Gisteren kreeg ik twee hele waardevolle reacties op mijn post ‘Muurvast en Zeiknat”. Ik ben een figuur van alles of niets en veranderen doe ik dan ook het liefst zo, in een keer, rigoureus. Bam! zou mijn goede vriend Daniel zeggen.
Hugo, mijn trouwe in de ochtend op het schijthuis lezende lezer schreef:
“Take your time! Belangrijke dingen hebben zelden haast en dringende zaken zijn zelden belangrijk.”
Even later aangevuld door Sebastiaan:
“Waarom niet die nieuwe goede gewoonte implementeren door nieuwe kleding van duurzame kwaliteit te kopen? Zoals Paul McCartney predikt om 1 dag vegetarisch te eten ipv compleet vega, omdat dit dichter past bij levensstijl van vleeseters? Ik denk er nog eens over na. De ene keer past het beter om rigoureus te veranderen, andere keer geleidelijk. Vraag me af welke voorwaarden hier belangrijk zijn.”
Ik ga de tijd nemen om mijn kleding langzaam te verduurzamen. Ik ga er 2 en half jaar voor nemen. Dan verhuis ik naar Rotterdam en dat lijkt me een mooi moment en lang genoeg. Wat eten betreft lijkt me het leerzaam en leuk om de donderdag te pakken als duurzaam en dat dan samen met mijn zoon te doen. De donderdag komt na de woensdag en dan ben ik nog geïnspireerd door wat Cees weer voor mijn neus gezet heeft op woensdagavond. Zoals gisteren. Gisteren at ik ongelooflijk duurzaam. Alles, behalve het vlees, kwam uit de tuin van Cees. De aardappels, de bieten, de appeltjes en de uien in de hachee kwamen allemaal uit de tuin van Cees waar hij met veel geduld, liefde en aandacht zijn groenten verbouwd. De hachee van Cees is eigenlijk wel een mooie metafoor voor de duurzame verandering die ik doormaak. Hachee komt van het franse hacher, hakken en staat voor het in kleine stukjes hakken van de grote verandering. Voor het maken van hachee is geduld nodig, je maakt het niet even en vaak is het de dag erna nog lekkerder. Verder leerde ik gisteren van Cees dat je het op je eigen manier moet doen. Zo doet Cees er veel meer kaneel en appel in de rode kool dan “zou moeten”. Waarom? Gewoon omdat hij dat lekker vindt. Gisteren at ik hachee met rode kool van Cees de Vries. Een eeuwenoud Nederlands gerecht uit de grond van het eiland van Dordrecht. Weten waar je eten vandaan komt en door wie het is gemaakt, maakt het nog lekkerder.
Als toetje had ik gisteren speciaal mijn laptop meegenomen om samen met Cees een aflevering van Chef’s Table te kijken met in de hoofdrol de Argentijnse chef Francis Mallmann. Mallmann speelt en kookt met open vuur. Hij rookt lam in het open veld, stooft vis in klei dat ie uit de rivier haalt en graaft kuilen waar hij groenten in smoort. Een wildeman die het net als Cees op zijn manier doet. Dat deed hij niet altijd. Na zijn periode in Frankrijk ging hij, inclusief hoge hoed, Frans koken in Argentinië. Totdat de baas van Cartier (het juwelen/horloge merk) met een gezelschap kwam eten en achteraf tegen hem zei “Dit was echt een afschuwelijke maaltijd. Je moet eens nadenken over wat je doet want iets klopt er niet. Ik meen dit goed want ik zie dat je hard werkt maar dit is geen Frans eten.” Mallmann keek hem aan en zei “Hartelijk dank.” Maar vanbinnen dacht hij dat de Cartier baas gewoon niet wist waar hij het over had. Hij was geen chef kok. Hij was Frans, maakt mooie horloges en sieraden maar wat wist hij van koken? Met die gedachte ging hij slapen maar vergat nooit wat hij had gezegd. Het achtervolgde hem en Mallmann begon te beseffen dat hij gelijk had. Hij deed het verkeerd. Hij wilde precies kopiëren wat hij had geleerd. Iets wat bij elk vak gebeurt in het leven. Je bent jong, je hebt een meester, je wilt net zo goed worden als hij. Maar op een gegeven moment moet je zeggen:
“Ik moet mijn manier, mijn taal vinden.”
Gisteren leerde ik van Chef Cees hoe je hachee met rode kool en appeltjes maakt. Nu moet ik het op mijn manier maken zodat ik het kan overbrengen op mijn zoon.
Dankjewel Cees. Het was weer lekker en leerzaam.
Dus Yoda had weer gelijk: “You have to unlearn, what you have learned”.
Kus, Hugo