19 januari jl. organiseerde ik de eerste Design Thinking By Doing training van het jaar. In de aanloop dacht ik na over een Case waar we mee aan de slag konden. Een Case waar alle deelnemers wel iets mee hebben en voor iedereen waardevol kan zijn. De groep was heel divers. Van ervaren onderzoeker, ondernemer, ontwerper tot systeemdenker en inkoopspecialist. Ik was op zoek naar een complexe uitdaging waar alle deelnemers iets van af weten, ervaring mee hebben en misschien zelfs wel speciale vaardigheden voor hebben. Na de het introductie en inspiratiecollege maakten we zo divers mogelijke teams en begonnen we met het delen van onze Kennis met betrekking tot de Uitdaging. Daarvoor had ik gekozen voor “eenzame, alleenstaande ouderen”, gevoed door de gesprekken die ik woensdagavond heb met Cees, de 83 jarige vriend van mijn in 2012 overleden moeder. Na het overlijden van mijn moeder erfde ik de frietpan en nam ik de traditie over om op woensdagavond friet met frikandel speciaal bij Cees te eten. Die traditie ziet er al jaren zo uit:
Voor alle duidelijkheid. Tussen bovenstaande foto’s zit een week.
De frites komt overigens uit een Airfryer. Cees en ik hebben wekenlang onderzoek gedaan naar hoe je de lekkerste zelfgemaakte friet uit zo’n apparaat krijgt. Het is niet gelukt met zelf gesneden aardappels maar de Aviko Airfryer Frites doen het prima….niet teveel in een keer in de pan.
De frikadellen zijn niet te versmaden, zeker niet met een vers gesnipperd uitje.
En tijdens de maaltijd schenken we een lekker koude Sauvignon Blanc en praten we over de afgelopen week. Heel gezellig en leerzaam….als je het hebt over eenzame, alleenstaande ouderen. Nu is Cees nog heel actief. Hij rijdt auto, fietst, laat elke dag zijn hond flink uit en gaat elke jaar zoveel mogelijk met zijn (zelf onderhouden) boot de Biesbosch in. Maar we hebben het ook vaak over ouder worden en dat er ook veel minder wordt.
Het leek me dan ook mooi en waardevol met een Cees Case aan de slag te gaan.
Tijdens de training deelden we onze persoonlijke ervaringen en observaties in twee delen; wat er werkt en wat er beter kan. Zo ontstonden er categorieën waar Hoe Kunnen We vragen van gemaakt konden worden. Ik beloofde de deelnemers de Hoe Kunnen We vragen voor te leggen aan Cees en nam gisteren het stapeltje Hoe Kunnen We vragen mee. Ik las de vragen voor en vroeg aan Cees op welk stapeltje de vraag moest:
Nee. Niet relevant of niet duidelijk.
Misschien. Ik twijfel nog
Ja. Dat is een waardevolle vraag en ben benieuwd naar de ideeën.
Uit de Ja Hoe Kunnen We vragen kwam een duidelijke ‘winnaar’:
“Hoe kunnen we zorgen voor een betere voorlichting en makkelijkere doorstroming naar een andere woonvorm nog voordat het nodig is?”
Het delen van de vragen leverde een mooi gesprek op. Cees vond het heel leuk en waardevol. Hij vertelde me overigens dat hij net een brief had gehad van de gemeente. Er komt binnenkort iemand van de gemeente op bezoek om te kijken of ze wat voor Cees kunnen betekenen.
Ik weet welke vraag Cees gaat stellen.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Tags: cees de vries, cor noltee, design thinking, DESIGN THINKING BY DOING
