De afgelopen weken hebben ‘mijn’ HKU studenten keihard gewerkt aan werelds eerste TED pop up store. Deze bevindt zich op Hoog Catharijne in Utrecht tegenover de Mediamarkt.
Het thema van TEDx Utrecht dit jaar is Let Go.
En gisteren bij de opening moest ik natuurlijk ook iets ‘Let Go”.
Na een korte “biecht” in het biechthokje waar ik vertelde waarom ik dit item wilde laten gaan mocht ik het item in een bak rode verf laten vallen waar het vakkundig uitgevist werd om te drogen en in de TED kast te verdwijnen.
Wat ik los liet? Een dobbelsteen. Als metafoor voor spel en structuur.
Wat ik los liet? Structuur om meer vrij te kunnen spelen.
Afgelopen maandag keek ik online de Tegenlicht aflevering met architect Thomas Rau. Een soort perfect Nederlands sprekende Buckminster Fuller zonder bril.
Als je nieuwsgierig bent naar waarom je naar de kermis moet voor inspiratie.
Als je nieuwsgierig bent naar waarom je beter licht kunt kopen dan een lamp.
Als je nieuwsgierig bent hoe de bouwers van Oxford 500 jaar vooruit dachten.
“Tijdens de Meet Up zal er verder ingegaan worden op de overgang van bezit naar service. Wat is er nodig voor deze omschakeling, wat zijn de factoren waar we tegen aan lopen en op welke manieren vindt deze omschakeling al plaats in Nederland? Zo wordt de dag na de Meet Up het eerste remontabele kantoor, met een materialenpaspoort, van Alliander geopend. Bart Blokland vertelt hoe zij tot deze keus kwamen en wat dit praktisch kan gaan betekenen.
Ook wordt er dieper ingegaan op de rechten van materialen, heeft alles wat leven op aarde mogelijk maakt recht? En als materialen dan rechten krijgen, wie spreekt er dan voor hen? Hoogleraar natuurherstel Matthijs Schouten zal hier meer over vertellen. Tegelijkertijd wordt er dieper ingegaan op de vraag hoe we ervoor zorgen dat het welvaartsideaal minder materialistisch georiënteerd is. Met Damaris Matthijsen kijken we naar hoe eigendom is georganiseerd. En gaan we in op de vraag hoe waarde eigenlijk wordt gecreëerd. Tot slot zal Thomas Rau het programma afsluiten. Staan we werkelijk aan het begin van een zijnsrevolutie? Waar staan we nu in het proces, en wat zijn de volgende stappen?
Ook zullen tijdens de Meet Up verschillende Amsterdamse initiatiefnemers aan het woord komen over hoe zij inspelen op de verandering van bezit en wat je zelf kan doen.:”
Zal ik afsluiten met een nummer van The Scene met Thé Lau, die helaas in juni van dit jaar overleed.
“Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen”
De titel sluit mooi aan met waar Rau het over heeft.
Vorige week schreef ik over dit model dat ik tegenkwam op Cinekid.
En als ik modellen zie op congressen, met bronvermelding, gebracht door een geloofwaardige spreker ben ik geneigd dit voor waar aan te nemen. Maar wat is waar? En wat is waardevol? Vorige week reageerde Roeland Loggen op mijn blog. Ik moest maar eens hier kijken. Het betreft een artikel over bovenstaand model waarvan de oorsprong helemaal niet bekend is. National Training Laboratories zelf weet niet waar het model vandaan komt;
“NTL believes it to be accurate but says that it can no longer trace the original research that supports the numbers” Magennis and Farrell (2005:48)
Het model helpt mij in mijn eigen overtuiging dat je meer leert door te doen. Mijn blog heet niet voor niets Design Thinking BY DOING. En als je het dan ook nog kan uitleggen aan een ander leer je het meest. Heel geloofwaardig allemaal maar is het waar? En moet iets waar zijn om waardevol?
Een ander punt is dat het model gaat over “Gemiddelde Retentie Waarden”. Retentie is het onthouden van informatie volgens de taxonomie van Bloom. De taxonomie van Bloom werd in 1956 gepubliceerd door de Amerikaanse onderwijspsycholoog Benjamin Bloom. Bloom gaat er vanuit dat je iets kunt begrijpen op verschillende niveaus. De vaardigheden zijn geordend in een opklimmende moeilijkheidsgraad. Iedere volgende begripsfase is ingewikkelder. Voor we iets kunnen begrijpen moeten we het ons herinneren, voor we het toe kunnen passen moeten we het begrijpen, enzovoort.
De indeling is inmiddels aangepast en er circuleren nu meerdere, door meerdere personen geclaimde modellen.
Op mijn zondagmorgen zoektocht zie ik door de Bloomen het bos niet meer. Kwam wel onderstaande modellen nog tegen en die wilde ik toch graag delen. Want stel je voor dat je een training Twitter, Powerpoint of Pinterest geeft? Hoe ga je je studenten Wat en Hoe leren?
Gisterochtend besloot ik op het laatste moment mijn afspraak in Eindhoven af te zeggen en naar het Cinekid Congres te gaan. Als student master kunsteducatie betaalde ik € 39,50 in plaats van € 125,- dus besloot ik bij de online betaling een donatie te doen van € 10,- aan Cinekid. En van die, op het allerlaatste moment in alle vroegte, verandering van mijn dagprogramma heb ik geen spijt. Want afgezien van het feit dat ik een aantal zeer interessante sprekers zag kwam ik ook medemaster student Floor tegen en mochten we als deelnemers aan het congres om 18.00 zonder kinderen als kleine kinderen het Medialab in. Hier dumpte ik virtueel bungee, liep ik een museum met hele vreemde voorwerpen en zag ik Tijmen Lohmeier een Mondriaan op een paar witte blokken projecteren. En probeerde ik ik met een groot masker waarin een beeldschermpje zat met het videobeeld van bovenaf een vreemde een hand te geven. De mogelijkheden van nieuwe technologie om kinderen iets te leren of nieuws te laten ervaren zijn eindeloos. En zeker als je bedenkt dat de mobile telefoon steeds meer gewoon goed wordt. Want je hebt niet eens meer een dure Virtual Reality bril nodig om je in virtuele werelden te bewegen. Facebook kocht voor $ 2.000.000.000 Oculus Rift.
En wat kregen wij als congresdeelnemers in een Oprah Winfrey Kado Moment toen wij van de lunch terugkwamen?
Jaha.
De Google Cardbox.
Ruim 100 jaar geleden maakten een aantal kunstenaars verbeeldingen van hoe Frankrijk er in het jaar 2000 uit zou zien. Er werden minstens 87 visies op de toekomst gemaakt en geprint in 1899, 1900, 1901 en 1910, eerst op papier als sigarendoos inserts en later als fotoansichtkaarten, echter nooit gedistribueerd. De enige bekende kaarten werden verkregen door schrijver Isaac Asimov die ze in zijn werk “Futuredays: A Nineteenth Century Vision of the Year 2000″ publiceerde.
Gisteren was het Back to the Future dag, namelijk 21 oktober 2015. Dé dag waar Marty McFly en Doctor Emmett Brown in Back to the Future II naartoe reisden. In die film uit 1989 deden ook deze schrijvers een poging te voorspellen hoe de wereld er nu uit zou zien. Is ze dat gelukt? Op RTLnieuws las ik dit:
Het voorspellen van de toekomst was vooral nattevingerwerk van schrijvers Robert Zemeckis en Bob Gale en hoewel ze er een paar keer flink naast zaten, blijken ze toch ook een aantal keer goed te hebben gegokt.
Deze voorspellingen zijn niet uitgekomen:
Volgens de film bellen we in 2015 nog steeds vanuit telefooncellen. De smartphone was waarschijnlijk niet te voorspellen.
Het weerbericht wordt tot op de minuut precies én juist voorspeld. Ook dit klopt niet. Waarschijnlijk tot de frustratie van weermannen en – vrouwen overal, zitten ze er nog vaak naast. Bijna niets is zo veranderlijk als het weer.
Kentekenplaten hebben geen cijfers en letters meer, maar een streepjescode.
Zonnebrillen met zilveren, stalen glazen zijn het helemaal. Hoewel er rare trends zijn op het gebied van zonnebrillen, hebben we deze (nog) niet gezien.
Jassen die zichzelf passend maken en zelfdrogend zijn. Het zou handig zijn, maar helaas.
Kranten zijn nog steeds de voornaamste nieuwsbron. Het internet was kennelijk een ondenkbaar concept in 1985 en 1989.
Faxmachines zijn overal, zelfs ingebouwd in brievenbussen. Nou, niet echt. Zouden kinderen van nu wel weten wat faxen is?
En dit hadden ze wel (of bijna) goed:
Televisie kijken we op flatscreens. Hoe platter, hoe groter, hoe beter.
Bellen doen we behalve met telefoons, ook via (tv-)schermen. Skype, FaceTime, het zijn al ingeburgerde concepten.
Draagbare technologie. De smartwatch, Google Glass.
Zelfstrikkende sneakers. Deze had je vast niet verwacht hier terug te zien, maar Nike is toch echt bezig met de ontwikkeling van deze innovatieve schoen.
Skateboards? Jongeren gebruiken in 2015 hoover boards. Het klopt niet helemaal, want het zwevende board zie je nog niet in het straatbeeld. Maar hij is al wel ontworpen én werkt. Kwestie van tijd dus, dat iedere puber ermee rondzoeft.
Op Back tot the Future dag zag ik de toekomst van het onderwijs. En die is nu. Want “to predict the future you don’t look ahead, you look around.”
William James wekt mij vanochtend weer om 06.00. Een keer snooze, een geforceerde zo lang mogelijk durende glimlach, 40 buikspieroefeningen, een plas, een cappuccino, twee kaarsjes aan en schrijven. Want zoals James zei:
‘Bedenk dat we ons pas op een werkelijk interessant handelingsveld begeven als we ordelijke gewoonten hebben ontwikkeld – en zodoende beetje bij beetje bewuste keuzes bij elkaar sprokkelen, als een echte gierigaard – en daarbij nooit vergeten dat er een oneindig aantal schakels verloren gaat als er eentje breekt.’
En ik wil natuurlijk niet dat er eentje breekt. Misschien is dat ook wel het gevoel dat ik heb heb als ik een dag niet geschreven heb omdat ik in aan het reizen ben of het vrijdag de dertiende is. Het gevoel dat er iets breekt. Of is het ontbreekt. Of dat ik dan niet meer kan zeggen dat ik elke dag schrijf. Mijn blog noem ik uiteindelijk “mijn dagelijkse verbeelding van mijn nieuwsgierigheid”. Wat mijn breng op nieuwsgierigheid en de deelvragen die heb moeten formuleren voor het vak onderzoeksvaardigheden van de master kunsteducatie die ik volg op HKU. Onderzoeksvaardigheden zou je ook kunnen het gestructureerd verkennen van je nieuwsgierigheid kunnen noemen en het vak leerde me mijn nieuwsgierige focus helder te krijgen. En geloof me dat is handig als je je in het domein van Play/Technologie/Edatie bevindt. Het aanbod is namelijk nogal groot. De komende vier dagen staan in het teken van mijn master en de deelvragen die ik heb geformuleerd:
Hoe onderzoek ik de leereffecten van MijnMondriaan
Hoe onderzoek ik de transfereffecten van MijnMondriaan?
Hoe ziet het educatieve/spel/museum domein er uit?
Welke leerresultaten van educatieve musea games zijn voorhanden?
Welke educatieve museagames zijn er en wat zijn de onderliggende spelprincipes?
Welke maakvariaties zijn er te bedenken met MijnMondriaan?
Daarvoor ga ik de komende drie dagen naar de Dutch Design Week.
Vanmiddag naar:
“Help ons de publieke omroep van de toekomst vorm te geven is de vraag die VPRO Medialab en VPRO Dorst voorgelegd hebben aan de studenten van Arts & Interaction (AKV | St. Joost). Ook studenten van Crafting Narratives (Design Academy Eindhoven) denken op hun eigen manier na over deze vraagstelling. In het Medialab aan de Kastanjelaan 500 kun je tijdens DDW zien wat de studenten ontwikkeld hebben d.m.v. een static presentation, een living studio of een experience die je kunt ondergaan.”
Tussendoor haal ik dan het eindexamenboek van de Design Academy zodat ik me kan donderdag vast kan inlezen en voorbereiden op mijn bezoek aan de expositie in de Witte Dame op vrijdag:
“De lichting afgestudeerden 2015 van Design Academy Eindhoven hebben geprobeerd het hoofd te bieden aan de realiteit van de complexe cultuur waar ze zich in bevinden. In deze zoektocht hebben ze omgangsvormen en alternatieven ontworpen voor een uiteenlopend aantal problemen die betrekking hebben op wereldwijde samenlevingen, zoals kwesties met verhouding tot ras en afkomst, dematerialisatie, het humaniseren van technologie en tactiliteit.”
Donderdagmiddag neem ik deel aan de workshop Digital Learning Design, georganiseerd door digitaal bureau eFocus en ThiemeMeulenhoff als onderdeel van Dutch Design Week de workshop Digital Learning Design. Tijdens deze workshop schetsen zij de uitdagingen in een markt die de komende 5 jaar waarschijnlijk de grootste verandering van zijn bestaan zal doormaken. Hoe kan lesstof steeds persoonlijker en effectiever worden gemaakt? En wat is de rol van digitaal en user experience?
ThiemeMeulenhoff laat deze middag zien hoe zij als learning design company niet alleen nadenkt over hoe lesstof gepresenteerd moet worden, maar ook over de context waarin de stof onderwezen wordt. Denk hierbij aan device, rol van de docent, niveau en leerstijl van de leerling, de lesomgeving etc.
Zaterdag geen Eindhoven maar Rotterdam waar ik deelneem aan de workshop :
Play: Museumpark.
Het Rotterdamse Museumpark is hot! Aanleidingen zijn de mogelijke komst van het Collectiegebouw van Museum Boijmans van Beuningen naar het park en het recent gepresenteerde masterplan voor de openbare ruimte van Gustafson Porter. Binnenkort beslist de gemeenteraad over het depotgebouw en de plaatsing ervan in het Museumpark en dat maakt de vraag ‘Wat wil Rotterdam met het Museumpark?’ opnieuw relevant.
Vorig jaar nodigden architectuurcentrum AIR en Het Nieuwe Instituut o.a. Petra Blaisse (Inside Outside) uit om te komen vertellen over het originele parkontwerp. We zijn nu bijna een jaar verder: tijd voor een nieuwe toevoeging in de discussie!
Het Nieuwe Instituut ontwikkelde Playful Park: een ‘serious’ game met als onderwerp het veelbesproken Museumpark. Doel van het spel is om verschillende partijen samen tot nieuwe ideeën voor de toekomstige invulling en het gebruik van het park te laten komen. Op 24 oktober organiseert Het Nieuwe Instituut een gameworkshop waarbij we in 3 spelrondes samen een aantal bruikbare richtlijnen proberen te formuleren: Spelregels voor het Museumpark.
Jij – als parkgebruiker, stadsbewoner, creatieveling of voorbijganger – bent van harte welkom om aanwezig te zijn, als publiek of als speler. Wat vind jij dat een stadspark moet zijn? Heb je zelf goede ideeën of ben je gewoon benieuwd naar de mening van je stadsgenoten? Wees welkom!
Léon van Geest (oprichter van o.a. de Rotterdamse Dakendagen en ArchiGuides) en Marcus Vlaar (RANJ serious games) begeleiden de workshop.
En dan moet ik nog ergens een gaatje vinden om naar Amsterdam te gaan. Want daar is tot en met vrijdag het CineKid festival. En dan met name het MediaLab. Voor de zekerheid maak ik maar even screenshots van de activiteiten in het Medialab:
“Cinekid is really about children giving good dreams. Giving them the material that dreams are made of” zegt Golan Levin, professor van Carney Mellon in onderstaand filmpje van vorig jaar.
Ik kom tijd tekort. Deze week nog een uurtje eerder op…..en later naar bed.
Het maakt niet uit hoe laat/vroeg ik uit bed moet, ik wil altijd blijven liggen. Zeker als ik gewekt word door de wekker. Helemaal moeilijk wordt het als je geen goede reden hebt om uit bed te komen, zoals werk. Waarbij ik werk definieer als een activiteit waar je geld mee verdient maar niet gelukkig van wordt. Maar afgezien daarvan is het natuurlijk ook fysiek heel logisch. Je lichaam heeft net een paar uur horizontaal gelegen en moet nu opeens een hoek van 90 graden maken.
Helemaal lastig wordt het als je in de snooze val trapt. Het is als in de kroeg waar je jezelf hoort zeggen ‘Nog eentje dan.” Een garantie om horizontaal in plaats van verticaal het etablissement te verlaten.
Niet direct schrijven in de ochtend bevalt me eigenlijk altijd slecht. Kabouter zit dan constant tegen me aan te zeiken dat ik die dag toch niet ga schrijven. Zoals afgelopen zondag toen het boek Dagelijkse Rituelen van Mason Currey me van mijn direct schrijven afhield. Met de grootst mogelijke moeite kreeg ik er om 10 uur avonds nog een verhaaltje uitgeperst. Het mooie echter is dat dit boek me vanochtend wel degelijk heeft geholpen om, zoals ik gisteren met mezelf afsprak om 06.00 uit bed te komen. Gisteren in de trein las ik er over het dagelijkse ritueel van William James. James (1842-1910) was psycholoog en filosoof, en wordt vaak als ‘de grondlegger van de Amerikaanse psychologie’ genoemd. Ik citeer even uit:
Pagina 102
In april 1870 schreef de 28 jarige James de volgende waarschuwende opmerking voor zichzelf in zijn dagboek: ‘Bedenk dat we ons pas op een werkelijk interessant handelingsveld begeven als we ordelijke gewoonten hebben ontwikkeld – en zodoende beetje bij beetje bewuste keuzes bij elkaar sprokkelen, als een echte gierigaard – en daarbij nooit vergeten dat er een oneindig aantal schakels verloren gaat als er eentje breekt.’ Het belang van een dergelijke ‘gewoontevorming’ werd later een van James’ belangrijkste studieobjecten als psycholoog.
“Hoe meer details van ons dagelijks leven we overdragen aan de ongecompliceerde voogdij van automatismes, des te meer onze hogere geesteskrachten vrijgemaakt kunnen worden voor hun eigen echte werk. Er is geen ongelukkiger mens dan iemand die als gewoonte slechts de besluiteloosheid kent, en verder niets, en voor wie het opsteken van elke sigaar, het drinken van elk kopje, het tijdstip van opstaan en naar bed gaan elke dag, en het starten van wat voor taak ook maar, onderwerp zijn van een nadrukkelijke overweging van de wil”
Ben benieuwd wat James zou zeggen van mijn gewoonte om elke dag na het vroege schrijven gewoon weer mijn bed in te duiken. Hij zou er geen probleem mee hebben, denk ik. Als ik het maar elke dag doe.
Vandaag schreef ik niet om 6.00 omdat ik nog niet wakker was. Mijn Swatch 51 was stil gevallen omdat ie te lang had stil gelegen. Slechte smoes he. Ben eigenlijk nog steeds onder invloed van Keith Richards docu. Draai ook al 3 dagen dagen alleen maar oude Stones. Vraagt mijn zoon net wie ik beter vind, de Beatles of de Stones. Onmogelijk te beantwoorden. Maar waarom? Vraagt ie me even later wat ik zou kiezen Nikon of Canon? Das veel makkelijker. Nikon natuurlijk! Waarom? Omdat mijn Pa die had….en altijd heeft gehad/heeft. Altijd de laatste nieuwe. En op een dag mocht ik zijn Nikkormat lenen. Tja dan ben je verkocht. Toch heb ik nu een Canon. Waarom omdat die toen ook heel goed video kon opnemen. En dat moest ik toen doen, een film schieten in Brazilie. Maar als ik nu een nieuwe zou kopen zou ik dat gewoon niet doen. Een beter idee is om de Nikkormat die ik jaren geleden van mijn neef kocht weer eens te pakken. Met een rolletje. Heel bewust foto’s maken en een week wachten op de afdrukken en daar dan een collage van te maken. Net zoals vroeger. Uren lang tot de blaren op mijn vingers stonden en ik uren later met droge mond en lege maag op de klok keek. Ik was 4 uur aan het knippen en plakken geweest met een paar foto’s. Vanmiddag legde ik mijn dochter het model van Mihaly Csikszentmihalyi, Flow uit waarop ze me vroeg wanneer ik Flow ervaar.
Collages maken van echte foto’s. Lang geleden.
Flow ervaar je als je Kennis (wat je weet, wat je kan, wat je ooit gedaan hebt en wat je wil) in balans is met een Uitdaging. Sommige noemen dat een hobby. Als je mensen naar hun hobby vraagt komen daar hele mooie dingen uit. Dingen waar het echt om gaat. Onderwijs, talentontwikkeling en innovatie moet gaan over het aanbieden van uitdagingen aan mensen die daar vrijwillig hun Kennis voor willen inzetten. Vraag je als organisatie af wat je fantastisch zou vinden en laat daar mensen op los die dat een uitdaging vinden. Zo simpel? Ja. Zo simpel. Maar dan moet je wel weten “What makes them tick”. Moeilijke vraag? Volgens dit artikel wel maar jaren geleden maakte ik deze film van mijn collegas als welkomstkado voor onze nieuwe directeur. Stuurde iedereen een mail met de vraag “What makes you sick?” en interviewde de collega’s waar ik het meest nieuwsgierig naar was. Het resultaat is geweldig (met name door de samenwerking met Maarten van de Vijfeijken)
Een waarschuwing. Als je van je werk je hobby maakt moet je wel op zoek naar een nieuwe hobby. Dus lijkt het me een goed idee om een Hobby beurs te organiseren. Een ontmoetingsplek waar Uitdagingen en Kennis samenkomen. Want de klok tickt. Of wacht je tot het klikt?
Gisteren kreeg ik twee hele waardevolle reacties op mijn post ‘Muurvast en Zeiknat”. Ik ben een figuur van alles of niets en veranderen doe ik dan ook het liefst zo, in een keer, rigoureus. Bam! zou mijn goede vriend Daniel zeggen.
Hugo, mijn trouwe in de ochtend op het schijthuis lezende lezer schreef:
“Take your time! Belangrijke dingen hebben zelden haast en dringende zaken zijn zelden belangrijk.”
Even later aangevuld door Sebastiaan:
“Waarom niet die nieuwe goede gewoonte implementeren door nieuwe kleding van duurzame kwaliteit te kopen? Zoals Paul McCartney predikt om 1 dag vegetarisch te eten ipv compleet vega, omdat dit dichter past bij levensstijl van vleeseters? Ik denk er nog eens over na. De ene keer past het beter om rigoureus te veranderen, andere keer geleidelijk. Vraag me af welke voorwaarden hier belangrijk zijn.”
Ik ga de tijd nemen om mijn kleding langzaam te verduurzamen. Ik ga er 2 en half jaar voor nemen. Dan verhuis ik naar Rotterdam en dat lijkt me een mooi moment en lang genoeg. Wat eten betreft lijkt me het leerzaam en leuk om de donderdag te pakken als duurzaam en dat dan samen met mijn zoon te doen. De donderdag komt na de woensdag en dan ben ik nog geïnspireerd door wat Cees weer voor mijn neus gezet heeft op woensdagavond. Zoals gisteren. Gisteren at ik ongelooflijk duurzaam. Alles, behalve het vlees, kwam uit de tuin van Cees. De aardappels, de bieten, de appeltjes en de uien in de hachee kwamen allemaal uit de tuin van Cees waar hij met veel geduld, liefde en aandacht zijn groenten verbouwd. De hachee van Cees is eigenlijk wel een mooie metafoor voor de duurzame verandering die ik doormaak. Hachee komt van het franse hacher, hakken en staat voor het in kleine stukjes hakken van de grote verandering. Voor het maken van hachee is geduld nodig, je maakt het niet even en vaak is het de dag erna nog lekkerder. Verder leerde ik gisteren van Cees dat je het op je eigen manier moet doen. Zo doet Cees er veel meer kaneel en appel in de rode kool dan “zou moeten”. Waarom? Gewoon omdat hij dat lekker vindt. Gisteren at ik hachee met rode kool van Cees de Vries. Een eeuwenoud Nederlands gerecht uit de grond van het eiland van Dordrecht. Weten waar je eten vandaan komt en door wie het is gemaakt, maakt het nog lekkerder.
Als toetje had ik gisteren speciaal mijn laptop meegenomen om samen met Cees een aflevering van Chef’s Table te kijken met in de hoofdrol de Argentijnse chef Francis Mallmann. Mallmann speelt en kookt met open vuur. Hij rookt lam in het open veld, stooft vis in klei dat ie uit de rivier haalt en graaft kuilen waar hij groenten in smoort. Een wildeman die het net als Cees op zijn manier doet. Dat deed hij niet altijd. Na zijn periode in Frankrijk ging hij, inclusief hoge hoed, Frans koken in Argentinië. Totdat de baas van Cartier (het juwelen/horloge merk) met een gezelschap kwam eten en achteraf tegen hem zei “Dit was echt een afschuwelijke maaltijd. Je moet eens nadenken over wat je doet want iets klopt er niet. Ik meen dit goed want ik zie dat je hard werkt maar dit is geen Frans eten.” Mallmann keek hem aan en zei “Hartelijk dank.” Maar vanbinnen dacht hij dat de Cartier baas gewoon niet wist waar hij het over had. Hij was geen chef kok. Hij was Frans, maakt mooie horloges en sieraden maar wat wist hij van koken? Met die gedachte ging hij slapen maar vergat nooit wat hij had gezegd. Het achtervolgde hem en Mallmann begon te beseffen dat hij gelijk had. Hij deed het verkeerd. Hij wilde precies kopiëren wat hij had geleerd. Iets wat bij elk vak gebeurt in het leven. Je bent jong, je hebt een meester, je wilt net zo goed worden als hij. Maar op een gegeven moment moet je zeggen:
“Ik moet mijn manier, mijn taal vinden.”
Gisteren leerde ik van Chef Cees hoe je hachee met rode kool en appeltjes maakt. Nu moet ik het op mijn manier maken zodat ik het kan overbrengen op mijn zoon.
Gisteren gaf ik het vak Branding voor een wel hele kleine groep studenten. In plaats van zo’n 25 waren er 7 en toen ook de techniek me in de steek liet, dacht ik “dit wordt een drama” om deze gedachte vervolgens in een imaginair tekstballonnetje te projecteren en het raam uit te blazen. Ik besloot aan tafel te komen zitten bij de studenten en de slides te presenteren vanaf mijn laptop. Als huiswerk had ik gevraagd om de eerste 30 minuten van een dag te beschrijven met de merken die ze bij het opstaan tegenkomen. Een van de studenten had zich netjes afgemeld en zijn huiswerk gemaild met als subject:
“Huiswerkopdracht incl excuses voor afwezigheid.”
De mail luidde als volgt:
“Hallo Cor!
Bij deze zou ik graag alvast mijn excuses willen aanbieden voor mijn afwezigheid in de les van vandaag.
Ik heb de keuze gemaakt om verder te gaan met een project voor school waarvan de deadline erg krap is en ik nog veel te doen heb. Sorryyyyyyyyyy!
Maar ik lever wel mijn huiswerkopdracht van vandaag bij u in via deze mail in de bijlagen die ik via mijn BTO laptop met het besturingstysteem Windows met daarop Firefox browser naar u toe stuur en u waarschijnlijk opent met Safari of Chrome browser op uw Apple macbook 😉
Tot de volgende keer!”
Vanochtend om 06.15u ging de wekker op mijn Apple I phone 4 af, ik snoozde 2x t/m 06.33u en draaide mijn Karwei bankkussen nog een keer om. Deze gebruikte ik als hoofdkussen omdat het kussen (waarvan ik het merk niet weet) waar ik normaal op lig nog bij mijn vriendin thuis lag.
Hierna trok ik mijn MEN onderbroek, Puma sokken, primark broek, namaak Vans, chdnm fmx clockhouse t-shirt en Originals by Jack and Jones vest aan en deed mijn Timex horloge om.
After that smeerde ik Nutella chocopasta met mijn Ikea mes op mijn Deen volkorenbrood op een Xenos bord en nam een slok van de PWN Nationale Nederlanden kraanwater samen met een De Tuinen Calsium Magnesuim en Zink pil uit mijn grote Chocolate Delectable mok.
Toen keek ik op de Ikea klok om tot de conclusie te komen dat de 10 minuten voorbij zijn.
Nu ben ik dit tekstdocument aan het typen op mijn BTO laptop op het besturingsprogramma Windows in het programma Word en kijk ik op mijn klok van de desktop van Windows om weer tot de conclusie te komen dat ik nu buiten de 10 minuten aan het typen ben, waarschijnlijk moet ik nu echt stoppen.
Na nog een aantal ochtendmerkverhalen zat de sfeer er goed in en ontstond er een hele andere dynamiek dan met 25 studenten. Het werd een geanimeerde conversatie waarin ik de presentatie die ik had gemaakt losjes als leidraad gebruikte om vooral veel uitstapjes te maken. Zo liet ik deze zien, waarin duidelijk wordt dat hoe je er uit ziet soms, of vaak, een obstakel is om met iemand te connecten. Je hebt namelijk maar 7 seconden nodig om een vooroordeel te vormen op basis van hoe iemand er uitziet.
Hoe iemand er uit ziet of wat iemand doet heeft onbewust effect op van alles wat we van die persoon vinden en denken en kleurt onze mogelijke interactie met die persoon. Het doet me denken aan het experiment waarin een persoon een exact hetzelfde verhaal hield voor 3 representatieve groepen studenten. Een keer in de rol van student, een keer als docent en een keer als professor. Na afloop van de presentatie moesten de studenten een aantal vragen beantwoorden waaronder een “Hoe lang schat je deze man?” Wat bleek? Naarmate de presentator opschoof op de sociale ladder werd hij bijna 2 centimeter groter. Bedenk dus goed wat je op je visitekaartje zet “pompbediende” of “fossiele brandstof distributeur”.
Ik ben inmiddels zo ver afgeweken van waar ik het eigenlijk over wil hebben dat het inmiddels 05.05 is en ik mijn trein moet gaan halen van 06.08. Ik geef vandaag les in Groningen en ga heerlijk met de trein.
Zal ik afsluiten met een geweldige klassieker van Coca Cola?
En het idee en het gemaakte prototype dat Marleen toen voor mij maakte vond ik echt heel goed. Het was speciaal voor mij gemaakt. Ik reis en lees veel en de bookdivider die Marleen bedacht, vond ik erg origineel en waardevol. Creatief dus.
Maar zou het ook echt werken. Om dat uit te proberen pakte ik het dikste boek dat ik had. Toevallig het boek dat ik dat moment al vele duizenden kilometers met me mee sjouwde; 546 pagina’s “Ons Feilbare Denken” van Daniel Kahneman. De titel van het boek keek me aan en ik begon te twijfelen aan mijn eigen denken en of het wel zo’n goed idee was. Toch zag ik het al helemaal voor me. In plaats van 1 dik pakket 4 kleinere katernen waarvan er 1 moeiteloos in mijn kleine rugtas zou passen en ook nog eens veel makkelijker vasthoudt. Dus was ik toch voorzichtig begonnen het regelmatig ombuigen van de kaft om uiteindelijk het stanleymes in te zetten. Niet onder toezicht van Liesbeth die als ex directrice van de bibliotheek en dochter van een bibliothecaris het niet kon aanzien en geruisloos de kamer verliet waar ik met het prototype van Marleen aan de slag ging. Zonder al te veel moeite maakte ik CORte mette met Dikke Daniel en ben inmiddels begonnen met deel twee. Nogmaals bedankt Marleen en sorry Liesbeth.
