Ik loop al vanaf mijn twaalfde met een camera. Als eerste de volledig hand bediende Nikkormat van mijn Pa. Hij had altijd de allernieuwste Nikon’s maar gebruikte de Nikkormat als reserve op zijn ontdekkingsreizen. Als hij niet op reis was had ik de Nikkormat. De perfecte foto leerschool.
Nu was ik met met iPhone 7 Plus in Shanghai.
Panorama’s geschoten.
Audio opnames gemaakt in Tempel complex.
Geimporteerd in iMovie.
Heen en weer kijkend achter elkaar gemonteerd.
Speciaal voor Betty.
Ik leerde dat mijn verblijf in Shanghai ondanks dat het een miljoenenstad is, eigenlijk heel rustgevend was. Ik bedacht daar de volgende theorie voor. Als ik in Nederland door een grote stad loop, wordt er voortdurend om mijn aandacht gevraagd door merken en mensen. In een taal die ik begrijp. In Shanghai gebeurt dat ook maar in een taal die ik niet begrijp. Die niets voor me betekent. Dus binnenkomt als beeld en niet als tekst. Dat maakt het veel rustiger. Alleen mijn beeldbrein wordt aangesproken. Heel zen met een paar miljoen Chinezen. Die er in mijn ogen ook nog eens allemaal hetzelfde uitzien. Dat maakt het allemaal nog rustiger….in mijn hoofd.
Waarop een lezer reageerde:
“nou…toen ik na een weekje al die (versterkt) schreeuwende Chinezen had ‘aangehoord’ die jou de winkel in proberen te lokken was het voor mij niet meer alleen beeld.”
Maar ik bedoel niet alleen schreeuwende Chinezen, ook de Chinezen die met elkaar in gesprek zijn in bij de metro of een restaurant. Ik heb geen oordeel over wat ze zeggen omdat ik ze niet versta. En zelfs als dat via een megafoon versterkt wordt werkte dat heel rustgevend. Ik wilde eerst de wandelende Chinezen die ik van boven filmde nog vertragen maar zo had ik het niet beleefd. Eem hypnotiserend, versterkt schreeuwende Chinees meditatie moment. Alsof er een Chinese Stembel wordt geluid.
Een dag later werd mijn terugvlucht een dag uitgesteld omdat ik door vertraging van mijn vliegtuig in Shanghai mijn transfer miste. Ik moest een dag en nacht in Gangzhou blijven. Ik besloot naar de Yuanxuan Taoist Tempel te gaan. Afgezien dat ik daar de enige Europeaan was, was ik bijna de enige bezoeker. Het complex is enorm en er staan talloze tempels. Ik was al rustig in mijn hoofd maar nu ging ik ook nog eens een versnelling lager lopen. Onderstaand filmpje maakte ik in iPhoto met de 20 foto’s die ik stilstaand na 10 passen maakte van het enorme beeld verderop. 190 passen later keek ik van onder naar de opgestoken vinger. Ik heb geen idee wat hij daarmee bedoelde. Wel zo rustig.