Geholpen door de zwaartekracht en opgehouden door weinig schuwe rendieren die natuurlijk vastgelegd moeten worden, brengt Google Maps ons naar ‘huis bij dat ene rotsblok’. Het idee dat de foto’s die ik had genomen op de heenweg als thuisbakens konden dienen was “een beetje dom” zou Máxima zeggen. Het landschap ziet er vanaf een andere plek totaal anders uit en de bewolking lijkt een soort theaterverlichting die van het Laplandse podium steeds een andere scene maakt. In the middle of nowhere waar je een speld kunt horen vallen, kun je beter een speld in Google Maps laten vallen. Dank Google. Hiervoor deel ik graag mijn data. Succes ermee. Na elke heuvel denk ik dat we er bijna zijn. Dit zijn de momenten dat kleine kinderen op de achterbank na een half uur op een reis van 12 uur vragen “Zijn we er al?” en dat vervolgens elke 5 minuten herhalen. Als we links het meer zien liggen, weten we dat we er echt bijna zijn. Dat wordt geen speld in de hooiberg zoeken maar snel water koken en 400 milliliter water in een zak gieten en over 8 minuten pasta eten. Tijdens de thee rekenen we uit hoe vroeg we de wekker moeten zetten om op tijd bij de cabin te zijn om inkopen te doen en de boot te halen. We gokken dat de afdaling zo’n 2,5 uur duurt. Wekker om 5.00 dan hebben we een uur om alles in te pakken en nog snel een bakkie koffie te doen. Ik doe nog wat inkopen bij apotheek Maarten en sluit om 20.00 de tent en met mijn Batmanmasker wordt het een Dark Night.
19.08
Een half uur voor de wekker ben ik wakker. Het heeft geregend en de regen is het ventilatiegat in geblazen waardoor mijn slaapzak nat is geworden. Alles in de tent voelt een beetje klam aan en een dun laagje condens beslaat mijn iPhone. Na eerdere keren me de pleuris (excusez le mot) te hebben gezocht naar mijn opblaaskussentje heb ik daar nu de perfecte plek voor gevonden. Het blijft een uitdaging om met zo weinig mogelijk fysieke en mentale energie de rugzak in en uit te pakken. Het kussentje gaat in een zakje iets groter dan een ei en het zakje gaat bovenin de slaapzak die ik net in de zak heb gepropt. Nooit meer op zoek naar mijn kussen. En dat is fijn als je na een lange dag zo snel mogelijk wilt slapen. Nu nog de discipline opbrengen alles op zijn plek te houden. Ook als je na een lange dag denkt “ooohhh dat stop ik wel even hier.” Je zoekt je gegarandeerd de tyfus om nog maar een oude benaming van een ziekte te gebruiken die in de moderne geneeskunde niet meer wordt gebruikt.
Geen pleuris en tyfus. De twee koffiesticks en het theezakje heb ik gisteravond al in de rechterzak van mijn donzen jasje gedaan. Die gaat elke ochtend standaard aan. En vaak weer na een kwartier als we aan de wandel zijn uit. Het water zit rechts in het grote zijvak. Naast de thermoskan en de beker en links zit mijn Jetboil in het kleinere zijvak. Om 05.48 hebben we koffie in de mist, bedanken de bodem en lopen op GPS richting het pad. We moeten elkaar en waar we lopen goed in de gaten houden. De rotsblokken vermijdend glijd ik uit over een met mos gecamoufleerde steen. Spekglad. Ik wankel en val in slow motion naar voren. Ik draai mijn bovenlijf en kan op het laatste moment twee scherpe steenpunten ontwijken. Mijn twee handen landen op het zachte mos. Niks aan de hand(en) maar de schrik zit goed in mijn benen. De stress hoopt zich op in mijn lichaam en de eerste 15 minuten loop ik geforceerd voorzichtig naar beneden. Onderweg komen we 4 meiden tegen die op de Catwalk denken te lopen. De Kungsleden op trailrunners zou niks voor mij zijn. Superblij met mijn Italiaanse halfhoge Gore Tex AKU’s. De meiden lopen richting het uitzicht punt waar wij gisteren met ideale weersomstandigheden konden genieten van het geweldige uitzicht. Ik hoop voor ze dat het open trekt. Om 7.40 komen we aan bij het kamp. Even later zijn we de eerste die de shop binnen lopen. Het blik knakworsten doet een gewichtige duit in de rugzak van Maarten. We verdelen het proviand en vertrekken richting boot.
Het pad wordt gevormd door twee naast elkaar liggende planken. Zoals op zoveel plekken op de Kungsleden. En hier en daar hebben helikopters nieuwe planken gedropt om de oude te vervangen. Deze liggen dan los over of naast de oude vaak verrotte planken. Tip. Loop minstens een volle lengte van een plank achter elkaar. Nu staat Maarten op het eind van een losse plank waardoor de plank aan mijn kant omhoogkomt en ik er vol met mijn rechter scheenbeen tegenaan loop. Een ei was lekker geweest vanochtend maar liever niet op mijn scheenbeen. Welke andere oude benaming van een ziekte die in de moderne geneeskunde niet meer wordt gebruikt zijn er nog meer?
Geef een reactie