Tag Archives: art

How to be an artist. Deel 5

4 dec

howtobeanartist5.001

Angelina Reijkers bleek mijn blog al jaren te volgen en leek het een goed idee als ik aanstaande donderdag een Design Thinking workshop geef op NRC Live, waar zij marketeer is. Angelina was een (hele goede) student van mij op HKU Kunst en Economie waar ik sinds 2006 part-time werk. (daarover later meer). Dankjewel Angelina Reijkers!

nrclive_advertentie

Bekijk het NRC Live programma hier.

Maar terug naar het artikel van Jerry Saltz waar ik, via Wies Bronkhorst en wederom het NRC, terecht kwam; How to be an artist. Bekijk het origineel  hier. 33 lessen die je van inspiratieloze amateur naar nieuwsgierige verbeelder van je originele kijk brengen. (of in ieder geval helpen een beetje creatiever te leven.)

jerrysaltz_nrc

Ik las de lessen van Saltz en vertaalde ze in het Nederlands. Soms letterlijk. Soms liet ik stukken weg of vulde aan met eigen materiaal. Eigenlijk gebruikte ik zijn lessen als vragen aan mezelf. Dat is heel interessant schrijfexperiment en levert veel schrijfplezier en soms gewoon geknip en geplak op uit mijn eigen, oudere posts.

Enfin.

Les 1 tot en met 7 hier

Les 8, 9 en 10 hier.

Les 11 tot en met 16 hier.

Les 17, 18 en 19 hier.

Les 20. Accepteer dat je hoogstwaarschijnlijk arm zult zijn.

Ook al zien en horen we over astronomisch bedragen, glitter en glamour, rockster achtig gedrag en kunst dat meer waard wordt als het voor de helft wordt versneden, vergeet niet dat slechts 1 procent van 1 procent van 1 procent van alle kunstenaars rijk wordt van hun kunst. Je zult je misschien miskent voelen, ondergewaardeerd en niet gezien. Jammer dan. Stop medelijden met jezelf te hebben. Daarom was je niet begonnen.

Ik ben zelf ooit begonnen met schrijven om me weer te verbinden met mijn kunstenaar. Een verbinding die ik sinds de kleurschool kwijt was geraakt.

Als ventje in de eerste klas van de kleuterschool was ik verslaafd aan de waterbak. Ken je die nog? Zo’n grote bak met water waar je met allerlei obstakels, radartjes, dammetjes en sluisjes controle over het water probeert te krijgen. En das belangrijk als je op een eiland (Dordrecht) en in Nederland (onder NAP) woont. Ik vond de waterbak zo fascinerend dat ik een heel slim systeem had bedacht waardoor ik ongeveer 3 keer zoveel met de waterbak speelde als mijn minder frauduleuze mede kleuters.

Als een volwassene mij in die tijd vroeg: “Corretje, wat wil je later worden?”, antwoordde ik steevast, vol enthousiasme en met gepaste trots: “Waterbakker!” Het merendeel zei dan doodleuk: “Oh wat leuk.” Om het vervolgens weer snel over voetbal en auto’s te hebben met leeftijdsgenoten.

De waterbak was mijn lust en mijn leven en ik droomde van een succesvol leven als de beste en jongste waterbakker op aarde. (ik heb het altijd gek gevonden waarom onze planeet geen Water heette btw). Want voor een goede waterbakker is altijd werk. En ik zou, als ik van school af zou gaan meer ervaring hebben dan menig ander. Mijn politie, brandweer en piloot wordende vriendjes begrepen er ook weinig van. Gelukkig kon ik aardig voetballen.

En toen gebeurde het. Het was de zomer van 1973. Juf Jansen vertelde dat het laatste dag voor de grote vakantie was. “Jullie zijn 6 weken vrij.”

“Maar ik kan toch wel gewoon naar school komen om met de waterbak te spelen?” vroeg ik hoopvol.

Het antwoord deed mijn ogen branden en bijtend op mijn lip rende ik naar huis. Thuis kreeg mijn moeder het “grote vakantie concept”, wat natuurlijk ook hopeloos ouderwets was/is, ook niet uitgelegd aan deze kleine werkloze waterbaker. Maar ze had wel een idee. We gingen naar de HEMA en kochten daar een emmer met allerlei waterbak attributen. En ze beloofde me dat we heel vaak naar het strand zouden gaan. Nou is het strand best leuk maar nadat de zoveelste kleuter in mijn waterbak stond te pissen was ik klaar voor de tweede klas van de kleuterschool. Zouden ze daar een nog grotere waterbak hebben, dacht ik, toen ik in de rij stond om de nieuwe juf een handje te geven. In de deuropening keek ik langs de benen van de juf op zoek naar de waterbak. “Hallo Cor. Ik ben juffrouw Jannie. Heb je een leuke vakantie gehad?”

“Ja” antwoordde ik. “Maar waar is de waterbak?”

En wat de juf toen zei, is voor altijd in mijn geheugen gegrift en mijn ziel gekrast. Ze zei:

“Corretje, daar ben je nu toch wel een beetje te oud voor geworden”

Te oud? Ik was 6!

Vanaf dat moment is het downhill gegaan met mijn schoolprestaties. Op die dag verloor ik de verbinding met mijn Kunstenaar. Ik heb er jaren over gedaan om er weer achter te komen wat ik leuk vond en waar ik goed in was. De oefening ‘Het ochtendschrift’ uit het boek ‘The Artist Way’ van Julia Cameron herstelde die verbinding. Twee en half jaar lang schreef ik elke ochtend met de hand een A4tje mijn ongefilterde gedachten in mijn ongelinieerde schrift zonder de pen los te laten. Eenmaal klaar verbrandde (of verscheurde als ik in een hotel zat) mijn schrijfsels. Ook als ik het idee had dat ik net iets geniaals, briljants, unieks of wat mijn ego dan ook bedacht om het te bewaren. Heel bevrijdend. Daarna ben ik gaan bloggen en kon ik die opgebouwde discipline goed gebruiken.

 

Les 21. Definieer Succes.

Maar wees voorzichtig. Typische antwoorden zijn geld, geluk, vrijheid, “doen wat ik wil”.

Maar….als je een rijk iemand trouwt met veel geld, zou je dan tevreden zijn met al het geld. Subway verkoopt heel veel broodjes maar dat maakt ze nog niet goed.

Ok. Gelukkig zijn dan? Doe niet zo raar! Veel succesvolle mensen zijn ongelukkig en heel veel gelukkige mensen zijn niet succesvol. Ja in het gelukkig zijn.

Ik ben “succesvol” en onzeker, bang en blunder constant. Succes en geluk bevinden zich op andere plekken van het spectrum.

Wil je de echte definitie van succes? De beste is ’tijd’, de tijd om je werk te doen. Maar hoe maak je tijd als je geen geld hebt? Je werkt full time. Je komt tijd tekort. Je hebt spijt, bent gefrustreerd, jaloers. Sorry. Maar dat is wat het is. Over een paar jaar mag je met pensioen….als je dat hebt. Over een paar jaar heb je tijd. Tijd om je eigen werk te maken.

Maar stel je nu eens voor dat je vier dagen per week gaat werken. Dan zou je je al een stuk beter voelen. Helaas daalt de depressie weer op je neer op zondagavond wetende dat je morgen weer naar die baan zonder bestemming moet die zoveel van je kostbare tijd inneemt.

De kunstenaar in je pikt het niet meer en gaat een strijd op leven en dood aan met de loonslaaf en vindt een manier om nog maar 3 dagen per week te ‘werken’. Iets wat 80% van alle kunstenaars die Saltz kent doen. Ze werken in een museum, gallery, voor een kunstenaar, als docent (zoals ik), als een kunstcriticus (zoals Saltz ;-), bij een boekhandel (zoals Levi bij De Bengel), vertaler enz.

En dan is de depressie over. Je hebt meer tijd om je werk te maken. Succesvol te zijn.

En dan?

Aan het werk. Of stoppen met kunstenaar zijn.

 

 

How to be an artist. Deel 4

2 dec

HOWTOBEANARTIST4.001

De afgelopen dagen schreef ik over de (16 van de 30) lessen van kunstkenner Jerry Saltz. Vandaag deel 4. Hier lees je het origineel.

Les 17. (be)kijk zoveel mogelijk.

Kunstkenners kijken naar en kunstenaars maken met. Kenners kijken door dichtbij te staan, afstand te nemen, bekijken een oeuvre, vergelijken met anderen, bezien de context, de tijd, terugvallen, mislukkingen, gebrek aan originaliteit. En sommige proberen dat dan ook nog eens in begrijpelijke taal te verwoorden. Dat lukt zeker niet iedereen. Mooi geïllustreerd door de cartoon in het boek van Will Gompertz; Dat kan mijn kleine zusje ook. Een archeoloog graaft een hiëroglief op en probeert de tekst te ontcijferen:

Schermafbeelding 2018-12-02 om 11.37.46

 

“De tekst is onbegrijpelijk. Het zal wel een kunstcatalogus zijn.”

Vaak lijkt de tekst naast een kunstwerk eerder een poging om je zo snel mogelijk uit het museum te krijgen in plaats van je te verbinden met het werk. Streng kijkende suppoosten in militaristische outfits dragen niet bij aan het voeden van onze  nieuwsgierigheid. En ook al zeggen ze niets communiceren ze wel degelijk. Soms voel ik me een bezoeker aan een gevangenis waarbij ik niet te dicht bij de raamtjes van de cellen mag komen. Maar ik was toch op bezoek. Jaaaaajaaaa maar liever niet.

Goed naar kunst kijken zou je kunnen uitproberen met een methode genaamd Visual Thinking Routines. Ik volgde ooit een twee daagse training die als volgt was opgebouwd; in de ochtend theorie en oefenen en in de middag naar het museum en zelf aan de slag. Donderdag het Rijks en vrijdag het Stedelijk. En dat werkte uitstekend. En vooral omdat ik me op een gegeven moment een zeer ongeduldige puber voelde op het moment dat we, net voor de pauze, naar een foto moesten kijken:

A View from an Apartment 2004-5 by Jeff Wall born 1946

De foto werd geprojecteerd op de muur.

Mijn eerste reactie was, “ok een foto van een appartement met uitzicht op een haven. Zullen we nu lunchen?”

De gemiddelde kijktijd van 9 seconden die er naar kunst in een museum wordt gekeken, haalde ik niet eens. Bij lange na niet. Na 5 seconden had ik ik het al gezien.

Maar ik kreeg ruim 2 minuten de tijd om te kijken en op te schrijven ‘Wat je zag’. Ik was blij dat mijn mobiel in mijn tas zat want ik voelde een onbeheersbare drang om me online te verbergen. Ik bedacht me dat dit nu precies het gevoel moest zijn van menig museumbezoeker. Een ‘ik ben niet de enige’ gedachte verbond me met de grote groep ‘ongeduldigen’. Ik besloot me over te geven aan de opdracht en op te schrijven wat ik zag.

Vervolgens deelden we onze observaties met elkaar en werden ze centraal op een flip-over gezet. En het mooie was dat ik meer zag door de observaties van de anderen die andere dingen waren opgevallen. We waren inmiddels bijna 10 minuten aan het kijken en delen. Mijn ongeduld was omgezet in een oprechte nieuwsgierigheid naar wat ik allemaal nog meer kon ontdekken en wat de anderen zagen.

In het tweede deel van de Thinking Routine ‘See, Think, Wonder’ neem je een aantal minuten de tijd om na te denken en op te schrijven ‘Waar het over gaat?’ Ook hier weer eerst individueel om e.e.a. vervolgens weer met elkaar te delen. Individueel, samen. Listen, Silent. Eerst het Wat bekijken en dan pas het ‘Waar het over gaat’.

Door ook dit weer na elkaar in alle rust met elkaar te delen, leerde ik dat iedereen andere betekenissen aan de observaties gaf. Wat het kijken een enorme verdieping gaf en me leerde dat je dingen van meerdere kanten kunt bezien en daar dus andere betekenissen aan kunt geven.

De 10 seconden waren inmiddels 15 minuten geworden en ik was benieuwd naar wat de volgende stap zou zijn. De derde stap van deze routine was de vraag ‘Welke vragen zijn er nog overgebleven?’ Zo vroeg een deelnemer zich af of de situatie echt was of in scene gezet. Zo kwamen er meer vragen voorbij waarbij ik dacht “Hoe kom je er op?” of “Wat een goede vraag!”. En steeds weer kijkend naar de foto die inmiddels echt tot leven was gekomen. Het leek of ik in het appartement was en ik als Tita Tovenaar alles en iedereen had stil gezet. Raar maar waar.

Ruim 20 minuten later was ik oprecht teleurgesteld toen de lunch werd aangekondigd.

Mijn ongeduld was omgeduld.

Ik raad iedereen die wil vertragen en (be)vragen van harte de training van Thinking Museum aan.

Met bovenstaande raad ik je  tevens aan niet te proberen alle werken in een museum te bekijken. See think en wonder er maar eens 1 met zijn tweeën. Dan een bakkie koffie en misschien gewoon naar huis……bijkomen.

 

Mijn vrouw adviseert me om nu te stoppen zodat je het allemaal even kan laten bezinken en morgen de volgende les. Goed idee.

Maar ik schrijf toch nog even door.

 

Les 18. Alle kunst is identiteits kunst.

Een slechte vertaling van Saltz’ “All art is identity art. ” Maar het is volgens Saltz zo omdat kunst gemaakt wordt door iemand, een persoon met een identiteit.

Ik voel me hier nu langzaam het graf van onbegrijpelijke taal in getrokken worden om vervolgens te verstenen met een grote groef in mijn voorhoofd en kronkel in mijn hersenen. WTF.

Wat voor mij kijken naar kunst een waardevollere beleving maakt is dat ik los van (samen) kijken graag in het hoofd van een kunstenaar duik. Als je meer weet over de persoon en de context, kijk en ervaar je het eindresultaat ook heel anders. Als je meer weet over het waarom en het hoe, is het wat (het kunstwerk) als een op pauze gezet frame uit het leven van de kunstenaar. Gisteren zag ik de documentaire Jim & Andy.  The Great Beyond. Over de rol van Jim Carrey als Andy Kaufman (1949-1984) in Man on the Moon (1999) aangevuld met behind the scenes materiaal van Andy’s ex vriendin.

Jim Carrey werd Andy Kaufman gedurende de drie maanden durende shoot. Hij zette niet alleen een masker op maar nam de identiteit van Kaufman over. Dit ging zelfs zo ver dat de echte moeder van Kaufman emotionele gesprekken had met haar overleden zoon Andy die tot leven gebracht was door Jim Carrey. In de documentaire lopen realiteit en film door elkaar en ontstonden er situaties waarin zelfs Oscar winnend regisseur Milos Forman (One flew over the Cuckoo’s nest) om hulp vraagt van Jim Carrey aan Jim Carrey.

Les 19. Alle kunst was ooit hedendaags.

En daarmee kan kunst een magische tijdsmachine zijn. Want alle kunst is gemaakt in en een reactie op de tijd waarin de kunstenaars leefden. En dat is natuurlijk niet altijd even makkelijk. We willen wat we zien in een vakje stoppen zodat we het begrijpen. We vinden kunst mooi of lelijk maar kunst vanuit deze bipolariteit ‘bekijken’ is een gemiste kans. Ik moet denken aan mijn, in de afgelopen jaren ontwikkelde strategie, om het afstudeerwerk van de Design Academy te bekijken. Op de eerste dag van de opening koop ik het boek met al het werk en ga naar huis. Ik bekijk verder geen werk. Eenmaal thuis lees ik het boek van voor naar achter en noteer welk werk ik graag in het echt wil zien….of ervaren. Soms zegt een plaatje in een boek met een beschrijving me genoeg. Maar soms wil ik meer weten dan me wordt gegeven of wil ik het werk beleven, als het om een installatie gaat. Het resultaat van mijn voorwerk is dat ik heel doelgericht en voorbereid van de expo kan genieten. Een ander groot voordeel is dat je gespreksmateriaal en wellicht vragen of feedback hebt voor de ontwerpers die veelal naast hun werk staan. Afgelopen editie resulteerde dat in een interessant gesprek over een koffiezet apparaat. Elk jaar zijn er ontwerpen van koffiezetapparaten. Ik denk dat als ik deze op een tijdslijn zet deze een mooie reflectie zijn op de tijd waarin ontworpen zijn.

Tijd voor koffie.

 

 

How to be an artist?

29 nov

HOWTOBEANARTIST.001

Afgezien dat het waardevol is om mijn blunders en inspiratie te delen als part-time docent op HKU (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht) keert die waarde zich ook in  andere vormen uit. Zo belandde ik via (ex)studenten in Istanbul, Mexico, Riyadh, Milaan en volgende week in Amsterdam. Op NRC live. Maar daarover volgende week meer. De reden voor het NRC sprongetje is dat, terwijl ik de bevestiging naar NRC mailde ik een WhatsApp bericht binnen kreeg van mijn goede vriendin Wies…..uit het NRC:

jerrysaltz_nrc

Nieuwsgierig naar het origineel belandde ik hier.

Art is for anyone. It’s just not for everyone. I know this viscerally, as a would-be artist who burned out. I wrote about that last year, and ever since, I’ve been beset — every lecture I give, every gallery I pop my head into, somebody is asking me for advice. What they’re really asking is “How can I be an artist?”

En als wannabe kunstenaar volg ik het advies van Saltz en volg ik zijn 33 lessen in 6 stappen. Niet teveel nadenken.

“Gewoon schrijven, schrijven, schrijven”

(dank Wies)

Stap 1. You Are a Total Amateur

5 lessen voordat je zelfs begint

Les 1. Schaam je niet.

We zijn verlost van dat kunst ergens over hoeft te gaan. Het hoeft zelfs niet eens goed te zijn. Maak je geen zorgen dat het slim moet zijn. Kill je Kabouter.

kabouter-001kabouter-002kabouter-003

Les 2. “Vertel je eigen verhaal en je zult interessant zijn.” – Louise Bourgeois.

Als je verhalen nergens anders over gaan dan over de verbeelding van je nieuwsgierigheid hoef je maar twee dingen in de gaten te houden; wanneer had je zoiets van “huh?” of “wow!” en dat dan op schrijven (of op een andere manier verbeelden)

Ik moet denken aan wat Fred van Raaij de Primaire Affectieve Reactie noemt. Als ik die PAR koppel aan Barbara Frederickson’s positieve emoties dan zou ik daarmee alle Wows kunnen verdelen in 10 varianten:

Wow wat leuk! Er gebeurt iets leuks en ik moet gewoon lachen.

Wow wat lief! Mijn hart wordt geroerd binnen de veilige context van een (intieme) relatie.

Wow wat wat inspirerend! Ik word geconfronteerd met echte menselijke/dierlijke/natuurlijke excellentie.

Wow ik hoop…. Ik vrees het ergste maar verlang intens naar beterschap.

Wow wat sereen! Ik leun achterover en zuig alles in me op.

Wow….trots! Ik investeerde tijd en kennis en ben geslaagd.

Wow fascinerend! Ik wil me verder onderdompelen met waar ik nu mee bezig ben.

Wow de dingen gaan naar mijn zin, zelfs beter dan verwacht!

Wow wat vet! Ik word geconfronteerd met iets verpletterend moois of goeds en voel me letterlijk overweldigd door de grootsheid ervan.

Wow bedankt!

Die bewustwording. En dan alleen nog maar even opschrijven. Even.

Ok. Bedankt Cor. En die “huh?” dan?

Als je in een lege treincoupe zit en die ene instappende treinreiziger naast je komt zitten zonder iets te zeggen.

Als een student in een volle collegezaal het antwoord op een andere vraag lijkt te geven.

E.e.a. gepaard gaande met een richting nek bewegende kin. Je hoofd, en misschien zelfs wel je hele bovenlijf, dat naar achteren deinst en er een frons op je voorhoofd ontstaat.

Huh?

Wow!

Les 3. Wees vrij om te imiteren.

Bewust of onbewust apen we allemaal na. Zo hebben we leren lopen, praten, eten, schrijven…….Er is een geweldige docu over dat ALLES een remix is:

En je kunt natuurlijk ook echt iemand anders ‘worden’. Mijn Freddy Mercury imitatie was heel ‘bevrijdend’.

If you want to break free…..copy.

38c4c411-97e7-45b4-98dc-9f58b2189a78

Les 4. Kunst gaat niet over begrijpen. Of beheersen. Het gaat over doen en ervaren.

Telekinese bestaat niet. Als je iets in beweging wilt zetten, iets wilt veranderen moet je iets DOEN. Doen brengt het denken verder. Dat dan weer wel. Logica brengt je van A naar B en verbeelding overal.

Les 5. Werk. Werk. Werk.

We worden nergens zo blij van als hard werken. Werken aan iets waar we van houden. Uitgedaagd, vrijwillig al je kennis in de strijd gooien. Balanceren tussen saaiheid en angst. Energie stoppen in dingen waar je energie van krijgt. Zo simpel is het.

Stap 2. Hoe te beginnen?

Les 6. Start met een potlood.

Beginnen is niet gewoon doen zoals Nike ooit pay offde. Beginnen is starten. Mij heeft het geholpen door ooit een afspraak met mezelf te maken om elke dag een uur eerder uit bed te gaan en voor 7.00 in de ochtend te publiceren, een jaar lang. Nu bijna 1.400 schrijfsels later schrijf ik weer voor het eerst in een maand. Soms heb je een duwtje van een ander nodig met een artikel uit NRC. Nogmaals dank Wies. Maar wat als je geen Wies hebt die je duwt? Start gewoon. Maak. Creëer. Niet voor iemand, niet voor jezelf maar voor het maken. Pak een potlood en schrijf, een penseel en trek, een camera en schiet. Klaar voor de stART?

Les 7. Oefen met verschillende vormen.

Het mooiste voorbeeld van een verhaal op verschillende manieren vertellen is het boek van Matt Madden:

Schermafbeelding 2018-11-29 om 15.25.43

Ik schreef er al eerder over.

Hetzelfde verhaal op 99 verschillende manieren. Een geweldige training creatief vermogen. En stel je voor dat je je verhaal in verschillende media verbeeldt? Of met verschillende eindes. Zoals Lola Rennt:

Wordt vervolgd.

Ik moet rennen.

Door hand en hart.

7 mei

handhart.001

Ik ben in mijn hele leven 22 keer verhuisd. Tegen mijn opa schijnen ze een keer gezegd te hebben “Zeg Cor waarom ga je niet in een verhuiswagen wonen.” Als je zo vaak verhuisd bent, zou je denken dat je steeds minder spullen hebt. Ik heb geen idee. Ik weet wel wat ik nu heb en dat is veel. Tel daarbij een 250 m2 open ruimte en je hebt de ingrediënten voor een huis vol. Een huis vol dingen waarvan je van een groot deel geen afscheid kunt nemen. Want het zijn herinneringen, mijn eerste speelgoedauto,  eerste horloge,  eerste racefiets, eerste kostuum, eerste handgemaakte overhemd,……….). Of wat dacht je van de  dingen die ik nu niet gebruik maar zeker nog een keer kan of ga gebruiken. Of de veel grotere groep ‘zonde om weg te gooien’. Tel daarbij de hoeveelheid materiaal die mijn  tweejarige master heeft gegenereerd en 298 LP’s, ruim 400 CD’s en ik zou echt niet weten hoeveel boeken. Is het al vol in je hoofd?

Toen ik afgelopen maart in China was, las ik over de Japanse Marie Kondo. Kondo heeft een adviesbudo ‘dat mensen leert hoe ze hun rommelige huizen kunnen transformeren in ruimtes vol rust en inspiratie.’ En Kondo heeft een boek geschreven waarvan er inmiddels meer dan 4.000.000 van verkocht zijn, las ik in een magazine op zaterdagochtend in Shanghai. Ik schreef de titel van haar boek op in mijn aantekenboekje en bestelde het bij De New Bengel in Dordrecht. Het lag inmiddels al een tweetal weken geduldig op de tafel tussen mijn andere rommel op me te wachten. Vorige week ben ik het gaan lezen en gisteren hebben Kondo en ik de eerste stap gezet naar een ‘opgeruimd en inspirerend huis’. Om mezelf nog meer te inspireren en motiveren keek ik afgelopen vrijdag ook nog naar The Minimalists:

En gisteren was het zover. Op advies van Kondo ben ik begonnen met mijn kleding. Ik heb al mijn kleding eerst bij elkaar gezocht en op een hoop gegooid. Vervolgens heb ik elk kledingstuk vast gepakt, het goed bekeken en gevoeld of ik er blij van werd. Als ik er blij van werd hing ik het netjes op een van mijn houten hangers (ik kocht een tijd geleden al 50 hangers). Werd ik niet direct blij van het kledingstuk en begon mijn Bewaar Kabouter redenen op te sommen waarom ik het TOCH zou moeten bewaren, ging het resoluut op de hoop ‘WEG’. Kondo legde me uit dat ik mijn mobiele kledingrek van zwaar naar licht moest inrichten. Dus zware dingen links en lichte dingen rechts.

Twee uur later was ik klaar en verlicht.

Vandaag zijn mijn boeken aan de beurt. Eerst allemaal op de grond en dan een voor een in mijn hand en door mijn hart.

Is it

26 apr

isit.001

Gisteren vertrok ik met mijn dakloze Spider naar mijn vriend Maarten. Maarten woont in Westernieland en toen ik dat intikte op mijn TomTom verraste de afstand me. Tweehonderdzesenzeventig kilometer vanuit Dordrecht. Ik wist niet dat Nederland zo groot was.

3 uur lang in de auto.

Dat was ongeveer 60 keer dit nummer:

Is it possible baby?

It is.

Dank Daniel.

To predict the future…

25 apr

topredictthefuture.001

Op de VPRO Tegenlicht pagina staat:

Tot vandaag was de wereldgeschiedenis een westers gecentreerde onderneming – gebaseerd op de stelling dat iedereen zou moeten zijn zoals wij, of tenminste zo zou moeten worden. Volgens de Britse historicus Peter Frankopan, schrijver van de wereldwijde bestseller ‘De Zijderoutes’, heeft het Westen zich op die manier volledig vervreemd van de rest van de wereld. Het oude Europa is in verval en de economische voorspoed in Azië, Afrika en Zuid-Amerika gaat aan onze neus voorbij. We hebben geen vrienden meer oostelijk van Venetië, zegt Frankopan. Het machtscentrum verschuift langs de lijnen van de nieuwe zijderoute, van west naar oost. Hoe zullen wij ons aan die nieuwe wereldorde moeten aanpassen?

En in de aflevering eindigt Frankopan met zijn favoriete quote uit zijn boek:

Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.25.42Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.25.47Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.25.53Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.25.58Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.02Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.10Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.15Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.19Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.22Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.28Schermafbeelding 2017-04-25 om 10.26.33

To predict the future

You don’t look ahead

You look around

AH

23 apr

ah.001

Ken je Maurizio Cattalan?

catalan_boijmans

Dit is hem. In Boijmans van Beuningen. Is dit kunst? Veel vinden van niet en veel minder, denk ik, wel. Ik wel. Ben zelfs groot fan van Cattalan. Vind het sowieso een kunst als het je lukt met een werk als dit het museum in te komen. Misschien is dat ook wel wat Cattalan met dit werk wil zeggen. Of zegt hij “waar kijken jullie nu naar?”. Als die vraag als bezoeker van Boijmans in je opkomt als je naar zijn werk/hem kijkt, kijk je in in ieder geval niet naar de andere werken aan de muur. Het werk van Cattalan heeft stopping power. Het tovert een glimlach en soms een grimas of gruwel op mijn gezicht. En soms allemaal tegelijk. Het zet je op het verkeerde been en zet je aan het denken. Wat is de bedoeling, de boodschap, waarom? Ik kan me voorstellen dat er heel wat discussies, overleggen en voorbereiding aan het kopen, plannen en plaatsen van dit werk van Catalan vooraf gegaan aan de opening van de tentoonstelling in Boijmans. Maar niet zoveel als met zijn overzichtstentoonstelling in het Guggenheim in New York; All. Hier hing ‘hij’ al zijn originele werken van de afgelopen 20 jaar aan het plafond.

catalan_guggenheim

Gisteren zag ik de documentaire over Cattalan op NTR en daarin ook een werk waar ik echt van schrok.

Het is een knielend figuur die je op de rug ziet als je  de ruimte in loopt.

Schermafbeelding 2017-04-23 om 08.38.20

En als je dichterbij komt en kijkt wie het is:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Schermafbeelding 2017-04-23 om 08.38.29

Het werk werd laatst voor ruim $ 17.000.000 verkocht waarbij het beeld met de rug naar de bieders stond. Maar dus met het gezicht naar de veilingmeester. Wie biedt meer?

Marianne Hoet van Christie’s Brussel kocht het uiteindelijk. Ben benieuwd waar Adolf op zijn knieën zit. Ik hoop wel in een hoek. Voor straf.

 

 

 

 

 

 

 

22 apr

zenoemenhetdesigndrinking.001

 

 

 

20 x 20 = 6.40

21 apr

PECHAKUCHA.001

Gisteren gaf ik een Pecha Kucha bij de Pecha Kucha Night Utrecht over De Stijl.

Een Pecha Kucha is een presentatievorm waarbij je een verhaal vertelt in precies 6 minuut 40 seconden ondersteund door 20 plaatjes die elk 20 seconden in beeld blijven staan. De laatste, en eerste keer dat ik dat deed, was tijdens mijn master kunsteducatie. Om mijn publiek toen te laten voelen wat veel jongeren voelen in veel musea en als eerbetoon aan de kunstenaars die ondanks protest, kritiek en spot vasthielden aan hun visie, ideaal en geloof gaf ik mijn Pecha Kucha de titel ‘Kunst als Medicijn, Cor Noltee, 2016’ en toonde ik een groot rood vlak met een klein tekstbordje op het grote scherm. Ik stond in mijn rode pak met walkie talkie als suppoost voor het werk en hield 20 slides van 20 seconden mijn mond nadat ik had gemeld dat ‘Cor Noltee kon er helaas niet zijn dus ik neem zijn plaats in.’

In 6 minuut en 40 seconden kwamen 20 slides voorbij waarbij alleen de schaduw veranderde:

pechakucha_cornoltee.001

6 minuten en 40 seconden stond ik met mijn mond dicht en mijn hart in mijn keel op het podium, oogcontact makend met iedereen uit het publiek. Ik voelde me een heel klein beetje mijn bespotte en verguisde helden en een deel van mijn publiek de verveelde en ongeïnteresseerde jongere in menig museum.

Na 6 minuut 40 verscheen in een 5 seconden durende overvloei het verlossende witte scherm. Als het licht aan het eind van het konijnenhol. Het hol was dieper dan ik had gevreesd. Het was het engste wat ik ooit gedaan had.

Gisteren had ik wel tekst. Ik had twee en halve dag gewerkt aan het verhaal, het zoeken naar de beelden, samenbrengen van beeld en tekst en een halve dag geoefend. Een goede Pecha Kucha maken is veel werk……of ik ben heel traag. Enfin ik had me voorgenomen om de tekst bij me te houden op 20 tekstkaartjes maar toen we gisteren gebriefd werden, werd me duidelijk dat ik ook nog een microfoon moest vasthouden. Ik heb nog even achter de coulissen geoefend met 20 kaartjes in een hand en een virtuele microfoon in de andere maar dat leek meer op een Tommy Cooper act.

tommycooper

Uiteindelijk besloot ik het zonder kaartjes te doen en dat kwam eigenlijk doordat Roel, de gastheer die ons ook briefde, zei; “het publiek weet toch niet wat je gaat zeggen, dus het maakt niet uit.”

Je mond houden of geen back up hebben, het was allebei nieuw voor me. Die van gisteren was voor herhaling vatbaar.

Nieuwsgierig naar de beelden?

pechakucha_destijl_2017

Nieuwsgierig naar de tekst?

pechkucha_april2017

Nieuwsgierig naar de Pecha Kucha?

Bel Cor.

Ik zie ik zie

20 apr

IKZIEIKZIE.001

In mijn laatste post liet ik onderstaand plaatje zien en vroeg ik mijn lezers;

Wat zie je?

Daar werd massaal op gereageerd. Ik ben twee dagen bezig geweest om de resultaten te verwerken. Het is ongelooflijk. Precies 50% wist het. En dus 50% niet.

Hier komt het plaatje nog een keer;

Schermafbeelding 2017-04-17 om 10.47.41

Helpt het als ik zeg dat het een viervoeter is?

Helpt het ik zeg dat het werk ‘Renshaw’s Cow’ heet, naar Samuel Renshaw de gezichtsvermogenexpert wiens systeem om in  een oogopslag een vliegtuig te kunnen herkennen werd gebruikt om 285.000 cadetten op te leiden tijden de Tweede Wereldoorlog (Herman, De Kunst van het observeren, 2016)

Met de volgende visuele aanwijzing kun je nooit meer iets anders zien. Dus misschien nog een poging?

Wat zie je?

Schermafbeelding 2017-04-17 om 10.47.41

Nee?

Pas op want met de volgende aanwijzing kijk je van achteren de koe in de kont.

renshawscow

Kijk maar:

Schermafbeelding 2017-04-17 om 10.47.41

Kun je nu nog iets anders zien?

 

 

 

 

 

 

%d bloggers liken dit: