Archive | branding RSS feed for this section

How to be an artist. Deel 8

9 dec

howtobeanartist8.001

Wies Bronkhorst stuurde me het artikel ‘Kunstenaar worden: schaam u nooit’ uit het NRC over een artikel van Jerry Saltz; How to be an artist. 33 lessen die je volgens Saltz van inspiratieloze amateur naar nieuwsgierige verbeelder van je originele kijk brengen. (of in ieder geval helpen een beetje creatiever te leven.) Bekijk het origineel  hier.

jerrysaltz_nrc

Ik las de lessen van Saltz en vertaalde ze in het Nederlands. Soms letterlijk. Soms liet ik stukken weg of vulde aan met eigen materiaal.

Enfin.

Les 1 tot en met 7 hier

Les 8, 9 en 10 hier.

Les 11 tot en met 16 hier.

Les 17, 18 en 19 hier.

Les 20 en 21 hier.

Les 22 hier.

Les 23 hier.

 

Stap 5. Overleef de kunstwereld.

Mentale strategieën om met de lelijkheid van de kunstwereld om te gaan. Van binnen en van buiten.

Les 24. Kunstenaars moeten vampiers zijn.

Stay up en Show up. Binnenblijven en werken in je atelier of foto’s afdrukken in je tot donkere kamer verbouwde wc is belangrijk, maar het is niet alleen Wat je kan. Het is ook zeker Wie je kan. Jahaaaa, ik weet dat het het ‘kent’ is maar nu onthoud je het misschien. Om succesvol te zijn en er voor te zorgen dat mensen je (her)kennen begin je met een Onliness document, of Golden Circle (zie les 23) en bedenk je hoe je het Wat vormgeeft als je op een opening, feestje of welke plek je dan ook bent met meer dan twee van jouw soort.

Dan en Chip Heath kunnen je daar misschien bij helpen.

Zij hebben het in hun boek de Plakfactor over het SUCCES model.  SUCCES staat voor.

Simple.

Unexpected

Credible

Concrete

Emotional

Story

En het model is een mooie oefening om je kunstwereldoverlevingsstrategieideeën te toetsen aan deze 6 criteria. Met als doel dat ze jou als kunstenaarsmerk beter herinneren en jouw verhaal kunnen doorvertellen aan anderen.

In hun boek geven ze het voorbeeld van de beroemde “Let’s put a man on the moon and  return him safely by the end of the decade.” speech van president John F. Kennedy. Was hij een CEO geweest dan had ie gezegd “Our mission is to become the international leader in the space industry through maximum team-centered innovation and strategically targeted aerospace initiatives.”

Ok. Nog een keer.

“Let’s put a man on the moon and  return him safely by the end of the decade.”

of

“Our mission is to become the international leader in the space industry through maximum team-centered innovation and strategically targeted aerospace initiatives.”

En nu allebei herhalen zonder terug te lezen.

SUCCES.

Houdt het Simpel, Onverwachts, Geloofwaardig, Concreete, Emotioneel en maak er een verhaal van……als je touchpoints creëert met je kunstenaarsmerk.

Ik wijk hier een beetje af van Saltz’ zijn verhaal waarin hij het met name heeft over dat je als kunstenaar met je eigen soort om moet gaan. Stay up en Show up. Ook als je ergens in een afgelegen dorp of bos woont. Laat je zien, desnoods online. Vecht samen en zorg voor elkaar. Je zult samen een nieuwe taal creëren en elkaar steun, gespreksstof en de kracht om door te gaan geven. Dit is hoe je de wereld kan veranderen…..en je kunst.

Maar stel je voor dat je Saltz’ regels aan je laars lapt en je het juist NIET in de kunstscene zoekt. Misschien een moeilijkere weg maar wellicht ook een waar andere originele en waardevolle ideeën ontstaan. Wellicht een veel betere overlevingsstrategie. Ik leerde ooit dat en meer biodiversiteit is aan de randen van de jungle dan in het midden. Er ontstaan meer nieuwe dingen waar verschillende domeinen samenkomen. Een prachtig voorbeeld vind ik Christien Meindertsma. Zij won ooit de Dutch Design Award met de Flax Chair, een stoel gemaakt van vlas en biologisch afbreekbaar ‘plastic’ uit een stuk. Meindertsma was nieuwsgierig naar het materiaal vlas en de vlas industrie. Dat onderzoek leidde tot een prijswinnend ontwerp. Het was niet alleen de stoel die won maar met name de gedisciplineerde en prachtig vastgelegde zoektocht van Meindertsma nieuwsgierigheid.

Dus ik zou allebei doen. Je plek vinden en onderhouden in de kunstbubbel en je af en toe laten meedrijven op je nieuwgierigheid. Ver weg van kunstscene.

S

U

C

C

E

S

 

 

 

 

 

How to be an artist. Deel 7

8 dec

howtobeanartist7.001

Wies Bronkhorst stuurde me het artikel ‘Kunstenaar worden: schaam u nooit’ uit het NRC over een artikel van Jerry Saltz; How to be an artist. 33 lessen die je volgens Saltz van inspiratieloze amateur naar nieuwsgierige verbeelder van je originele kijk brengen. (of in ieder geval helpen een beetje creatiever te leven.) Bekijk het origineel  hier.

jerrysaltz_nrc

Ik las de lessen van Saltz en vertaalde ze in het Nederlands. Soms letterlijk. Soms liet ik stukken weg of vulde aan met eigen materiaal.

Enfin.

Les 1 tot en met 7 hier

Les 8, 9 en 10 hier.

Les 11 tot en met 16 hier.

Les 17, 18 en 19 hier.

Les 20 en 21 hier.

Les 22 hier.

 

Les 23. Leer schrijven.

Dat is niet tegen dovemans oren gezegd. Je creatief vermogen is je vermogen gedisciplineerd en vasthoudend  je nieuwsgierigheid te verbeelden/verwoorden. En als je met andere werkt moet je ook kunnen samenwerken.

Eigenlijk komt het er op neer dat je jezelf als merk ziet. En dat je als merk in de overvolle kunstwereld opvalt, onderscheidend bent en relevant bent.

De Golden Circle van Simon Sinek is daarbij een goede oefening. Als ik die voor mezelf zou in vullen zou die ongeveer zou zijn:

Waarom? Ik geloof dat het echt beter kan.

Hoe? Door de science of creativity en de power of playfulness & design in te zetten om mensen, teams en organisaties te inspireren en te helpen hun duurzame doelen te verwezenlijken.

Wat? Ik deel mijn kennis, ervaring en vaardigheden als docent, trainer en schrijver.

Alles Wat, Hoe en Waarom ik dingen doe, past in dit model.

Ik kan ook het ONLINESS model van Marty Neumeier gebruiken. Neumeier schreef een geweldig boekje over merken: ZAG. Ik gebruik het al jaren om mensen uit te leggen wat een merk (brand) en branding is en hoe je de regie over wat mensen over je zeggen kunt, proberen, te regisseren.

Neumeier weet het mooi te verwoorden in zijn:

It’s not what you say.

It’s what they say.

Met die tip kun je natuurlijk ook meteen aan de slag. Vraag mensen die je goed kennen eens de golden circle voor jou in te vullen. Probeer het wel eerst zelf, deel dat niet, en bekijk dan samen de verschillen eens. Ga dan weer uit elkaar en schrijf en weer een en vergelijk die weer. Heel leerzaam…..en leuk.

Maar ik had het over Neumeier’s ONLINESS document. Toen ik die tegenkwam in zijn boekje ZAG heb ik er drie zelf ingevuld voor een aantal favoriete merken:

Schermafbeelding 2018-12-08 om 08.25.57Schermafbeelding 2018-12-08 om 08.26.14Schermafbeelding 2018-12-08 om 08.26.34

Al ik het ONLINESS document voor mezelf zou moeten invullen, is dit mijn poging;

WAT: de enige Design Thinker

DIE: die de science of creativity en de power of design & playfulness inzet

WIE: om mensen die systemen willen veranderen te helpen

WAAR: op deze eindige planeet

WAAROM: omdat het echt beter kan/moet

WANNEER: in een tijd waarin we ontdekken dat het systeem van oneindige, niet duurzame groei onhoudbaar is.

Met Jerry’s tip “Ga schrijven” zou ik dus eerst nadenken over en opschrijven wie je bent als merk. Als je dan wat schrijft of maakt kun je kijken of dat bouwt aan jouw merk.

Merk je het verschil?

 

 

 

Loetje

9 jun

loetje.001

Mijn excuses aan iedereen die gisterochtend heeft zitten wachten op een post. Ik moest vroeg in Amsterdam zijn en vanuit Papendrecht duurt dat 2 uur en 18 minuten met fiets, pont, fiets, trein, trein, benen. Ik koos ervoor om niet te bloggen maar wel te mediteren. Mijn ochtend zit namelijk vol met vaste patronen waar ik het liefst niet van afwijk.

Mijn iPhone 7 Plus gaat om 6.00 uur. Ik druk een keer op snooze en om 6.09 doe ik in bed mijn buikspieroefeningen. Niets heftigs hoor. Geleerd van mijn vrouw. Zij is body stress release practitioner en legde mij de oefening uit. Voordat je opstaat leg je je handen op je schaamstreek en duw je met je buikspieren je handen omhoog. 50 duwtjes. Vervolgens trek je ook 50 keer. Het maakt je lichaam op een subtiele manier ‘wakker’ na uren horizontaal gelegen te hebben. Ineens opstaan is een nogal heftige ‘ommezwaai’ voor je lijf en deze oefening maakt het een stuk draagzamer. Voor een andere tip blessure preventie tip kijk je hier. Die buikspieroefeningen doe ik overigens mijn een glimlach. Of ik het nu leuk vind of niet, als ik glimlach denkt mijn hoofd namelijk dat ik het leuk vind en stuurt mij, gratis, een cocktail gelukshormonen. Vervolgens sta ik op en ga mediteren. Ik ‘zit’ nu elke dag een minuut langer dan de dag ervoor. Vanochtend was dat 23 minuten. Vervolgens douch ik  sinds mijn training bij Iceman Wim Hof, vier jaar gelden, altijd koud af. Afhankelijk van of het een train dag is ga ik naar de sportschool.

Voor negenen ben ik dan klaar voor de dag.

Maar nu nog niet want ik wil het nog even hebben over deze biefstuk:

ossenhaas.001

Ik vroeg of deze duurder was:

ossenhaas.002

Met deze vraag stuur ik het antwoord naar geld. Misschien had ik moeten vragen wat ie waard was? Dat is een andere vraag dan ‘Wat kost ie?’ en dat is weer een andere vraag dan ‘Hoeveel euro kost iets?’

Hans reageerde;

“Dan wordt ie duurder. Ik vind 26,95 best wel veel geld voor zo’n stukje vlees in een jus-tje. Het lijkt me ook typisch een gerecht voor een lekker dorps eetcafe en daar zal hij vast voor minder geld te koop zijn. Dus : het ziet er niet verfijnd uit, op de site van Loetje staat hij voor 26,95. Er is vast een minder verfijnd restaurant waar hij minder kost en minder verfijnde restaurants hebben witte borden zonder logo.”

De ossenhaas kostte inderdaad € 26,95. Dat is inderdaad een hoop geld. Hans’ opmerking over het logo op het bord vind ik interessant; “minder verfijnde restaurants hebben witte borden zonder logo.” De laatste keer dat ik een biefstuk bij Loetje in Amsterdam at, 20 jaar geleden, zat er volgens mij geen logo op het bord. Toen zat ik tussen de stamgasten in Amsterdam Zuid aan een tafel waar eerst het biljart stond, te genieten van de entourage en het prima stukje vlees waarbij ik dacht dat deze door de baas zelf was gebakken. Zittend bij Loetje in Rotterdam op de Wilhelminapier zag ik de Ossenhazen als warme broodjes uit de keuken richting klanten gaan. Ik kon dat goed zien omdat we een tafeltje hadden naar de keuken in/uitgang.

De biefstuk is nog steeds goed. Heel goed. En ik snap dat ze Loetje op het bord hebben gezet. Want qua gevoel heeft het niets meer met de oude Loetje te maken. Daar is de bediening ook veel te vriendelijk voor.

 

 

Well done.

7 jun

welldone.001

ossenhaas.001

Dit is een bord met een XL Ossenhaas en jus, een mes en een vork.

Ik at hem gisteren in een restaurant in Rotterdam.

Wat denk je dat dat kost?

ossenhaas.002

Dit is een een bord van Loetje met een XL Ossenhaas en jus, een mes en een vork.

Ik at hem gisteren in een restaurant in Rotterdam.

Wordt ie nu duurder, goedkoper of blijft ie dezelfde prijs.

Waarom?

 

 

 

Wie geeft, leeft voort.

16 apr

WIEGEEFTLEEFTVOORT.001

Ik koop al mijn boeken bij de Nwe Bengel op de Vriesestraat in Dordrecht. Nee niet bij een of andere online winkel. Waarom niet?

Omdat ik de eigenaar een leuke en aardige vent vind en hem de business gun.

Omdat ik me altijd verheug op het moment dat ik mijn nieuwe boek mag komen ophalen en ik dan met gekanteld hoofd naar de boekenkast kijk waar de bestellingen, en dus ook die van mij, geduldig staan te wachten.

Omdat ik met Gerrit Jan of Levi altijd een geanimeerd gesprek heb over van alles en nog wat.

Omdat er op de tafel naast de kassa altijd nog wel een boek ligt waarvan ik niet wist dat ik het echt nodig had.

Omdat mijn nieuwe boek altijd wordt ingepakt in dat bruine, dikke pakpapier en persoonlijk wordt afgestempeld met een rode Nwe Bengel stempel. Een soort officieel en plechtig afscheidsmoment waar Gerrit Jan of Levi het boek toch echt los moet laten.

Omdat ik er, geïnstalleerd op de bank met een drankje, en een pen, achter kom dat Gerrit Jan inderdaad weer gelijk had toen hij in de winkel tegen me had gezegd “Ik heb wat voor je gevonden. Ik bestel het voor je op zicht. Heb het dinsdag in huis.”

Ik geef regelmatig onverwachts boeken weg die ik dan zelf net gekocht heb omdat ik me op dat moment realiseer dat het echt iets voor de verraste ontvanger is. Laats bestelde ik voor de derde keer een boek dat ik dus al drie keer had weg gegeven. Gerrit Jan keek me niet eens meer vreemd aan.

‘Wie leest, leeft dubbel.’ is de pay of van De Nwe Bengel.

‘Wie geeft, leeft voort.’ is de pay of van deze post.

Misschien moet ik een boekenwinkel beginnen.

Natuurlijk niet.

Die is er al.

Want dan zou ik niet meer bij De Nwe Bengel komen en geen boekentips meer krijgen van boeken waarvan ik niet wist dat ze bestonden.

Natuurlijk niet.

Want dan mis ik al die boeken waarvan Gerrit Jan wist dat ze speciaal voor mij geschreven zijn.

 

 

 

 

Ziet em duun.

15 apr

ZIETEMDUUN.001

Ik ben een muziekliefhebber. Ik houd van pop, rock, blues en klassiek maar niet van rap, hip hop en Maria Carey. Maar april doet wat ie wil en zo kan mijn muzieksmaak ook zomaar veranderen. Nee ik ga nu niet vertellen dat ik toch heb zitten/liggen genieten van een Maria Carey nummer maar wel van rap.

Belgische rap dan. En misschien komt het omdat ik er geen reet van versta. Waarom ik het dan zou goed vind? Dat is best een moeilijke vraag.

Misschien juist wel omdat ik er niets van versta. Zo nu en dan een woord  waardoor ik hoop heb dat ik de rest van de zin ook begrijp.

Of is het gewoon de beat en het rauwe randje. Een Belgische variant van Alabama 3. De band die de titel track van The Sopranos speelde en seizoenen, afleveringen lang het begin was van weer een maffia avontuur. Ik sloeg het intro nooit over.

Ik zocht net het Alabama 3 nummer op en zag op 16 seconden drie wolven over een vlakte naar me toe rennen. Drie wolven.

Schermafbeelding 2017-04-15 om 08.02.00Waarschijnlijk Alabama 3 zelf, bedenk ik me nu. Even later belandt een wolf op het dak van een auto.

Schermafbeelding 2017-04-15 om 07.56.08.png Wat me deed denken aan wat ik gisteren ontdekte toen ik de clip van het Belgische rapnummer bekeek. De hoofdrolspeler/zanger trekt namelijk een T-shirt aan waarvan ik de tekst wel begreep;

redt nog beter as die van ellie

Ik moest lachen en maakte een screenshot om deze naar mijn vriend Gerrit te sturen.

Schermafbeelding 2017-04-14 om 12.25.33.pngGerrit heeft namelijk een Pontiac Firebird uit 1967. Maar een fractie van een seconde later verscheen er rechtsboven in beeld een zwart blokje met witte tekst ‘Koop hier het T-shirt’. Nog beter, dacht ik. Ik klikte en belandde in de webshop. Het shirt was er echter alleen in kindermaten. Jammer Gerrit.

Maar had ik al verteld waarom ik stopte bij de wolven? Nee he. Nou omdat zo’n beetje het enige zinnetje wat ik wel verstond, was “Ik ben een wolf”.

Enfin. Ik bekeek het nummer nog eens en zette het bij elke nieuwe ondertiteling stil om de tekst te lezen en het beeld beter te bekijken. Zo ontdekte ik dat de zanger in zijn panterslip onder dezelfde zonnebank ligt als die wij al 20 jaar elke verhuizing meeslepen en ik soms in de winter drie keer achter elkaar een half uurtje onder lig om van het gezeur van mensen af te zijn die zeggen dat ik zo wit zie en vragen of ik ziek ben.Schermafbeelding 2017-04-14 om 12.22.13.png

Drie keer………hmmmmm Alabama 3…..ik ben een wolf.

Nee Cor je bent helemaal geen wolf. Je bent een steenbok.

En hoe dit allemaal zo gekomen is?

Omdat mijn vriend Robbert Jansen me een mailtje stuurde met als enige zin:

“Moes an ge denke”

en een link

Het werd inderdaad tijd voor de kapper.
Fijne Pasen.

190 in 84 seconden

2 apr

190in84.001

Ik leerde dat mijn verblijf in Shanghai ondanks dat het een miljoenenstad is, eigenlijk heel rustgevend was. Ik bedacht daar de volgende theorie voor. Als ik in Nederland door een grote stad loop, wordt er voortdurend om mijn aandacht gevraagd door merken en mensen. In een taal die ik begrijp. In Shanghai gebeurt dat ook maar in een taal die ik niet begrijp. Die niets voor me betekent. Dus binnenkomt als beeld en niet als tekst. Dat maakt het veel rustiger. Alleen mijn beeldbrein wordt aangesproken. Heel zen met een paar miljoen Chinezen. Die er in mijn ogen ook nog eens allemaal hetzelfde uitzien. Dat maakt het allemaal nog rustiger….in mijn hoofd.

Waarop een lezer reageerde:

“nou…toen ik na een weekje al die (versterkt) schreeuwende Chinezen had ‘aangehoord’ die jou de winkel in proberen te lokken was het voor mij niet meer alleen beeld.”

Maar ik bedoel niet alleen schreeuwende Chinezen, ook de Chinezen die met elkaar in gesprek zijn in bij de metro of een restaurant. Ik heb geen oordeel over wat ze zeggen omdat ik ze niet versta. En zelfs als dat via een megafoon versterkt wordt werkte dat heel rustgevend. Ik wilde eerst de wandelende Chinezen die ik van boven filmde nog vertragen maar zo had ik het niet beleefd. Eem hypnotiserend, versterkt schreeuwende Chinees meditatie moment. Alsof er een Chinese Stembel wordt geluid.

Een dag later werd mijn terugvlucht een dag uitgesteld omdat ik door vertraging van mijn vliegtuig in Shanghai mijn transfer miste. Ik moest een dag en nacht in Gangzhou blijven. Ik besloot naar de Yuanxuan Taoist Tempel te gaan. Afgezien dat ik daar de enige Europeaan was, was ik bijna de enige bezoeker. Het complex is enorm en er staan talloze tempels. Ik was al rustig in mijn hoofd maar nu ging ik ook nog eens een versnelling lager lopen. Onderstaand filmpje maakte ik in iPhoto met de 20 foto’s die ik stilstaand na 10 passen maakte van het enorme beeld verderop. 190 passen later keek ik van onder naar de opgestoken vinger. Ik heb geen idee wat hij daarmee bedoelde. Wel zo rustig.

 

 

Zooooooo

11 mrt

Schermafbeelding 2017-03-11 om 10.06.57

Gisteren was ik weer in het Gemeentemuseum Den Haag. Ik had een afspraak met Irene Koel. Via meerdere contacten was ons aangeraden om elkaar te ontmoeten. En dat was een heerlijke ontmoeting. Dank Sikko en Sabine!

Maar wat het maakt het nu dat het inderdaad klikt. Dat wisten Sikko en Sabine al maar ik nog niet, en ze hadden het bij het rechte eind.

Een heerlijke ontmoeting is een eerlijke ontmoeting. Een ontmoeting waar je jezelf kunt zijn, je op je gemak voelt, je oprecht nieuwsgierig bent naar elkaar, je wordt bevestigd en verrast. Zo deelde ik een paar boeken waarvan Irene de schrijvers persoonlijk kende en mee had samengewerkt.

Het is moeilijk om een hoogtepunt aan te geven maar ik kreeg toch wel een hele grote glimlach op mijn gezicht toen Irene me het volgende verhaal vertelde. En voordat ik verder ga wil ik even dat je dit filmpje bekijkt. Het komt van de site van het bedrijf van Irene; The Zooooo.

Het is het meest briljante ‘bedrijfsfilmpje’ wat ik ooit gezien heb.

Het geeft prachtig weer wat The Zooooo doet. The Zoooo zorgt voor verandering op een speelse manier waardoor er groei ontstaat.

Dat sluit perfect aan bij  mijn geloof dat spel de krachtigste menselijk vaardigheid is voor verandering.

En het filmpje laat dit op een prachtige manier zien. Wat je echter niet ziet is wat Irene voorspelt als er besloten is met elkaar te spelen, te veranderen en te groeien. En dat is dat er een moment komt dat het helemaal niet leuk meer is. En dat dan ook uitgesproken wordt. Er komt een moment dat ze het allemaal niet zo leuk meer vinden. En Irene soms ook niet. En dat naar elkaar durven uit te spreken is voorwaarde voor echte verandering.  Want verandering is leuk want het is nieuw, geeft energie. Tot we ECHT moeten veranderen, voor het echie. Het feit dat je voorbereid bent op dat dat moment komt en de ruimte en veiligheid er is om dat met elkaar te delen, was voor mij de Wow! van de Week.

Ik ben fan.

Kijk vooral eens op de site van The Zooooo. Een bron van inspiratie. Heerlijk!

 

 

 

Dit wordt geen hit.

2 mrt

bestseller_02032017-001

Als ik succesvol blogger zou willen zijn dan zou ik moeten beginnen met hoe ik succes definieer. Succesvol zou kunnen betekenen dat ik er iets aan heb. Bijvoorbeeld dat ik er mijn verbeeldingskracht mee oefen. Succesvol zou ook kunnen betekenen dat jij er iets aan hebt. Dat je geïnspireerd bent, het leuk vindt of misschien wat nieuws geleerd hebt. Helemaal mooi als we er allebei  iets aan hebben.

De afgelopen tijd heb ik gezocht naar een format dat me gemotiveerd hield om te schrijven. Ik maakte connecties in de kunstwereld, switchte naar het engels en begon met 50 dingen die ik als design thinker had geleerd. Ik begon maar maakte niets af. Ik was in mijn eigen val gelopen. Want was ik vergeten hoe ik ooit dit blog was begonnen? Ik was begonnen omdat ik tot inzicht was gekomen dat het schrijven van een boek het verkeerde doel was. Door me te verlossen van het format ‘boek’ en gewoon te gaan schrijven behaalde ik elke keer als ik schreef een succesje. In plaats van ‘wachten’ tot het hele boek klaar was, stroomde elke ochtend de serotine en dopamine door mijn lijf. Aangevuld met met caffeine de beste mix voor een een goede start van de dag.

Ik bracht in praktijk wat David Kelley “guided mastery” noemt. Kleine stapjes naar eigen kunnen. Hij hield er een TED talk over die ik al meerdere keren op dit blog deelde en als je die nog steeds niet hebt bekeken, is het enige geldige excuus dat je nu iets voor jezelf gaat doen. Voor alle uitstellers:

Je kunt ook zijn boek lezen.

Hier heb je een gratis inleiding en introductie:

creativeconfidence_preandintro

Waarschijnlijk is er nu niemand meer over gebleven maar dat is niet erg. Ik schrijf lekker verder. Voordat ik met deze post begon vroeg ik me af of er een structuur zat in de meest succesvolle verhalen van dit blog. En met succesvol bedoel ik die verhalen waar mijn lezers en ik gelukkig van worden. Ik volg hier de definitie van Stendahl die schoonheid definieert als “de belofte van geluk.” Zelf kan ik natuurlijk gewoon voelen wat een post bij me doet. En bij mijn lezers moet ik afgaan op de reacties die ze delen. Het moge duidelijk zijn dat dit een allerminst betrouwbare methode is. Verre van kwantitatief, zeker niet wetenschappelijk maar wel heel persoonlijk.

En daarmee heb ik het eerste criterium te pakken.

Persoonlijk.

De mooiste verhalen vertellen iets dat ik heb meegemaakt. Een scene waarin me iets opviel. Mijn Huh? of Wow! moment. Iets waardoor ik geraakt ben. Hierdoor kunnen mijn lezers zich inleven. In mijn schoenen verplaatsen.

Betekenisvol.

De mooiste verhalen delen iets dat ik heb geleerd of waar ik mee worstel. En daarmee bedoel ik als ik dat Huh? of Wow! moment probeer te begrijpen door het te verwoorden. Waarom ben ik geraakt door iets. Hoe zit dat? Als ik weerstand voel weet ik dat ik iets te pakken heb.

Speels.

De mooiste verhalen doen je (glim)lachen. En met glimlachen bedoel ik niet dat het perse leuk hoeft te zijn. Het kan ook lachen met je hand voor je mond. Niet wetende of je er wel om mag lachen. Ondeugend, onbeschaamd, onverwachts. Begrijp je wat ik bedoel?

Kloppend.

De mooiste verhalen kloppen. Ze hebben een kop, midden en een staart. Het titeltje past en het voelt als een geheel. Een lezer beschreef ze ooit als “plofbonbons voor je brein”.

Cort.

De mooiste verhalen zijn niet te lang. Deze post wordt geen hit.

 

 

 

 

 

Dark Force

28 feb

 

darkforce_28022017-001

Afgelopen vrijdag ontving ik mijn nieuwe iPhone 7 Plus. De 6 Plus had ik na anderhalf jaar zonder beschermhoesje bij me te dragen op straat laten vallen. Een beschermhoesje vind ik namelijk een belediging voor de ontwerper. Ik ga mijn Alfa Romeo Spider toch ook niet voorzien van extra beschermende bumpers en zijskirts. Ik heb het nog heel even geprobeerd met mijn reserve iPhone 6 maar hiervan leken de toetsjes bijna onzichtbaar……of waren mijn armen te kort. Ik moest aan een nieuwe Plus.

En die nieuwe plus ziet er bijna hetzelfde uit. Met een paar kleine verschillen. Een onzichtbaar verschil is dat mijn nieuwe 7 Plus een geheugen heeft van 128G tegenover 16G van mijn oude Plus. En de nieuwe is (spat)waterdicht. Maar er is nog een verschil. En daar kwam ik gisteren achter. Met een aangekondigde code geel besloot ik het NS geel te laten staan en met mijn zwarte vierwieler te gaan. Zittend in mijn Alfa Romeo Spider zonder beschermhoesje pakte ik mijn iPhone 7 Plus, nu wel met beschermhoesje (sorry Mr. Iven) en was ik klaar om naar Grayson Perry’s 3de Reith Lecture te luisteren. Perry’s kijk op moderne kunst is interessant en bij vlagen hilarisch. Ik verheugde me dan ook enorm op.

Eenmaal op de snelweg beland, pakte ik mijn oortjes en wilde deze aansluiten op mijn nieuwe iPhone 7 Plus. En toen ontdekte ik het grootste verschil tussen mijn oude 6 plus en deze nieuwe spatwaterdichte 7 plus. De aansluiting voor de oortjes is namelijk dezelfde als de aansluiting voor de voeding. Zonder de erbij geleverde adapter kan ik mijn oortjes niet aansluiten. Een vloek vulde de door de heftige wind geteisterde linnen kap van mijn 27 jarige zwarte Italiaanse schoonheid.

‘Nobody likes changes except for a wet baby’, las ik laatst. Huilend als een baby werd ik hard geconfronteerd met de vernieuwingsdrang van Apple. Apple wil dat we draadloos gaan maar levert er nog niet standaard draadloze oortjes bij. De volgende iPhone is waarschijnlijke zonder adapter. Nu kan ik nog kiezen. Maar de Dark Force duwt ons een nieuwe richting op. Onzichtbaar, draadloos.

%d bloggers liken dit: