Op 26 januari 2013 besloot ik een jaar lang elke dag de wekker een uur eerder te zetten. Om 6.00 drukte ik 1 keer op snooze. Om 6.09 stond ik op en schreef om 6.12 ‘iets’ over design thinking. Over empathie, creativiteit of prototypen. Om 7.00 publiceerde ik zonder het na te te lezen. Soms werd het 7.30. Maar het was een jaar lang het eerste wat ik creëerde. De gedisciplineerde, vasthoudende verbeelding van mijn nieuwsgierigheid. In deze omschrijving ontbreekt het vijfde element van het creatief vermogen; samenwerken. Dat uurtje in de ochtend was pure ME time. De ontwikkeling van mijn kunstenaarschap en mijn strijd met mijn Kabouter die altijd van alles vindt van wat ik denk, maak en deel. Ik zei ook altijd dat het het beste ‘ding’ was, wat ik ooit gedaan had. En dat is natuurlijk niet heel slim. Om dat te denken en zeker niet om te zeggen. Het degradeert al het andere. Want dat is dan sowieso minder en het werpt een enorme drempel op om weer iets anders te doen in je ME time. En die drempel werd een berg toen ik met CORona nog meer ME time mogelijkheid kreeg. Alle Design Thinking workshops, trainingen en presentaties werden gecanceld. Meer ME time. Minder omzet. En het beste wat ik ook gedaan had al gedaan. Garantie voor een hardCOR crisis. Ik was eigenlijk ook wel een beetje klaar met Design Thinking ook wel Human Centered Design genoemd. Dat Human Centered was de oorzaak van een wereldwijde crisis. Onze verslaving aan (oneindige) groei; meer omzet en meer likes. Kan het ook Planet Centered? Kun je ook ontwerpen met de planeet als stakeholder. Kunnen we sowieso wel iets terug doen voor moeder aarde? In de VPRO Tegenlicht aflevering Groen Goud maakte ik kennis met John D. Liu die vanaf 1995 in opdracht van de Chinese overheid de restauratie van het Löss-plateau op camera vast legde. Sindsdien is Liu bezig met zijn wereldwijde missie om woestijnen te vergroenen en biodiversiteit te herstellen. In de aflevering zit een overvloeier die een kantelpunt in mijn denken veroorzaakte:
Ik schreef me in voor de online cursus A business approach to sustainable landscape restauration van de Erasmus Universiteit en maakte kennis met Commonland:
‘Building a new balance between ecology, economics and hope.
The world’s landscapes and ecosystems are degrading at an unprecedented pace. It’s in our common interest to build resilient landscapes, restore healthy ecosystems and create regenerative businesses for generations to come.
Now more than ever, the world needs viable solutions based on social and ecological needs, science and entrepreneurship. For this to happen, we need a practical holistic approach that everybody understands.
4 Returns: a holistic and practical framework that acts as the common language of global landscape restoration.
4 Returns is a science-based framework that is proven in practice. Developed in close collaboration with leading scientific institutes, business schools, farmers and experts, 4 Returns transforms degraded ecosystems by focusing on 4 key returns over the course of a single generation (20 years).’
20 jaar! Mijn leeftijd plus 20 was 73. Ik dacht; doen. Helaas had mijn vader zijn 1.200 ha grond in Zuid Afrika verkocht en Kabouter had nog een waslijst aan redenen om het niet te doen.
“Do or do not. There is no try.” zegt Yoda. Ik deed het niet maar de cursus en die overvloeier hadden een deurtje open gezet. Een deurtje van Human Centered naar Planet Centered. Nu ik dit zo schrijf realiseer ik me wat er toen gebeurde; Een maker genaamd John D. Liu inspireerde mij met twee in elkaar overvloeiende beelden en liet mij een hoopvolle toekomst zien die mij de inspiratie en energie gaf het deurtje verder open te duwen. En wie stond daar?
Emiel Heijnen.
