Dit is het vervolg op mijn vorige post.
Een paar jaar geleden zag ik een indrukwekkende documentaire op het Architectuur Film Festival Rotterdam. Deze ging over de grootste mensen migratie in de geschiedenis. Niet die van de 65 miljoen vluchtelingen maar van de 280 miljoen Chinezen die verplicht moeten verhuizen van het platteland naar nieuw te bouwen steden in China. 280 miljoen! Dat is 16 keer alle bewoners van Nederland!!!!!!!!!!!!!!!! Het moet allemaal in een tijdsbestek van 20 jaar gebeuren. De docu liet pijnlijk zien hoe een oud stel zich geen raad wist met de magnetron in hun 80 vierkante meter appartement op 43ste verdieping van de net opgeleverde wolkenkrabber. Ze kregen zelfs les in oversteken op een zebrapad en werden geconfronteerd met filmpjes waar mensen werden doodgereden die zich niet aan de regels hielden. Daarvoor leefden ze, al generaties lang, volledig zelfvoorzienend op het platteland. Daar waar nu in rap tempo een miljoenenstad uit de grond gestampt wordt. Tijdens de docu liepen de tranen over mijn wangen bij het zien van zoveel menselijk leed ten faveure van De Vooruitgang. Een mix van woede en verdriet drukte zwaar op mijn gemoed en me dieper in mijn stoel. Als laatste werd ik verzocht de zaal te verlaten. Met elke stap op de trap naar beneden zakte de moed me verder in de schoenen en vroeg ik me af wat moeder aarde hiervan vindt.
Laten we dat ons eens proberen voor te stellen. Stel je voor je bent aarde. Je draait met een snelheid van bijna 30 kilometer per seconde al vier en een half miljard jaar rondjes om de zon. Het leven is goed. De laatste jaren heb je wel wat irritatie op een specifiek plekje. Het ademt daar minder goed. Het stroomt er niet meer. Dingen gaan dood.
Het is mei 2019. Gerhard Busch, filmrecensent van de o.a. VPRO Cinema spreekt met regisseur Yi’nan Diao over zijn film The Wild Goose Lake, die hij overigens 4 van de 5 sterren geeft in de VPRO gids #11 van dit jaar. Diao (1969) was voor zijn ‘mooie mix van melodrama, gangsterfilm en film noir’ op zoek naar een wereldstad met een meer in de buurt. Hij kiest voor de ‘stad met de honderd meren’. Echter van de oorspronkelijk 127 meren zijn er nog maar 30 over.
Het is december 2019. Je draait je dagelijkse rondje om je as. De irritatie op dat plekje is alleen maar erger geworden. Er moet iets gebeuren om het niet groter te laten worden. Je vraagt je af wie je het beste kunt inschakelen. Je krijgt veel klachten van de vissen tegenwoordig. Elke minuut komt er een lading plastic in je water die gelijkstaat aan de lading van een vuilniswagen. Nog 30 rondjes om de zon en er is meer plastic dan vis in de zee. Ja, vissen lijken je de beste dragers van je boodschap.
Het is 2 januari 2020. De grootste seafood markt van centraal China (50.000 m2, oftewel 10 voetbalvelden) wordt gesloten. De markt bevindt zich in het nieuwere deel van de stad, dichtbij winkels en huizenblokken. Reden voor de sluiting? De ontstaansplek van het Corona virus. Van de eerste 41 mensen met Corona was twee derde op de markt geweest. 33 van de 585 samples van de markt bevatten het virus.
Het is 20 maart 2020. De irritatie zit er nog maar over het algemeen voel je je een stuk beter. Je krijgt ook goede berichten van de dolfijnen uit Venetië. Minder goede berichten van de mensen daar. Die zitten als sardientjes in een blik.
Wordt vervolgd.