Archive | Food RSS feed for this section

Van passagier naar crew op SpaceShip Earth

9 feb
Workshop ‘Gesprekje met een stekje’ van Bo Lagrand. Tekening Evy.

Afgelopen twee weken gaf ik voor de zesde keer seminar ‘Expedition Spaceship Earth’ op HKU en was ik met een aantal studenten op expeditie op ruimteschip aarde met als doel meer bewustwording en verbinding met de planeet en elkaar te creëren. Aan het eind van de twee weken vroeg ik de studenten een brief te schrijven aan toekomstige twijfelende seminar deelnemers. Geen leerdoelen vooraf maar leerervaringen achteraf. Bij het lezen van de brieven werd ik af en toe diep geraakt.

Goeiedag twijfelende toekomstige expeditieleden, 

Kiezen doe jij, ik kan je alleen vertellen wat mijn ervaring is geweest. Waarom ik jou dit seminar wil aanbevelen. Uiteindelijk bepaal jij of je de uitdaging aan wil gaan. 

Van passagier naar crew op ruimteschip aarde. Dat is het doel van dit seminar. Dat lijkt op eerste gezicht best vaag, maar ik zal het je uitleggen. Aarde is het ruimteschip waar wij als passagiers op wonen. We gebruiken het ruimteschip om te kunnen overleven. We maken als passagiers veel gebruik van de aarde, maar leveren niks terug. We leven van de aarde en niet samen met de aarde. In dit seminar leer je wat jouw rol is op deze aarde om uiteindelijk crew te worden van ons ruimteschip aarde. 

Door verschillende excursies, films, opdrachten en workshops leer je meer over het ruimteschip waarop we leven en jouw rol daarop. Zo hebben we een prachtige wandeling gemaakt en daarbij een podcast geluisterd die ons een idee gaf over hoe oud de wereld al is en wat er in die tijd allemaal is gebeurd. Daarnaast hebben we een workshop gehad van een medestudent die ons een gesprekje met een stekje liet doen. De manier hoe je je na dat gesprek verantwoordelijk en verbonden voelt met het stekje is niet te omschrijven. Je voelt opeens echt een band. Net zoals je dat voelt met je vrienden en familie. Dit zijn enkele voorbeelden van activiteiten die we hebben ondernomen. Het programma is erg vrij en veel ruimte voor persoonlijke inbreng. 

Mijn conclusies na dit seminar
Ik voel meer een connectie met de aarde. Dit zorgt ervoor dat ik me verantwoordelijk voel voor de keuzes die ik maak. Daarnaast heb ik geleerd dat de aarde voor veel problemen al een oplossing heeft gevonden. In het werkveld beeldende kunst en design wil ik dit aspect van het seminar graag meenemen als ik iets ga ontwerpen. Kijken wat er al is op aarde en daarvan leren. Het seminar is naast het grote onderwerp ook door de verschillende podcasts en filmpjes/documentaires een grote inspiratiebron geweest. 

Hopelijk heb ik je goed kunnen informeren over dit seminar en kan jij nu een overwogen keuze maken. 

Zit je in het onderwijs of ben als bedrijf nieuwsgierig geworden naar hoe je mensen transformeert van passagier naar crew op Spaceship Earth? Bel (0624965000) of mail me (cornoltee@mac.com)

Het zou fantastisch zijn als we meer passagiers kunnen transformeren naar crew.

Tags: ,

Wuhan? Hoe dan?

20 mrt

Dit is het vervolg op mijn vorige post.

Een paar jaar geleden zag ik een indrukwekkende documentaire op het Architectuur Film Festival Rotterdam. Deze ging over de grootste mensen migratie in de geschiedenis. Niet die van de 65 miljoen vluchtelingen maar van de 280 miljoen Chinezen die verplicht moeten verhuizen van het platteland naar nieuw te bouwen steden in China. 280 miljoen! Dat is 16 keer alle bewoners van Nederland!!!!!!!!!!!!!!!!  Het moet allemaal in een tijdsbestek van 20 jaar gebeuren. De docu liet pijnlijk zien hoe een oud stel zich geen raad wist met de magnetron in hun 80 vierkante meter appartement op 43ste verdieping van de net opgeleverde wolkenkrabber. Ze kregen zelfs les in oversteken op een zebrapad en werden geconfronteerd met filmpjes waar mensen werden doodgereden die zich niet aan de regels hielden. Daarvoor leefden ze, al generaties lang, volledig zelfvoorzienend op het platteland. Daar waar nu in rap tempo een miljoenenstad uit de grond gestampt wordt. Tijdens de docu liepen de tranen over mijn wangen bij het zien van zoveel menselijk leed ten faveure van De Vooruitgang. Een mix van woede en verdriet drukte zwaar op mijn gemoed en me dieper in mijn stoel. Als laatste werd ik verzocht de zaal te verlaten. Met elke stap op de trap naar beneden zakte de moed me verder in de schoenen en vroeg ik me af wat moeder aarde hiervan vindt.

Laten we dat ons eens proberen voor te stellen. Stel je voor je bent aarde. Je draait met een snelheid van bijna 30 kilometer per seconde al vier en een half miljard jaar rondjes om de zon. Het leven is goed. De laatste jaren heb je wel wat irritatie op een specifiek plekje. Het ademt daar minder goed. Het stroomt er niet meer. Dingen gaan dood.

Het is mei 2019. Gerhard Busch, filmrecensent van de o.a. VPRO Cinema spreekt met regisseur Yi’nan Diao over zijn film The Wild Goose Lake, die hij overigens 4 van de 5 sterren geeft in de VPRO gids #11 van dit jaar. Diao (1969) was voor zijn ‘mooie mix van melodrama, gangsterfilm en film noir’ op zoek naar een wereldstad met een meer in de buurt. Hij kiest voor de ‘stad met de honderd meren’. Echter van de oorspronkelijk 127 meren zijn er nog maar 30 over.

Het is december 2019. Je draait je dagelijkse rondje om je as. De irritatie op dat plekje is alleen maar erger geworden. Er moet iets gebeuren om het niet groter te laten worden. Je vraagt je af wie je het beste kunt inschakelen. Je krijgt veel klachten van de vissen tegenwoordig. Elke minuut komt er een lading plastic in je water die gelijkstaat aan de lading van een vuilniswagen. Nog 30 rondjes om de zon en er is meer plastic dan vis in de zee. Ja, vissen lijken je de beste dragers van je boodschap.

Het is 2 januari 2020. De grootste seafood markt van centraal China (50.000 m2, oftewel 10 voetbalvelden) wordt gesloten. De markt bevindt zich in het nieuwere deel van de stad, dichtbij winkels en huizenblokken. Reden voor de sluiting? De ontstaansplek van het Corona virus. Van de eerste 41 mensen met Corona was twee derde op de markt geweest. 33 van de 585 samples van de markt bevatten het virus.

Het is 20 maart 2020. De irritatie zit er nog maar over het algemeen voel je je een stuk beter. Je krijgt ook goede berichten van de dolfijnen uit Venetië.  Minder goede berichten van de mensen daar. Die zitten als sardientjes in een blik.

Wordt vervolgd.

Tags: , , ,

3. Een boompje opzetten op de Dutch Design Week.

10 nov

stormhout

Afgelopen Dutch Design Week liep en fietste ik 5 van de 9 dagen in Eindhoven. Ik zag honderden oplossingen en ideeën om huidige situaties te transformeren in gewenste situaties. Soms heel conceptueel, of noem het speculatief, soms heel concreet, mezelf afvragend “Waarom heeft niemand dat eerder bedacht?”

Dit is de derde post over mijn DDW.

Twee andere favorieten vind je hier en hier.

Dit project was een tip van Erwin Slegers, studieleider Graphic Design op HKU. Erwin gaf me een paar tips die buiten het drukke Strijp gebied lagen en waar ik met mijn 40 jaar oude Peugeot vouwfiets naar toe kon fietsen. Met de virtuele Google Maps Dame op de bagagedrager en mijn waterdichte Ortlieb rugtas kruiste ik woonerven en parkjes om uiteindelijk in een woonwijk te belanden waar zich op de hoek van de straat een klein kapelletje bevond. Op de stoep stond een Tiny House volledig van hout en in de hal van de kapel werd het project van AtelierNL toegelicht. Ik had mijn oortjes nog in dus sloeg het aanbod om een mp3 speler met oortjes voor de audiotour te lenen af en scande de QR code die op de uitlegposter stond. Die QR codes zijn toch wel heel makkelijk. Je zet je mobiel in camera stand en je richt op de QR code, vervolgens verschijnt binnen een fractie een fractie van seconde de URL naar de, in dit geval, audiotour van AtelierNL op SoundCloud;

Daar zat dan op een bank gemaakt van een ergens in een park van Eindhoven omgevallen boom in de zomer van 2019 . De verhalen waren van mensen die van dichtbij de storm hadden meegemaakt. Prachtig gemaakt bijna net zo mooi als BOB, de geweldige podcats van de VPRO. Het was heel bijzonder daar te zitten, de verhalen van storm en vallende bomen in mijn oren en de geur van jong fris blad en hout dat nog wortel moet schieten en de lucht in wil groeien.

wildhout

Na een klein kwartiertje luisteren adopteerde ik een boom; een Gele Kornoelje voor in een voedselbos in Eindhoven. Eigenlijk voor mijn kleinzoon en wat bleek, we konden de boom zelf planten. Afgelopen zaterdag reden we naar Eindhoven om in de tweede shift ‘onze’ Kornoelje te planten. Bij aankomst bleken de vrijwilligers zo enthousiast te werk zijn gegaan daar er geen boom over was. Dus ging men in de reeds geplante bomen op zoek naar ‘onze’ Gele Kornoelje want ik had er bij de adoptie daar in die Kapel op de DDW een label aan gemaakt met ‘Cor & Jóa’ op. Helaas werd ie niet gevonden. Gelukkig vond men nog toch nog een boompje en toevallig ook nog eens een gele Kornoelje. Op zoek naar een plek waar die laatste boom  geplant zou kunnen worden vonden we een mooi plekje. En toen Jóa en ik onze groene vingers in de zwarte aarde roerden, zag ik in mijn ooghoek een label met Cor & Jóa erop……naast de Gele Kornoelje die wij aan het planten waren stond de Gele Kornoelje dien ik had geadopteerd. Ik haalde het label er vanaf en schoof het plechtig om een pril takje van onze Gele Kornoelje.

I love it when a plan comes together.

gelekornoelje

 

 

 

 

 

Tags: , , , , , ,

Cees Case

1 feb

blog2019.001

19 januari jl. organiseerde ik de eerste Design Thinking By Doing training van het jaar. In de aanloop dacht ik na over een Case waar we mee aan de slag konden. Een Case waar alle deelnemers wel iets mee hebben en voor iedereen waardevol kan zijn. De groep was heel divers. Van ervaren onderzoeker, ondernemer, ontwerper tot systeemdenker en inkoopspecialist. Ik was op zoek naar een complexe uitdaging waar alle deelnemers iets van af weten, ervaring mee hebben en misschien zelfs wel speciale vaardigheden voor hebben. Na de het introductie en inspiratiecollege maakten we zo divers mogelijke  teams en begonnen we met het delen van onze Kennis met betrekking tot de Uitdaging. Daarvoor had ik gekozen voor “eenzame, alleenstaande ouderen”, gevoed door de gesprekken die ik woensdagavond heb met Cees, de 83 jarige vriend van mijn in 2012 overleden moeder. Na het overlijden van mijn  moeder erfde ik de frietpan en nam ik de traditie over om op woensdagavond friet met frikandel speciaal bij Cees te eten. Die traditie ziet er al jaren zo uit:

IMG_1253IMG_1092IMG_0468IMG_0214

Voor alle duidelijkheid. Tussen bovenstaande foto’s zit een week.

IMG_0311 (1)

De frites komt overigens uit een Airfryer. Cees en ik hebben wekenlang onderzoek gedaan naar hoe je de lekkerste zelfgemaakte friet uit zo’n apparaat krijgt.  Het is niet gelukt met zelf gesneden aardappels maar de Aviko Airfryer Frites doen het prima….niet teveel in een keer in de pan.

airfryerfriet

De frikadellen zijn niet te versmaden, zeker niet met een vers gesnipperd uitje.

En tijdens de maaltijd schenken we een lekker koude Sauvignon Blanc en praten we over de afgelopen week. Heel gezellig en leerzaam….als je het hebt over eenzame, alleenstaande ouderen. Nu is Cees nog heel actief. Hij rijdt auto, fietst, laat elke dag zijn hond flink uit  en gaat elke jaar zoveel mogelijk met zijn (zelf onderhouden) boot de Biesbosch in. Maar we hebben het ook vaak over ouder worden en dat er ook veel minder wordt.

Het leek me dan ook mooi en waardevol met een Cees Case aan de slag te gaan.

Tijdens de training deelden we onze persoonlijke ervaringen en observaties in twee delen; wat er werkt en wat er beter kan. Zo ontstonden er categorieën waar Hoe Kunnen We vragen van gemaakt konden worden. Ik beloofde de deelnemers de Hoe Kunnen We vragen voor te leggen aan Cees en nam gisteren het stapeltje Hoe Kunnen We vragen mee. Ik las de vragen voor en vroeg aan Cees op welk stapeltje de vraag moest:

Nee. Niet relevant of niet duidelijk.

Misschien. Ik twijfel nog

Ja. Dat is een waardevolle vraag en ben benieuwd naar de ideeën.

IMG_1600

Uit de  Ja Hoe Kunnen We vragen kwam een duidelijke ‘winnaar’:

“Hoe kunnen we zorgen voor een betere voorlichting en makkelijkere doorstroming naar een andere woonvorm nog voordat het nodig is?”

Het delen van de vragen leverde een mooi gesprek op. Cees vond het heel leuk en waardevol. Hij vertelde me overigens dat hij net een brief had gehad van de gemeente. Er komt binnenkort iemand van de gemeente op bezoek om te kijken of ze wat voor Cees kunnen betekenen.

Ik weet welke vraag Cees gaat stellen.

IMG_1601

 

Tags: , , ,

How to be an artist. LES 28. Ik haat houden van.

25 dec

ikhaathoudenvan.001

Wies Bronkhorst stuurde me het artikel ‘Kunstenaar worden: schaam u nooit’ uit het NRC over een artikel van Jerry Saltz; How to be an artist. 33 lessen die je volgens Saltz van inspiratieloze amateur naar nieuwsgierige verbeelder van je originele kijk brengen. (of in ieder geval helpen een beetje creatiever te leven.) Bekijk het origineel  hier.

jerrysaltz_nrc

Ik las de lessen van Saltz en vertaalde ze in het Nederlands. Soms letterlijk. Soms liet ik stukken weg of vulde aan met eigen materiaal.

Enfin.

Les 1 tot en met 7 hier

Les 8, 9 en 10 hier.

Les 11 tot en met 16 hier.

Les 17, 18 en 19 hier.

Les 20 en 21 hier.

Les 22 hier.

Les 23 hier.

Les 24 hier.

Les 25 hier

en hier

Les 26 hier

Les 27 hier

Stap Zes: Attain Gallactic Brain

Jerry’s kosmische epigrammen. (dat moest ik even opzoeken: epigram (puntdicht, sneldicht) is een kort en bondig gedicht met een woordspeling of pointe.)

Les 28: Waar je niet van houdt is net zo belangrijk als waar je wel van houdt.

Zeg niet, “Ik haat figuratieve schilderijen.” Je weet nooit wanneer je aandacht echt wordt getrokken  door een zogenaamd figuratief schilderij. Dus wees geen kunst begrafenis ondernemer die verkondigt dat bepaalde media ‘dood’ zijn. “Schilderen is dood,” “De roman is dood,” “De schrijver is dood,””Fotografie is dood,”” Geschiedenis is dood,”

Niets is dood!

En ik heb inmiddels geleerd dat wat je ziet niet altijd is wat je eruit kunt halen. Zo ben ik niet heel enthousiast of geïnteresseerd in de fotografie van andere planeten of sterren. Ja eigenlijk alles wat zich verder dan 10.000 kilometer van de aarde bevindt. Ok, ik haat foto’s van de maan niet maar ik zou er toch niet gauw een boek over kopen. Toch twijfelde ik bij het zien van het werk van Nadine Schlieper en Robert Pufleb.

Niet zozeer om wat ik zag maar om wat het is.

Dit is het werk dat ik zag:

Schermafbeelding 2018-12-25 om 11.08.28

Een boek over de maan vind ik bijvoorbeeld veel minder interessant dan de volle maan kalender. Daar heb ik wat aan. Of denk ik wat aan te hebben als ik mijn vreemde (slaap)gedrag wil verklaren.

2018-Moon-card

Maar het wordt een heel ander verhaal als ik weet hoe die maanfoto’s gemaakt zijn. Of eigenlijk wat het zijn. Want het is niet de maan.

Het is een pannenkoek.

Melk, ei en meel op het vuur gemasseerd tot een galactisch wonder.

Pannenkoeken eten met volle maan.

Dat zouden meer mensen moeten doen.

Tags: , , , , , , , , ,

Pluk de Stad

13 jun

PLUKDESTAD.001

“You eat, learn and cook what you grew up with… What would happen if we change our perception and let other senses guide our way in the kitchen?”

Bovenstaande quote heb ik van Valerie Kuster en postte ik eerder.

Wel eens gekookt zonder recept? Of met het enige dat je nog in de (koel)kast had? Heb je wel eens gekookt met ingrediënten die je zelf ‘plukte’ of zelf verbouwde? Zoals Cees? Ooit  had ik samen met twaalf Summerschool studenten een workshop Symfonie bij Valerie Op het Dak in Rotterdam. Na een leerzame en inspirerende presentatie over onze eet, koop en kook gewoonten gingen we het dak op. De grootste dakakker van Europa. Op zoek naar ingrediënten voor de lunch. De opdracht was om  juist die ingrediënten te kiezen die we niet kenden of ons bijvoorbeeld lieten leiden door een kleur. Een mooie oefening loslaten. Iets kiezen wat je normaal nooit zou kiezen of omdat je het juist NIET kent.

Alle twaalf studenten kozen elk een eigen kleurpallet waar ze, de door hun gekozen ingrediënten op etaleerden:

foodgreen

foodpink

foodyellow

foodgrey

Vervolgens werden de twaalf kunststukjes gefotografeerd, uitgeprint en naast elkaar opgehangen.

12food

Daarna  maakte Valerie 3 groepjes van vier. Deze 4 tallen moesten in overleg met elkaar een nieuw pallet maken die de basis vormde voor de gezamenlijk te maken lunch.

foodfour

Het was een mooie ervaring waar eetverhalen en tradities van over de hele wereld werden gedeeld. Het team moest samenwerken om uiteindelijk een lunch op tafel te krijgen. Het was een geweldige teambuilder en een krachtige oefening loslaten om vervolgens letterlijk onze tanden in te zetten en te genieten van de heerlijke Food Symfonieën.

Straks zie ik Valerie weer Op het Dak. Aanleiding was het boek van John Thackara, How to thrive in the next economy, wat ik aan het lezen ben. Ik las er dat Claud Biemans (niet Claudia John) ontdekt heeft dat er in haar stad op een vierkante kilometer 300 verschillende plantensoorten huisden, vergeleken met 50 verschillende op een zelfde dichtbij gelegen oppervlakte “managed countryside”. Claud: “Bijen weten dit heel goed en zijn tegenwoordig meer in steden te vinden.”

Verder las ik dat Claud wandelingen organiseert waar ze mensen langs de ecologische hoekjes en gaatjes in de stad leidt en laat zien waar planten niet alleen overleven maar juist floreren. Want, zo las ik verder, “veel van deze stadsnatuur is eetbaar. Kruiden, blaadjes en eetbare bloemen groeien op muren en stoepen.

En over Lynn Shore van Urban Herbology. Zij is een van een groeiende groep stads foerageurs (is dat Nederlands?) en helpt stadsbewoners kruiden te zoeken, ermee te koken en te leren over medicinale samenstellingen.

Ik legde via LinkedIn contact met beide dames maar bedacht me later dat Valerie en Op het dak een stuk ‘dichterbij’ zijn. Dus zitten we straks op het dak om Into the Wild City of Rotterdam te bespreken. Een idee om te overleven in de stad met wat de natuur te bieden heeft. Wil je de hoogte blijven van de datum wanneer we Into the Wild City van Rotterdam gaan? Stuur mij dan een mailtje; cornoltee@mac.com

Pluk de Dag.

Dag!

 

 

 

Tags: , , , , , ,

%d bloggers liken dit: