Sinds het begin van deze nieuwe serie blogpost hebben jullie, als je alle posts gelezen hebt, kennis gemaakt met Thomas Rau, Ton Rodenburg, Yoda, Kabouter, Leidinggevende HKU Kunst en Economie, Waldorf en Stattler, Anna-Maria Gianattasio, Jan Rotmans, Mauricio Catalan, Student HKU KE, Noah Noltee, Janine Abbring, 8 onbekenden, John D. Liu, Frans Noltee en Emiel Heijnen. Om te komen waar ik nu ben heb ik honderden mensen ontmoet, duizenden woorden uitgewisseld, miljoenen meters afgelegd. Waar te beginnen? Geen beginnen aan. Toch heeft ‘iets’ me aangezet om gewoon te beginnen. Een keuze te maken. Gewoon te doen……uhhhh….ongewoon te doen. Mijn zoon NoaH verwoordde het mooi afgelopen zondag. “Elke post is een soort tijdmachine. Je gaat terug in de tijd en reflecteert op die ervaring, die ontmoeting.” En er komt een moment dat we in het NU zijn. Ik heb geen idee wanneer dat zal zijn. Het idee voor deze nieuwe 500 posts serie was eigenlijk gebaseerd op het idee dat ik een keer per week zou posten. 500 weken is ongeveer 10 jaar. Hoeveel mensen zou ik in 10 jaar meer onderdeel van ruimteschip aarde kunnen laten voelen? Meer bemanning dan passagier. Meer betrokken. Meer bewust. Minder egoïstisch. En dat allemaal SAMEN. Samen op ontdekking. Samen op expeditie op SpaceShip Earth. Want hoe ziet je omgeving eruit als je die met andere ogen bekijkt. Hoe ziet je omgeving eruit zonder oordeel? Met een frisse blik.
Een prachtig voorbeeld van deze blik is het boek DE AUTONAUTEN VAN DE KOSMOSNELWEG. Het boek gaat over Julio Cortázar en zijn vrouw Carol Dunlop die in 1982 besluiten om in hun rode VW T2 in ruim een maand alle 62 parkeerplaatsen van de tolweg tussen Parijs en Marseille te bezoeken. 2 per dag waar ze per P minstens 2 uur moeten blijven en bij de tweede P overnachten. Niet met het doel om ergens te komen maar om ergens te zijn, observeren en beschrijven ze flora, fauna, mensen en voertuigen op een manier die je doet stilstaan en meeneemt in details waar je normaal met 130 km/uur voorbij raast. Waar iedere bezoeker zo snel mogelijk weer door wilt, plegen zij in alle rust hun onderzoek van Parklandia, zoals ze alle aaneengeschakelde P’s en hun bewoners noemen. Typend in of rondom hun rode VWT2 beschrijven ze hun omgeving als ontdekkingsreizigers die nieuw land ontdekken. Toen ik het boek op pagina 188 dichtsloeg met mijn duim nog tussen de pagina’s trok ik de gelukkige conclusie dat ik nog niet op de helft was. Vaak lees ik als de reizigers van de tolweg. Gefocust op het doel en niet op de reis.
Als je vertraagt, inzoomt en beschrijft, zie je meer, leer je meer. En dat is precies het probleem met onderwijs. Als je van tevoren het leerdoel vastlegt word je een reiziger van de tolweg. Wat als ik je vraag om te tellen hoe vaak de spelers in het wit de bal overgooien? Ken je dit filmpje niet? Bekijk dan eerst het filmpje voordat je doorleest.
Dan zie je de gorilla niet. En dat is toch best jammer als je aan het ontdekken bent.
Expedition Spaceship Earth is de naam van het seminar dat ik ontwikkelde voor HKU. Een periode van twee weken waar we samen op ontdekking gingen. Geïnspireerd door kunstenaars en ontwerpers daarna zelf aan de slag met wat Emiel Heijen ‘Wicked Art Assignments’ noemt; vrije èn begrensde maakopdrachten waarbij de maker vrij is in de vorm (een film, een gedicht, een dans, whatever) maar beperkt is in het onderwerp (bijvoorbeeld bezit). Zo maakte een student geïnspireerd door Thomas Rau’s Tegenlicht aflevering ‘Het einde van bezit’ en de maakopdracht ‘Bedenk en maak een afscheidsritueel voor een object waar je afscheid van wil nemen’ een film waarin hij met ontbloot bovenlijf, op zijn knieën in de camera kijkend heel langzaam het T-shirt van zijn ex, dat al jaren in zijn kast lag, uit-en aantrekt. Met op de achtergrond een dreigend en donkere soundtrack. Heel indrukwekkend.
Het samen bekijken van de verschillende expressies op dezelfde opdracht is een prachtige manier zo’n thema te verkennen en elkaar te leren kennen in het makerschap.
Het originele idee om elke week een post te schrijven duurde me te lang. Dan rijd ik een week lang op de tolweg. Boooooooring. Voorlopig neem ik elke dag een afslag.
Ik moet denken aan de film van de The Beatles; Magical Mystery Tour. En wat lees ik op Wikipedia???????
De film Magical Mystery Tour is geïnspireerd door de georganiseerde uitstapjes, die heel populair waren in de tijd dat de leden van de Beatles jong waren. In het begin van de 20e eeuw werd daarvoor een janplezier gebruikt, later, zoals in de film, een touringcar. Bij een ‘mystery tour’ wisten de deelnemers van tevoren niet waar de bus hen brengen zou; The Beatles voegden er het element ‘magisch’ aan toe.
Bij het seminar Expedition SpaceShip Earth wisten de deelnemers ook niet waar ik ze zou brengen.
Tot morgen.
