereld van vetplanten en cactussen. Zo was hij laatst nog 10 dagen met drie mannen op ontdekking in Namaqualand, niet al te ver van zijn woonplaats Montagu in Zuid Afrika.

Ik denk dat ik een beetje van zijn focus en toewijding heb mogen proeven tijdens mijn eerste jaar bloggen en tijdens mijn ontwerponderzoek voor mijn master kunsteducatie. Maar na een jaar bloggen en 2 jaar studeren volgde zoals gezegd meerdere pogingen en mislukkingen om die focus vast te houden. En om in Rubin’s woorden te vervolgen, er klopte iets niet. Ik voelde me vaker slecht dan goed en had niet het gevoel dat ik groeide. Dus trok ik 8 mei de stekker eruit. De afgelopen 3 en half jaar had ik nog niet zo lang niet geschreven. Soms is het goed om even terug te kijken en te reflecteren zei mijn pa.

Dat is soms lastig voor iemand die vooruit wil.

Maar vooruit.

Vanaf vandaag weer elke dag.

 

 

Door hand en hart.

7 mei

handhart.001

Ik ben in mijn hele leven 22 keer verhuisd. Tegen mijn opa schijnen ze een keer gezegd te hebben “Zeg Cor waarom ga je niet in een verhuiswagen wonen.” Als je zo vaak verhuisd bent, zou je denken dat je steeds minder spullen hebt. Ik heb geen idee. Ik weet wel wat ik nu heb en dat is veel. Tel daarbij een 250 m2 open ruimte en je hebt de ingrediënten voor een huis vol. Een huis vol dingen waarvan je van een groot deel geen afscheid kunt nemen. Want het zijn herinneringen, mijn eerste speelgoedauto,  eerste horloge,  eerste racefiets, eerste kostuum, eerste handgemaakte overhemd,……….). Of wat dacht je van de  dingen die ik nu niet gebruik maar zeker nog een keer kan of ga gebruiken. Of de veel grotere groep ‘zonde om weg te gooien’. Tel daarbij de hoeveelheid materiaal die mijn  tweejarige master heeft gegenereerd en 298 LP’s, ruim 400 CD’s en ik zou echt niet weten hoeveel boeken. Is het al vol in je hoofd?

Toen ik afgelopen maart in China was, las ik over de Japanse Marie Kondo. Kondo heeft een adviesbudo ‘dat mensen leert hoe ze hun rommelige huizen kunnen transformeren in ruimtes vol rust en inspiratie.’ En Kondo heeft een boek geschreven waarvan er inmiddels meer dan 4.000.000 van verkocht zijn, las ik in een magazine op zaterdagochtend in Shanghai. Ik schreef de titel van haar boek op in mijn aantekenboekje en bestelde het bij De New Bengel in Dordrecht. Het lag inmiddels al een tweetal weken geduldig op de tafel tussen mijn andere rommel op me te wachten. Vorige week ben ik het gaan lezen en gisteren hebben Kondo en ik de eerste stap gezet naar een ‘opgeruimd en inspirerend huis’. Om mezelf nog meer te inspireren en motiveren keek ik afgelopen vrijdag ook nog naar The Minimalists:

En gisteren was het zover. Op advies van Kondo ben ik begonnen met mijn kleding. Ik heb al mijn kleding eerst bij elkaar gezocht en op een hoop gegooid. Vervolgens heb ik elk kledingstuk vast gepakt, het goed bekeken en gevoeld of ik er blij van werd. Als ik er blij van werd hing ik het netjes op een van mijn houten hangers (ik kocht een tijd geleden al 50 hangers). Werd ik niet direct blij van het kledingstuk en begon mijn Bewaar Kabouter redenen op te sommen waarom ik het TOCH zou moeten bewaren, ging het resoluut op de hoop ‘WEG’. Kondo legde me uit dat ik mijn mobiele kledingrek van zwaar naar licht moest inrichten. Dus zware dingen links en lichte dingen rechts.

Twee uur later was ik klaar en verlicht.

Vandaag zijn mijn boeken aan de beurt. Eerst allemaal op de grond en dan een voor een in mijn hand en door mijn hart.

Is it

26 apr

isit.001

Gisteren vertrok ik met mijn dakloze Spider naar mijn vriend Maarten. Maarten woont in Westernieland en toen ik dat intikte op mijn TomTom verraste de afstand me. Tweehonderdzesenzeventig kilometer vanuit Dordrecht. Ik wist niet dat Nederland zo groot was.

3 uur lang in de auto.

Dat was ongeveer 60 keer dit nummer:

Is it possible baby?

It is.

Dank Daniel.

To predict the future…

25 apr

topredictthefuture.001

Op de VPRO Tegenlicht pagina staat:

Tot vandaag was de wereldgeschiedenis een westers gecentreerde onderneming – gebaseerd op de stelling dat iedereen zou moeten zijn zoals wij, of tenminste zo zou moeten worden. Volgens de Britse historicus Peter Frankopan, schrijver van de wereldwijde bestseller ‘De Zijderoutes’, heeft het Westen zich op die manier volledig vervreemd van de rest van de wereld. Het oude Europa is in verval en de economische voorspoed in Azië, Afrika en Zuid-Amerika gaat aan onze neus voorbij. We hebben geen vrienden meer oostelijk van Venetië, zegt Frankopan. Het machtscentrum verschuift langs de lijnen van de nieuwe zijderoute, van west naar oost. Hoe zullen wij ons aan die nieuwe wereldorde moeten aanpassen?

En in de aflevering eindigt Frankopan met zijn favoriete quote uit zijn boek:

Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.25.42Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.25.47Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.25.53Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.25.58Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.02Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.10Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.15Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.19Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.22Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.28Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.33

To predict the future

You don’t look ahead

You look around

AH

23 apr

ah.001

Ken je Maurizio Cattalan?

catalan_boijmans

Dit is hem. In Boijmans van Beuningen. Is dit kunst? Veel vinden van niet en veel minder, denk ik, wel. Ik wel. Ben zelfs groot fan van Cattalan. Vind het sowieso een kunst als het je lukt met een werk als dit het museum in te komen. Misschien is dat ook wel wat Cattalan met dit werk wil zeggen. Of zegt hij “waar kijken jullie nu naar?”. Als die vraag als bezoeker van Boijmans in je opkomt als je naar zijn werk/hem kijkt, kijk je in in ieder geval niet naar de andere werken aan de muur. Het werk van Cattalan heeft stopping power. Het tovert een glimlach en soms een grimas of gruwel op mijn gezicht. En soms allemaal tegelijk. Het zet je op het verkeerde been en zet je aan het denken. Wat is de bedoeling, de boodschap, waarom? Ik kan me voorstellen dat er heel wat discussies, overleggen en voorbereiding aan het kopen, plannen en plaatsen van dit werk van Catalan vooraf gegaan aan de opening van de tentoonstelling in Boijmans. Maar niet zoveel als met zijn overzichtstentoonstelling in het Guggenheim in New York; All. Hier hing ‘hij’ al zijn originele werken van de afgelopen 20 jaar aan het plafond.

catalan_guggenheim

Gisteren zag ik de documentaire over Cattalan op NTR en daarin ook een werk waar ik echt van schrok.

Het is een knielend figuur die je op de rug ziet als je  de ruimte in loopt.

Schermafbeelding 2017-04-23 om 08.38.20

En als je dichterbij komt en kijkt wie het is:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Schermafbeelding 2017-04-23 om 08.38.29

Het werk werd laatst voor ruim $ 17.000.000 verkocht waarbij het beeld met de rug naar de bieders stond. Maar dus met het gezicht naar de veilingmeester. Wie biedt meer?

Marianne Hoet van Christie’s Brussel kocht het uiteindelijk. Ben benieuwd waar Adolf op zijn knieën zit. Ik hoop wel in een hoek. Voor straf.

 

 

 

 

 

 

 

22 apr

zenoemenhetdesigndrinking.001

 

 

 

%d bloggers liken dit: