Riaan Bosch, 2004
Aan het eind van de middag komen we met zijn vieren in de bus aan in Montagu. Noelle heeft er een lange reis op zitten. Het is haar niet aan te zien. Ze is prachtig. Zittend aan het hoofd van de tafel in het restaurant in Montagu prijs ik mij gelukkig en opgelucht. Twee uur geleden lag ik nog in bed. Het leek alsof mijn lijf tegen me zei “OK de bus en jij hebben het gehaald. De familie is bij elkaar maar is het nu wel zo verstandig om met de bus helemaal naar Addo te rijden morgenvroeg.” Het dilemma maakte me letterlijk draaierig en liggend op bed viel ik in een eindeloos diepe put als ik mijn ogen dicht deed, dus bleef ik naar het plafond staren in de halfdonkere kamer. Ik pakte de stalen kogel van de oude homokineet waar ik al heel de dag mee in mijn linkerzak had rondgelopen en legde hem in het midden van mijn handpalm op het bed naast mijn heup/bovenbeen in een soort van ‘geef me een teken’ ritueel. Ik ben gewend met aandacht te ademen, wat ik deed, gecombineerd met een mentale focus op de kogel in mijn linkerhand. Langzaam begon mijn linkerpols vervelend aan te voelen. Alsof iemand hard op mijn slagader drukte. Allemaal heel toevallig? Maar daar liggend na wat er allemaal gebeurd was ook een beetje scary. Was dit het teken? En wat betekende het? Het was uiteindelijk de kogel van het onderdeel dat gisteren vervangen was. Of was het het teken dat ik het aanbod van Frans en Liesbeth moest aannemen en met de Ford Ranger naar Addo moest gaan. Ik pakte de kogel met mijn rechterhand en legde hem daarin. Precies zoals in mijn linker waarvan de pijn langzaam wegtrok. Illusie? Maar ik voelde het toch. Buiten was het inmiddels donker. De kamer ook. Door de verplaatsing van de kogel moest ik mijn aandacht weer opnieuw richten. Naar mijn ademhaling en de kogel in mijn rechterhand. Zou ik de pijn ook in mijn rechterhand gaan voelen? De pijn kwam niet. Ook geen druk. Langzaam voelde ik me rustig worden en blies ik met elke uitademing mijn stress uit. Ik voelde de kogel in mijn rechterhand meebewegen op het ritme van mijn ademhaling. En toen gebeurde het. In een korte, heftige, spastische beweging van mijn rechter pols lanceerde ik de kogel tussen mijn hand en mijn lichaam gevolgd door mijn als in een nachtmerrie gelanceerde lijf. Rechtop in bed. Dit was het teken. In het donker zocht ik de kogel, sprong uit bed en liep naar het tafeltje waar sinds gistermiddag de oude homokineet in de verpakking van de nieuwe lag. Ik smeet de kogel erin en zette de verpakking buiten op de stoep.
De kogel vertegenwoordigde al het slechte van de bus en iedereen die daar een rol in gespeeld had, inclusief mezelf. De droom om 13 jaar later met zijn vieren naar Addo Elephant park te rijden was uit.
Dit verhaal ook. Na een geweldige trip naar Addo in de Ford komen we op NoaH 21ste verjaardag terug in Montagu om de Ford weer voor de bus in te ruilen en naar onze vrienden in Campsbay te rijden. Morgen vertrekken Tamara en Noëlle weer naar Nederland. NoaH en ik blijven nog een paar dagen. Wij moeten nog wat regelen. De bus gaat in een container en komt over 3 weken aan in Rotterdam om nieuwe memorabele herinneringen te maken in Europa.
Ps
Wil je het hele verhaal lezen van mijn avonturen met de VW bus in Zuid Afrika. Download het hier. Gratis: NOLTEEVWT2
dank je wel wat een verhaal …