Onderweg naar Kaapstad haalt een Landrover Defender ons in. De bestuurder steekt zijn duim op en we duimen met zijn vieren terug. Ik twijfel of ik de bus zou inruilen voor de Defender. Het zou een nieuw avontuur zijn. Ik doe het niet….in mijn hoofd. Ik laat de Defender gaan en ga een tandje lager. We hebben geen haast maar wil wel voor het donker in Campsbay zijn.
De weg langs de kust naar Campsbay is de kers op de verjaardagstaart van NoaH. Onze T2 uit 1979 noemen ze ook wel een ‘Late Bay’. We zijn niet laat maar precies op tijd voor de prachtige zonsondergang. De oh’s mengen zich met het gepiep en gekraak van de bus. Ook hier was de bus weer bij.
De laatste steile meters met volle bepakking. Ik parkeer de Late Bay in Campsbay. De laatste keer dat ik hier was was een paar uur na de overval. Dit voelt als een overwinning. De bus heeft ons probleemloos van Montagu naar Campsbay gebracht. Een dashboard klopje gepaard gaand met een “goed gedaan jochie” worden dankbaar door de bus in ontvangst genomen.
Staand op het terras de zon in de zee zien zakkend realiseer ik me dat dit de laatste dagen voor mij en de bus samen in Zuid Afrika zijn. Het witte dak en het baby blauw gaan mooi samen met de oranje gloed van de laatste zaterdagzonnestralen.
De vakantie is bijna voorbij. Ik ben aan vakantie toe.
Het is zondag en we gaan met zijn allen ontbijten op de boulevard in Campsbay. Met zijn achten dalen we de berg af en cruisen we flower powered langs de oceaan.
Dit is geweldig! Werkelijk iedereen in de bus heeft een glimlach op het gezicht. In de binnenspiegel lees ik ‘Happy’ en in mijn hoofd speel ik het nummer.
It might seem crazy what I’m about to say
Sunshine she’s here, you can take a break
I’m a hot air balloon that could go to space
With the air, like I don’t care baby by the wayUh huh because I’m happy
Clap along if you feel like a room without a roof
Because I’m happy
Clap along if you feel like happiness is a truth
Because I’m happy
Clap along if you know what happiness is to you
Because I’m happy
Clap along if you feel like that’s what you wanna doHere come bad news, talking this and that
Yeah, give me all you got, don’t hold back
Yeah, well I should probably warn you I’ll be just fine
Yeah, no offense to you, don’t waste your time
Here’s why
Na het ontbijt willen Noëlle en NoaH Lion’s Head beklimmen. De twee oudste kids van onze Nederlandse vrienden gaan mee. Met een afleidingsmanoeuvre waar de FBI jaloers op zou zijn laten we de kleinste van hun drie kids achter bij zijn moeder. De rit naar Lion’s Head is alleen maar omhoog. Zonder problemen zet ik het viertal af en spreek af dat ik ze over anderhalf uur weer ophaal. Als ik vijf kwartier later dezelfde rit omhoog rijd sputtert de bus tegen. Een diepe teleurstelling neemt het stuur over en nooit was ik zo dicht bij de gedachte de bus van een klif de oceaan in te duwen. Ik keer de bus en daal af naar ‘huis’, ren naar boven en vraag de sleutels van de Toyota Bakkie van onze vrienden. “De bus doet weer raar.” voeg ik er aan toe. De “nee he” van Tamara zijn het laatste zetje. De bus verdwijnt in een diep ravijn.
Ik heb nog 10 minuten om de kids op te halen. Gelukkig is er een leeuw bij ze. Een volwassen leeuw…..sinds gisteren.
Alles sal reg kom.
Voor trouwe lezers die graag het verhaal uittuffen met tijd om afscheid te nemen, morgen is het laatste hoofdstuk. Haalt de bus de container in Belville 20 kilometer verderop?
Ons sal sien.
Geef een reactie