Tag Archives: piet mondriaan

1917/2017.003/100

4 jun

destijlbroche.001

Ken jij Cor Noltee?

Is dat die prijswinnende reclamecreatief?

Nee niet dat ik weet.

Of bedoel je die gast die een jaar lang zijn wekker om 6.00 uur zette en voor 7.00 een verhaal over Design Thinking publiceerde op zijn blog?

Nee ik geloof het  niet.

Ook niet die experience designer die in 1997 een radiografische model auto voorzag van een draadloze kleuren videocamera en deze verbond met een head mounted display zodat het leek alsof je in het autootje zat?

Is vast niet dezelfde.

Ook niet die Professor aan de Politecnico in Milaan.

Lijkt me zeer onwaarschijnlijk.

Is het dan die master kunsteducatie die met zijn ontwerp onderzoek jonge kinderen spelenderwijs verbond met moderne kunst door ze een opvolger te laten maken op een werk van Piet Mondriaan?

Nou dat zou kunnen. Ik ken hem eigenlijk alleen maar als de ontwerper van de De Stijl Broche. Geïntroduceerd tijdens de opening van de grote Mondriaan tentoonstelling in het Haags Gemeente Museum. Voor € 19,17 te koop in een oplage van 100 omdat het 100 jaar geleden is dat De Stijl werd opgericht.

Welke nummer heb jij?

Nummer drie.

Ik wil hem ook.

Leuk is ie he. Stuur hem een mailtje, er zijn er vast nog wel: cornoltee@mac.com

destijlbroche_003.jpg

 

 

 

 

 

VIKstory

29 mrt

vikstory.001.jpeg.001

Dear Mr. Muniz,

Please call me Cor. I am an art educator at the University of the Arts Utrecht in the Netherlands and got introduced to your work by a professor of mine (Nelly van der Geest) during my master in Art Education three years ago. Nelly showed us the documentary Waste Land as an inspiration for our essay about creativity and sustainability. The documentary made a big impact, it made me cry and laugh. After graduating I showed it to ‘my’ first year students during the module ‘creative process’. Since then I am a big fan of your work. Not only because of the beauty of your work but also because of the beauty of the process. And beauty here I define according to Stendahl; the promise of happiness.

Last week I was in Shanghai and saw the work of James Turrell. Saw? Maybe ‘felt’ is a better way to describe his work. It was at the Long Museum. After my visit I wanted to buy the book of this exhibition to share with my students and family. Unfortunately it was still not for sale. I was told it will will be published after the show, so they can implement his latest work exhibited at the  Long Museum. Quite disappointed I looked around in the bookshop and saw this:

IMG_8780 (1)

I was attracted to the little note book without the plastic wrapping. To be honest I did not recognize it as your work right away.  I opened it and noticed that it had been restored. The cracks in the cover were actually real and now covered by tape. I thought of the many hands that had caused these cracks that so beautifully fitted the cover artwork. And who decided or was ordered to repair this notebook? It felt and looked like ‘The Original” and all the other plastic wrapped ones like ‘perfect’ copies, made in China. I decided I wanted both and put them next to each other:

madeinchina_2017_©o®.001

Writing this letter feels like a victory. In two ways. Yesterday my 20 year old son called ‘Made in China’ my first art work. Second is writing you this letter. Therefor I had to find  your email address. And what happened? I saw this work on your homepage;

Schermafbeelding 2017-03-29 om 06.06.23

Yesterday I got this essay about Piet Mondriaan’s final, unfinished work. It’s about how it would have looked like if Mondriaan could have finished it. But how unfinished was his masterpiece actually? Mondriaan is actually the artist I did my master thesis on.

Piet_Mondriaan_Victory_Boogie_Woogie

You probably know the title of this work?

Yes indeed. VIKtory Boogie Woogie (New York, 1942-1944)

I would love to show it to you. It’s in The Hague, The Netherlands.

As a teacher I will never be able to buy your work. And here I feel we have something in common because you also can’t ‘buy’ my work. You can get it. I will give you my original ‘Made in China’ and you give me an original artwork of yourself that you think that will make me happy.

Till then I will keep your ‘Made in China’.

Kind regards,

 

Cor Noltee

cornoltee@mac.com

Dit is nog maar het begin.

28 jun

Dag Cor.

Dag Piet. Ik kom je officieel bedanken voor je tijd, geduld, luisterend oor en je nieuwgierigheid.

Dan bedank ik jou daar ook voor. Maar je gaat nu toch niet vertellen dat je niet meer langskomt he.

Tuurlijk niet Piet. Ik kom je mijn beoordeling van mijn ontwerponderzoek laten zien. Die kreeg ik gisteren van mijn begeleidster. En nogmaals dank, zonder jou was het niet gelukt.

Ben blij dat je mij ‘gevonden’ hebt. Maar laat horen.

“Beste Cor, gefeliciteerd! Je hebt een zeer meeslepend verhaal geschreven over jouw proces als maker en onderzoeker van onderwijs. We hebben je werk met veel aandacht gelezen en raken absoluut geinspirereerd door wat je schrijft en hoe je het schrijft, en welke media je daarbij gebruikt. Inhoud, vorm, medium. Van harte.

Artistiek vermogen.

Je hebt een eigen vorm gekozen waarin spelerderwijs verschillende perspectieven gehanteerd worden. Het denken over een product waarmee je kinderen (en in mijn optiek mensen van 8 tot 88) kunt meenemen in kijken naar en denken over kunst die niet direct toegankelijk lijkt, spelen met spelpincipes, spelen met vorm, denken over toepasbaarheid voor onderwijs en museumwereld. De gekozen vorm als verhaal en in een blog zijn overdraagbaar en inspirerend. Bijzonder sterk in signatuur, en gekozen vorm om inhoud over te brengen. Echt heel goed gedaan.

Onderzoekend vermogen.

Door het gebruik van je blog is duidelijk te volgen welke ontwikkeling je waarom doormaakt en welke beslissingen je neemt in het ontwerpproces en waarom. Je bent gedegen in het verslag doen van wat er gebeurt, met wie je spreekt. Het vraagt wel wat van de lezer omdat je verwerking van literatuur, begrippen, in een verhaalvorm opneemt. Het blog geeft meer zicht op het denken van je hoofdvraag naar deelvragen. Wat je mooi inzichtelijk maakt in deze vorm is dat je gaandeweg andere vragen tegen komt en andere keuzes maakt dan die je aanvankelijk hebt opgesteld.

Soms zijn er aannames. Daarin kun je kritischer zijn.

Ontwerponderzoek waarbij het ontwerpen centraal staat en inzichtelijk is gemaakt op geheel eigen wijze.Tegelijkertijd: dit is wel een heel mooi voorbeeld van hoe ontwerpen en onderzoeken samen kunnen gaan. Het onderzoeksproces wordt in de fasering helder beschreven, de manier waarop data is verzameld en geanalyseerd is wel af te leiden uit de teksten en filmpjes, maar had nog meer helder en lijn kunnen worden aangegeven, vanuit de onderzoeksvraag met de deelvragen naar de dataverzameling, analyse en resultaten / conclusies

Kunstpedagogisch didactisch vermogen.

Je product is zowel de film als het blog in mijn optiek. Je hebt dat in je verhaal over het onderzoek niet echt geëxpliciteerd. Je durft in je onderzoek bepaalde overtuigingen te bevragen en van een andere kant te benaderen, daarin raak je aan wat in kunstonderwijs van belang is.

In je aanpak toon je zowel je pedagogische en didactisch vermogen.

Niet helemaal duidelijk is welke oplevering hoe gedeeld wordt met het veld, hoe wordt hierop verder gebouwd en hoe stimuleert Cor dit proces? Dat had meer expliciet gekund, voor mensen die Cor verder niet kennen maar dit verslag onder ogen krijgen, nieuwsgierg worden en zelf aan de slag willen gaan.

Kritische reflectie.

Je blog laat zien waar je op reflecteert en wat je daaruit voor conclusies trekt. Reflectie op het onderzoeksproces als zodanig zit fragmentarisch wel deels tussen de regels maar had meer expliciet gekund en dan vooral gericht op de planvorming en dataverzameling en verwerking daarvan in de praktijk; waar zitten leerpunten, in de zin van: wat kunnen anderen hiervan van jou leren en wat zou je zelf een volgende keer anders doen?

Voortdurende reflectie op eigen handelen en maken, heel helder beschreven in toegankelijk verslag

Je bent zo in het proces opgegaan dat een kritische reflectie op apo niet helemaal zichtbaar is gemaakt.”

Apo?

Artistiek pedagogisch en ondernemend.

Ah. Ja Cor je moet dus meer boven de materie hangen. Theosofie niks voor je?

Ah! Nu je het toch over Theo hebt. Hoe hebben jullie elkaar ook alweer ontmoet?

 

 

Hier, hier, hier en hier

26 jun

Moge Piet.

Moge Cor. Zeg. Hoe lang blijf je eigenlijk nog langskomen?

Hoezo? Verveel ik je je?

Zeker niet maar ik kan me voorstellen dat je ook wel wat anders te doen hebt.

Ja met de vakantie voor de deur en een stapel niet gelezen boeken kan ik me dat ook voorstellen maar ik wil gewoon nog een hoop van je weten. En ook omdat je volgend jaar op reis gaat.

Op reis?

Jazeker. Ik sprak Carel Blotkamp van de week en die vertelde me dat dit werk uit 1917 volgend jaar herenigd wordt met de 4 andere ‘composities’ uit 1917 in het Gemeente Museum Den Haag.

En waarom is dat eigenlijk?

Ten eerste omdat Carel bezig is om de de hele indeling van de vaste collectie hier in Boijmans te veranderen…en de bijbehorende teksten te schrijven. Een gigantische klus.

Dan lijkt me een retourtje Den Haag helemaal geen slecht idee.

Zeker niet. Trouwens ik ga volgende week zondag weer naar het Gemeente Museum met de leerlingen van Take pART.

Dat is toch dat jongerenproject van het Dordrechts museum.

Klopt.

En wat ga je daar doen?

We gaan de Wonderkamers bezoeken. Ik schreef daar al eerder over. Hier, hier, hier, hier en hier.

Je bent nogal enthousiast over die Wonderkamers.

Zo enthousiast dat ik niet eens de tijd heb genomen om al jouw werk te bekijken in het Gemeente museum. Hoop dat ik daar volgende week wel tijd voor heb.

Maar dat is volgende week. Morgen eerst je posterpresentatie. Wou dat ik er bij kon zijn.

Ik vertel het je dinsdag Piet. Tot morgen.

 

 

 

 

 

Meesterlijk.

22 jun

Dag Piet.

Dag Cor. Ik hoop dat je de rest van je afstudeerverhaal komt voorlezen. Maar wat heb je daar achter je rug?

Dat is mijn onderzoeksposter. Die presenteer ik maandag.

Ben je klaar dan?

Jazeker Piet. Gisteren kreeg ik van Til Groenendijk te horen dat ik geslaagd was.

Cor! Gefeliciteerd! Vroeger kreeg je een cijfer. Hoe is dat nu?

Ook gewoon een cijfer. In tienden nauwkeurig: 7,6. Goed (niet excellent 🙂

Ik vind er geen Mondriaan. Dat Kandinsky ook.

Hahahaha. Dat zou mijn vriend Daniel ook kunnen zeggen. Champagne?

Goed idee. En daarna een dansje.

CORPOSTER2016small

 

Verhaaltje na het slapen

10 jun

Dag Piet.

Dag Cor. Wat heb je daar bij je?

De eerste 7 pagina’s van mijn afstudeerverhaal. Zal ik het aan je voorlezen?

Graag.

Kijk een Kandinsky! Een meesterlijke reis door de geschiedenis van de moderne kunst.

“Maar dan zou je eens moeten kijken naar het werk van Bart van der Leck.” Zei Evert Hogendoorn, docent Nieuwe Geletterdheid van de master kunsteducatie waar ik inmiddels tweedejaars student was. “Bart van der Leck?” vroeg ik met dubbel vraagteken op mijn voorhoofd. Evert keek me aan met een mix van verbazing en ongeloof. Gelukkig maar heel kort om te vervolgen met het laten zien van het werk van Van der Leck. Bij de aanblik van het werk van Van der Leck riep ik enthousiast dat het perfect was. Ik kon weer verder en zocht direct op waar ik het werk van Van der Leck kon bekijken. Veel van zijn werk hangt in het Kröller Müller Museum in Otterlo, dus besloot ik de dag erna naar het Kröller Müller Museum te gaan. De reden dat Evert me het werk van Van der Leck liet zien was dat ik in zijn college mijn verkenning had gedeeld met betrekking tot het spel dat ik voor het vak Nieuwe Geletterdheid moest maken. Ik wilde iets maken voor kinderen met nieuwe technologie en kunst en was geïnspireerd door het hilarische werk van Ursus Wehrli. Ursus Wehrli noemt zichzelf ‘Opruimkunstenaar’ en op een van mijn ‘wandelingen’ op TED.com was ik op zijn TED-talk beland. Staand op het TED podium laat Wehrli de ene kunstklassieker na de andere zien om het vervolgens netjes op te ruimen. Zo laat hij het werk van Magritte zien op de ene ezel en pakt vervolgens zijn opgeruimde versie en plaatst die op de andere ezel. Zo toont hij een aantal krakers uit de kunstgeschiedenis en ruimt de werken op. Hoogtepunt was het werk van een pointillist. Hij zette het werk op de ezel en plaatste vervolgens een aantal zakken met duizenden per kleur gerangschikt stipjes op de andere ezel. Opgeruimd staat netjes. Het was deze inspiratie die Evert bracht bij Van der Leck. Een hele bruikbare tip. E.e.a. aangevuld met het boek van Ursus Wehrli dat meegebracht was door medestudente Floor Vlasblom. Met van der Leck in mijn hoofd en Wehrli in mijn handen sprak ik die vrijdagavond af met mijn vrienden Julian en Mees Doornhein in Dordrecht, de plaats waar ook ik woon en vandaan kom. Julian en Mees zijn de, toen 7 en 11 jarige, zonen van mijn goede vriend Daniel Doornhein. Julian en Mees logeren om de paar maanden bij mij. Een weekend vol games, cola, friet met frikandel specieaal en spelen in ‘mijn’ gymzaal. Ik woon namelijk antikraak in een school en je kunt je voorstellen hoe dat is voor de broers. Bewapend met de laatste snufjes op het gebied van radiografisch bestuurbare voertuigen en drones sta ik elke keer weer verbaasd over hoe snel, klein en goedkoop nieuwe technologie is geworden. De weekenden zijn uitstekend veldwerk voor als je geïnteresseerd bent in wat jongetjes van die leeftijd zoal bezighoudt. Vooral op Julian heb ik een onvergetelijke indruk gemaakt door het tonen van mijn CamCar, een radiografisch bestuurbare schaal 1:10 elektrische auto uitgerust met een mini kleuren videocamera waarvan je als bestuurder met een zgn. Head Mounted Display het live beeld vanuit het modelautootje hebt. Het prototype bouwde ik in 1997 voor een evenement van de ANWB. Enfin. Die vrijdagavond na het college van Evert zat ik samen met de familie Doornhein aan tafel en vroeg Julian of hij mee wilde werken aan een playtest. De woorden ‘Play’ en ‘Test’ hebben een magische uitwerking op jongetjes van 7 die je zien als gekke professor met coole technologie. Enigszins teleurgesteld reageerde Julian met “Oh een boek” toen ik het geleende boek van Wehrli tevoorschijn haalde. Ik besloot Julian, net als Wehrli in de TED-talk, eerst het werk van de kunstenaars te laten zien en te vragen of hij het even wilde opruimen, waarop hij vroeg “Wat bedoel je daarmee Cor?” Ik sloeg de pagina om en liet hem zien wat ik bedoelde waarop Julian met zijn typische ‘Ik moet heel hard lachen maar ik houd me in.” grijns antwoordde. Na 3 voorbeelden klapte ik het boek dicht en liet het nonchalant op tafel liggen om een bezoek aan het toilet te brengen. Toen ik terugkwam was Julian met de resten van zijn eten aan de slag gegaan en had de left-overs prachtig geordend op zijn bord geplaatst om vervolgens systematisch, ingrediënt na ingrediënt zijn bord leeg te eten. Ik had hem blijkbaar geïnspireerd iets te doen. Maar hoe maakte ik de vertaling naar een game met kunst.? Het leek me een goed idee om de broers mee te nemen naar Kröller Müller en ze geïnspireerd door Wehrli te laten kijken naar het werk van Van der Leck. Dus spraken we af het volgende weekend om op zaterdag naar Kröller Müller te gaan en ‘s-avonds de gymzaal onveilig te maken en ons vet-en suiker gehalte weer flink op te schroeven. Helaas belde vader Daniel de avond ervoor op om te melden dat beide broers ziek waren geworden. Of was het de angst voor kunst in een museum in het bos in het oosten van het land. Ik heb het ze niet gevraagd. Resultaat was wel dat ik die zaterdagmiddag in mijn eentje in Museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam belandde op zoek naar een Van der Leck omdat ik geen zin had om helemaal naar Otterlo te rijden, in mijn eentje. Die zaterdagmiddag heb ik waarschijnlijk het nationaal record museumbezoeken gevestigd. Uit onderzoek blijkt dat men gemiddeld 9 seconden naar een kunstwerk kijkt. Dat gemiddelde haalde ik bij lange na niet. 0,9 seconden was al meer dan genoeg om het abstracte werk van Van der Leck met de primaire kleuren te herkennen. Snelwandelend door het prachtige museum liep ik in een van de laatste zalen tegen een werk van Piet Mondriaan op. Eindelijk een werk dat ik herkende. Strakke lijnvoering en primaire kleuren. Maar hoe ging ik dat omzetten naar een spel? In het zaaltje hingen verder nog een Kandinsky en een Leger. Dat weet ik nu maar een jaar geleden had ik werkelijk nog nooit van deze kunstenaars gehoord. Mondriaan natuurlijk wel. Wie kent nu niet de strakke werken van Piet Mondriaan? Maar van wie was het werk dat ernaast hing? Misschien wel een Van der Leck uit zijn tijd dat hij nog niet helemaal primair durfde te gaan en nog geen driehoekjes gebruikte? Ik keek op het kleine tekstbordje naast het werk waarop stond: Compositie met kleurvlakjes 1917. Piet Mondriaan. Piet Mondriaan? Ik deed een stap achteruit en bekeek de twee Mondriaans. Links de ‘nieuwe’ en rechts de ‘bekende’. Ik deed een stap naar voren om te kijken uit welk jaar het rechter werk was. Het was uit 1922. De werken zo naast elkaar ziend, vroeg ik mij af ik hoe Mondriaan tot die stap gekomen was. Welke werken bevonden zich tussen deze werken? Waar woonde hij? Met wie ging hij om? Waarom was zijn werk zo strak geworden? Tevens vroeg ik me af waarom het museum de werken niet omgedraaid had. Daar stond ik dan met lege Van der Leck handen maar vol met Mondriaan vragen. Ik moest denken aan de payoff van een oude X-box gameconsole campagne “Question Everything”. Uitgedaagd om een game te maken, staand voor twee werken van Mondriaan, vol met vragen leken mij een uitstekende basis voor de ontwikkeling van een spel voor kinderen. Ik voelde me op dat moment een kleuter aan het begin van een ontdekkingsreis op mijn driewieler op een zesbaans snelweg. Waar ging ik heen ging? Ik had geen idee. Maar de energie stroomde door mijn lichaam. De automatisch versnelling van mijn driewieler stond in D van Drive en met mijn rechterhand draaide ik het mentale gas vol open. Ik was beland in de wereld van games en Piet Mondriaan en was vrijwillig begonnen aan mijn ontdekkingsreis vol overbodige obstakels in de wereld van Moderne kunst. Een voor mijn totaal onbekende en onbegrijpelijke wereld. Een schilderij met 30 rechthoekjes in drie zachte primaire kleuren?! Dat kan mijn kleine zusje ook. Dat was ook het de titel van het boek van Will Gompertz dat ik even later samen met De kleine kunstkijker en een ansichtkaart van het werk van Piet Mondriaan uit 1917 kocht in de boekenwinkel van Boijmans van Beuningen. In de trein terug staarde ik naar de ansichtkaart en ruimde het werk, in de geest van Wehrli, netjes op. In gedachte had ik links drie stapeltjes gemaakt met daarop de drie kleuren rechthoekjes. Tien rechthoekjes op 3 gekleurde stapeltje. Zo! Dat was opgeruimd. Wehrli zou hiermee klaar zijn maar mijn gedachten gingen als vanzelf aan de slag om alle vierkantjes weer een plek te geven. Dat was het moment dat ik de kaart op het tafeltje in de treincoupe legde, mijn telefoon pakte en mijn goede vriend en gamedesigner Gerrit Dijkstra belde. De afgelopen vijftien jaar maakte ik samen met Gerrit, cum laude op HKU afgestudeerde game en interaction designer, vele games. Gerrit heeft altijd maar een half woord nodig en maakt mijn ideeën beter. Het is werkelijk fantastisch samenwerken met Gerrit. Het voelt zoals samen met de waterbak spelen op de kleuterschool. We proberen het water te laten stromen. We zijn in Flow zoals Mihaly Csikszentmihaly beschrijft in zijn boek Flow; onze kennis (wat we weten, gedaan hebben, kunnen en willen) is in balans met een gezamenlijke uitdaging. Elkaar constant uitdagend en zo samen een beter games design duo wordend. Op het moment van schrijven voel ik een diepe dankbaarheid dat ik Gerrit ken en in praktijk mag ervaren waar Csikszentmihaly al tientallen jaren onderzoek naar doet. Bij deze nogmaals bedankt Gerrit. (Ik doe niet aan bedankjes in voorwoorden). Eenmaal thuis zocht ik het werk van Mondriaan op en stuurde het plaatje naar Gerrit. Ik zat vervolgens dagen als een kind de dagen voor pakjesavond naar mijn inbox te kijken of Gerrit al iets gestuurd had. Een paar dagen later stuurde hij me kort bericht, zoals altijd. “Kijk hier even.” Ik klikte op de link in de mail en kwam op een webpagina terecht. Op een blanco canvas stonden links in beeld drie stapeltje met de losgeknipte rechthoekjes van het werk van Piet Mondriaan uit 1917. Geen uitleg. Niets. En dat vind ik zo prachtig aan de werken van Gerrit. Hij weet het altijd zo te ontwerpen dat het logisch voelt. Dat je weet wat je moet doen, waar je moet beginnen en wat de volgende stap is. Ik bewoog met mijn muis naar een van de drie gekleurde stapeltjes en klikte op een rechthoekje en bewoog deze vervolgens naar het midden van het canvas, liet mijn muis ‘los’ en pakte een ander rechthoekje dat ik naast het eerder geplaatste rechthoekje plaatste. Wat geweldig! Ik was een Mondriaan die opgeruimd was aan het maken. Mijn Mondriaan. Mijn Mondriaan? Dat allitereert lekker. Vanaf dat moment heette mijn ‘spel’ Mijn Mondriaan. Enthousiast belde ik Gerrit en overlaadde hem met liefde en respect. Daar geniet Gerrit altijd onhoorbaar van. Bescheiden als hij is. Om te vervolgen dat er altijd nog wel een paar dingetjes verbeterd kunnen worden. Zoals de achtergrond. Deze was nog wit. In het echte werk is dit echter licht grijs. Dus dat zou hij nog ‘even’ aanpassen. Ik vertelde hem dat dat voor de playtest, die ik een paar dagen later op basisschool Het Landje, zou doen niet nodig was. Zoals zo vaak stuurde Gerrit een dag later de verbeterde versie. Had hij toch ‘even’ gedaan. Ik moet denken aan de woorden van Harry Starren; ‘Kenniswerkers hebben doorgeleerd juist om te kunnen en mogen werken. Ze zijn intrinsiek gemotiveerd, tot ze hun baas ontmoeten. Als je iemand duwt in de richting die hij al gaat, gaat hij dan harder lopen?’ Gerrit is een prachtig voorbeeld van een intrinsiek gemotiveerde ‘eigen baas’. Die hoef ik niet te duwen. Samen duwen we dingen verder. En dat is leuk. Daar worden we allebei, elke keer weer een beetje beter…..en gelukkig van. Had ik Gerrit al bedankt? Een week later stelde ik mezelf voor aan de leerlingen van groep 6 op basisschool Het Landje in Rotterdam. Juf Kim is een vriendin en trouw lezer van mijn blog en wist dus waar ik mee bezig was. Ze had me voorgesteld om, als ik iets met haar groep wilde testen, dat dat altijd kon. De dag van de playtest voor het vak Nieuwe Geletterdheid stond ik voor het eerst in mijn leven vóór de klas op een basisschool. Ik stelde me voor als Cor Noltee, kleinzoon van een Dordtse Meester. Ik liet een paar werken en foto’s van mijn opa, een impressionist, zien en sloot af met een groot zwart vlak met het jaartal 1967 in beeld. Om snel door te klikken naar de volgende slide. Een groot wit vlak met 1967 in beeld en vertelde de leerlingen dat ik twaalf dagen na de dood van mijn opa geboren was en daarom Bernardus Cornelis Albertus Maria heette. (Albertus Maria ‘kreeg’ ik van mijn andere, katholieke opa Albert). Ik vroeg de leerlingen wie er nog meer meer initialen (B.C.A.M.) dan zijn roepnaam (Cor) heeft waarop geen antwoord kwam. Ik vervolgde mijn verhaal met het tonen van een filmpje gemaakt door twee ex-collega’s die ooit een aantal ‘fotofucks’ hadden gemaakt van mijn voornaam. Ik denk dat de naam Cor het meest voorkomt in allerlei andere woorden en merken; Cornetto, Don Corleone, Hardcore, Core Business, Corona, Corvette……De woordgrappen waren gecombineerd met hilarische bewerkingen van een en dezelfde foto van mijn blog die het jonge creatieve team toen op een donderdagavond in elkaar hadden gezet en de prints in mijn kantoor hadden gehangen. Ik vervolgde bloedserieus met het noemen van mijn functie; Directeur Echtheid van het Museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam. En mijn probleem. Ik vertelde ze dat het museum enige tijd geleden een Mondriaan geschonken had gekregen uit het testament van een oudere heer uit Baarn. En vervolgde dat het dan gebruikelijk is dat ik als directeur Echtheid het schilderij op echtheid laat onderzoeken. Dat kost een veel geld en liet de groep raden naar wat het kostte. Ze kwamen niet verder dan € 1.000 om vervolgens door te slaan naar € 10.000.000. Ik vertelde ze dat het € 250.000 had gekost, dat dat veel geld was maar het goede nieuws was dat het een echte Mondriaan was…..totdat de contra-expertise uitwees dat het géén echte was en tot overmaat van ramp het werk was gestolen. Echter over twee maanden zou de ‘nieuwe’ Mondriaan met veel tamtam worden geëxposeerd en omdat niemand het nieuwe werk kende, vroeg ik de leerlingen of ze me wilde helpen om een werk te maken dat van Mondriaan had kunnen zijn. Als voorbeeld liet ze een aantal werken van Mondriaan zien waarin zijn evolutie van realistisch naar abstract duidelijk te zien was om te vervolgen met een aantal werken die waren gemaakt door lezers van mijn blog. Hen had ik een aantal dagen voor de playtest gevraagd of ze met het eerste prototype van het spel Mijn Mondriaan hún Mondriaam wilden maken. Aan de hand van een aantal goede en foute voorbeelden besprak ik waarom het goede en foute voorbeelden waren. Dit als input voor de uitdaging die ik ze ging geven. Ik haalde mijn iPad uit mijn tas en liet ze de webpagina zien met het lege canvas met daarop links de drie stapeltjes gekleurde rechthoekjes en vroeg wie me wilde helpen een ‘echte’ Mondriaan te maken die we dan in het museum zouden kunnen hangen als vervanger van de gestolen Mondriaan. Alle handen gingen in de lucht en er gingen zelfs een paar jongetjes staan. Ik koos uiteindelijke twee jongens en twee meisjes en nam ze mee naar een apart kamertje waarin ik ze vroeg hoe ze het wilde aanpakken. In onderling overleg besloten ze twee aan twee te werken. De jongens samen en de meisjes samen. Achteraf vertelden ze me dat ze ook graag nog alleen een Mondriaan hadden gemaakt. Ze presenteerden hun werken aan elkaar en legden uit waarom ze gedaan wat ze gedaan hadden. Toen ik ze aan het eind van de test mede deelde dat dit allemaal een onderdeel was van mijn onderzoek in de master kunsteducatie waren ze zichtbaar teleurgesteld. Toen ik ze vroeg “Waarom?” kwam eruit dat ze nu “niet in de krant of op TV kwamen”. Beroemd worden is blijkbaar belangrijk als 9 of 10 jaar jong bent. Voor het vak Nieuwe Geletterdheid interviewde ik vervolgens mezelf volgens JamToday spel en nam het interview op op video. Ik speelde daarbij de rol van Evert Hogendoorn (rechts in beeld zittend met zwart overhemd) én mezelf (links zittend met blauw trainingsjack). De 20 vragen van JamToday zijn gebaseerd op het Gamecanvas ontwikkeld door HKU en door het beantwoorden van de vragen doorloop je als het ware het Gamecanvas . Ik deed dit omdat ik op deze manier antwoord móest geven op kritieke punten in mijn kunsteducatieve spel. Jan Willem Renger, mijn andere docent Nieuwe Geletterdheid en medeontwikkelaar van JamToday opende dan ook met de opmerkingen dat ik in de video eigenlijk alle vragen al had beantwoord en het gras voor zijn en Evert’s voeten had gemaaid. Hij had echter nog wel een duidelijk verbeterpunt. Het verhaal van de ‘verdwijning’ van de Mondriaan behoefde nog zeker aandacht.

Ik kreeg een 7,8 voor mijn ontwerp en maanden later kreeg ik de feedback en onderbouwing van mijn cijfer. Niet echt het toonbeeld van “snelle feedback”; een essentieel onderdeel van goede games zoals ik had geleerd uit het boek van Jane MacGonigal. Het fantastische, verplichte boek voor het vak Nieuwe Geletterdheid dat ik samen medestudente Ango had gelezen en ‘gedoceerd’ aan onze mede master studenten. MacGonigal benoemt naast feedback, duidelijk doel, regels en vrijwillige deelname. Hierbij de feedback van Evert; “Je ziet dat je eigen signatuur het hoogst is beoordeeld. Je werkt in mijn ogen als een kunstenaar. Er gebeurt veel in je hoofd en je laat je door alles inspireren en dat leidt tot hele eigen oplossingen. Consequentie daarvan is dat je soms niet helemaal in de hand hebt hoe dingen tot stand komen. Daar moet je harder voor werken. De lagere cijfers (hoewel een 7 echt niet laag is) hebben dan ook allemaal te maken met het structureren van je proces en verantwoording. De kwaliteit van je producten leidt hier overigens in mijn ogen niet onder. Maar met name in het begin zag je ook dat je lange tijd op een verkeerd spoor zat en dat zelf pas laat doorkreeg (na het college van Willem Jan Renger). Dat is het risico van op deze manier werken en daar zie ik dus ook ruimte voor verbetering: reflectie, structuur, verantwoording in het proces zorgt ervoor dat je vroegtijdig al veel meer kan zeggen over je product, lokaal is dat nog in ontwikkeling.”

Het JamToday 20 vragenspel spelen in het begin van een spelontwerp is een geweldige manier voor deze reflectie , structuur ene verantwoording.Echter dat ik soms dingen niet in de hand heb is een belangrijke karaktereigenschap van mij als onderzoekend (kunst educatief)ontwerper. Het toelaten van onzekerheid en het onbekende is voor mij een manier om nieuwsgierig te blijven en open te staan voor mogelijkheden. En dat vind ik vaak eng. Maar de angst voor het onbekende juist omarmen en werken met het voorhanden materiaal, houdt me wel heel alert in het ontwerpproces. Het is karakteristiek voor mij als ontwerper en maakt het ontwerpproces begrijpelijk minder inzichtelijk voor een buitenstaander. Daarom werk ik ook zo graag met Gerrit. Ik werk graag samen met professionals. Zoals Matthieu Weggeman zo mooi verwoordt; “verbonden in vrijheid”.

 

Wanneer heb je meer?

Vanavond weer Piet.

Fijn. Tot vanavond.

Dag Piet

Dag Cor. Goed bezig!

Dankjewel Piet.

Sorry Piet.

8 jun

Moge Piet.

Moge Cor. Wat goed je te zien. Je leeft nog. Hoe is het met je?

Sorry dat ik 4 dagen niets van me heb laten horen. Ik ga niet zeggen wat veel mensen vaak tegen mij zeggen als ik ze vraag hoe het met ze gaat. Dat zou in 4 letters iets vertellen over het aantal activiteiten die ik de afgelopen dagen heb ontplooid. De dingen die uit mijn handen komen, gestuurd door de dingen die in mijn hoofd zitten, aangejaagd door de dingen die nog te doen zijn.

Ja Cor. En daarbij heb jij een groot voordeel ten opzichte van mij. Jij leeft!

En jij lééft voort. Luister maar.

 

 

Gmurzynska

3 jun

Moge Piet.

Moge Cor. Je bent er weer vroeg bij. Moet je weer in de buurt zijn?

Jazeker. Het is precies een week geleden dat ik hier samen met 60 leerlingen van basisschool Het Landje was om naar jou te komen kijken. En gisteren hebben alle leerlingen die jou een vraag hadden gesteld  jouw antwoord op die mooie ansichtkaart gekregen die ik hier in de boekenwinkel van Boijmans had gekocht.

En wat vonden ze daar van?

Ik heb geen idee, maar weet het snel genoeg want ik ga zometeen weer naar ze toe.

Oh. Maar ik dacht dat met het bezoek aan mij het project was afgerond?

Het project op zich wel maar de evaluatie nog niet. Ik ga een aantal leerlingen vandaag nog interviewen en filmen. Samen met Jerry van den Berg.

Is dat die fotograaf die die foto van jou op de dijk heeft gemaakt die je nodig had voor op de TEDx poster in Istanboel.

Piet wat een fabuleus geheugen heb je toch!

Hahaha. Met Rust Ruimte en Overzicht kun je heel oud worden. Ben benieuwd wat ze van de kaart en de antwoorden vonden. Maar wat heb je daar nog meer in je hand.

Dat is de tekening die Narjiss uit de groep van Menno maakte als opvolger:

IMG_4848

En waarom laat je me die zien?

Omdat deze tekening voor mij een van de bewijzen is dat mijn idee werkt.

Hoe bedoel je ‘jouw idee werkt’?

Gisteren schreef ik de samenvatting voor mijn afstudeerproject:

“Volgens Cultuur in de Spiegel haken 10 jarige kinderen massaal af met tekenen. Tekeningen moeten namelijk lijken. Het past in de cognitieve ontwikkeling van deze leeftijd. Realisme is iets waar ze mee bezig zijn. Echter als je kinderen nieuwsgierig maakt en uitdaagt een opvolger te tekenen op een abstract kunstwerk van een beroemde kunstenaar blijken ze wel degelijk veel plezier te beleven aan het tekenen van die opvolger. Als hun opvolger vervolgens door het werkveld wordt vergeleken met andere (beroemde) kunstenaars blijkt dat ze nieuwsgieriger zijn naar de vergelijkende kunstenaars dan naar de opvolger.

Dit ontwerponderzoek laat zien hoe je kinderen nieuwsgierig kunt maken naar (elkaars) abstracte kunst en ze voor de rest van hun leven kunt verbinden met abstracte kunst en de verborgen wereld erachter.”

De verborgen wereld erachter. Dat klinkt interessant.

Jazeker Piet. Ik ben de afgelopen twee jaar op ontdekkingsreis geweest naar de verborgen wereld achter de kunst in het algemeen en die van jou in het bijzonder. En op mijn laatste reis belandde ik afgelopen zondag in museum Bozar in Brussel. Daar was een overzichtstentoonstelling van Theo van Doesburg. En het eerste werk dat ik daar zag was dit:

IMG_4956

Het heet ‘Het oorzakelijk lichaam van de adept’ en het is uit 1915. Ik maakte een foto en wilde het zo graag naar Narjiss sturen. Maar helaas is mijn  kunsteducatieve product nog niet klaar maar ik voelde wel hoe leuk ik het vond om het met haar te delen.

Dan moet ze dus naar Brussel?

Helaas is de tentoonstelling afgelopen. Maar ik heb uitgezocht waar het werk weer naar op weg is.

En?

Naar Galerie Gmurzynska in Zürich, Zwitserland, op de Paradeplatz 2, telefoonnummer +41 (44) 2 26 70 70.

Stel je voor dat Narjiss deze zomer vakantie in Zürich is? Zou ze dan nieuwsgierig zijn naar het werk van Theo en het willen vergelijken met haar werk? Ik ga het haar straks vragen.

Doe Narjiss de groeten.

Doe ik Piet. Tot morgen.

Tot morgen Cor.

 

 

Taart en Kaart

2 jun

1111punten-003

Dag Piet.

Dag Cor. Heb je alle antwoorden opgeschreven?

Ik geloof het wel. Zullen we het nog een keer controleren?

Goed idee. Leg ze even op de grond.

Goed idee.

Schermafbeelding 2016-06-02 om 18.57.11

Prachtig!

Zo dan nu taart.

Waarom eigenlijk?

Omdat ik vandaag mijn 1.111 de post schrijf.

Leg uit.

Op 26 januari 2013 werd ik om 04.54 wakker. Echt wakker. Dat is normaal niet echt een tijd waarop ik wakker word op zaterdagochtend. Ik lag met grote ogen naar het plafond te staren en voelde dat er iets bijzonders aan de hand was. Ik maakte zelfs een foto van de wekkerradio om dit bijzondere moment vast te leggen. Hier ging iets gebeuren. Starend naar het plafond zag ik in Helvetica:

boekschrijven.001

Nu had ik dat al eerder gedacht en was ik ook al een aantal malen enthousiast begonnen. Ik schreef en deelde hoofdstuk 1 met veel plezier en energie. Geweldig! Hoofdstuk 2 was ook erg goed. Hoofdstuk 3 best OK. Hoofdstuk 4 mwah. Hoofdstuk 5…..nieuw boek. Maar dit keer voelde het anders. Het was inmiddels 05.05 en ik veranderde twee woorden aan bovenstaande op het plafond geprojecteerde dat me nog enthousiaster maakte. Enig idee?

Geen idee Cor.

Ik schrapte de woorden “een” en “boek” waardoor er stond:

boekschrijven.003

Geweldig! Wat een inzicht. Daarmee was je verlost van het format van een boek!

Inderdaad Piet.

Resultaten uit het verleden waren een garantie voor de toekomst. Ik had nog nooit een boek geschreven maar had wel geschreven. Alleen door het mezelf vast te leggen in een format voelde dat schrijven niet als succesvol omdat het nooit tot een boek gekomen was. Maar nu was het anders, ik ging gewoon schrijven!

Mijn Kabouter was inmiddels ook wakker geworden en vond het, als altijd, een heel slecht en stom idee.

Je Kabouter?

Ja mijn interne saboteur. Hij vond dat ik niet kon schrijven, ik had daar ook helemaal geen tijd voor en wie zat er nu te wachten op mijn verhalen. Hij zette zijn argumenten kracht bij met zijn middelvinger.

Kabouter.001

Gelukkig had ik een Magnum 45 op mijn nachtkastje liggen.

fuckkabouter.002

  • fuckkabouter.003fuckkabouter.004fuckkabouter.005fuckkabouter.006

en schoot eerst zijn middelvinger en daarna zijn hoofd eraf.

Ik sprong uit bed bedacht zonder na te denken “zenoemenhetdesignthinking” als naam voor mijn blog en publiceerde om 1 minuut voor 7 op zaterdagochtend mijn eerste blogpost.

fuckkabouter.009

Het was tijd geworden. Ik was aan het schrijven. En om dat vol te houden bedacht ik een aantal overbodige obstakels. De verhalen die ik schreef moesten gaan over empathie, creativiteit en prototyping. Belangrijke vaardigheden van een design   thinker. Verder bedacht ik dat ik elke dag zou schrijven, een jaar lang, behalve op vrijdag de 13de. Een jaar lang zette ik de wekker om 06.00 en drukte ik 1 keer op snooze om vervolgens om 06.12 aan de koffie met een kaarsje aan te schrijven en te publiceren. Zou ik het halen?

En? Haalde je het?

Na een jaar printte ik al mijn verhalen uit en verbrandde 1340 pagina’s in een kerkje in Dordrecht met een kleine groep trouwe lezers. Dat voelde als een overwinning en na een week ‘vakantie’ begon ik aan mijn nieuwe project. Een eigentijdse vertaling van Homo Ludens van Huizinga. Ik zette de wekker i.p.v om 06.00 uur om 05.00 en ‘vertaalde’ een pagina per dag. Dat voelde echter zo als werk dat ik er na 3 weken me ophield om weer gewoon lekker door te gaan op mijn eigen blog. Ik paste mijn doel aan naar 1001 en uiteindelijk 1.111. Zou het me lukken om elke dag een verhaal te schrijven, 1.111 dagen lang naar het idee van Jeroen de Bakker? Het idee dat een idee maar 1 punt waard is en een prototype 1000.

Elke dag is niet gelukt. Maar dit is wel nummer 1.111

Tot morgen Piet.

Eet smakelijk Cor.

 

 

Kijk een Kandinsky!

1 jun

Moge Piet.

Moge Cor. Beetje bijgekomen van de playtest.

Piet ik weet niet hoe jij het ervaren hebt maar ik vond het best pittig, vijftien kinderen in een half uur in je eentje, vier keer achter elkaar. Een volgende keer test ik het met maximaal drie kinderen per keer en neem ik voor iedereen een stoeltje mee.

Hahahaha. Dat begrijp ik, maar ik heb genoten. Al die kinderen op de grond zittend en liggend, vragen beantwoordend en mijn werk aandachtig bekijkend. En er zaten echte kunstkenners tussen.

Hoe bedoel je ‘kunstkenners’?

Er was een jongen die binnenkwam, mijn werk niet zag hangen maar wees op mijn buurman roepend “Kijk een Kandinsky!!”

Ja dat was prachtig he. En weet je hoe hij daar op kwam?

Nee.

Omdat ik zijn opvolger had vergeleken met een Kandinsky.

Dus door hem uit te dagen om een opvolger te maken op een voorgaand werk van mij en het resultaat te vergelijken met een Kandinsky herkende hij hier in Boijmans van Beuningen het werk van mijn buurman Kandinsky.

Precies.

Cor, ik zeg Missie Geslaagd.

Piet bedankt. Nu de rest van de wereld nog overtuigen. En Piet, houd je trouwens van hazelnootgebak?

Hoezo? Heb je wat te vieren?

Vandaag nog niet. Morgen wel!

Ik ben benieuwd. Kom maar op met die taart.

 

 

 

 

%d bloggers liken dit: