Een tijdje geleden gaf ik een workshop maar deed zelf ook mee aan de crashcourse designt thinking. Ik schreef er twee posts over:
En het idee en het gemaakte prototype dat Marleen toen voor mij maakte vond ik echt heel goed. Het was speciaal voor mij gemaakt. Ik reis en lees veel en de bookdivider die Marleen bedacht, vond ik erg origineel en waardevol. Creatief dus.
Maar zou het ook echt werken. Om dat uit te proberen pakte ik het dikste boek dat ik had. Toevallig het boek dat ik dat moment al vele duizenden kilometers met me mee sjouwde; 546 pagina’s “Ons Feilbare Denken” van Daniel Kahneman. De titel van het boek keek me aan en ik begon te twijfelen aan mijn eigen denken en of het wel zo’n goed idee was. Toch zag ik het al helemaal voor me. In plaats van 1 dik pakket 4 kleinere katernen waarvan er 1 moeiteloos in mijn kleine rugtas zou passen en ook nog eens veel makkelijker vasthoudt. Dus was ik toch voorzichtig begonnen het regelmatig ombuigen van de kaft om uiteindelijk het stanleymes in te zetten. Niet onder toezicht van Liesbeth die als ex directrice van de bibliotheek en dochter van een bibliothecaris het niet kon aanzien en geruisloos de kamer verliet waar ik met het prototype van Marleen aan de slag ging. Zonder al te veel moeite maakte ik CORte mette met Dikke Daniel en ben inmiddels begonnen met deel twee. Nogmaals bedankt Marleen en sorry Liesbeth.
One Response to “Dikke Dunne Daniel. Dit is Design Thinking by Doing Verhaal nummer 828/1.111”