Archive | design RSS feed for this section

5. Slim Spelen op de Dutch Design Week.

16 nov

Dit is, in willekeurige volgorde, nummer 5 van mijn favorieten op de Dutch Design Week 2019. Bij deze favoriet is van belang te weten dat ik als 6 jarig ventje lid werd van voetbalvereniging Racing Club Dordrecht (RCD). Dat was een logische stap in mijn prille voetbalcarrière want twee broers van mijn moeder in onze katholieke familie waren ook lid. Met name mijn oom Albert was een inspiratie bron. Hij was snel, technisch en had de uitstraling van een mix van Johnny Rep en Tscheu La Ling. Ik was veel minder technisch, een eenvoudige schaar leverde serieuze fysieke en mentale problemen op bij de tegenstander maar ook de bal. Ik moest het van mijn snelheid hebben. In mijn topseizoen scoorde ik 34 keer waarvan 30 op een voorzet van eigen helft door onze keeper of voorstopper. Gouden tijden. Wedstrijden op zaterdag en zondag met de hele familie Sport in Beeld kijken bij oma Kuster. We waren Feyenoorders.

Het voelde dan ook wat ongemakkelijk toen goede vriendin en ex-collega Annette Poot van Pootentieel in 1996 vroeg om bij het Ajax afscheid van de Meer en de opening van de Arena het blue screen virtual reality systeem in te zetten als sponsor activiteit voor de ABNAMRO. Het was de eerste officiële opdracht van mijn eigen bedrijfje Moreality. Een aantal maanden ervoor had ik in Duitsland een kunstenaar ontmoet die daar op een beurs stond met een door hem ontwikkelde Mandala systeem “Vivid Reality”. Vincent John Vincent was een Canadese kunstenaar die samen met een techneut een spel had gemaakt waarbij je staand voor een bluescreen werd opgenomen door een camera en jouw live videobeeld in een spel projecteerde. Je lichaam was de muis en door te bewegen speelde je het spel. Het spel wat ik toen voor het het eerst speelde was Turbo Kourier. Heftig heen en weer springend moest ik obstakels ontwijken en groene Turbo Koerier pakketjes verzamelen. Het was ongelooflijk hoe goed het spel werkte. Mijn bewegingen werden zonder merkbare vertraging  omgezet in beweging op het beeldscherm. Toen ik de dag erna me afvroeg waar ik tocht die spierpijn in mijn bovenbenen van had, duurde het even voordat ik me realiseerde dat dat gekomen was door het bluescreen virtual reality spel van een Canadese kunstenaar dat ik de dag ervoor gespeeld had.

Met veel succes werd het Vivid Realty spel ingezet bij het afscheid van de De Meer en de opening van De Arena. Het spel had namelijk meerdere software titels zoals Netminder, een spel waarbij jij als keeper de ballen uit je doel moest houden. Als toeschouwer zag je iemand dan wild met zijn armen zwaaiend staan voor een bluescrreen. En als je dan naar het beeldscherm keek zag je die persoon bewegen in het doel, de ballen proberen tegen te houden. Het was niet alleen heel leuk om te spelen, het was misschien nog wel leuker om naar de spelers te kijken. De video opnames die ik maakte kreeg elke speler mee op videoband en kon ik natuurlijk weer goed gebruiken bij het binnenhalen van nieuwe klanten.

Toen Annette me daarna uitnodigde om als VIP naar een thuiswedstrijd van Ajax te komen, zei ik natuurlijk heel stoer nee. Om vervolgens binnen 0,4 seconde “Jaaaaa’ te roepen. Ik was toch wel nieuwsgierig naar het VIP gevoel van een Ajaxied. Een paar dagen voor de wedstrijd kreeg ik de kaarten in een mooie verpakking thuis gestuurd. Inclusief parkeerkaart op het VIP dek, twee toegangskaarten voor de wedstrijd in vak 218 en twee kaarten voor de VIP ontvangst in de Rinus Michels zaal. 1,5 uur voor de wedstrijd werden we daar welkom geheten met een drankje en een hapje. Alles tot in de puntjes verzorgd. Als het om service design gaat, ken ik maar weinig mensen die nog kritischer zijn dan ik. Annette is daar één van.  Ik zie ik zie wat jij niet ziet……Annette ziet alles.

Ik zie weer andere dingen. Zo werden we gefotografeerd voor we de VIP ruimte inliepen en zouden de foto na afloop van de wedstrijd ontvangen. Toen ik de foto zag was het eerste wat me opviel dat het gewoon een inkjet print was. Dat was een tegenvaller. Ik had als VIP toch een echte foto verwacht. Aangezien Annette altijd open staat voor verbeteringen, gaf ik haar mijn commentaar, waarop zij glimlachend antwoordde in de vorm van de perfecte briefing voor een nieuwe opdracht:

‘Dan bedenk je toch wat nieuws. Wat beters.’

De volgende 3 seizoenen ging ik samen met een roady elke tweede zondag in richting de Arena. Met de Sleutelhanger Fabriek. Op maat gemaakt door Gerrit Dijkstra. Dus prachtig gemaakt, hufter proof en eenvoudig te bedienen. Het werkte als volgt. Bij binnenkomst werd iedereen gefotografeerd en na de wedstrijd kon iedereen zijn sleutelhanger uitzoeken op de aan de muur bevestigde kunststof grasmat.  Jong en oud stond dan geduldig te wachten op zijn sleutelhangertje. Als kinderen in de rij voor een gratis ijsje. Bankdirecteuren met klanten en vaders met kinderen. Allemaal turend langs de ruim 200 sleutelhangers. Maar de allereerste was altijd Martin Schröder (Martinair) met zijn  vrouw. Zij gingen altijd iets eerder weg. Het was een heel grappig gezicht om de lange, statige figuur met zijn veeeel kleinere vrouw te zien turen naar de sleutelhangers. Het leek wel of ze er een soort wedstrijd van gemaakt hadden wie hem als eerste gevonden had. Door het grote lengteverschil waren ze het perfecte team. Hij zocht boven en zij zocht onder.

Toen ik aan het eind van het seizoen te horen kreeg dat ze weer ‘wat nieuws en beters’ wilde, was ik een stuk minder enthousiast. Ik stond namelijk op het punt een half jaar naar Zuid Afrika te vertrekken om daar met mijn gezin in een oude Volkswagenbus rond te gaan rijden.

Een zinnetje zorgde er echter voor dat ik nog een kans kreeg:

‘Dat zullen mevrouw en meneer Schröder niet leuk vinden.’

Om hem vervolgens in te koppen met het filmpje wat ik stiekem had gemaakt van de Schrödertjes. Turend langs de sleutelhangers. Na 12 seconden roept mevrouw Schröder enthousiast ‘Jaaaa’ alsof ze net de bingo heeft gewonnen. ‘Ik heb hem.’ voegde ze er aan toe.

Ik had hem ook. Voor nog een seizoen. Toen moesten we echt weer wat nieuws en beters bedenken.

Enfin. Dat was 2004. Nu is het 2019 en daar liep ik op de Dutch Design Week. Na het voorgaande zul je begrijpen dat ik als ex voetballer, spel en technologie fan getriggerd werd door het volgende beeld;

smarteams

Ik kwam het prototype van de TU Eindhoven tegen op de expo Drivers of Change en het heet Smarteams;

“Slimmer voetballen met interactieve LED-hesjes. Van laptopcoach tot VAR; de technologie rukt op in het voetbal. Nieuwe loot aan de stam is Smarteams. waar spelers tijdens trainingen nu eenkleurige hesjes dragen, neemt dit interactieve ‘LED-hesje’ verschillende kleuren aan. Coaches veranderen met een beweging teamsamenstelling, maar bepalen in een split-second ook wie de bal naar wie moet passen. hackers op de hesjes geven bovendien inzicht in persoonlijke en ’teamscores’, zoals snelheid, positie, en vermoeidheidsniveau; allemaal zaken die het verschil kunnen maken tussen winnen en verliezen.”

Misschien een idee voor Dick Advocaat? Dan moet ie Vimukthi Gunatilleke even mailen:

vimukthi08@gmail.com

 

 

 

 

4. Gerooid voor de Dutch Design Week.

11 nov

Gisteren publiceerde ik het verhaal over de Gele Kornoelje die ik samen met mijn kleinzoon plantte. Vandaag deel ik het concept ‘1 boom 20 studenten’.

Waarschijnlijk heb je nu al een idee waar dit concept over gaat. Ik maak even een zijsprongetje naar een aantal verwante concepten waar ik fan van ben en zal proberen toe te lichten waar mijn enthousiasme vandaan komt.

Laat ik beginnen met een van mijn favoriete ontwerpers Christien Meindertsma. Zij is een toonbeeld van nieuwsgierigheid, verbeeldingskracht, vasthoudendheid, discipline en samenwerken.

Ze was nieuwsgierig naar wat er allemaal met de ‘ingrediënten’ van 1 varken gebeurt. Ze ontdekte dat alles van een varken ‘op gaat’ en belandt in een divers aantal producten, variërend van kogel tot drop, van de remmen van een trein tot schuurpapier. Er blijft niets over. Het drie jaar durende onderzoek heeft ze prachtig verbeeld in een boek waar alle producten/toepassingen staan afgebeeld; PIG 05049:

PIG05049_cover

PIG05049_kogelPIG05049_dropPIG05049_treinremmenPIG05049_schuurpapier

Het ‘boek’ won de Dutch Design Award in 2008 en op haar site staat een ‘special credit’ vermeld voor Julie Joliat, de grafisch ontwerper van PIG 05049.

Een ander geweldig project van Christien Meindertsma dat aansluit bij de gedachte ‘1’ is het project One Sheep Sweater uit 2010; een serie van 20 truien die allemaal gebreid zijn met de wol van 1 Merino schaap uit Aerle Rixtel, een dorpje in Noord-Brabant. De truien zijn allemaal op dezelfde manier gemaakt, toch is elke trui anders door het verschil in kwaliteit van de wol.

Het schaap voor:

ONESHEEPSWEATER_before

Het schaap na:

ONESHEEPSWEATER_after

Schermafbeelding 2019-11-11 om 09.33.01Schermafbeelding 2019-11-11 om 09.33.11ONESHEEPSWEATER

De truien zijn onderdeel van de collectie van het Stedelijk Museum in Amsterdam en van het Textielmuseum in Tilburg, waarvan hier een foto. Je ziet er goed de verschillen in kleur, textuur en grootte.

onesheepsweater_textielmuseum17279au

Al schrijvende en nadenkend realiseer ik me dat ik dit soort projecten mooi vind omdat ze op een laagdrempelige manier in verschillende media een groot verhaal vertellen. Een verhaal van verbondenheid maar ook (on)zichtbaarheid. Om met het SUCCES model van Dan en Chip Heath te spreken; ze zijn Simple, Unexpected, Concrete, Credible, Emotional en  Stories. Ideeën die blijven ‘plakken’. Ik schreef er al eerder over.

Ik schreef ook al eerder over The One Bag project van Studio Drift. Onderdeel van hun serie Materialism waar ze op werkelijke prachtige wijze de materialen van gebruiksartikelen tentoonstellen. Zoals deze Kever uit 1980:

STUDIO-DRIFT_beetle

Of deze:

STUDIO-DRIFT_pencil

Een potlood…..zonder gum.

Aan de hand van een potlood met gum laat onderstaand filmpje prachtig zien dat een eenvoudig gebruiksartikel als een potlood onmogelijk gemaakt kan worden door een persoon. Het is een wereldwijd netwerk van mensen en materialen:

 

Het hout van het potlood brengt me bij de gerooide boom die ik ’tegen kwam’ op de Dutch Design Week. Een (1) boom, 20 studenten. Welke ontwerpen zitten er in die ene boom. Wat als je de nieuwsgierigheid en verbeeldingskracht van 20 Design Academy studenten loslaat op 1 boom;

“Om Design Academy studenten op een andere manier contact te laten maken met hun materiaal, hun omgeving en elkaar, nam Atelier NL ze mee het bos in. Ze kregen de opdracht een dag lang met een boom te leven, hielpen mee met planten van 1.000 bomen en het rooien van een grote Esdoorn. Toen die eenmaal omviel, drong het besef door dat het om een levend wezen ging. Iedere student eigende zich een deel boom toe- van de wortels tot de hars en de bladeren- en voerde daar hun eigen project mee uit.”

Ik licht er 2 van de 20 uit:

How do trees smell? Zoa Rosenkranz

Een serie objecten die de natuurlijke geur van bomen viert en de helende geur van de natuur in huis brengt.

howdotreessmell

The Smallest Burning Forrest. Bom Noh.

smallestburningforrest

Kunnen we mensen met bomen verbinden door ze bewust te maken van het feit dat een lucifer van hout gemaakt is en ze door deze lucifer te verbranden stap voor stap mest laten maken……voor bomen.

Een boom, een potlood, een kever, een schaap, een trui en een varken.

Alles is met elkaar verbonden.

3. Een boompje opzetten op de Dutch Design Week.

10 nov

stormhout

Afgelopen Dutch Design Week liep en fietste ik 5 van de 9 dagen in Eindhoven. Ik zag honderden oplossingen en ideeën om huidige situaties te transformeren in gewenste situaties. Soms heel conceptueel, of noem het speculatief, soms heel concreet, mezelf afvragend “Waarom heeft niemand dat eerder bedacht?”

Dit is de derde post over mijn DDW.

Twee andere favorieten vind je hier en hier.

Dit project was een tip van Erwin Slegers, studieleider Graphic Design op HKU. Erwin gaf me een paar tips die buiten het drukke Strijp gebied lagen en waar ik met mijn 40 jaar oude Peugeot vouwfiets naar toe kon fietsen. Met de virtuele Google Maps Dame op de bagagedrager en mijn waterdichte Ortlieb rugtas kruiste ik woonerven en parkjes om uiteindelijk in een woonwijk te belanden waar zich op de hoek van de straat een klein kapelletje bevond. Op de stoep stond een Tiny House volledig van hout en in de hal van de kapel werd het project van AtelierNL toegelicht. Ik had mijn oortjes nog in dus sloeg het aanbod om een mp3 speler met oortjes voor de audiotour te lenen af en scande de QR code die op de uitlegposter stond. Die QR codes zijn toch wel heel makkelijk. Je zet je mobiel in camera stand en je richt op de QR code, vervolgens verschijnt binnen een fractie een fractie van seconde de URL naar de, in dit geval, audiotour van AtelierNL op SoundCloud;

Daar zat dan op een bank gemaakt van een ergens in een park van Eindhoven omgevallen boom in de zomer van 2019 . De verhalen waren van mensen die van dichtbij de storm hadden meegemaakt. Prachtig gemaakt bijna net zo mooi als BOB, de geweldige podcats van de VPRO. Het was heel bijzonder daar te zitten, de verhalen van storm en vallende bomen in mijn oren en de geur van jong fris blad en hout dat nog wortel moet schieten en de lucht in wil groeien.

wildhout

Na een klein kwartiertje luisteren adopteerde ik een boom; een Gele Kornoelje voor in een voedselbos in Eindhoven. Eigenlijk voor mijn kleinzoon en wat bleek, we konden de boom zelf planten. Afgelopen zaterdag reden we naar Eindhoven om in de tweede shift ‘onze’ Kornoelje te planten. Bij aankomst bleken de vrijwilligers zo enthousiast te werk zijn gegaan daar er geen boom over was. Dus ging men in de reeds geplante bomen op zoek naar ‘onze’ Gele Kornoelje want ik had er bij de adoptie daar in die Kapel op de DDW een label aan gemaakt met ‘Cor & Jóa’ op. Helaas werd ie niet gevonden. Gelukkig vond men nog toch nog een boompje en toevallig ook nog eens een gele Kornoelje. Op zoek naar een plek waar die laatste boom  geplant zou kunnen worden vonden we een mooi plekje. En toen Jóa en ik onze groene vingers in de zwarte aarde roerden, zag ik in mijn ooghoek een label met Cor & Jóa erop……naast de Gele Kornoelje die wij aan het planten waren stond de Gele Kornoelje dien ik had geadopteerd. Ik haalde het label er vanaf en schoof het plechtig om een pril takje van onze Gele Kornoelje.

I love it when a plan comes together.

gelekornoelje

 

 

 

 

 

2. Privacy op de Dutch Design Week

1 nov

juliajanssen1

Gisteren schreef ik over de plastic tas van Studio Drift. Vandaag deel ik een andere favoriet op de Dutch Design Week.

Maar voor je verder leest, vraag ik je hier de privacyvoorwaarden van mijn blog te accepteren.

Je bent er nog. Julia Janssen accepteerde met één muisklik de voorwaarden van de website van The Daily Mail en kwam er achter dat haar gegevens gedeeld werden met 835 bedrijven. De voorwaarden van al die bedrijven printte ze uit en bond ze bij een bijbelbinder. Vervolgens vroeg ze bezoekers van de Dutch Design Week de voorwaarden voor te lezen.

juliajanssen6

Daar zat ik dan, in een container op het Ketelhuisplein.

juliajanssen4

Koptelefoon op en het meer dan vuistdikke boekwerk voor me. Ik mocht 12 minuten voorlezen uit de 826 pagina’s vol kleine lettertjes:

juliajanssen2

“While we strive to protect your information we cannot guarantee the safety or security of any information you transmit to us.”

Of wat dacht je van deze:

“We retain the cookie ID for as long as this is necessary for our legitimate business purposes.”

Tijdens het lezen valt regelmatig mijn mond open van verbazing en fronzen mijn wenkbrauwen van woede. Ook ik klik binnen 0,0146 seconde voor akkoord voor cookie of privacy voorwaarden. Maar deze voorleesbeurt doet me realiseren dat ik een product ben geworden van een paar tech bedrijven die geld verdienen met mijn online gedrag. Ik ben een digitale cocon in de matrix van online marketing.

Gisteren keek ik de Tegenlicht aflevering ‘De grote dataroof’ terug. “Hierin luidt Harvard-hoogleraar Shoshana Zuboff de noodklok: ze schreef een monumentaal boek over hoe de grootste techbedrijven met onze data omgaan, ‘The Age of Surveillance Capitalism’. Hoe krijgen we de zeggenschap terug over onze data?”

In de aflevering vertelt Zuboff o.a. dat de ‘slimme’ Google Nest Thermostaat een microfoon bevat die niet op de technische tekening staat en waarop Google reageert “we wisten niet dat er een microfoon in zat…..sorry.” Of het verhaal van het meisje die online werd bestookt met advertenties voor baby producten. De algoritmes van de supermarktketen hadden ‘gezien’ dat ze minder geurige producten koos. Verandering van geur is een bekend fenomeen bij zwangere vrouwen. Wat de supermarkt al wist, wist de vader van het meisje echter nog niet. Nog eentje dan. Zuboff deelt in de aflevering het verhaal van de rechtszaak die een aantal mensen uit Californië hadden aangespannen tegen FaceBook. Ze wilde weten welke gegevens FaceBook had doorgegeven aan Cambridge Analytica. Ze wilden weten of ze waren gemanipuleerd in de aanloop van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. De rechtszaak vond plaats in juli 2019 een paar maanden nadat Mark Zuckerberg groots had aangekondigd dat de toekomst van FaceBook PRIVE is.

futureisprivate

De advocaat van FaceBook gaf echter aan dat een ieder die op FaceBook dingen deelt met anderen geen enkele aanspraak op privacy kan maken. Zuboff noemt het de publieke en de schaduw kant.

Er is geen werk op de DDW waar ik de dagen erna zoveel over nagedacht heb als het werk van Julia Janssen. Ik probeerde me voor te stellen hoe het leven eruit ziet zonder Google Maps, mijn trein app, LinkedIn, WhatsApp en welke data ik allemaal weggeef en hoe ik gemanipuleerd word zonder dat ik daar ‘weet’ van heb. Ik wil mijn kop in het zand steken op een plek waar ik online onzichtbaar ben. Ik heb laatst zo’n plek gevonden. Op nog geen 20 kilometer hier vandaan. Als ik er naar toe ga trek ik de Jammer Coat aan van Coop Himmelb(l)au. Daarmee kan Google me niet meer zien. Het materiaal en het motief zijn zo gemaakt dat het radiosignalen tegenhoudt en een schild vormt tegen tracking apparaten.

Jammer-Coat-by-Coop-Himmelblau_dezeen_4

Telefoon en internet signalen dringen niet door als je je apparaten in de jas bewaart. Ook je credit card gegevens zijn er veilig.

Jammer-Coat-by-Coop-Himmelblau_dezeen_3

Of ik de jas zou kopen?

Binnen 0.0146 seconden.

PS

De jas zag ik vorig jaar op DDW. Maar dat wist Google al.

 

 

 

 

 

 

Een plastic tas op de Dutch Design Week

31 okt

thebagproject1_studiodrif

Afgelopen zondag was de laatste dag van de Dutch Design Week. De beste week van het jaar duurt 9 dagen. Ik had me zoveel mogelijk vrijgemaakt om zoveel mogelijk te zien en te beleven. Graag deel ik mijn favorieten met jullie…..in willekeurige volgorde.

In de aanloop van het evenement dacht ik na over criteria waarop ik mijn favorieten zou  selecteren. In mijn design thinking trainingen gebruik ik vaak de valuemap.

Schermafbeelding 2019-10-31 om 10.05.46

Geinspireerd door Kate Raworth’s Donut Economie bedacht ik twee criteria:

  1. waarde voor de mensheid
  2. waarde voor de planeet

Maar na het lezen van alle 120 beschrijvingen van de afgestudeerden aan de Design Academy waren er toch een aantal die heel laag op beide criteria scoorden maar ik toch heel erg gaaf vond.

Het werk wat ik vandaag met jullie deel is het eindresultaat van een onderzoek naar de complexiteit van producten. Het doet me denken aan het werk van Thomas Thwaites, een design student van de Royal College of Art in London. Hij maakte een toaster na die hij voor minder dan 5 pond in de winkel had gekocht.

Hij bezocht mijnen in het ‘Verenigd’ Koninkrijk om de ruwe materialen voor zijn toaster te verzamelen en verwerkte thuis de grondstoffen tot bruikbare grondstoffen. Zo smeltte hij ijzererts in een magnetron.

Uiteindelijk kostte de toaster £1187.54 en was hij 9 maanden onderweg en bezig.

Thwaites vraagt zich af of het mogelijk of wenselijk is om zelfvoorzienend te zijn, maar ook zijn project is ook een reactie op het zomaar kopen, kopen, kopen van goedkope spullen.

We hebben geen idee wat ‘dingen’ kosten of waar onderdelen vandaan komen. Aan de de feitelijke aanschaf van de toaster in de winkel gaat een super complex en energie verslindend productie en distributie proces vooraf.

Meer, nieuw, beter voelt misschien, even, goed maar wat die ‘goedkope’ toaster kan, kan ook gewoon in de pan of in de oven. Maar door een ‘extra’ apparaat te kopen denken we efficiënter bezig te zijn en kunnen we in de tussentijd iets anders doen of een ander apparaat voor ons aan het werk zetten. Wat resulteert in een verwijdering van het maakproces en de ingrediënten en deze outsourcing een opstapeling van taken in ons hoofd veroorzaakt.  Ik ben trouwens benieuwd hoeveel broodbakmachines er werkloos stof staan te happen.

Wil je meer weten over het project:

‘Aandacht maakt alles mooier.’  zegt IKEA. Ik heb een 40 jaar oude Volkswagen T2 die ik van binnen en buiten, boven en onder, elke millimeter aangeraakt heb. Schoon gemaakt, geschuurd, beplakt met antidreunplaat……uren, dagen. Met elke aanraking ging de VW beter rijden. Contact met het materiaal verbindt letterlijk en figuurlijk. Schoonheid is de belofte van geluk zegt Stendahl.

Ik geloof dat als je in staat bent complexe zaken tastbaar en inzichtelijk te maken dat dat een heel krachtig middel kan zijn om mensen bewust te maken van en wellicht aan te zetten tot ander gedrag.

Het project ‘MATERIALISM’ van Studio Drift vind ik daar een mooi voorbeeld van. Bekijk eerst dit filmpje eens:

 

In het van Abbe Museum zag ik hun ‘The bag project’; een installatie die laat zien hoeveel plastic tassen er dagelijks uit de Albert Heijn de wereld in worden gebracht:

thebagproject_studiodrif.jpg

Op de schermen zie je schuifdeuren die open en dicht gaan met mensen die naar buiten lopen met een AH plastic tas. In het grind staan geperste blokjes van AH plastic tassen….honderden. Op de poster naast de installatie staat dit beeld:

thebagproject2_studiodrif

1 AH tas weegt ongeveer 30 gram. Elke dag gebruiken we 10.108 kg (of 336.9333 van die plastic blokjes) per dag.

In de museumwinkel kocht ik nummer 26/1.000 en het gewicht en de vorm maakte mij nog meer bewust van het plastic probleem. Vooral door de eenvoudige vorm en het feit dat het zo’n confronterend dagelijks voorbeeld is van mijn eigen planeetonvriendelijke gedrag. Want ondanks dat ik ‘altijd’ een gerecyclede tas in mijn rugzak heb, vergeet ik hem toch wel eens. Met name als ‘ik’ de was aan het doen ben terwijl de vegetarische kip in de oven staat en de Nespresso onzichtbaar mijn koffie maakt.

Vanaf nu heb ik ALTIJD one AH BAG bij me. Om mensen te laten voelen.

thebagproject3_studiodrif

 

Verbindingen met licht.

18 okt

Schermafbeelding 2019-10-18 om 10.40.48

Ter voorbereiding op mijn college Kunstgeschiedenissen, dat ik binnenkort geef op HKU, de hogeschool waar ik part-time werk, ben ik gaan oefenen met de opdracht die we de tweedejaars Kunst en Economie studenten geven. We vragen de studenten een tentoonstelling te maken met 5 ‘creatieve werken’. Dat kunnen schilderijen zijn maar ook installaties, videoclips, films, design etc.

Het eerste werk waar ze hun kunstreis mee beginnen kiezen ze op locatie; het Stedelijk Museum in Amsterdam. Ze kiezen daar uit de collectie – STEDELIJK BASE een werk waar ze door geraakt worden, in positieve of negatieve zin. De collectie – STEDELIJK BASE toont de ontwikkelingen in kunst en design, vanaf 1880 tot nu, in vele hoogtepunten. De presentatie toont een selectie van bijna 700 werken, gegroepeerd rond historische bewegingen, maatschappelijke thema’s en invloedrijke kunstenaars. Van het ontstaan van de abstracte kunst en industriële vormgeving aan het eind van de 19e eeuw tot en met hedendaagse 3D-geprinte vazen en geëngageerde schilderkunst.

Enfin. Ik ben aan de slag gegaan met het thema licht. Waar dat vandaan komt? Geen idee. Gisteren schreef ik het woord ‘licht’ in mijn aantekenboekje en erom heen ontstonden allerlei namen en werken die met ‘licht’ te maken hebben. Laat ik beginnen met een video van Wylie Overstreet en Alex Gorosh. Ik sloot mijn design thinking training  voor de 20 deelnemers aan de Nationale Denktank er eergisteren mee af:

A New View of the Moon from Alex Gorosh on Vimeo.

Ondanks dat ik zelf niet door de telescoop heb gekeken ben ik geraakt door het idee. Een gast die met zijn telescoop de straat op gaat en mensen naar de maan laat kijken. De maan zo dichtbij brengend dat mensen de grootsheid van het universum ervaren en omgekeerd de schoonheid van onze aarde. Een soort omgekeerd ‘overview’ effect; de bewustzijnsverandering die astronauten doormaken als ze vanuit de ruimte de aarde zien. Het boek The Overview Effect van de Amerikaanse ruimtefilosoof Frank White  is volgens dit artikel een goed startpunt voor wie de betekenis van het overview effect beter wil doorgronden:

“White bedacht de term in de jaren tachtig en beschrijft aan de hand van interviews met astronauten hoe al dat staren naar de aarde hun perspectief op de wereld voorgoed veranderde. Drie dingen vallen op: de astronauten hebben bij terugkomst meer waardering voor de schoonheid van de aarde. Ze voelen zich diep verbonden met alles wat leeft en ervoeren tijdens hun reis een overweldigend emotioneel gevoel.

Neem de Nederlandse astronaut André Kuipers:

„Ik realiseerde me dat we onze planeet uitputten. Als iedereen op aarde zou leven zoals wij in Nederland, hebben we drieënhalve aardbol nodig om ons te voorzien van grond- en hulpstoffen. Dagelijks komen er 200.000 mensen bij. Als we de planeet willen behouden, moeten we er voorzichtiger mee omgaan.”

600px-The_Earth_seen_from_Apollo_17

The Blue Marble is an image of Earth taken on December 7, 1972, from a distance of about 29,000 kilometers (18,000 miles) from the planet’s surface. It was taken by the crew of the Apollo 17 spacecraft on its way to the Moon, and is one of the most reproduced images in history.

“Als we de planeet willen behouden moeten we er voorzichtiger mee omgaan.” herhaal ik nog een keer. Nu vind ik dat eigenlijk een hele rare gedachte. Is de planeet van ‘ons’ dan? Er is 3.800.000.000 jaar leven op deze planeet en wij lopen er maar pas rechtop  rond.

Bovenstaande foto is gemaakt in 1972 en 5 jaar later maakte mijn favoriete ontwerp duo Ray en Charles Eames onderstaande film voor IBM. Hadden zij deze film ‘kunnen’ maken als zij The Blue Marble niet hadden gezien.

En ik vertaal van hier.

In Powers of Ten gebruiken Charles and Ray het systeem van exponentiële krachten om het belang van schaal te visualiseren.

Toen de Eamsen op het boek Cosmic View: The Universe in Forty Jumps uit 1957 van Kees Boeke stuitte, besloten dat als basis te gebruiken voor een film die de relatieve grootte van dingen en de betekenis van het toevoegen van een nul onderzoekt.

Powers of Ten laat het universum zien als een arena van zowel continuïteit en verandering, van een dagelijkse picknick en het kosmisch mysterie.

Ik wil eigenlijk niet te veel meer vertellen over de film die zo’n 9 minuten duurt. Ik vind het een indrukwekkend reisverslag van de grootsheid en nietigheid van ons bestaan. Technisch gezien een meesterwerk, zeker gezien het jaar 1977 waarin het gemaakt is.

De Library of Congress in de V.S. noemt het terecht “cultureel, historisch of estetisch betekenisvol”.

Maar dit terzijde. De volgende stap die ik wil maken in het kader van mijn thema licht is de gloeilamp in de brandweerkazerne in Livermore (VS) die al sinds 1901 brandt. In 1924 besloten 4 grote gloeilampfabrikanten om in de toekomst alleen nog gloeilampen te produceren die na 1000 uur stuk gingen….ondanks dat er al lampen waren die duizenden uren meegingen. Tomas Rau noemt soortgelijke producten “georganiseerde problemen”. Eigenaarschap en verantwoordelijkheid verschoven ermee naar de gebruiker en daarmee ontstond een belangrijke driver voor ‘consumentisme’. Als iets stuk gaat koop je toch gewoon nieuw en gooi je gewoon weg. De lamp in Livermore brandt overigens nog steeds:

Schermafbeelding 2019-10-18 om 10.18.04

Als we langer van (kunst)licht willen genieten moeten we beter omgaan met de troep die we maken. Niet alleen hier op aarde maar inmiddels ook erbuiten. Daan Roosegaarde is op een missie voor een schone ‘ruimte’. Op dit moment zweven er meer dan 29.000 objecten groter dan 10 centimeter om onze aarde; space waste, onderdelen van raketten en satellieten. Als ‘we’ niet iets doen aan de verantwoordelijkheid en eigenaarschap van dit afval wordt het straks heel donker op aarde.

SPACE WASTE LAB is het onderzoeksproject/lab van Studio Roosegaarde en ESA  waarin wordt onderzocht hoe dit afval kan worden ‘opgeruimd’ en geupcycled naar duurzame producten. SPACE WASTE LAB PERFORMANCE visualiseert het ruimte afval boven ons hoofd in real time met grote lichtstralen.

Schermafbeelding 2019-10-18 om 10.24.02Schermafbeelding 2019-10-18 om 10.24.08

Wil je zelf ervaren wat Studio Roosegaarde met licht doet in een museum? Ga dan naar het Groninger Museum en leg je schaduw vast. Tot en met 12 januari 2020.

schaduw_roosegaarde

 

 

 

 

Van brAun tot bauhaus

15 okt

braunhaus.001.jpeg.001

Gisteren was het 1410 dit is post 1411. Laat ik beginnen met mijn uitzicht. Vier jaar nadat ik het koopcontract tekende, is dit mijn nieuwe schrijfplek in Rotterdam:

uitzicht

Kenners herkennen de Erasmusbrug en wellicht ook LantarenVenster. Ik kijk uit op de plek waar ik de afgelopen dagen als vrijwilliger werkte en 13 voorstellingen zag; het Architectuur Film Festival Rotterdam. De voorstellingen varieerden van een prachtig gemaakte documentaire over Braun designer Dieter Rams tot een live performance waarin 4 gamers een pacifistische rondleiding gaven in toekomstig apocalyptisch New York. Rams was overigens de grote inspiratiebron van Sir Jonathan Ive, voormalig Chief Design Officer van Apple. Kijk maar eens naar Rams T3 pocket radio en de eerste i-Pod;

Schermafbeelding 2019-10-15 om 08.59.51

De naam van Ives nieuwe bedrijf ‘LoveFrom’ komt van een quote van Steve Jobs;

Ik vertaal even van het origineel:

“Een aantal jaar geleden was er personeelsbijeenkomst waar Steve Jobs sprak. Hij zei dat als je iets maakt met liefde en aandacht, zelfs voor mensen die je waarschijnlijk nooit zult ontmoeten, je je dankbaarheid toont aan de mensheid.”

Ive was geraakt door deze uitleg en noemde zijn nieuwe bedrijf  ‘LoveFrom’. Het zegt kort en bondig waarom Ive doet wat ie doet. Ive doet het bij LoveFrom overigens met Marc Newson. Newson is onder andere ontwerper van de Lockheed Lounge:

 

Lockheed_02

In de docu ‘Rams’ zag ik Dieter Rams lopend in het Vitra Museum nee schuddend zijn schouders ophalen kijkend naar Newson Lockheed Lounge. Ik ben benieuwd wat Rams van Newson’s eerbetoon aan Mies Ludwig van der Rohe’s vindt;

newson_aluminium_2018

Ik denk dat het zijn goedkeuring zou krijgen. Newson brengt ons met zijn inspiratie 90 jaar in het verleden. Van der Rohe was namelijk de laatste directeur van Bauhaus, de beroemde ontwerpschool opgericht in 1919 en door de Nazi’s gesloten in 1932.

In ‘Lotte am Bauhaus’ die ik op AFFR zag “vertelt filmmaker Gregor Schnitzler honderd jaar na oprichting het onderbelichte verhaal van de vrouwelijke studenten van Bauhaus. Vanwege hun ‘gebrek aan ruimtelijk inzicht’ werden ze door Walter Gropius verbannen naar de weefafdeling. Lotte am Bauhaus volgt het leven en werk van de jonge Lotte, een ambitieuze en getalenteerde vrouw die zich tegen de wensen van haar familie inschrijft bij het Bauhaus. De film is geïnspireerd op het werkelijke leven van de invloedrijke ontwerper Alma Siedhoff-Buscher, vooral bekend vanwege haar kleurrijke houten speelgoed en kinderkamers. Prachtige beelden brengen het Bauhaus honderd jaar na dato weer tot leven.”

Wil je een duik nemen in de wereld van het Bauhaus weefatelier en de rijkdom aan kleuren, materiaalexperimenten en prachtige eindproducten ervaren? Of het werk van vier hedendaagse, door Bauhaus geïnspireerde, kunstenaars bekijken? Ga dan, tot 3 november 2019, naar TextielMuseum in Tilburg.

 

 

Doen brengt het denken verder…

5 apr

doenbrengtdenkenverder.001

Vanochtend werd ik gewekt door mijn Sleep Cycle app die ik op mijn iPhone heb geïnstalleerd. Sinds een aantal weken houdt mijn mobiel mijn slaapgedrag in de gaten. Mijn slaapkwaliteit van afgelopen nacht is 74%, ik lag 8 uur en 26 minuten in bed, snurkte 58 minuten, wat resulteerde in een aantal nachtelijke porren van mijn vrouw. Het fijne aan de app is dat het wekkergeluid een aanzwellende harp, wind, zee symfonie is die je langzaam uit je slaap haalt. Een lichte aanraking van mijn mobiel geeft me nog een aantal minuten voordat het koor van harpisten in het bos aan zee hun symfonie vervolgen. Ik trek het laadsnoer uit mijn mobiel en schuif met mijn rechter wijsvinger de stopknop van de Sleep Cycle app naar boven. Ik onderdruk de behoefte om direct mijn mail en Whatsapp te checken en leg mijn rechterhand zo’n tien centimeter onder mijn navel op mijn buik en mijn linkerhand op mijn rechterhand. Mentaal ben ik misschien ‘wakker’ maar mijn lijf heeft 8 uur en 26 minuten horizontaal gelegen. Met korte en krachtige impulsen druk ik 40 keer mijn buikspieren naar buiten, adem een keer diep in en trek mijn buikspieren 40 keer naar binnen. Mijn lijf is nu voorbereid op de grote 45 graden kanteling die mij na 8 uur en 26 minuten horizontaal te hebben gelegen verticaal op de bedrand doet belanden. Ik bal mijn  vuisten en strek ze zo ver mogelijk in de lucht en forceer, indien nodig, een grote glimlach op mijn mond. 10 seconden later span ik mijn buikspieren, recht mijn rug en sta op alsof ik aan een touw aan mijn hoofd word opgetrokken. Ik sta en stap de 13 treden naar beneden, druk onderweg naar de waterkoker het middelste knopje van de Nespresso aan en keer om naar het toilet, waar ik de kleur van mijn ochtend urine vergelijk met mijn gevoel en in gedachten de dag terugspoel op zoek naar verklaringen. In de verte hoor ik de waterkoker afslaan en op weg ernaar toe check ik naar links kijkend of de Nespresso is opgewarmd. Check. Een snelle blik rechts naar het afdruiprek doet mij bukken naar links waar ik mijn favoriete espresso kopje pak en hem voorzichtig tot de rand vol giet met heet water. In de drie stappen die de waterkoker verwijderd is van het Nespresso apparaat voel ik het kopje warm worden en plaats het precies in het midden van de daarvoor bestemde plek van het Nespresso apparaat. Ik plaats de Onyx 12 capsule bovenin het apparaat en schuif de startknop naar me toe. Met een hoorbare krachtsinspanning duwt de machine de capsule naar achteren en 3 seconden later begint mijn smeerolie in het voorverwarmde kopje te stromen. Ik sluit mijn ogen en adem met een diepe teug gulzig de uitlaatgassen van mijn dopingmachine in. Als ik mijn ogen open, druppelt de laatste koffie in het kopje en sluit de bruine cremelaag zich. Met een afsluitend “pfffffffff” geeft ook de Nespresso aan klaar te zijn voor de dag. In de keuken drink ik, naar buiten kijkend, mijn espresso met kleine slokjes. De intense smaak van donkere chocolade en laurierdrop vult mijn mond. Mijn smaakpappillen zijn wakker en zetten mijn tong aan om een rondje te maken langs de binnen en buitenkant van mijn tanden.

Ik draai op de bal van rechtervoet, zet het kopje weer bij de waterkoker en loop naar de woonkamer waar ik de eetkamerstoel op het tapijt zet en mijn onder en bovenlijf in een dekentje wikkel. Ik recht mijn rug zonder de rug van de stoel te raken, plaats mijn voeten plat op de grond en mijn handen met de handpalmen naar boven op mijn bovenbenen. Met mijn middelvingers maak ik licht contact met mijn duimen, sluit mijn ogen en adem 30 keer in door mijn neus en uit door mijn mond. Dan neem ik een hele diep teug die ik zo diep mogelijk uitadem om vervolgens zo lang mogelijk mijn adem in te houden. Voordat het oncomfortabel wordt, adem ik diep in en houd mijn adem 10 seconden vast om het hele ritueel nog twee keer te herhalen. Met de laatste uitademing probeer ik zo langzaam mogelijk mijn ogen te openen en mijn middelvingers van mijn duimen te verwijderen. Mijn handen voelen ‘vol’ aan en lijken te tintelen. Ik wrijf ze los in ronddraaiende bewegingen en trek een voor een mijn vingers los door aan het eind in mijn vingertoppen te knijpen wat soms resulteert in een zachte ‘snapp’. Vervolgens wrijf ik met mijn linkerhand de binnen en buitenkant van mijn  rechterarm ‘warm’ en met mijn rechterhand mijn linkerarm. Dan mijn voeten, benen, liezen heupen, billen, rug, buik, borst schouders, nek, gezicht en als laatste masseer ik mijn hoofdhuid los. Een zelfde ritueel herhaal ik onder de douche waarbij ik de laatste twee minuten koud af douche en mijn tanden poets. Na de training van Wim Hoff, 5 jaar geleden, gaat dat inmiddels zonder naar adem te happen. Met het ophangen van de door het koude water hard geworden douchslang, het hardop in de spiegel uitspreken van mijn affirmaties en een afsluitend dankwoord aan het universum is deze ruim 52 jaar geleden geboren en bijna 53 jaar geleden verwekte homo sapiens klaar voor de dag.

Mijn ochtendritueel, het ontwijken van slecht nieuws en politiek zijn mijn overlevingsstrategieën in een tijd waar we niet meer hoeven te jagen voor ons voedsel of te vluchten omdat er op ons gejaagd wordt

Mijn ochtendritueel is mijn poging om elke dag met een ‘beginnersmind’ de dag aan te gaan of zoals Yoda uit Star Wars zegt “You must unlearn what you have learned.”

En daar zit misschien ook wel mijn haat liefde verhouding met het onderwijs want we leven in een wereld waar we vanaf onze geboorte leren dat we denkende wezens zijn die voelen. Maar zijn we niet voelende wezens die denken.

Mijn ochtendrituelen doen me voelen dat ik leef. Het brengt mijn denken dichterbij mijn gevoel.

Fijne dag.

Wat kan jij van kraaien leren op zaterdag 23 maart?

9 mrt

campagne_training_kraai.001

Zaterdag 23 maart 2019 organiseer ik de tweede “Design Thinking by Doing”. In deze 5 uur durende training leer je de theorie van de Triple Diamond kennen en wat Bandura ‘Self efficacy’ noemt. Maar Design Thinking is vooral zelf aan de slag gaan. Je gaat spelen met verschillende methodes om je verbinden met mensen met als doel er achter te komen wat ze bezig of juist tegen houdt. Je leert dat deze inzichten de basis vormen voor het inzetten van je creatief vermogen waardoor je meer waarde en originaliteit in je ideeën kunt stoppen en je niet stopt bij het eerste idee….maar volhoudt…net als een kraai. En je leert hoe je feedback kunt verzamelen om je tot leven gewekte ideeën te verbeteren……omdat het altijd beter kan.

Locatie: Dordrecht, Villa Augustus, de Moestuinzaal

Kosten € 295,- inclusief hapje en drankje

Tijd: 13.00 – 18.00

Meld je aan: cornoltee@mac.com of 06 249 65 000, maximaal 12 personen.

Kill je Kabouter op 23 maart 2019

8 mrt

campagne_training_kabouter.001

Zaterdag 23 maart 2019 organiseer ik de tweede “Design Thinking by Doing”. In deze 5 uur durende training leer je de theorie van de Triple Diamond kennen en wat Bandura ‘Self efficacy’ noemt. Maar Design Thinking is vooral zelf aan de slag gaan. Je gaat spelen met verschillende methodes om je verbinden met mensen met als doel er achter te komen wat ze bezig of juist tegen houdt. Je leert dat deze inzichten de basis vormen voor het inzetten van je creatief vermogen waardoor je meer waarde en originaliteit in je ideeën kunt stoppen omdat je je Kabouter de mond hebt weten te snoeren. En je leert hoe je feedback kunt verzamelen om je tot leven gewekte ideeën te verbeteren……omdat het altijd beter kan.

Locatie: Dordrecht, Villa Augustus, de Moestuinzaal

Kosten € 295,- inclusief hapje en drankje

Tijd: 13.00 – 18.00

Meld je aan: cornoltee@mac.com of 06 249 65 000, maximaal 12 personen.

%d bloggers liken dit: