Design Thinking by Doing

De lange reparatielijst van Jeroen bedraagt bijna € 2.000,-. Met de revisie en het transport loopt het aardig op. Ik moet denken aan mijn vriend Walter die ooit een Mercedes 280 restaureerde. Een leegloper. Ik moet het rationeel benaderen. Maar dat is natuurlijk een illusie. Een auto waar zoveel emotie inzit kun je niet rationeel bekijken. De bus is in Nederland om nieuwe herinneringen te maken. Ik droom ervan om de reis van Julio Cortazar en Carol Dunlop over te doen. Alle 62 parkeerplaatsen tussen Parijs en Marseille in een maand bezoeken en onderzoeken. Ik droom van vakanties in Zeeland, vuurtje maken naast de bus en met de geur van vuur en vlees achterin de bus klimmen. Ik droom ervan samen met Tamara, Noëlle en NoaH een safari te doen in Beekse Bergen. Dat is maar een uurtje rijden. En ik droom ervan om samen met de Jeroen de bus in top conditie te brengen. Vandaag is het 1 november en er is al heel veel aan de bus vernieuwd. De afgelopen dagen zijn er onderdelen uit Engeland, Duitsland en Nederland binnen gekomen. Straks rijd ik naar Jeroen om de nieuwe kachelpotten en toebehoren te brengen. Rijdend in Zuid Afrika was een kachel minder hard nodig dan hier. Maar hier moet er voor de APK lucht op de ruiten te regelen zijn. Een goedkope of dure (€ 1.100) originele oplossing? Jeroen en ik zijn het er zonder het naar elkaar uit te spreken over eens. Origineel houden. Het einde van de tunnel is in zicht……met de nieuwe Europese koplampen.

Wel jammer dat ik straks mijn Zuid Afrikaanse kenteken niet meer heb: CO 2121

Ben benieuwd wat mijn nieuwe kenteken wordt.

Dit verhaal schrijvend kwam ik er achter dat ik het achteraf beschrijven van mijn avonturen met de bus heel interessant en leerzaam vond. Alsof ik elke ochtend in een soort tijdmachine sprong die aangestuurd werd door mijn gedachten en het toetsenbord van mijn PowerBook. Springend door de tijd kiezend en beschrijvend wat ik interessant en relevant vond. Geïnspireerd door Julio Cortazar en Carol Dunlop probeerde ik kleine details uitvoering beeldend te beschrijven. Iets waar ik veel plezier aan beleefde. Maar na bijna 3 maanden bijna elke ochtend schrijven was een moment dat ik ‘er klaar mee was’. Dat werd overigens ook gevoed doordat ik de ontwerpen die ik op de Dutch Design Week in Eindhoven zag en wilde beschrijven en delen. Door de interventie van Blanka, die precies beschreef hoe ze zich voelde door mijn abrupte eind, heb ik deze reis kunnen afmaken zoals het heurt.

Ik maak voor de laatste keer een pdf met het hele verhaal en voeg daar een pagina aan het begin aan toe waar met grote letters staat:

Voor NoaH.

Mijn Held.

Het hele avontuur van de bus en mij download je hier: NOLTEEVWT2

En hier de soundtrack van het mijn Book of Dreams:

Tags: andreno, Arno van Wijck, barrydale, boterkoek, campsbay, cape town, cor noltee, design thinking, diesel & crem, gansbaai, Greyton, lion's head, noah noltee, Nuy, Oumeul, R62, riaan bosch, Riviersonderend, robert pirsig, The Rolling Stones, tietiesbaai, volkswagen, Wilderness, zen en de kunst van motoronderhoud, Zuid afrika

“Zooo jij hebt geluk.” zegt Arie als hij met de dopsleutel van zijn Jeep de bout van het linker achterwiel losdraait. Geluk is niet meteen het eerste woord wat in me op komt als ik op dit moment aan de bus denk. Of zou Arie het feit bedoelen dat ik niet aangehouden ben door die bende agenten die 100 meter verderop staan? Whatever. Vijf minuten later rijd ik op de A15, Arie achter me. Meteen voel ik dat de bus onregelmatig loopt, gepaard gaand met geknal en gepruttel. En dat terwijl de motor nog koud is. Ik kan gelukkig wel mijn snelheid houden. Vlak voor de benzinepomp komt Arie naast me rijden en gebaart me de afslag te nemen. Volgens mijn benzineboekje moet de tank nog vol zitten wat niet overeen komt met de dertig liter die ik er moeiteloos bij tank. Leeg was ie niet maar ook zeker niet zo vol als ik hem in Belville achtergelaten had. Raadsel. Ik wil er op dit moment verder niet over nadenken. Ik wil in Zwijndrecht zijn. Op zoek naar een vijftig eurocent munt voor lucht van de reserveband vind ik niets in mijn tas en ook Arie heeft geen vijftig eurocent munt. Ik loop terug naar de kassa, pak een pakje Sportlife en vraag of ik vijftig eurocent bij kan pinnen. Met een pakje frisse lucht en een vijftig eurocent munt loop ik terug naar de bus die ik bij de luchtpomp heb geparkeerd. Ik gooi een Sportlife in mijn mond en 1,2 Bar in de band. Op hoop van zegen. Gelukkig kan ik meekomen met het verkeer maar ik twijfel of ik de vrachtwagen voor me inhaal. We rijden de tunnel in. Ik heb genoeg gas over en voel en luister wat er gebeurt als ik meer gas geef. Ik kan de vrachtwagen nu wel inhalen maar moet straks ook weer licht omhoog de tunnel uit. Ik besluit in te halen en de bus kruipt centimeter voor centimeter langs de vrachtwagen. Dat is een rare gewaarwording want normaal gesproken zit je als bestuurder aan de linkerkant. Zittend aan de rechterkant zie ik de rubber lussen waarmee het zeil van de vrachtwagen aan de carrosserie vastzit een voor een voorbij komen. Van links naar rechts. De tunnel uit klimmend komen de rubber lussen tot stilstand. Ik geef voorzichtig gas bij maar de lussen beginnen zich van rechts naar links te bewegen. Ik geef meer gas bij en harde knallen echoën in de tunnel. De bus sputtert letterlijk en figuurlijk luidruchtig tegen als een kind dat niet naar school wil en hangend aan je arm de tegenovergestelde richting optrekt. Ik stel mijn doel bij. Als ik maar uit de tunnel kom. Voorzichtig geef ik nog meer gas bij en de rubber lussen komen weer tot stilstand. Nog iets meer gas. De rubber lussen bewegen weer van links naar rechts. De laatste lus. Nu de cabine nog. Bel voor de laatste ronde. Nog een beetje gas. De weg gaat nu omhoog. Millimeter voor millimeter haal ik de vrachtwagen in. Mijn rechtervoet kan inmiddels niet verder. Plankgas kruip ik voorbij de vrachtwagen en als we allebei tegelijk boven aankomen en ons weer op horizontaal asfalt bevinden zie ik de vrachtwagen snel kleiner worden in mijn rechterbuitenspiegel.

Dan en Chip Heath leggen in hun boek The Power of Moments uit dat angst en focus de tijd lijken te rekken en geven een tip voor een ‘langer’ leven;

Scare the hell out of yourself, regularly.

Check.

De rest van de 20 kilometer vind ik een manier om de bus op constante snelheid te houden. Ik voel me een soort menselijke cruisecontrol. Al mijn zintuigen inzettend om de bus rijdend op een snelheid te houden. Angst en focus maken het de langste 20 kilometer van mijn leven.

Als ik de bus bij Jeroen (mijn trouwe monteur) naar binnen rijd en uitstap lijkt er 1250 kilo van mijn schouders af te vallen. We hebben het gehaald.

Een dag later belt Jeroen me op. Hij heeft de bus helemaal nagekeken. Hij kon zijn ogen niet geloven. De carrosserie is inderdaad in een uitzonderlijk goede staat. Dat was het goede nieuws. Verder zou hij de bus weer direct in een container terug naar Zuid Afrika sturen. De lijst van onderdelen die vervangen dienen te worden voor de APK is lang. Heel lang.

Te lang?

Tags: andreno, Arno van Wijck, barrydale, boterkoek, campsbay, cape town, cor noltee, design thinking, diesel & crem, gansbaai, Greyton, lion's head, noah noltee, Nuy, Oumeul, R62, riaan bosch, Riviersonderend, robert pirsig, The Rolling Stones, tietiesbaai, volkswagen, Wilderness, zen en de kunst van motoronderhoud, Zuid afrika

Ik moest denken aan de jaren 90 commercials van Reaal verzekeringen met Rijk de Gooyer. Kan ik effe vangen. Het antwoord op mijn vraag wat die 40 pakketjes van een kilo, het verkeerde motornummer en het foute jaartal waren, was heel eenvoudig. Copy paste foutje. Bedankt. En in de bijlage het juiste formulier.

Later die week ontving ik een mail waarin ik werd gevraagd de waarde van de bus te bevestigen; R 15.000. Dat was de aanschafprijs geweest. Ooit in 2004. Op een van de formulieren had ik R 160.000 genoteerd. Was dit een manier om alsnog voor een klein prijsje in het bezit van een originele twee liter luchtgekoelde Volkswagen bus uit 1978 te komen. Ja 1978. Dat was het jaar dat ie was geproduceerd. Het kenteken stond op 1.1.1979. Ik besloot niet te reageren.

Een week later kreeg ik het verzoek of ik de invoerrechten wilde betalen. De bus zou inmiddels in Nederland zijn. Na betaling zou ik de bus op kunnen halen bij hun opslagplaats in de haven van Rotterdam. Ik was inmiddels achterdochtiger dan J. Edgar Hoover en vroeg om een bewijs dat de bus in Nederland was. Dat was op een donderdag. Ik werd beloofd dat ik een foto zou ontvangen. Donderdag niets, vrijdag ging voorbij zonder foto. In het weekend dacht ik meerdere keren dat ondanks dat de bus gedatadot was de verschillende onderdelen al lang in kratten via het illegale circuit waren verspreid. Maandag, geen gehoor.

Dinsdag ontving ik deze:

Ik maakte het laatste deel van de import over, zo’n € 800,-, maakte een kopie van de banktransfer en ontving direct de locatie van de bus. De bus was in Nederland. Maar hoe kreeg ik hem in Zwijndrecht? Waar hij klaar gemaakt zou worden voor de keuring? Ik besprak de opties met mijn goede vriend Arie. Arie heeft het talent om complexe zaken vanuit een compleet nieuw perspectief te bekijken en te komen met een eenvoudige oplossing. Ik had inmiddels een aanhangwagen geregeld die Arie zou trekken met zijn krachtige Jeep. Waarop Arie had gevraagd “Cor, rijdt de bus?”

Waarop ik ja antwoordde.

Waarop Arie had gevraagd “Cor is de bus verzekerd?”

Waarop ik ja antwoordde.

Waarop Arie had gevraagd “Cor staat de bus op jouw naam?”

Waarop ik ja antwoordde.

Waarop Arie had gevraagd “Cor waarom rijd je hem dan niet gewoon naar Zwijndrecht, rijd ik achter je aan?”

Waarop ik Arie het antwoord schuldig moest blijven.

De dinsdag erop reden Arie en ik naar de opslag in Botlek.

Daar stond de bus. We hadden sleepkabel, startkabel en olie mee genomen.

De bus startte direct. Maar er was een ander ding dat roet in het eten gooide. De linker achterband was lek. Arie had thuis een compressortje liggen waar we in Botlek niets aan hadden. Ook het opslag bedrijf had geen lucht voor de bus maar wel het adres van de vrachtwagen benzinepomp waar we waarschijnlijk wel lucht konden krijgen. Met een bijna platte achterband reed ik met Arie in de Jeep in de achterspiegel naar de pomp. Geen lucht. Wel een stuk of tien politie agenten die met motoren en politie auto’s een actie leken voor te bereiden. Ik reed er met het stuur aan de verkeerde kant, met een lekke achterkant en een kenteken uit Zuid Afrika voorbij.

Ik kreeg geen lucht in Botlek. En de wielsleutel die al 14 jaar ongebruikt in de bus lag bleek de verkeerde maat te zijn. Daar kon ik het wiel niet mee vervangen.

Ik stond lek in Botlek.

Maar de bus was in Nederland.

Tags: andreno, Arno van Wijck, barrydale, boterkoek, campsbay, cape town, cor noltee, design thinking, diesel & crem, gansbaai, Greyton, lion's head, noah noltee, Nuy, Oumeul, R62, riaan bosch, Riviersonderend, robert pirsig, The Rolling Stones, tietiesbaai, volkswagen, Wilderness, zen en de kunst van motoronderhoud, Zuid afrika

Als ik met de Toyota Bakkie bij de ingang van Lion’s Head kom aanrijden, zie ik Noëlle, NoaH, Marco en Noëlle precies naar beneden lopen. Kleine Noëlle is vernoemd naar grote Noëlle en het feit dat grote Noëlle een half jaar au pair was bij het gezin maakt het dat ze een bijzondere band hebben. Campsbay voelt echt vertrouwd. Zo ook de splinter nieuwe Toyota. Wat een auto. Ooit reed ik met de event manager van Nike in de Nike Hummer in München. Dit kwam aardig dichtbij die rij ervaring met het grote verschil dat ik nu zelf reed. Het verschil met rijden in de bus kan niet groter.

’s Avonds brengen we met de Toyota Tamara en Noëlle naar het vliegveld. Dit was niet het plan maar wel zo veilig. De kwaliteit van de Toyota verzacht mijn teleurstelling en als ik de Toyota weer op de oprit van onze vrienden in Campsbay parkeer en naar de bus kijk, lijkt de bus het te begrijpen. Hij staat daar als een gewonde, trouwe hond die niets liever doet dan zijn baas helpen maar het niet kan en ook niet uit kan leggen wat er met hem mis is. Ik daarentegen voel me een van specialisten afhankelijke leek die de bus zo snel mogelijk naar Nederland wil krijgen om hem daar door mijn trouwe monteur (die zelf ook twee Volkswagenbussen heeft) na te laten kijken. Maar dan moet ik eerst in Belville komen. Zo’n 30 kilometer van Campsbay. Het is dinsdagochtend en ik start de bus voor een klein proefrondje voordat we naar Belville rijden. Ik leer de route uit mijn hoofd en neem voor de zekerheid screendumps van de route op mijn Apple en zet de laptop naast me met het scherm open en zicht op route. NoaH volgt me in de Toyota. Het is 14.20 en druk op de weg. Gelukkig geen files. En aangezien alle problemen met de bus zich voordeden na zo’n anderhalf uur rijden, hoop ik dat hij zich deze laatste Zuid Afrikaanse kilometers goed houdt. Halverwege stop ik, stap uit en loop naar NoaH die direct vraagt of alles goed gaat. Ik bevestig dat alles OK is en laat hem de laatste helft van de route op de laptop zien. Afslag links, tweede rechts, tweede rechts eerste links, nummer 30. Aan het eind van de route kunnen we echter geen nummer 30 vinden en belanden we in een wijk waar we de enige blanken zijn. De weg vragen lijkt me geen goed idee en onhandig kerend rijden we weer terug naar het laatste herkenningspunt. De naam van de straat komt niet overeen met wat er op het bordje staat. We staan voor de bewaakte ingang van een industrieterrein waar op het gebouw links groot Fruit Packers op staat. Ondanks dat de straatnaam niet klopt volg ik mijn gevoel dat het hier moet zijn en sluit met NoaH achter me aan in de rij van auto’s voor de slagboom. We zitten goed en als ik langs de verticale rood wit geblokte slagboom rijd, voel ik me alsof ik het veilige kamp binnen rijd na een dagenlange tocht vol gevaar. De meest zenuwslopende 30 kilometer van mijn leven. We hebben het gehaald. Ik parkeer de bus bij het bedrijf dat het transport naar Rotterdam regelt en NoaH en ik lopen naar binnen. Na de papierformaliteiten lopen we de loods in die vol staat met klassiekers en hele dure auto’s. Alles straalt kwaliteit en efficiëntie uit. Heel on-Zuid Afrikaans. Samen met een van de medewerkers lopen we terug naar de bus die de sleutels in ontvangst neemt en zoals bij een huurbedrijf de bus controleert op schade, e.e.a. vastlegt op een formulier en mij een kopie overhandigt. Hij stapt in de bus en rijdt de bus de loods in. De bus is in goed gezelschap. Ik ben benieuwd welke verhalen de voertuigen met elkaar zouden delen. Wat is het verhaal van de Bentley naast de bus of de Ford Mustang een stukje verderop? En waar gaan ze allemaal naar toe?

De bus gaat naar Rotterdam en komt daar 17 september aan. NoaH en ik vliegen morgen in 11 uur naar Amsterdam.

Een week later krijg ik van de transporteur een formulier via de mail. Of ik dat wil tekenen. Bij controle blijkt het motornummer een compleet ander nummer te zijn en zijn er 40 pakketjes a 1 kilo toegevoegd aan mijn transport.

40 pakketjes a 1 kilo??

Ik had er heel bewust voor gekozen om geen spullen mee te laden in de bus. Om vragen te voorkomen. Nu had ik opeens 40 pakketjes van 1 kilo op mijn naam staan. En of ik even wilde tekenen. Was de Flower Power bus in de handen gevallen van een internationaal opererend drugskartel dat exclusieve/klassieke auto’s als dekmantel gebruikte? Die gedachte deed me opeens heel anders naar het bedrijf kijken. Of was ik onbewust beïnvloed door Nexflix’ serie Narcos? Ik las het formulier nog een keer en ontdekte dat ook het bouwjaar veranderd was in 1978. De bus was uit 1979.

Tien minuten na ontvangst van de mail stuurde ik een mail terug met mijn vragen.

Binnen een half uur had ik antwoord.

Tags: andreno, Arno van Wijck, barrydale, boterkoek, campsbay, cape town, cor noltee, design thinking, diesel & crem, gansbaai, Greyton, lion's head, noah noltee, Nuy, Oumeul, R62, riaan bosch, Riviersonderend, robert pirsig, The Rolling Stones, tietiesbaai, volkswagen, Wilderness, zen en de kunst van motoronderhoud, Zuid afrika

Beste lezers. Even een bericht van mij.

Cor wil me in een container naar Nederland sturen. Maar ik blijf eigenlijk liever hier. Dat begrijpen jullie toch wel.

Moet er niet aan denken. Regen, sneeuw en aan de andere kant van de weg rijden.

Tags: andreno, Arno van Wijck, barrydale, boterkoek, campsbay, cape town, cor noltee, design thinking, diesel & crem, gansbaai, Greyton, lion's head, noah noltee, Nuy, Oumeul, R62, riaan bosch, Riviersonderend, robert pirsig, The Rolling Stones, tietiesbaai, volkswagen, Wilderness, zen en de kunst van motoronderhoud, Zuid afrika

Onderweg naar Kaapstad haalt een Landrover Defender ons in. De bestuurder steekt zijn duim op en we duimen met zijn vieren terug. Ik twijfel of ik de bus zou inruilen voor de Defender. Het zou een nieuw avontuur zijn. Ik doe het niet….in mijn hoofd. Ik laat de Defender gaan en ga een tandje lager. We hebben geen haast maar wil wel voor het donker in Campsbay zijn.

De weg langs de kust naar Campsbay is de kers op de verjaardagstaart van NoaH. Onze T2 uit 1979 noemen ze ook wel een ‘Late Bay’. We zijn niet laat maar precies op tijd voor de prachtige zonsondergang. De oh’s mengen zich met het gepiep en gekraak van de bus. Ook hier was de bus weer bij.

De laatste steile meters met volle bepakking. Ik parkeer de Late Bay in Campsbay. De laatste keer dat ik hier was was een paar uur na de overval. Dit voelt als een overwinning. De bus heeft ons probleemloos van Montagu naar Campsbay gebracht. Een dashboard klopje gepaard gaand met een “goed gedaan jochie” worden dankbaar door de bus in ontvangst genomen.

Staand op het terras de zon in de zee zien zakkend realiseer ik me dat dit de laatste dagen voor mij en de bus samen in Zuid Afrika zijn. Het witte dak en het baby blauw gaan mooi samen met de oranje gloed van de laatste zaterdagzonnestralen.

De vakantie is bijna voorbij. Ik ben aan vakantie toe.

Het is zondag en we gaan met zijn allen ontbijten op de boulevard in Campsbay. Met zijn achten dalen we de berg af en cruisen we flower powered langs de oceaan.

Dit is geweldig! Werkelijk iedereen in de bus heeft een glimlach op het gezicht. In de binnenspiegel lees ik ‘Happy’ en in mijn hoofd speel ik het nummer.

It might seem crazy what I’m about to say
Sunshine she’s here, you can take a break
I’m a hot air balloon that could go to space
With the air, like I don’t care baby by the way

Uh huh because I’m happy
Clap along if you feel like a room without a roof
Because I’m happy
Clap along if you feel like happiness is a truth
Because I’m happy
Clap along if you know what happiness is to you
Because I’m happy
Clap along if you feel like that’s what you wanna do

Here come bad news, talking this and that
Yeah, give me all you got, don’t hold back
Yeah, well I should probably warn you I’ll be just fine
Yeah, no offense to you, don’t waste your time
Here’s why

Na het ontbijt willen Noëlle en NoaH Lion’s Head beklimmen. De twee oudste kids van onze Nederlandse vrienden gaan mee. Met een afleidingsmanoeuvre waar de FBI jaloers op zou zijn laten we de kleinste van hun drie kids achter bij zijn moeder. De rit naar Lion’s Head is alleen maar omhoog. Zonder problemen zet ik het viertal af en spreek af dat ik ze over anderhalf uur weer ophaal. Als ik vijf kwartier later dezelfde rit omhoog rijd sputtert de bus tegen. Een diepe teleurstelling neemt het stuur over en nooit was ik zo dicht bij de gedachte de bus van een klif de oceaan in te duwen. Ik keer de bus en daal af naar ‘huis’, ren naar boven en vraag de sleutels van de Toyota Bakkie van onze vrienden. “De bus doet weer raar.” voeg ik er aan toe. De “nee he” van Tamara zijn het laatste zetje. De bus verdwijnt in een diep ravijn.

Ik heb nog 10 minuten om de kids op te halen. Gelukkig is er een leeuw bij ze. Een volwassen leeuw…..sinds gisteren.

Alles sal reg kom.

Voor trouwe lezers die graag het verhaal uittuffen met tijd om afscheid te nemen, morgen is het laatste hoofdstuk. Haalt de bus de container in Belville 20 kilometer verderop?

Ons sal sien.

Tags: andreno, Arno van Wijck, barrydale, boterkoek, campsbay, cape town, cor noltee, design thinking, diesel & crem, gansbaai, Greyton, lion's head, noah noltee, Nuy, Oumeul, R62, riaan bosch, Riviersonderend, robert pirsig, The Rolling Stones, tietiesbaai, volkswagen, Wilderness, zen en de kunst van motoronderhoud, Zuid afrika