‘oh wat jammer dat het einde ineens in een stroomversnelling afloopt’ schreef Blanka gisteren als reactie op mijn laatste verhaal van mij en de bus. Blanka is muzikant en weet hoe het voelt om op het podium applaus in ontvangst te mogen nemen. Ik weet niet of zij na een applaus en roep om meer wel eens heeft besloten om nog een toegift te geven. En aangezien ik tijdens het beschrijven van mijn avonturen met de bus regelmatig dacht aan het feit dat ik met tijd aan het spelen was, spoel ik vandaag nog even terug. Voor Blanka.
De overval, de problemen met de bus, de kwaliteit van de ‘specialisten’, de waardestijging van de bus in Europa, het mislukken van de droom om met de bus naar Addo te gaan en de wil om met hem in het veilige Nederland en Europa te rijden, hebben me doen besluiten de bus naar Nederland te vervoeren. Een aantal weken geleden had ik al twee bedrijven aangeschreven die ik op aanraden van een vriend in Zuid Afrika had gekregen. Geen reactie. Om een lang verhaal kort te maken (vind je niet erg Blanka. Tenzij je een auto uit Zuid Afrika wilt exporteren) was er een bedrijf die binnen 12 uur reageerde op de vraag wat de kosten/mogelijkheden zijn van export naar Europa. Zij waren daarbij ook nog eens de goedkoopste en na een telefoontje met degene die me gemaild had besloot ik figuurlijk met hun in zee te gaan. Letterlijk had ik liever dat de bus op zee bleef. De bus zou ik de dinsdag nadat we zondag Tamara en Noëlle weggebracht hadden naar Belville de container in kunnen rijden. Belville is een buitenwijk ten zuiden van Kaapstad, zo’n 20 kilometer. Maar zover is het nog niet.
Rewind.
Vandaag is NoaH jarig. Vanochtend hebben we hem met zijn drieën wakker gezongen in de B&B in Calitzdorp. Het dorpje waar de avonturen met de bus waren begonnen. Dat was 13 jaar geleden. NoaH was toen 8. Nu 21. Over tijdmachines gesproken. Ik zie hem nog in zijn Zuid Afrikaanse schooluniform bij school uit de bus stappen, snel Shep (onze hond) nog even een knuffel gevend. Nu staat de dezelfde bus op de oprit van Liesbeth en Frans. Er omheen al onze bagage en (reserve)onderdelen van de bus. Alles moet in de koffers. Niets gaat in de bus. Alles wat niet in de bus hoort moet je namelijk opgeven. En om vragen te voorkomen lijkt me dat geen goed idee. Na een laatste kop heeeeeeeeeele goede espresso van mijn vader, gezang, taart en boterkoek zijn we klaar voor de laatste etappe van onze ‘logistieke nachtmerrie’ zoals mijn vader dat met een grijns op zijn gezicht zo mooi verwoordde. Nog maar vier dagen geleden haalde we Noëlle op in Kaapstad. 1.600 kilometer later in de Ford Ranger zijn we klaar voor de laatste 200 kilometer met zijn vieren in de bus. Ik denk niet dat ze ooit zoveel heeft gezeten. Ze is letterlijk van de vliegtuigstoel op de achterbank geland.
Daar staan we dan. Met zijn zevenen op de oprit. Als de bus handen had gehad had ik hem ook gevraagd in de kring te komen staan. Nu kijkt hij met zijn olijke ogen toe hoe wij met zijn zessen hand in hand in een kring staan. Met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen kan ik niet veel meer uitbrengen dan ‘Dank jullie wel voor Alles’ om er aan toe te voegen hoe onze gezins ‘One’ werkt. We doen hem nu met Liesbeth en Frans erbij. We maken de cirkel kleiner totdat we met onze lijven tegen elkaar staan. Mijn vader begint met een lage “One” die hij aanhoudt, dan Liesbeth, Tamara, Noëlle, NoaH en als laatste ik. ‘Wannnnnnnnnnnnnnnnnnn’ resoneert in de Zuid Afrikaanse winterzon. De bus staat erbij en kijkt er naar. Hij is er weer bij.
In de binnenspiegel zie ik Liesbeth en Frans langzaam zwaaiend kleiner worden. Voor het eerst mis ik de claxon echt. We zijn weer onderweg. In de bus.
Op weg naar Century City. Een grote mall net buiten Kaapstad waar we hamburgers gaan halen voor NoaH’s verjaardag. Hij moet natuurlijk wel aan zijn ‘1 burger per dag’ gemiddelde blijven.
Ik parkeer de bus met de ‘HAPPY’ verjaardagsslinger op de achterruit op het parkeerdek van de mall.
Twee uur later vieren we NoaH’s verjaardag achter de bus met burgers en cola. Weer een memorabele herinnering waar de bus ons bracht en bij is. Een geconditioneerde, opkomende drang om eea vast te leggen op mijn iPhone 7 Plus wordt verstoord door het ontbreken van mijn oogappel. Voor het eerst in jaren heb ik al drie weken geen mobiel meer. Het niet kunnen maken van een foto maakt het dat er nog meer ben. In het NU. Met elkaar. Ik kijk naar wat ik vast wil leggen en knijp als de sluiter van mijn spiegelreflex even mijn ogen dicht.
Klik.
Geef een reactie