Tag Archives: DDW

3. Een boompje opzetten op de Dutch Design Week.

10 nov

stormhout

Afgelopen Dutch Design Week liep en fietste ik 5 van de 9 dagen in Eindhoven. Ik zag honderden oplossingen en ideeën om huidige situaties te transformeren in gewenste situaties. Soms heel conceptueel, of noem het speculatief, soms heel concreet, mezelf afvragend “Waarom heeft niemand dat eerder bedacht?”

Dit is de derde post over mijn DDW.

Twee andere favorieten vind je hier en hier.

Dit project was een tip van Erwin Slegers, studieleider Graphic Design op HKU. Erwin gaf me een paar tips die buiten het drukke Strijp gebied lagen en waar ik met mijn 40 jaar oude Peugeot vouwfiets naar toe kon fietsen. Met de virtuele Google Maps Dame op de bagagedrager en mijn waterdichte Ortlieb rugtas kruiste ik woonerven en parkjes om uiteindelijk in een woonwijk te belanden waar zich op de hoek van de straat een klein kapelletje bevond. Op de stoep stond een Tiny House volledig van hout en in de hal van de kapel werd het project van AtelierNL toegelicht. Ik had mijn oortjes nog in dus sloeg het aanbod om een mp3 speler met oortjes voor de audiotour te lenen af en scande de QR code die op de uitlegposter stond. Die QR codes zijn toch wel heel makkelijk. Je zet je mobiel in camera stand en je richt op de QR code, vervolgens verschijnt binnen een fractie een fractie van seconde de URL naar de, in dit geval, audiotour van AtelierNL op SoundCloud;

Daar zat dan op een bank gemaakt van een ergens in een park van Eindhoven omgevallen boom in de zomer van 2019 . De verhalen waren van mensen die van dichtbij de storm hadden meegemaakt. Prachtig gemaakt bijna net zo mooi als BOB, de geweldige podcats van de VPRO. Het was heel bijzonder daar te zitten, de verhalen van storm en vallende bomen in mijn oren en de geur van jong fris blad en hout dat nog wortel moet schieten en de lucht in wil groeien.

wildhout

Na een klein kwartiertje luisteren adopteerde ik een boom; een Gele Kornoelje voor in een voedselbos in Eindhoven. Eigenlijk voor mijn kleinzoon en wat bleek, we konden de boom zelf planten. Afgelopen zaterdag reden we naar Eindhoven om in de tweede shift ‘onze’ Kornoelje te planten. Bij aankomst bleken de vrijwilligers zo enthousiast te werk zijn gegaan daar er geen boom over was. Dus ging men in de reeds geplante bomen op zoek naar ‘onze’ Gele Kornoelje want ik had er bij de adoptie daar in die Kapel op de DDW een label aan gemaakt met ‘Cor & Jóa’ op. Helaas werd ie niet gevonden. Gelukkig vond men nog toch nog een boompje en toevallig ook nog eens een gele Kornoelje. Op zoek naar een plek waar die laatste boom  geplant zou kunnen worden vonden we een mooi plekje. En toen Jóa en ik onze groene vingers in de zwarte aarde roerden, zag ik in mijn ooghoek een label met Cor & Jóa erop……naast de Gele Kornoelje die wij aan het planten waren stond de Gele Kornoelje dien ik had geadopteerd. Ik haalde het label er vanaf en schoof het plechtig om een pril takje van onze Gele Kornoelje.

I love it when a plan comes together.

gelekornoelje

 

 

 

 

 

Een plastic tas op de Dutch Design Week

31 okt

thebagproject1_studiodrif

Afgelopen zondag was de laatste dag van de Dutch Design Week. De beste week van het jaar duurt 9 dagen. Ik had me zoveel mogelijk vrijgemaakt om zoveel mogelijk te zien en te beleven. Graag deel ik mijn favorieten met jullie…..in willekeurige volgorde.

In de aanloop van het evenement dacht ik na over criteria waarop ik mijn favorieten zou  selecteren. In mijn design thinking trainingen gebruik ik vaak de valuemap.

Schermafbeelding 2019-10-31 om 10.05.46

Geinspireerd door Kate Raworth’s Donut Economie bedacht ik twee criteria:

  1. waarde voor de mensheid
  2. waarde voor de planeet

Maar na het lezen van alle 120 beschrijvingen van de afgestudeerden aan de Design Academy waren er toch een aantal die heel laag op beide criteria scoorden maar ik toch heel erg gaaf vond.

Het werk wat ik vandaag met jullie deel is het eindresultaat van een onderzoek naar de complexiteit van producten. Het doet me denken aan het werk van Thomas Thwaites, een design student van de Royal College of Art in London. Hij maakte een toaster na die hij voor minder dan 5 pond in de winkel had gekocht.

Hij bezocht mijnen in het ‘Verenigd’ Koninkrijk om de ruwe materialen voor zijn toaster te verzamelen en verwerkte thuis de grondstoffen tot bruikbare grondstoffen. Zo smeltte hij ijzererts in een magnetron.

Uiteindelijk kostte de toaster £1187.54 en was hij 9 maanden onderweg en bezig.

Thwaites vraagt zich af of het mogelijk of wenselijk is om zelfvoorzienend te zijn, maar ook zijn project is ook een reactie op het zomaar kopen, kopen, kopen van goedkope spullen.

We hebben geen idee wat ‘dingen’ kosten of waar onderdelen vandaan komen. Aan de de feitelijke aanschaf van de toaster in de winkel gaat een super complex en energie verslindend productie en distributie proces vooraf.

Meer, nieuw, beter voelt misschien, even, goed maar wat die ‘goedkope’ toaster kan, kan ook gewoon in de pan of in de oven. Maar door een ‘extra’ apparaat te kopen denken we efficiënter bezig te zijn en kunnen we in de tussentijd iets anders doen of een ander apparaat voor ons aan het werk zetten. Wat resulteert in een verwijdering van het maakproces en de ingrediënten en deze outsourcing een opstapeling van taken in ons hoofd veroorzaakt.  Ik ben trouwens benieuwd hoeveel broodbakmachines er werkloos stof staan te happen.

Wil je meer weten over het project:

‘Aandacht maakt alles mooier.’  zegt IKEA. Ik heb een 40 jaar oude Volkswagen T2 die ik van binnen en buiten, boven en onder, elke millimeter aangeraakt heb. Schoon gemaakt, geschuurd, beplakt met antidreunplaat……uren, dagen. Met elke aanraking ging de VW beter rijden. Contact met het materiaal verbindt letterlijk en figuurlijk. Schoonheid is de belofte van geluk zegt Stendahl.

Ik geloof dat als je in staat bent complexe zaken tastbaar en inzichtelijk te maken dat dat een heel krachtig middel kan zijn om mensen bewust te maken van en wellicht aan te zetten tot ander gedrag.

Het project ‘MATERIALISM’ van Studio Drift vind ik daar een mooi voorbeeld van. Bekijk eerst dit filmpje eens:

 

In het van Abbe Museum zag ik hun ‘The bag project’; een installatie die laat zien hoeveel plastic tassen er dagelijks uit de Albert Heijn de wereld in worden gebracht:

thebagproject_studiodrif.jpg

Op de schermen zie je schuifdeuren die open en dicht gaan met mensen die naar buiten lopen met een AH plastic tas. In het grind staan geperste blokjes van AH plastic tassen….honderden. Op de poster naast de installatie staat dit beeld:

thebagproject2_studiodrif

1 AH tas weegt ongeveer 30 gram. Elke dag gebruiken we 10.108 kg (of 336.9333 van die plastic blokjes) per dag.

In de museumwinkel kocht ik nummer 26/1.000 en het gewicht en de vorm maakte mij nog meer bewust van het plastic probleem. Vooral door de eenvoudige vorm en het feit dat het zo’n confronterend dagelijks voorbeeld is van mijn eigen planeetonvriendelijke gedrag. Want ondanks dat ik ‘altijd’ een gerecyclede tas in mijn rugzak heb, vergeet ik hem toch wel eens. Met name als ‘ik’ de was aan het doen ben terwijl de vegetarische kip in de oven staat en de Nespresso onzichtbaar mijn koffie maakt.

Vanaf nu heb ik ALTIJD one AH BAG bij me. Om mensen te laten voelen.

thebagproject3_studiodrif

 

De Why, How en What van Design

4 nov

whyhowwhatdesign.001

Een van mijn favoriete definities van design is van Herbert Simon, een Amerikaanse wetenschapper. Daar kwam ik net achter toen ik op mijn blog in het zoekscherm ‘definitie design’ intikte en op ‘zoek’ drukte. Herbert Simon definieert design als volgt: “Everyone designs who devises courses of action aimed at changing existing situations into preferred ones.” Goede ontwerpers sluiten met hun ontwerpen aan bij de wensen van hun doelgroep. Goede ontwerpen raken ons. Niet alleen omdat hun ontwerpen goed werken maar omdat ze ons emotioneel raken. Positief raken. Bladerend door de eindexamen werken van de Design Academy stel ik me de vraag wat de studenten hebben ontworpen. Welke huidige situatie hebben ze getransformeerd in een gewenste situatie? Welke positieve bijdrage levert het ontwerp aan de wereld? Om antwoord te krijgen op die vraag probeer ik antwoord te krijgen op de vraag aan welke positieve emotie het ontwerp appelleert (de Why) en wat de boodschap, het verhaal (de How) is wat het ontwerp wil vertellen. En om mezelf een beetje te helpen pak ik er het positieve emoties lijstje van Barbara Fredrickson bij. Zij heeft onderzocht dat er 10 vormen van positiviteit het dagelijkse leven van mensen het meeste kleuren. Natuurlijk bestaan er meer vormen maar uit haar onderzoek blijkt dat deze het meest voorkomen:

1. Vreugde

2. Dankbaarheid

3. Sereniteit

4. Belangstelling

5. Hoop

6. Trots

7. Plezier

8. Inspiratie

9. Ontzag

10. Liefde

Kijkend naar de ontwerpen stel ik me de vraag hoe de gebruiker zich moet voelen als ze in aanraking komen met het ontwerp? Het maken van een keuze uit dit lijstje maakt al een hoop ‘los’ en bedenk ook het geen exacte wetenschap is. Ik ben niet op zoek naar de Waarheid. Ik ben op zoek naar het Waarom? Vervolgens ga ik op zoek naar de How. De boodschap die het ontwerp wil vertellen. Een boodschap die betekenisvol en relevant is voor de gebruiker. Als ik de behoefte (de Why) en de boodschap (de How) heb kan ik de vraag (de What) waar het ontwerp een antwoord op is  formuleren: “Bedenk ideeën (de What) die ……………(de doelgroep)…………………(de Why)………………(de How).”

– nieuwsgierigheid
– verbeeldingskracht
– discipline
– vasthoudendheid
en
SAMENWERKEN.
Want zo stelt de Wachter, en ik vertaal even:
Kunstgeschiedenis wordt traditioneel gepresenteerd als de maker’s individuele strijd naar zelfexpressie. De afgelopen 50 jaar echter is het aantal makers dat SAMENWERKT exponentieel gestegen. De geïnterviewde makers bieden inzichten die leerzaam zijn voor iedereen die met anderen effectief willen samenwerken aan creatieve projecten.
ellenmaradewachter
Ik wilde vandaag een werk van de Design Academy delen dat me geraakt had. In de categorie Social Design. En ik eindig met een boekentip vol inzichten over hoe makers samenwerken.
Vraag niet hoe het kan.
Maar profiteer er van.

Dutch Design Week

3 nov

DUTCHDESIGNWEEK.001

Vorige week was het Dutch Design Week (DDW) en de komende dagen doe ik een verslag van mijn design reis in Eindhoven. Door het achteraf beschrijven van mijn avonturen met de bus in Zuid Afrika heb ik gemerkt dat ik dat een mooie manier vind om te reflecteren op wat er gebeurd is. Mijn DDW begon op zaterdag. Online kocht ik een kaartje en checkte de tijd. Op de openingsdag wil dat nog wel eens verschillen maar op mijn kaartje stond nu duidelijk van 11.00 tot 18.00:

Schermafbeelding 2017-11-03 om 06.41.50

Het plan voor deze zaterdag is dat ik alleen het boek van de afgestudeerde Design Academy studenten koop en het hele boek doorspit zodat ik de komende week goed voorbereid mijn HKU studenten kan rondleiden en zelf meer focus heb in de wereld van overvloed in Design. Ik heb geleerd dat als ik dit niet doe en me laat leiden door wat ik zie in de zalen, gecombineerd met de hoeveelheid mensen, na een half uur de neiging krijg om mensen te gaan slaan en opzij te duwen. Om 10.50 parkeer ik de auto in de parkeergarage op 300 meter van de Witte Dame en loop op mijn gemakje naar de ingang op de derde verdieping. Dat doe ik altijd met de trap omdat de lift lang duurt en meestal vol is. Als ik boven aankom staat er een student (aanname) voor de ingang en een bordje naast hem met daarop: Opening Graduation Show 13.00. De mensen voor mij stellen alle vragen en maken alle opmerkingen die ik ook wil maken met hetzelfde resultaat. Op de derde verdieping gaat de deur niet open. Met ingehouden godver de godver daal ik de trap weer af en denk dat de jongeman beter beter had kunnen gaan staan. Dat had veel mensen een beklimming gescheeld. Na de vierde trede heb ik een ingeving. De jongeman had het over een opening voor genodigden en mijn vermoeden is dat dat op de vijfde verdieping is. Ik keer om en richt mijn hoop op die gedachte. Op de vierde verdieping hoor ik een stem door een microfoon en mijn hoop op succes stijgt. Op de vijfde verdieping kijk ik het restaurant in dat vol staat met genodigden, maar veel belangrijker , ook vol met de boeken met de eindwerken. Ik ben 15 meter verwijderd van mijn doel dat slechts wordt geblokkeerd door een vrouwelijke beveiligingsbeambte. Ik versnel mijn pas, kijk haar vriendelijk aan, knik en steek mijn rechterhand in de lucht alsof ik iemand in de zaal herken. Ik ben binnen. Ongenodigd met gratis koffie en muffins. Met de lovende woorden van het hoofd van de opleiding op de achtergrond sta ik met mijn rug naar de het podium voor de counter waar de boeken worden verkocht. Het boek is dikker en zwaarder dan ooit. Mijn plan om op mijn gemakje in het restaurant met een bak koffie het werk in het boek te bekijken is gewijzigd. Ik besluit direct weer terug te rijden. In de parkeergarage zoek ik mijn parkeerkaartje. Onvindbaar. Ook niet in de auto. Ik rijd de auto naar de uitgang en loop naar de servicebalie. De vriendelijke dame zegt dat dat geen probleem is. Ik vreesde al voor een dagtarief van € 27,00 terwijl ik er amper een uur gestaan had. Met het kentekenregistratie systeem kunnen ze zien hoe laat je binnen komt. Ik rijd naar de slagboom, druk op het Info knopje waarop een mannenstem me vraagt hoe laat ik binnen ben gereden. Is dat een check met Het Systeem? Ik zeg hem ‘precies een uur geleden’ waarop er € 2,80 op het scherm verschijnt en ik contactloos betaal waarop het plastic slagboompje zijn bevrijdende verticale stand aanneemt. Met de afgestudeerde Design Academy studenten op de passagiersstoel rijd ik naar huis. Eindhoven here we come…….uhhhhh go.

 

Nobody likes changes…

2 nov

Except for a wet baby.

stretch.001

Ik weet niet hoe het bij jullie zit maar als ik een update krijg voor bijvoorbeeld Keynote, het programma waar ik mijn presentaties mee maak, skip ik die altijd. Ik ben gewend aan de ‘omgeving’ waarin ik werk. Ik weet zonder na te denken aan welke knoppen  ik moet draaien voor het gewenste resultaat. Dat voelt vertrouwd. Een beetje zoals je in het donker de lichtknop in je slaapkamer weet te vinden. Stel je voor dat iemand die stiekem verplaatst. Kennen jullie de scene uit Amelie waarin zij in het huis van de boze buurman de lampen door minder sterkere verwisselt en zijn pantoffels voor dezelfde in een maat kleiner? Horror van de bovenste plank.

Het niet updaten wordt ook gevoed door de aanname dat de update niet beter is, dat hij me het leven niet makkelijker maakt. Maar dat is zoals gezegd een aanname. Want ik weet het niet. Nou, niet helemaal in het geval van die Keynote update. Ik gebruik namelijk altijd Helvetica voor mijn presentaties die ik dan iets versmal. Dat kon ‘vroeger’ heel makkelijk door het woord in zijn geheel naar het midden te ’trekken’. Alsof je de letters met je vingers een beetje dichterbij elkaar duwde. Nu moet ik in het paneel rechts op een icoontje drukken, dan weer op een icoontje drukken en vervolgens zo’n 7 keer op het min tekentje drukken. Steve had dit NOOIT goed gevonden.

Voor de meeste dingen die we de hele dag doen hebben onze hersenen patronen aangelegd. Dat is wel zo makkelijk. Dan hoeven we niet bij elke herhaalde handeling na te denken. Want stel je voor dat je voor elke deur een origineel plan ging bedenken om in  die andere ruimte te komen.

De afgelopen maanden schreef ik bijna elke ochtend over mijn avonturen met mijn bus in Zuid Afrika. Dat was ook een patroon geworden. Heel lekker. Toen ik vanochtend achter mijn laptop ging zitten voelde ik weerstand. Het is lekker om een een doel te hebben en daar stukje bij beetje dichterbij te komen. En het verhaal te zien groeien. Nu moet ik weer opnieuw beginnen.

Maar het is ook fijn om nieuwe dingen te doen. Want als we nieuwe dingen doen  stretcht onze tijd. En daarmee kom ik, zonder dat ik dat wist toen ik begon te schrijven op het thema van de Dutch Design Week: Stretch.

De komende dagen deel ik mijn favoriete Design Academy Graduation projecten. Nieuw doel. Nieuwe reis.

Tot morgen.

%d bloggers liken dit: