Dit is een bord met een XL Ossenhaas en jus, een mes en een vork.
Ik at hem gisteren in een restaurant in Rotterdam.
Wat denk je dat dat kost?
Dit is een een bord van Loetje met een XL Ossenhaas en jus, een mes en een vork.
Ik at hem gisteren in een restaurant in Rotterdam.
Wordt ie nu duurder, goedkoper of blijft ie dezelfde prijs.
Waarom?
Vanochtend vroeg ik of je een compositie wilde maken van de onderdelen van een bestaande Mondriaan. Als je naar deze testsite (http://www.neverlab.com/mondriaan) ging, zag je bovenstaand beeld en kon je met de op elkaar gestapelde blokjes een eigen compositie maken waarvan jij vond dat het voor een echte Mondriaan door kon gaan. Je moest alle blokjes een plek geven en niet gaan zoeken naar voorbeelden.
Hierbij de resultaten. Bedankt namens de familie Mondriaan.
Een idee op een post-it of vertellen is toch iets heel anders dan een idee echt tot leven brengen zodat je het vast kunt pakken, van alle kanten kunt bekijken of, nog beter, zelf kunt beleven. Niets werkt zo goed om feedback te krijgen op je ideeën als een prototype. In deze fase is niets waardevoller dan een prototype. De 1.111 regel van Jeroen de Bakker er nog maar eens bij halend.
Jeroen de Bakker was ooit mijn directeur bij TBWA\ en legde mij als eerste uit hoeveel een idee waard is. Toen ik, een van de vele keren, vroeg of ie tijd had om naar een idee van me te luisteren (waar hij altijd de tijd voor nam), zei hij:
“Cor, je bent een ideeen man. Hoeveel denk je dat een idee waard is”?
“Hoe bedoel je?” zei ik.
“Nou. Stel je voor je hebt 1.111 punten te verdelen. Hoeveel is het idee dan waard van die 1.111 punten?”
“Uhmmm. Toch minstens de helft.” zei ik zonder veel aarzeling. “600?”
“Ja? Denk je dat?” zei Jeroen.
“Jaaaa. zeker wel! zei ik resoluut.
“1 punt.” zei Jeroen.
“1????? vroeg ik met half openstaande mond. Ik heb Jeroen namelijk erg hoog staan en luister altijd heel goed als ie iets vertelt. Ik was nogal geschokt. Wat was mijn carriere nog waard? Ook 1 punt? Nauwelijks de moeite om door te gaan dan. Ik voelde een lichte migraine opkomen. Maar zag hoop fonkelen in de blauwe kijkers van Jeroen.
“Vertel, leg uit”, vroeg ik hem.
Breed gebarend begon Jeroen met zijn uitleg.
“Kijk dat zit zo. Als je 1.111 punten hebt te verdelen gaat er
1 naar het idee.
10 naar het uitgeschreven idee
100 naar het project of businessplan
en 1.000 naar het……….
Prototype.”
Tja Jeroen had me weer iets geleerd en een geweldige spiegel voorgehouden. Mijn hele carriere zit ik in de creatieve industrie. Ik heb honderden, misschien wel duizenden ideeën bedacht. Maar degene die realiteit werden waren altijd de ideeën die ik prototypte. Niets is beter in staat om perspectief te delen als een prototype. Een voorstelling van hoe het in het echt gaat werken. En dat hoeft er echt niet perfect uit te zien. En het kan van alles zijn. Van modelletje tot verhaal, van storyboard tot lego model. Maak iets. Van hoofd naar handen. Onze hersenen hebben namelijk de grootste moeite om nieuwe feiten te onthouden maar een in elkaar geknutseld prototype begrijpen we. Maak het vooral niet te perfect. Het geeft de ander ruimte en uitdaging om het te verbeteren.
Dus prototype je idee en faciliteer feedback. Feedback morgen nu: Make Stuff.
Ik ben klant bij T-Mobile en die ga ik vandaag een kadootje geven. Ik heb het gisteren geprototyped met mijn 21 jarige dochter. En het werkt. Zij wil het hebben. Ze vindt het leuk. Dan weet ik genoeg. Toen ik nog bij reclameburo’s werkte gebeurde het ook regelmatig dat ik dit soort ideeën had. Een idee dat een bestaande behoefte vervuld. Een idee dat ik prototypte en als de feedback positief was mee naar mijn leidinggevende ging. Jarenlang heb ik vervolgens de verkeerde vraag gesteld namelijk: ‘Wat vind je er van?’ dan zeiden ze ‘Ja leuk.’ Om vervolgens weer door te gaan met waar ze druk mee waren. De keren dat ik wel door de volgende ronde kwam moest er een begroting aan geplakt worden en een planning en een afspraak met de klant. 9 van de 10 keren wist je dan al dat dat gedoemd was te mislukken. Het prototype gewoon even laten zien en in handen van de klant geven om om feedback te vragen werd NOOIT gedaan. Nee ideeën kosten geld. Maar zoals ik inmiddels van ‘1.001 punten Jeroen de Bakker’ weet, is een idee helemaal niets waard. Althans weinig. 1 punt van de 1.001. En het prototype? Duizend punten. Ja u leest het goed.
Idee = 1 punt
Prototype = 1000 punten
Noëlle en ik hebben gisteren 1000 punten gescoord met het volgende prototype.
Zoals jullie misschien weten werk ik parttime bij HKU en reis ik veel met de trein. In beide gevallen ben ik omringd door jonge mensen. Die van alles en nog wat met elkaar delen. Online en in real life. Verhalen, muziek, foto’s etc. Zo zie ik regelmatig dat ze op de volgende manier muziek met elkaar delen. Zoals laatst in de stilte coupe weer. Twee dames van rond de 20 hadden duidelijk schik met elkaar. En dat deden ze allemaal netjes in stilte nadat de ene de ander er op gewezen had dat het een stiltecoupe was. Met een verontschuldigende glimlach om zich heen kijkend, gaf ze een oortje van haar koptelefoon aan haar vriendin om vervolgens allebei naar hetzelfde nummer dat op de telefoon van haar stond te luisteren. Dit is niet de eerste keer dat ik dat zie. En ik heb het zelf ook wel eens gedaan. Maar ideaal zou zijn als ik het gewoon met mijn eigen koptelefoon zou kunnen luisteren. Samen. In stereo.
Enfin. Vorig jaar is de geweldige installatie uit mijn Alfaatje Spider gestolen. Heel jammer. Luister. Ik kan nog echt genieten van het geluid van de 2 liter motor maar mijn kinderen hebben daar niet zoveel mee. Gisteren reed ik dus met mijn dochter naar huis toen Noëlle opeens zei dat het zo jammer vond dat er geen muziek meer in de Spider zat. Waarop ik zei: ‘Ja hoor.’ En pakte een klein ‘stekkertje’ uit mijn binnenzak die ik sinds een paar dagen gewoon standaard bij me heb.
Ik plugde onze koptelefoons aan de ene kant in en het ‘stekkertje’ in mijn iPhone om vervolgens SAMEN ‘Get it Bae’ van de nieuwe Pharrell Williams te luisteren. Noëlle en ik zijn allebei al jaren fan van Pharrell. Al sinds de eerste N.E.R.D. plaat. (voor de duidelijkheid. Noëlle tipte mij op N.E.R.D. en niet andersom).
‘Wow, das handig. Die wil ik ook.’ Zei Nöelle.
Ik weet genoeg. Ik ga niet naar een leidinggevende. Ik ga ook geen begroting maken….of een planning. Ik geef het gewoon weg. Ik stuur het zo naar Marco Kind, marketing directeur van T-mobile. Gratis.
Life is for Sharing.
Vriendelijke groet,
Cor Nol-T-mobile
Deze Decembermaand is de maand van de verhalen en de emotionele tikken. Voor sommige is Kerst een zegen voor anderen een hel. Gelukkig kunnen we vanaf 1 januari weer ‘opnieuw’ beginnen met al onze goede voornemens. Een tip. Zeg niet ‘ik ga stoppen met roken’. Je hersenen schijnen het woordje niet namelijk niet te ‘begrijpen’. Denk maar even niet aan een roze olifant. Dus als je wilt stoppen met roken vervang je de rookbehoefte door iets wat je eigenlijk veel meer zou willen doen. Zoals een goed verhaal lezen. Elke keer als je de rookbehoefte hebt, pak je je boek en lees je 3 tot 5 minuten. (de gemiddelde levensduur van een cigarette). Dat boek heb je gekocht van het geld dat je bespaart met het niet kopen van de cigaretten. Ik zie het al voor me. Straks heb je geen rookruimtes meer maar leesruimtes. Misschien kun je je boek daar wel achterlaten voor andere lezers. Zo ontstaat er een prachtige bibliotheek. Mede mogelijk gemaakt door de tabaksindustrie.
Eigenlijk wilde iets heel anders schrijven. Ik wilde een verhaal delen. Een verhaal van Iris. Ik kreeg het gisteren in de mail.
De iris of het regenboogvlies is het diafragma van het menselijk oog. De iris bepaalt de kleur van het oog zoals wij die ervaren.
En de iris is een prachtige bloem.
En Iris schreef een prachtig verhaal. Iris is verhalenverteller.
Dankjewel Iris.
Kadootjes. Het leukste wat er is. Geven vind ik nog leuker dan krijgen. EN een zelfgemaakt kado geven is een Masterclass Design Thinking.
Dat hebben ze bij D-school goed begrepen.
Je kunt daar een Mini Masterclass Design Thinking volgen. Alle info vind je hier.
Nogmaals in het kort. In tweetallen ga je de kado ervaring van de ander redesignen.
Zoals een aantal van jullie weten gaf ik ‘The redesign the gift giving experience’ laatst op TED Youth in Amsterdam. Dat was een geweldig experiment want de doelgroep was tussen de 12 en 17 jaar. En dat is toch heel anders dan volwassenen.
Aan het eind van de 90 minuten durende workshop werd een van deelnemers geïnterviewd. De vraag was ‘Wat heb je geleerd?’. De deelnemer zei dat ze in 10 minuten een onbekende beter had leren kennen dan menig bekende die ze al heel lang ‘kende’. Door vragen te stellen, nieuwsgierig te zijn, goed te luisteren en dóór te vragen. Nog een beetje dieper graven.
Missie geslaagd.
Met Sinterklaas voor de deur bedenk ik net het volgende. Zou het niet leuk zijn om Surprises op je werk te doen. Net als vroeger op school.
Hoe werkt het?
Iedereen krijgt ruim van te voren een klein rood boekje. Net als van Sinterklaas. Hier maak je aantekeningen in.
En iedereen krijgt een budget. Bijvoorbeeld € 10,-.
Vervolgens ‘krijgt’ iedereen een collega. Als voorbeeld. Ik ‘heb’ Paul gekregen.
Vervolgens gaat iedereen in teams van 2 met elkaar aan de slag.
Als voorbeeld. Ik ben samen met Marijke een team.
Ik ‘heb’ Paul. En Marijke heeft Danielle.
De bedoeling is nu dat Marijke een kado gaat bedenken voor Paul. En ik voor Danielle. Snappen jullie het nog.
Jaaaaaaaa Sinterklaas spelen is zo makkelijk nog niet. Waarom denk je dat ie dat rode boek bijhoudt.
Oke.
Omdat ik ruim van te voren al weet wie ik ‘heb’ kan ik alvast wat voorwerk doen om deze collega beter te leren kennen. Paul in dit geval. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat Paul dat door heeft. Het is uiteindelijk een Surprise. Alle bijzonderheden noteer ik in mijn rode boekje. Ik vraag een beetje rond bij collega’s. Kijk eens op zijn Facebook pagina, kijk wat ie bestelt in de kantine. Misschien volg ik hem wel een keer tijdens de lunch in de stad. Het is ongelofelijk wat je allemaal te weten kunt komen als je nieuwsgierig op zoek gaat. En waarom doe ik dit allemaal. Ik wil Paul beter leren kennen omdat Marijke straks allemaal vragen gaat stellen over Paul zodat zij ideeen gaat bedenken en een prototype van een kado voor Paul gaat maken dat ik dan kan gebruiken als basis voor het ECHTE kado voor Paul.
Wow. Wat een fantastisch idee. Al zeg ik het zelf. Zo net voor de feestdagen.
Maar waarom beperken tot Sinterklaas of Kerst. Misschien is er wel een veel beter moment om elkaar beter te leren kennen en kadootjes te geven.
Vandaag bijvoorbeeld.
Surprise!
Empathie. Je inleven in een ander. Het is niet iedereen gegeven. Een kleine oefening. Stel je voor je bent een Italiaan, een echte voetballiefhebber. Sterker nog je bent een hardcore AC Milaan fan en AC Milaan speelt tegen Real Madrid in de Champions League.
Vraagje.
Wat doe je op de avond van de wedstrijd?
a. Met je vriendin naar de sauna
b. Een bezoekje brengen aan je oma in het bejaardentehuis
c. De wedstrijd kijken met vrienden
Mensen met antwoord a of b moeten zich nog een beetje beter inleven. Ik snap dat het voor sommige moeilijk is om in de schoenen van een echte voetballiefhebber te staan. Laat staan in die van een Italiaanse AC Milaan fan. Maar een echte AC Milaan zal er alles voor doen om die wedstrijd te kunnen zien. Het liefst met vrienden. Zonder oma en vriendin. Met een biertje.
Ok. Voelen we ons een beetje Italiaanse AC Milaan fan die zich verheugt op een Champions League avondje met zijn vrienden? Een echte fan he.
Vraagje.
Wat zou je doen als je baas of vriendin je vervolgens vraagt op de avond van de wedstrijd naar een klassiek concert te gaan? Nu wordt het lastig. Je ‘bent’ een Italiaanse AC Milaan fan die zich nu moet gaan inleven in zijn baas/vriendin. Een kleine Masterclass Empathie (leuk voorbeeld Joris voor in november).
Heineken testte 1.000 AC Milaan fans en dit is wat er gebeurde.
Afgelopen zaterdag schreef ik de slechtste post tot nu toe. Inspiratieloos. Normaal moet ik toch minstens een glimlach op mijn eigen gezicht krijgen om hem/haar met goedkeuring te publiceren. Het enige interessante aan de post is dat ik daardoor deze week nog een uur eerder zit te schrijven. Want zoals ik schreef ipv zes uur ging vandaag de wekker om 5 uur. Als een soort taakstraf. Met als uiteindelijk doel meer ME time.
Gelukkig heeft niemand de post gelezen. Er werd ook niet op gereageerd op twitter of facebook. Nu zegt dat ook niet alles want het posten van totaal nietszeggende, slechte en onbenullige foto’s of verhalen over eten, drinken, vaderdag kadootjes of nieuwe profielfoto’s lokken al meer reactie uit dan mijn verhaaltjes. Gelukkig is het me daar niet om te doen. Ik schrijf niet voor jullie. Ik schrijf voor mezelf. Althans dat was de bedoeling. De realiteit echter is dat ik het dan wel gewoon zonde vind dat als ik een verhaaltje schrijf waar ik zelf dan wel om moet glimlachen maar die dan bijna niet gelezen wordt. Het valt me op dat de meest succesvolle verhaaltjes degene zijn die eigenlijk helemaal niets met Design Thinking te maken hebben. Kijk je kunt achteraf natuurlijk bijna alles wel op een of andere manier onder Empathie, Creativiteit en Prototyping scharen maar opvallend is het wel.
En wat moet ik dan met deze feedback. Twee dingen:
Een. Me niks aantrekken van bezoekers aantallen. Dat wordt best lastig. Je wilt niet weten hoe vaak per dag ik naar mijn statistieken kijk. En waarom? Nieuwsgierigheid? Ijdelheid?
Twee. Focus op het onderwerp. Sorry lieve Menschen. Maar dit blog gaat over Design Thinking. Ik ben het begonnen om alles wat ik weet en tegenkom over DT op te schrijven en te delen. Leuke verhaaltjes zijn leuk maar ze moeten echt iets te maken hebben met DT. En dat moet uit het verhaal komen of dat zal ik er eventueel aan toe moeten voegen. Focus. Focus. Focus. Ander wordt het confetti. En als ik ergens een grafhekel aan heb is het confetti. Het doet me denken aan carnaval. Wat een achterlijke bedoeling is dat. Ik heb geen geplande datum nodig om me in een pakkie te hijsen. Ik doe gek als het mij uitkomt. Zoals een kale berg beklimmen in 34 graden in een bolletjes trui. Alaaaaaaaaaaf.
Sommige ideeën zijn zo goed dat je er bijna bang van wordt. Zulke ideeën zijn vaak heel nieuw en daar hebben hebben veel mensen moeite mee. Da’s logisch maar ook jammer. Goed en vernieuwend werk maak je samen. Je steekt samen je nek uit en dat gaat soms fout. Maar dat is dan nog beter dan niet doen. Omdat je bang bent. Of niet weet hoe het af gaat lopen. De mooiste dingen ontstaan als je vol vertrouwen met dichtgeknepen poepert een sprong in het diepe maakt.
Het beste idee wat nooit het daglicht heeft gezien, is samen te vatten in een zin:
Welke film wil jij nog een keer in de bioscoop zien?
We bedachten het voor M&M’s en blijft briljant….al zeg ik het zelf. We moesten iets bedenken voor Hyves. Dat vroegen klanten toen nog. ‘Doe iets met Hyves’. Nu hoor ik vaak ‘Doe iets met Facebook’. Maar soms heb je niet veel meer nodig. We dachten na over wat er gebeurt op sociale netwerken. Daar wordt gepraat en gedeeld wat je leuk en interessant vindt. En je deelt dingen die iets over jou zeggen. En zou het niet heel cool zijn als je samen met AL JE VRIENDEN naar je favoriete film kunt op vertoon van een zakje M&M’s?
Hoe werkte het?
Op de Hyves pagina moest je je eerst aanmelden als Filmvriend:
Je werd vriend van Yellow of Red. Yellow was voor de Romantische film en Red voor de Actie.
Vervolgens koos je je vrienden die je allemaal een uitnodiging kon sturen.
Deze vrienden konden dan op jouw Hyves pagina heel simpel op de widget op de de film klikken en zo hun stoel reserveren. In de widget kon je zien hoeveel stoelen er nog vrij waren.
Als je samen met je vrienden en hun vrienden en hun vrienden de bioscoop vol kreeg kwam die film weer een keer in de bioscoop. Gratis. Op vertoon van een zakje M&M’s na dan.
Helaas zijn deze verpakkingen nooit in de schappen gekomen:
Nobody likes change.
Except for a wet baby.
Gisteren kwam ik voor het eerst in Vianen. Het centrum is prachtig en je kunt er zelfs nog gratis parkeren. Je moet wel een parkeerschijf hebben btw. Ik leerde trouwens ook nog even dat als er een blauwe streep langs de parkeerplekken loopt je er dus kunt parkeren met zo’n blauwe parkeerschijf. Maar vandaag wil ik het verder niet hebben over parkeerschijven en kleuren. Nee wat mij gisteren opviel was de kracht van muziek. Toen ik samen met een collega naar de auto liep , viel me de vrolijke muziek op. ‘Heyheyheyheyhey ‘ klonk het uit de deuropening van een winkeltje waarvan ik niet direct zag wat voor winkel het was. Stopping Power noemen ze dat. Verbaasd was ik toen ik op boven de deur zag staan ‘Verzorging van Begrafenissen en crematies’. Mijn eerste reactie was ‘Dit klopt niet’. Mijn tweede was ‘Hier moet je zijn voor een leuke begrafenis of een vrolijke crematie.’ Maar het resultaat was dat ik stil stond en mijn aandacht was getrokken door de muziek en mijn aandacht werd vastgehouden omdat het ‘niet klopte’. Ik was nieuwsgierig gemaakt. Net voordat ik de winkel in wilde lopen om mijn eigen crematie te regelen met live muziek, verpestte mijn collega het voor de begrafenis ondernemer. Ze vertelde me dat de muziek niet uit de winkel kwam maar uit de 2 speakers die aan de lantaarnpaal voor de winkel gemonteerd waren.
Doodzonde voor de begrafenisondernemer.