Tag Archives: kunsteducatie

Do or do not. There is no try. 5/500

4 jul

Op 26 januari 2013 besloot ik een jaar lang elke dag de wekker een uur eerder te zetten. Om 6.00 drukte ik 1 keer op snooze. Om 6.09 stond ik op en schreef om 6.12 ‘iets’ over design thinking. Over empathie, creativiteit of prototypen. Om 7.00 publiceerde ik zonder het na te te lezen. Soms werd het 7.30. Maar het was een jaar lang het eerste wat ik creëerde. De gedisciplineerde, vasthoudende verbeelding van mijn nieuwsgierigheid. In deze omschrijving ontbreekt het vijfde element van het creatief vermogen; samenwerken. Dat uurtje in de ochtend was pure ME time. De ontwikkeling van mijn kunstenaarschap en mijn strijd met mijn Kabouter die altijd van alles vindt van wat ik denk, maak en deel. Ik zei ook altijd dat het het beste ‘ding’ was, wat ik ooit gedaan had. En dat is natuurlijk niet heel slim. Om dat te denken en zeker niet om te zeggen. Het degradeert al het andere. Want dat is dan sowieso minder en het werpt een enorme drempel op om weer iets anders te doen in je ME time. En die drempel werd een berg toen ik met CORona nog meer ME time mogelijkheid kreeg. Alle Design Thinking workshops, trainingen en presentaties werden gecanceld. Meer ME time. Minder omzet. En het beste wat ik ook gedaan had al gedaan. Garantie voor een hardCOR crisis. Ik was eigenlijk ook wel een beetje klaar met Design Thinking ook wel Human Centered Design genoemd. Dat Human Centered was de oorzaak van een wereldwijde crisis. Onze verslaving aan (oneindige) groei; meer omzet en meer likes. Kan het ook Planet Centered? Kun je ook ontwerpen met de planeet als stakeholder. Kunnen we sowieso wel iets terug doen voor moeder aarde? In de VPRO Tegenlicht aflevering Groen Goud maakte ik kennis met John D. Liu die vanaf 1995 in opdracht van de Chinese overheid de restauratie van het Löss-plateau op camera vast legde. Sindsdien is Liu bezig met zijn wereldwijde missie om woestijnen te vergroenen en biodiversiteit te herstellen. In de aflevering zit een overvloeier die een kantelpunt in mijn denken veroorzaakte:

Ik schreef me in voor de online cursus A business approach to sustainable landscape restauration van de Erasmus Universiteit en maakte kennis met Commonland:

‘Building a new balance between ecology, economics and hope.

The world’s landscapes and ecosystems are degrading at an unprecedented pace. It’s in our common interest to build resilient landscapes, restore healthy ecosystems and create regenerative businesses for generations to come.

Now more than ever, the world needs viable solutions based on social and ecological needs, science and entrepreneurship. For this to happen, we need a practical holistic approach that everybody understands.

4 Returns: a holistic and practical framework that acts as the common language of global landscape restoration.

4 Returns is a science-based framework that is proven in practice. Developed in close collaboration with leading scientific institutes, business schools, farmers and experts, 4 Returns transforms degraded ecosystems by focusing on 4 key returns over the course of a single generation (20 years).’

20 jaar! Mijn leeftijd plus 20 was 73. Ik dacht; doen. Helaas had mijn vader zijn 1.200 ha grond in Zuid Afrika verkocht en Kabouter had nog een waslijst aan redenen om het niet te doen.

“Do or do not. There is no try.” zegt Yoda. Ik deed het niet maar de cursus en die overvloeier hadden een deurtje open gezet. Een deurtje van Human Centered naar Planet Centered. Nu ik dit zo schrijf realiseer ik me wat er toen gebeurde; Een maker genaamd John D. Liu inspireerde mij met twee in elkaar overvloeiende beelden en liet mij een hoopvolle toekomst zien die mij de inspiratie en energie gaf het deurtje verder open te duwen. En wie stond daar?

Emiel Heijnen.

Laat je verwonderen

26 dec

Schermafbeelding 2016-12-26 om 12.13.18.png

In de zesdelige televisieserie ‘Tuinen van Verwondering’ staan kunst en natuur centraal. Ernst Veen, oud-directeur van De Nieuwe Kerk en De Hermitage in Amsterdam, neemt je mee naar de mooiste beeldentuinen ter wereld. In onder andere Zuid-Frankrijk, Italië, Noorwegen en Brazilië hoort hij de verhalen achter de kunstwerken. Elke donderdag van 3 november t/m 8 december om 21.20 uur op NPO 2.

Heeft iemand deze serie gezien? Ik heb een aflevering gezien en vond het zeer de moeite waard. Ik kwam er achter dat Veen geen kunsthistoricus is en misschien daarom echt verwonderd is. Soms heeft hij gewoon geen woorden voor zijn verwondering  en dat is misschien wel mooier dan een uitvoerig betoog over het maakproces of de motivatie van de maker. Hij laat de kijker zelf kijken, verwonderen. Met een kinderlijk enthousiasme en de stem van Sinterklaas. Als dat geen mooi Kerstkado is.

Dus hierbij de link naar de Tuinen van Verwondering.

Laat je verwonderen. 35 minuten per aflevering.

http://www.ntr.nl/Tuinen-van-Verwondering/222

En/of beluister het radio interview met Veen hier.

 

Incubatie fontein

25 jul

Ik hoop niet dat de posts van de afgelopen dagen hebben geleid tot ongemakkelijke situaties in de familiesfeer. Zo ongemakkelijk als in Festen zal het waarschijnlijk niet geweest zijn.

Ongemakkelijk is een mooi bruggetje naar over wie ik het vandaag wil hebben; Marcel Duchamp. De man die de kunstwereld op zijn kop zetten met Fountain. Het omgedraaide urinoir dat hij in 1917 onder het Pseudoniem R. Mutt indiende als bijdrage aan de eerste jaarlijkse show van de Society of Independent Artists in het Grand Central Palace in New York. Fountain werd door de commissie waar Duchamp ook deel van uitmaakte afgewezen, terwijl in principe alle werken van kunstenaars die een bijdrage betaalden, geaccepteerd werden. Uit verontwaardiging over deze afwijzing zegde Duchamps zijn positie in het bestuur van de vereniging op. Het werk werd in plaats daarvan tentoongesteld in de studio van fotograaf Alfred Stiegitz en hier ook gefotografeerd.

Ik geloof dat er op dit moment 17 Fountains in omloop zijn. Het origineel is er niet meer. daar is slechts nog een foto van:

Fountain-Bron-Marcel-Duchamp-foto-Alfred-Stieglitz

Met Fountain moet ik aan twee dingen denken.

Ten eerste omdat het op zijn kop zetten van een bestaand voorwerp en dat bestempelen als kunst zo nieuw was dat menig kunstkenner niet wist wat hij/zij er mee aan moest. Duchamp stelde hiermee de vraag “Wat is kunst?” Moet kunst door de kunstenaar gemaakt zijn om kunst te mogen zijn. Nam hij hiermee de kunstwereld in de zeik of was het gezien de ontwikkelingen in de (kunst)wereld een bloedserieuze uitdaging dat we een nieuw perspectief nodig hadden om naar de wereld te kijken?

Ten tweede omdat in retrospectief ik Fountain een prachtige metafoor vind voor een van de fases van het creatieve proces zoals Wallas deze een kleine 10 jaar later benoemd in The Art of Thought; preparatie, incubatie, illuminatie en verificatie. Het omgedraaide urinoir als metafoor voor incubatie. Het bewuste even loslaten om het 200.000 keer snellere en oneindig veel grotere onbewuste aan het werk te zetten. Zou het feit dat er urinoirs zijn waar mannen de eenvoudige taak moeten volbrengen in de pot te pissen de reden zijn dat er meer mannelijke uitvinders zijn die tot illuminatie komen dan vrouwen? Of is zittend plassen minstens zo effectief om tot nieuwe inzichten te komen.

Duchamp weet als geen ander wat het is om te pauzeren tijdens het creatieve proces. Zijn Etant donnés nam 20 jaar in beslag en voor het vrouwelijke model gebruikte hij twee van zijn echtgenotes. Het werk is een installatie bestaande uit een oude, houten Spaanse deur  waar je door een gat naar de scene erachter kunt kijken. Nieuwsgierig geworden?

De Slumdog Millionaire van de documentaires

19 jul

waste-land-poster

Toen ik gisteren schreef of Theaster Gates moest ik denken aan een andere kunstenaar die dingen doet met afval en de opbrengst van zijn kunst terug geeft aan de gemeenschap waar het afval vandaan komt. Ik ben 4 jaar geleden begonnen met het volgen van een vak voor de master kunsteducatie om te kijken of het iets voor me was, studeren. Ik had namelijk nog nooit een college vanaf de schoolbank gevolgd. Ik had er alleen maar vóór gestaan. Ik volgde het vak Creativiteit en Duurzaamheid en schreef er dit stuk voor.

En tijdens dat vak zag ik de documentaire Wasteland, over Vik Muniz en wilde deze graag met jullie delen. Ik kon op zowel youtube als vimeo de docu niet vinden dus bestelde hem net bij bol.com

Hier is de trailer en als je hem samen met mij in de filmlounge in The Movies in Dordrecht wil zien, stuur je me een mailtje cornoltee@mac.com

Will Gates

17 jul

Will Gompertz is me aan het leren denken als een kunstenaar met zijn boek ‘Denken als een kunstenaar’. Het lezen ervan is weer een genot, net als zijn vorige boek ‘Dat kan mijn kleine zusje ook’. Will is inderdaad de beste (en leukste leraar) die je nooit gehad hebt en ik ben blij dat ik hem ontdekt heb. Ik kocht ‘Dat kan mijn kleine zusje ook’ omdat ik meer wilde weten over moderne kunst en werd als een klein ventje aan de hand genomen door Will. Hij nam me ruim honderd jaar terug in de tijd en liet me kennis maken met kunstenaars, plaatsen, kunstwerken en hun relaties op een manier die mij zo enthousiast heeft gemaakt dat het boek nu op de boekenlijst van HKU staat en volgend schooljaar alle bijna 300 eerstejaars Kunst en Economie studenten ook op reis gaan met Will. ‘Dat kan mijn kleine zusje ook’ is namelijk de basis voor het nieuwe vak Art Histories. Ik schreef daar al eerder over.

Het is trouwens gek om nu niet in gespreksvorm met Piet Mondriaan te schrijven zoals ik maandenlang deed voor mijn ontwerp onderzoek voor de master kunsteducatie. Elke keer als ik een zin afmaak, hoor ik Piet in mijn hoofd een vraag stellen.

Al schrijvend schieten er namelijk allerlei ideeën en vragen door mijn hoofd die ik niet altijd een logische plek kan geven op ‘papier’. Piet was dan vaak een uitstekende interventie om die spontane impuls te volgen. Zo begon ik deze post omdat ik iets wilde vertellen over Theaster Gates, “de meest inspirerende en ondernemende persoon die Will Gompertz ooit heeft ontmoet.” In een gesprek met Piet had Piet bijvoorbeeld gevraagd waarom ik het boek zo interessant vond. En dan had ik hem het verhaal van Gates verteld. Vorig jaar won Gates in Cardiff de Artes Mundi prijs inclusief een geldprijs van 40.000 pond die Gates onmiddellijk deelde met de negen anderen genomineerden. Dat vond ik heel bijzonder en inspirerend en zette mijn parachute nog verder open, om maar met Zappa te spreken;

Frank-Zappa-A-mind-is-like-a-parachute

Gates kocht in 2006 een huis in South Side (Jawel Sander van de Fun Lovin’ Criminals).

In South Side (Chicago) is 99,6 zwart en als je er een blanke tegen komt is  “hij een crackverslaafde, een maatschappelijk werker of een politieman in vermomming.”

Gates kocht er een huis huis omdat het goedkoop was en hij zo dichtbij de universiteit woonde waar hij verantwoordelijk was voor de artistieke programmering. In het huis verbouwde hij een kamertje tot pottenbakkersatelier om zijn hobby te kunnen uitoefenen. Zijn baksels probeerde hij in het weekend te slijten op markten op het platteland. Met weinig succes dus besloot Gates het te proberen op een andere markt; de kunstmarkt. Maar wie zat er te wachten op de keramiek van een part time kunstenaar uit de moordhoofdstad van Amerika?

nobodycares.001

Bovenstaand plaatje komt uit het briljante boekje:

ignoreeverybody

En dat is precies wat Gates deed. Hij vermeed iedereen en bedacht zijn eigen manier om zijn keramiek meer waarde te geven. Een jaar later,in 2007, exposeerde hij zijn keramiek in het Hyde Park Art Center van Chicago, echter niet onder zijn eigen naam maar onder die van een legendarische oosterse pottenbakker Shoji Yamaguchi, die niemand kende omdat hij helemaal niet bestond. Een heel slim gekozen naam omdat Shoji Hamada een beroemde Japanse pottenbakker was en Yamaguchi een streek in Japan waar Gates zich een jaar lang had verdiept in keramiek. Gates bedacht tevens een dramatisch levensverhaal rondom Shoji Yamaguchi en de mensen genoten vol bewondering van het werk van Shoji Yamaguchi. Maar toen het bedrog enige tijd later uitkwam…… 

Dit is nog maar het begin.

28 jun

Dag Cor.

Dag Piet. Ik kom je officieel bedanken voor je tijd, geduld, luisterend oor en je nieuwgierigheid.

Dan bedank ik jou daar ook voor. Maar je gaat nu toch niet vertellen dat je niet meer langskomt he.

Tuurlijk niet Piet. Ik kom je mijn beoordeling van mijn ontwerponderzoek laten zien. Die kreeg ik gisteren van mijn begeleidster. En nogmaals dank, zonder jou was het niet gelukt.

Ben blij dat je mij ‘gevonden’ hebt. Maar laat horen.

“Beste Cor, gefeliciteerd! Je hebt een zeer meeslepend verhaal geschreven over jouw proces als maker en onderzoeker van onderwijs. We hebben je werk met veel aandacht gelezen en raken absoluut geinspirereerd door wat je schrijft en hoe je het schrijft, en welke media je daarbij gebruikt. Inhoud, vorm, medium. Van harte.

Artistiek vermogen.

Je hebt een eigen vorm gekozen waarin spelerderwijs verschillende perspectieven gehanteerd worden. Het denken over een product waarmee je kinderen (en in mijn optiek mensen van 8 tot 88) kunt meenemen in kijken naar en denken over kunst die niet direct toegankelijk lijkt, spelen met spelpincipes, spelen met vorm, denken over toepasbaarheid voor onderwijs en museumwereld. De gekozen vorm als verhaal en in een blog zijn overdraagbaar en inspirerend. Bijzonder sterk in signatuur, en gekozen vorm om inhoud over te brengen. Echt heel goed gedaan.

Onderzoekend vermogen.

Door het gebruik van je blog is duidelijk te volgen welke ontwikkeling je waarom doormaakt en welke beslissingen je neemt in het ontwerpproces en waarom. Je bent gedegen in het verslag doen van wat er gebeurt, met wie je spreekt. Het vraagt wel wat van de lezer omdat je verwerking van literatuur, begrippen, in een verhaalvorm opneemt. Het blog geeft meer zicht op het denken van je hoofdvraag naar deelvragen. Wat je mooi inzichtelijk maakt in deze vorm is dat je gaandeweg andere vragen tegen komt en andere keuzes maakt dan die je aanvankelijk hebt opgesteld.

Soms zijn er aannames. Daarin kun je kritischer zijn.

Ontwerponderzoek waarbij het ontwerpen centraal staat en inzichtelijk is gemaakt op geheel eigen wijze.Tegelijkertijd: dit is wel een heel mooi voorbeeld van hoe ontwerpen en onderzoeken samen kunnen gaan. Het onderzoeksproces wordt in de fasering helder beschreven, de manier waarop data is verzameld en geanalyseerd is wel af te leiden uit de teksten en filmpjes, maar had nog meer helder en lijn kunnen worden aangegeven, vanuit de onderzoeksvraag met de deelvragen naar de dataverzameling, analyse en resultaten / conclusies

Kunstpedagogisch didactisch vermogen.

Je product is zowel de film als het blog in mijn optiek. Je hebt dat in je verhaal over het onderzoek niet echt geëxpliciteerd. Je durft in je onderzoek bepaalde overtuigingen te bevragen en van een andere kant te benaderen, daarin raak je aan wat in kunstonderwijs van belang is.

In je aanpak toon je zowel je pedagogische en didactisch vermogen.

Niet helemaal duidelijk is welke oplevering hoe gedeeld wordt met het veld, hoe wordt hierop verder gebouwd en hoe stimuleert Cor dit proces? Dat had meer expliciet gekund, voor mensen die Cor verder niet kennen maar dit verslag onder ogen krijgen, nieuwsgierg worden en zelf aan de slag willen gaan.

Kritische reflectie.

Je blog laat zien waar je op reflecteert en wat je daaruit voor conclusies trekt. Reflectie op het onderzoeksproces als zodanig zit fragmentarisch wel deels tussen de regels maar had meer expliciet gekund en dan vooral gericht op de planvorming en dataverzameling en verwerking daarvan in de praktijk; waar zitten leerpunten, in de zin van: wat kunnen anderen hiervan van jou leren en wat zou je zelf een volgende keer anders doen?

Voortdurende reflectie op eigen handelen en maken, heel helder beschreven in toegankelijk verslag

Je bent zo in het proces opgegaan dat een kritische reflectie op apo niet helemaal zichtbaar is gemaakt.”

Apo?

Artistiek pedagogisch en ondernemend.

Ah. Ja Cor je moet dus meer boven de materie hangen. Theosofie niks voor je?

Ah! Nu je het toch over Theo hebt. Hoe hebben jullie elkaar ook alweer ontmoet?

 

 

Kennisblokkade.

27 jun

Moge Piet.

Moge Cor. Moet jij niet naar je posterpresentatie?

Jazeker. Vanmiddag maar ik dacht ik ga eerst nog even langs Piet. Ik kwam namelijk een stukje tegen in ‘Denk als een kunstenaar’ van Will Gompertz.

Heb je het al uit dan?

Nee, dat niet maar er stond iets over jou in dat niet klopte, waardoor ging ik zitten nadenken en er de gedachte ontstond  dat Gompertz zijn huiswerk niet goed gedaan had. De gedachte haalde me helemaal uit het boek. En ik vroeg me af hoe dit kwam.

En wat denk je?

Ik ben er nog niet uit. Ik weet zeker dat als ik het boek gelezen had voor dat ik jou had leren kennen ik het gewoon aangenomen had.

Maar wat bedoel je eigenlijk “het gewoon aangenomen had”.

In zijn boek schrijft hij over jou; ‘Deze Nederlandse schilder vulde vierkanten en rechthoeken tussen zwarte lijnen met de assertieve kleuren blauw, rood of geel. Dertig jaar lang schilderde hij variaties op dit uitgeklede, geometrische thema.’ En ik weet dat dat was van 1918 tot 1944.

En dat zijn 26 jaar.

Precies. En dat klopt gewoon niet. Maar het bijzondere vind ik dat mijn Kennis, wat ik weet over jou en je werk, mijn nieuwsgierigheid in de weg stond. En nieuwsgierigheid een belangrijk element van ons creatief vermogen is. Het feit dat ik NIETS wist van moderne kunst is misschien wel bepalend geweest voor de ontwikkeling van mijn kunsteducatieve product. Ik moet daarbij denken aan de reactie van Carel Blotkamp op de vergelijkingen van de kindertekeningen met andere kunstenaars. Hij wist dat Klee, Kandinsky, Picasso etc. kindertekeningen verzamelden omdat ze zo origineel en expressief zijn en vond de vergelijkingen dan ook “logisch”. Maar omdat ik net als de kinderen niets van moderne kunst afwist en heel enthousiast werd van die vergelijkingen kon ik me voorstellen dat de kinderen dat ook zouden zijn.

Wat ze ook waren.

Inderdaad.  Ik moet denken aan de woorden van Sir Ken Robinson; “If you are not prepared to be  wrong, you will never come up with something original.” Als je iets niet weet weet je ook niet of je iets fout doet.

Da’s waar. Maar je moet het nog wel doen.

Doen brengt het denken verder. En denken blokkeert het doen….soms.

Ignorance is bliss.

Mooi gezegd Piet.

Dankjewel Cor.

 

Hier, hier, hier en hier

26 jun

Moge Piet.

Moge Cor. Zeg. Hoe lang blijf je eigenlijk nog langskomen?

Hoezo? Verveel ik je je?

Zeker niet maar ik kan me voorstellen dat je ook wel wat anders te doen hebt.

Ja met de vakantie voor de deur en een stapel niet gelezen boeken kan ik me dat ook voorstellen maar ik wil gewoon nog een hoop van je weten. En ook omdat je volgend jaar op reis gaat.

Op reis?

Jazeker. Ik sprak Carel Blotkamp van de week en die vertelde me dat dit werk uit 1917 volgend jaar herenigd wordt met de 4 andere ‘composities’ uit 1917 in het Gemeente Museum Den Haag.

En waarom is dat eigenlijk?

Ten eerste omdat Carel bezig is om de de hele indeling van de vaste collectie hier in Boijmans te veranderen…en de bijbehorende teksten te schrijven. Een gigantische klus.

Dan lijkt me een retourtje Den Haag helemaal geen slecht idee.

Zeker niet. Trouwens ik ga volgende week zondag weer naar het Gemeente Museum met de leerlingen van Take pART.

Dat is toch dat jongerenproject van het Dordrechts museum.

Klopt.

En wat ga je daar doen?

We gaan de Wonderkamers bezoeken. Ik schreef daar al eerder over. Hier, hier, hier, hier en hier.

Je bent nogal enthousiast over die Wonderkamers.

Zo enthousiast dat ik niet eens de tijd heb genomen om al jouw werk te bekijken in het Gemeente museum. Hoop dat ik daar volgende week wel tijd voor heb.

Maar dat is volgende week. Morgen eerst je posterpresentatie. Wou dat ik er bij kon zijn.

Ik vertel het je dinsdag Piet. Tot morgen.

 

 

 

 

 

Denk als een kunstenaar.

25 jun

Dag Cor.

Dag Piet.

Wat heb je daar?

Dat is het nieuwe boek van Will Gompertz. Ik kreeg het van Petra Befort, een HKU collega en ik wachtte met lezen nadat ik klaar was met mijn master. Ik zit nu op de helft.

Print

En? Is het wat?

Jazeker. Ik las Gompertz’ ‘Dat kan mijn kleine zusje ook’ en dat was een mooie inleiding in de moderne kunstgeschiedenis. Gompertz wordt ook wel de eerste kunsthistorische stand-up comedian genoemd.

Heb je hem al eens zien optreden?

Nee dat niet maar daar gaat dit jaar verandering in komen.

Vertel.

Samen met collega’s en partners in crime Souwie de Wijn en Yara Cavalcanti ontwikkelde we  een onderwijsmodule op basis van het boek. En toen ik het daar met Petra over had, vertelde ze me dat haar vriend bij Meulenhoff, de uitgever van ‘Dat kan mijn kleine zusje ook’, werkt. Een dag later lag het boek in mijn HKU postvak en twee dagen later mailde Petra me dat Gompertz bij Meulenhoff was en of ik er bij wilde zijn.

Zo. Dat ging hard.

Nou en of. Helaas kon ik er niet bij zijn maar tijdens het interview is Gompertz wel gevraagd of hij een college over zijn boek wil geven op HKU.

En?

Dat wilde hij!

Dat kost zeker wel wat.

Piet, daar kan ik helaas niets over zeggen.

Geheimzinnig. En waar gaat die onderwijsmodule over?

Art Histories beschouwt de kunstgeschiedenissen als netwerken en contextuele verhalen. Ideeën en artistieke uitingen bestaan niet op zichzelf, maar komen tot stand in relatie tot elkaar en de context waarin ze zich bevinden.

Het korte verhaal Chain-links van Frigyes Karinthy uit 1929 introduceert een gedachten-experiment dat stelt dat iedereen op de wereld elkaar in maximaal vijf stappen kan bereiken, via mensen die elkaar persoonlijk kennen. Naast de visie die het uitdraagt, schept het experiment van de wereld een speelveld van interconnectiviteit en verwevenheid.

Het idee van verbondenheid is belangrijk in de kunstgeschiedenis, of dit nu op sympathie of antipathie berust, op reactie of tegenreactie. Schetsen uit 1936 van de eerste directeur van MoMA – Alfred Barr – pogen de ontwikkeling van kubisme en abstracte kunst te verbeelden in een stroomdiagram, wat verder wordt geabstraheerd tot een lineaire indeling. In 2013 beweegt het MoMA zich weg van deze weergave en vertaalt de opkomst van abstracte kunst naar een netwerk van kunstenaars. Dit doet MoMA vanuit de overtuiging dat het ontstaan van abstracte kunst het gevolg is van ideeën die bewegen door een netwerk dat kunstenaars en intellectuelen verbindt, op verschillende locaties en in verschillende disciplines.

De kunstgeschiedenis staat bol van beschrijvingen van onderlinge relaties, die op tal van manieren kunnen worden geordend. Dit biedt een enorm potentieel aan verhalen en betekenisvorming. Een maker of creatief product kan worden beschouwd als een knooppunt van een hele serie relaties. De student zal in deze module een eigen verhaallijn blootleggen binnen de context van de kunstgeschiedenis, door deze knooppunten met elkaar te verbinden.

Geïnspireerd op het experiment van Karinthy worden studenten uitgedaagd om de kunstgeschiedenis te ervaren als een speelveld van interconnectiviteit. De student verbindt twee makers en/of creatieve producten via vier andere makers en/of creatieve producten, op basis van comparatieve analyse. De stappen vertegenwoordigen verbindingen van verschillende aard, bijvoorbeeld op basis van thema (bijv. stadsleven), bron van ideeën (bijv. dromen) of vormentaal. De verbonden knooppunten vormen een unieke reis door de kunstgeschiedenis, waarbij formele grenzen tussen disciplines gemakkelijk kunnen worden overgestoken

Dat klinkt heel interessant. Je hebt daar al eerder iets over verteld. Mag ik de college’s volgen.

Natuurlijk Piet. Misschien wil je ook iets vertellen.

Dat moet dan wel in de avond.

Gee probleem Piet. Regelen we. Gaan we daarna lekker dansen.

Uitstekend idee!

Meesterlijk.

22 jun

Dag Piet.

Dag Cor. Ik hoop dat je de rest van je afstudeerverhaal komt voorlezen. Maar wat heb je daar achter je rug?

Dat is mijn onderzoeksposter. Die presenteer ik maandag.

Ben je klaar dan?

Jazeker Piet. Gisteren kreeg ik van Til Groenendijk te horen dat ik geslaagd was.

Cor! Gefeliciteerd! Vroeger kreeg je een cijfer. Hoe is dat nu?

Ook gewoon een cijfer. In tienden nauwkeurig: 7,6. Goed (niet excellent 🙂

Ik vind er geen Mondriaan. Dat Kandinsky ook.

Hahahaha. Dat zou mijn vriend Daniel ook kunnen zeggen. Champagne?

Goed idee. En daarna een dansje.

CORPOSTER2016small

 

%d bloggers liken dit: