Gisteren schreef ik over de Moped van J.M. Arsath Ro’is. Het verhaal deed me denken aan de film Smoke met Harvey Keithel. Een winkeltje in New York is het verbindende verhaal element van de personages in de film. Een van de personages maakt jarenlang dezelfde foto van exact dezelfde plek. Dat zijn natuurlijk niet allemaal dezelfde foto. Alleen het standpunt is hetzelfde. En het tijdstip herinner ik me nu. Het resultaat is boeken vol met ‘dezelfde andere’ foto.
Ik houd van dat soort projecten. Helemaal als het resultaat niet meer zichtbaar is. Kunstwerken die uitgeprint worden voor een kijker en daarna in de papierversnipperaar gaan. Een van mijn favorieten is van een Chinese kunstenaar waarvan ik het werk in maart in Shanghai zag. Sorry dat ik slecht ben in het onthouden van namen, zeker Chinese.
Zijn werk herinner ik me nog goed. Ik maakte er een foto van:
Het zijn 30 stapeltje ‘servetten’. Het resultaat van 30 jaar met water op een servet schrijven. Het resultaat is niet meer te lezen. Prachtig!
Het doet me denken aan de periode van voor 26 januari 2013. De dag dat ik met dit blog begon. ik schreef toen in mijn ochtendschrift en verbrandde of verscheurde wat ik in de ochtend schreef. HardCOR loslaten was dat. Heel anders dan wat ik nu aan het doen ben. Want jij leest nu wat ik geschreven heb.
Voor mijn ochtendschrift (uit het boek The Artist Way van Julia Cameron) mediteerde ik. Dat heb ik twee maanden geleden weer opgepakt. Mijn ideale ochtend zit inmiddels vol met rituelen.
Ze komen allemaal op hetzelfde neer maar zijn allemaal anders;
Los laten.
Daarbij denk ik aan een van de beste films die ik ken. Fight club van David Fincher met Brad Pitt, Edward Norton en Helena Bonham Carter. De film krijgt een 8,9 op IMDB (838.134 stemmen). Daar zit mijn 9 ook bij. De film is een emotionele testosteron achtbaan over kwaliteit in het leven. De boodschap die de film brengt is na tien minuten al duidelijk. De commercieel geworden wereld gaat naar de knoppen omdat niemand meer weet aan welke dingen waarde te hechten. De aan praatgroepen verslaafde Jack (Edward Norton) past precies in deze wereld maar voelt dat er iets ontbreekt. Bij het ontmoeten van zijn tegenpool Tyler (Brad Pitt), een man die zich bezig houdt met het maken van zeep uit menselijk vet, ontstaat Fight Club. ‘Fight Club’ is zeer origineel, erg verontrustend en prachtig in beeld gebracht. Een film die je twee keer gezien moet hebben. Want de tweede keer vond ik hem nog beter.
Stel je voor je zit met Tyler in de auto. Hij rijdt. Achterin zitten nog twee gasten. Het is donker, het regent en jullie rijden zo’n 100 km/u met tegemoet komend verkeer.
En dan laat Tyler het stuur los. De auto raakt de vangrail. Een vrachtwagen nadert.
Doe nu je ogen dicht, druk op play hieronder en Just Let Go.
JUST LET GO.