Gisteren gaf ik een Pecha Kucha bij de Pecha Kucha Night Utrecht over De Stijl.
Een Pecha Kucha is een presentatievorm waarbij je een verhaal vertelt in precies 6 minuut 40 seconden ondersteund door 20 plaatjes die elk 20 seconden in beeld blijven staan. De laatste, en eerste keer dat ik dat deed, was tijdens mijn master kunsteducatie. Om mijn publiek toen te laten voelen wat veel jongeren voelen in veel musea en als eerbetoon aan de kunstenaars die ondanks protest, kritiek en spot vasthielden aan hun visie, ideaal en geloof gaf ik mijn Pecha Kucha de titel ‘Kunst als Medicijn, Cor Noltee, 2016’ en toonde ik een groot rood vlak met een klein tekstbordje op het grote scherm. Ik stond in mijn rode pak met walkie talkie als suppoost voor het werk en hield 20 slides van 20 seconden mijn mond nadat ik had gemeld dat ‘Cor Noltee kon er helaas niet zijn dus ik neem zijn plaats in.’
In 6 minuut en 40 seconden kwamen 20 slides voorbij waarbij alleen de schaduw veranderde:
6 minuten en 40 seconden stond ik met mijn mond dicht en mijn hart in mijn keel op het podium, oogcontact makend met iedereen uit het publiek. Ik voelde me een heel klein beetje mijn bespotte en verguisde helden en een deel van mijn publiek de verveelde en ongeïnteresseerde jongere in menig museum.
Na 6 minuut 40 verscheen in een 5 seconden durende overvloei het verlossende witte scherm. Als het licht aan het eind van het konijnenhol. Het hol was dieper dan ik had gevreesd. Het was het engste wat ik ooit gedaan had.
Gisteren had ik wel tekst. Ik had twee en halve dag gewerkt aan het verhaal, het zoeken naar de beelden, samenbrengen van beeld en tekst en een halve dag geoefend. Een goede Pecha Kucha maken is veel werk……of ik ben heel traag. Enfin ik had me voorgenomen om de tekst bij me te houden op 20 tekstkaartjes maar toen we gisteren gebriefd werden, werd me duidelijk dat ik ook nog een microfoon moest vasthouden. Ik heb nog even achter de coulissen geoefend met 20 kaartjes in een hand en een virtuele microfoon in de andere maar dat leek meer op een Tommy Cooper act.
Uiteindelijk besloot ik het zonder kaartjes te doen en dat kwam eigenlijk doordat Roel, de gastheer die ons ook briefde, zei; “het publiek weet toch niet wat je gaat zeggen, dus het maakt niet uit.”
Je mond houden of geen back up hebben, het was allebei nieuw voor me. Die van gisteren was voor herhaling vatbaar.
Nieuwsgierig naar de beelden?
pechakucha_destijl_2017
Nieuwsgierig naar de tekst?
pechkucha_april2017
Nieuwsgierig naar de Pecha Kucha?
Bel Cor.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Tags: art, cor noltee, creativity, curiosity, de stijl, design, design thinking, education, james turrell, maarten baas, mondriaan, pecha kucha, rietveld, tommy cooper
