Wie wil je dat ik mijn boek stuur? Of misschien wil je jezelf wel een Valentijns kado geven. Gratis! Laat me weten wie en waarom. Dan kies ik de meest originele. Je hebt tot uiterlijk 23.59.
En daar krijg je een twee-daagse masterclass design thinking bij. 25 en 26 april 2024. Inclusief overnachting op Landgoed Zonheuvel in Doorn. Meer info hier.
Afgelopen vrijdag presenteerde ik mijn boek ‘Het kleine grote design thinking doeboek’. Genodigden had ik gevraagd om mij van tevoren een vraag te sturen over het boek. Met als inzet het eerste exemplaar van het boek. Die vragen varieerden van ‘Waarom?’ tot ‘Hoe zou je de boom van wie het papier komt het goede nieuws vertellen dat hij dit is geworden?’ Het was moeilijk kiezen. Uiteindelijk koos ik voor ‘Stel je voor dat je boek eigenwijs is en in opstand komt tegen één idee van jou. Welk idee zou dat dan zijn?’ Afgelopen vrijdag was mijn antwoord ‘Iedereen is een design thinker.’
Maar na het lezen van De Correspondent artikel ‘Een duurzame wereld begint bij je vrienden’ kies ik iets anders uit mijn boek, namelijk;
‘Het is ontzettend leerzaam om te zien wat mensen doen in plaats van te horen wat ze zeggen dat ze doen.’
‘Gedrag is niet altijd een goede graadmeter van wat ze nou echt willen. Het is vooral een reflectie van wat normaal, hip, conventioneel of goedkoop is. Volgens mij moeten we meer gaan luisteren naar wat mensen zeggen te willen. Als je die vraag stelt, denk ik dat bedrijven en overheden erachter komen dat mensen eigenlijk heel andere dingen willen dan wat hun koopgedrag suggereert.’
Dus niet alleen kijken maar ook luisteren. In het Engels is LISTEN overigens een anagram van………………..Denk daar maar eens over na. Of koop mijn boek, blader naar bladzijde 44 en maak kennis met De bewijsverzamelaar.
In de afgelopen 20 jaar als ontwerper heb ik iets ontdekt. Ik kwam erachter dat er een naam was voor wat ik deed; design thinking. Het maken van uitprobeersels, prototypes om mensen iets nieuws te laten ervaren. En te kijken of dat nieuwe een verbetering is, gewenst is. Dat pakte zeker niet altijd goed uit maar was wel altijd leerzaam……en leuk. En toen ik op een gegeven moment werd gevraagd om een college ‘ontwerpen’ te geven op de Hogeschool voor de Kunsten liet ik de jonge ontwerpers vooral zien ‘wat’ ik had gemaakt. Toen een van de studenten vragen stelde over het ontwerpproces kwam ik niet verder dan “gewoon dingen doen” gevolgd door een lange stilte waarin ik op zoek ging naar een betere uitleg. “Nee dingen ongewoon doen.” Een zaal vol hoog opgetrokken of juist diep fronsende wenkbrauwen als gevolg. “Want als je doet wat je altijd doet krijg je wat je altijd krijgt.” De quote van Einstein redde mijn premature carrière als docent en twee dagen later kreeg ik een telefoontje of ik les wilde komen geven op HKU. Het docentschap in combinatie met mijn ontwerppraktijk resulteerde in een blog waar ik een jaar lang elke dag mijn bevindingen deelde en vormde de basis voor het vak Design Thinking op HKU. Vele colleges, workshops en trainingen in binnen-en buitenland volgden maar mijn echte ontdekking deed ik tijdens het schrijven van Het kleine grote design thinking doeboek. Ik stelde mezelf de vraag of ik een naam kon bedenken voor de rollen die je in het design thinking proces speelt èn of ik daar een tekening bij kon maken. Nu moet je weten dat ik totaal niet kan tekenen. Dus het moest eenvoudig. En dat lukte. Maar wat veel verrassender was, was dat ik me veel beter kon verplaatsen in een van die rollen. Een uniek boek over design thinking was geboren.
Design thinking is een aanpak voor het oplossen van complexe (maatschappelijke) problemen en het ontwikkelen van creatieve oplossingen. Denk daarbij aan het onderwijs, de zorg, het milieu, vluchtelingen, mobiliteit, laaggeletterdheid, eenzaamheid, armoede, et cetera. Ze noemen design thinking ook wel human centered design: mensgericht ontwerpen. Door mensen, voor mensen en met mensen. Mensen kunnen hardop dromen. Wij kunnen ons een wereld voorstellen zoals die zou kunnen zijn. Ik geloof dat er veel meer verrassende en waardevolle oplossingen kunnen ontstaan als we gebruikmaken van ons inlevingsvermogen, onze verbeeldingskracht en ons lef om nieuwe dingen uit te proberen.
In Het kleine grote design thinking doeboek licht ik de 9 rollen toe die je in het ontwerpproces speelt:
De Dromer. Formuleert de gewenste situatie.
De Wakkerschudder. Laat je de urgentie voelen.
De In Kaart Brenger. Brengt de huidige situatie in kaart. Hoe is het NU?
De Bewijsverzamelaar. Verzamelt bewijs wat werkt en waar behoefte aan is.
De Vragenmaker. Formuleert ontwerpvragen op basis van het verzamelde bewijs.
De Ideeënbedenker. Bedenkt veel originele ideeën
De Ideeënwaardeerder. Waardeert ideeën op basis van relevante criteria.
De Uitprobeerder. Brengt ideeën tot leven in de vorm van prototypes, rollenspellen of simulaties.
De Verbeteraar. Gebruikt de feedback van gebruikers om de uitprobeersels te verbeteren.
In het boek staan inspirerende voorbeelden en leg ik uit hoe je samen aan de slag kunt gaan met de rollen. Het is een handreiking om nieuwe dingen uit te proberen. Wat je uitdaging ook is, met Het kleine grote design thinking doeboek kom je erachter waar mensen echt behoefte aan hebben. Je ontdekt hoe je waardevolle impact kunt maken, gebruikmakend van je aangeboren creativiteit. Iedereen is een design thinker.
Schrijven begon bij mij met een pen vastpakken en in een ongelinieerd A5 schriftje opschrijven wat ik dacht. Voordat ik begon met bloggen schreef ik 2,5 jaar elke ochtend in mijn Ochtendschrift en verbrandde of verscheurde (als ik bijvoorbeeld in een met brandmelders uitgerust hotel zat) mijn ochtendschrijfsels. Ik had deze oefening uit het boek van Julia Cameron, The Artist Way, en het leerde mij een paar belangrijke dingen:
Het maakt niet uit hoe laat ik opsta, ik wil altijd blijven liggen. Dus kon ik net zo goed de wekker een uur eerder zetten;
Met je hand in de vroege ochtend opschrijven wat je denkt, voelt als het resetten van je harde schijf. Daarna douchen is het veel rustiger in je hoofd. Alle dingen waar je aan denkt in de vroege ochtend heb je namelijk al opgeschreven en weggedaan;
Het is een geweldige Start oefening die me leerde dat elke actie begint met…………. actie. ‘Just Do It’ van Nike werkt niet voor mij. Als ik tegen mezelf, en al helemaal tegen een ander zeg, “ik ga het doen”, blokkeer ik. Ik doe het of doe het niet. Mark Twain zou het Ochtendschrijft waarschijnlijk anders zien; die zei dat als het eerste wat je iedere dag doet een levende kikker eten is, de rest alleen maar meevalt;
Het verbranden van wat je hebt geschreven is een hardCOR training loslaten. Soms schrijf je namelijk dingen op die je heel graag wilt bewaren of delen. Dan toch de fik erin zetten is heeeeel bevrijdend……..en lastig;
Het Ochtendschrift voelt als een kleine overwinning op je interne saboteur; de nee schuddende, met zijn middelvinger naar me wijzende Kabouter.
Het schrijven in de ochtend zonder doel en zonder oordeel heeft me enorm geholpen de weg naar mijn kunstenaarschap (terug) te vinden. Want zijn we niet allemaal kunstenaars? En toen ik op zaterdag 26 januari 2013 om 04.54 op mijn wekkerradio keek was ik klaarwakker en dacht ik:
Ik ga een boek schrijven.
Waarop de Kabouter direct reageerde met: “Dat kan jij helemaal niet, daar zit toch niemand op te wachten, daar heb je toch helemaal geen tijd voor………”
En toen gebeurde er iets waar zelfs Kabouter stil van werd. Ik bedacht me dat als ‘een boek’ mijn doel is, ik pas echt blij ben als het boek af is. Maar wat als ik de woorden ‘een boek’ schrap? Dan staat er:
Ik ga een boek schrijven.
Ik ga schrijven.
Verlost van het format en geïnspireerd door dit inzicht sprong ik uit bed, liep naar de keuken, opende mijn laptop, ging naar WordPress en begon ik dit blog. Een uur later publiceerde ik mijn eerste post die ik linkte aan Twitter, Facebook en LinkedIn. Zonder te corrigeren, ongecensureerd. Fail faster. De energie die vrijkwam was ongelooflijk. Ik was aan het schrijven zonder te corrigeren. Mijn Kabouter vond het allemaal belachelijk en vooral een heel slecht idee. Maar ik zat zondagochtend vroeg weer achter mijn laptop te schrijven en publiceren. En maandag weer, en dinsdag. Woensdag dacht ik, wat als ik nu elke dag schrijf, in de ochtend. Op donderdag zette ik de wekker om zes uur, drukte een keer op snooze en zat om twaalf over zes in het donker met een kaarsje aan te schrijven. Om zeven uur drukte ik op ‘publish’. Een jaar lang zette ik elke dag de wekker om 6 uur en publiceerde ik om 7 uur.
Over Design Thinking. Over empathie, creativiteit en uitproberen, prototypen noemden ze dat. Na een jaar maakte ik een pdf van 1.875 pagina’s en zette die op mijn blog. De geprinte versie verbrandde ik tijdens mijn blogverbranding in een kerkje in mijn geboortestad Dordrecht. Het telefoonnummer van het kerkje zal ik nooit vergeten 078 6 14 01 67. Mijn geboortedatum is 14 01 67. Het schrijven op mijn blog leerde mij veel over het gedachtengoed van Design Thinking en over mezelf als ontwerper. Ik introduceerde het vak Design Thinking bij Kunst en Economie op de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht (HKU) en werd visiting professor Design Thinking aan de master Strategic Design van de Politecnico di Milano. De afgelopen tien jaar mocht ik mensen inspireren op alle continenten van de wereld, behalve Australië. Anybody there?
20 februari 2023 werd ik gebeld door uitgever Geerhard Bolte van Haystack of ik interesse had in het schrijven van een boek over Design Thinking.
Na onze kennismaking in Zaltbommel haalde ik mijn Yes en No knoppen uit mijn tas, telde tot drie en….
Afgelopen vrijdag stuurde ik het manuscript.
En over het schrijven van dat manuscript zou ik een boek kunnen schrijven.
Op dinsdag 16 mei 2023 spreek ik voor de zesde keer tijdens de masterclass ‘Innovatief Denken, Durven, Doen’ over Design Thinking. Samen met Kim Spinder, Prof. dr. Jeff Gaspersz en Joey Gonesh. Met een hele goede dagvoorzitter: Kjell Lutz.
Tijdens de masterclass vergroot je jouw innovatiekracht en doorbreek je patronen om verandering te realiseren. Het wordt een energieke dag vol concrete inspiratie, praktische tips en bruikbare oefeningen! Meer weten? Bekijk hier het programma:
Workshop ‘Gesprekje met een stekje’ van Bo Lagrand. Tekening Evy.
Afgelopen twee weken gaf ik voor de zesde keer seminar ‘Expedition Spaceship Earth’ op HKU en was ik met een aantal studenten op expeditie op ruimteschip aarde met als doel meer bewustwording en verbinding met de planeet en elkaar te creëren. Aan het eind van de twee weken vroeg ik de studenten een brief te schrijven aan toekomstige twijfelende seminar deelnemers. Geen leerdoelen vooraf maar leerervaringen achteraf. Bij het lezen van de brieven werd ik af en toe diep geraakt.
Goeiedag twijfelende toekomstige expeditieleden,
Kiezen doe jij, ik kan je alleen vertellen wat mijn ervaring is geweest. Waarom ik jou dit seminar wil aanbevelen. Uiteindelijk bepaal jij of je de uitdaging aan wil gaan.
Van passagier naar crew op ruimteschip aarde. Dat is het doel van dit seminar. Dat lijkt op eerste gezicht best vaag, maar ik zal het je uitleggen. Aarde is het ruimteschip waar wij als passagiers op wonen. We gebruiken het ruimteschip om te kunnen overleven. We maken als passagiers veel gebruik van de aarde, maar leveren niks terug. We leven van de aarde en niet samen met de aarde. In dit seminar leer je wat jouw rol is op deze aarde om uiteindelijk crew te worden van ons ruimteschip aarde.
Door verschillende excursies, films, opdrachten en workshops leer je meer over het ruimteschip waarop we leven en jouw rol daarop. Zo hebben we een prachtige wandeling gemaakt en daarbij een podcast geluisterd die ons een idee gaf over hoe oud de wereld al is en wat er in die tijd allemaal is gebeurd. Daarnaast hebben we een workshop gehad van een medestudent die ons een gesprekje met een stekje liet doen. De manier hoe je je na dat gesprek verantwoordelijk en verbonden voelt met het stekje is niet te omschrijven. Je voelt opeens echt een band. Net zoals je dat voelt met je vrienden en familie. Dit zijn enkele voorbeelden van activiteiten die we hebben ondernomen. Het programma is erg vrij en veel ruimte voor persoonlijke inbreng.
Mijn conclusies na dit seminar Ik voel meer een connectie met de aarde. Dit zorgt ervoor dat ik me verantwoordelijk voel voor de keuzes die ik maak. Daarnaast heb ik geleerd dat de aarde voor veel problemen al een oplossing heeft gevonden. In het werkveld beeldende kunst en design wil ik dit aspect van het seminar graag meenemen als ik iets ga ontwerpen. Kijken wat er al is op aarde en daarvan leren. Het seminar is naast het grote onderwerp ook door de verschillende podcasts en filmpjes/documentaires een grote inspiratiebron geweest.
Hopelijk heb ik je goed kunnen informeren over dit seminar en kan jij nu een overwogen keuze maken.
Zit je in het onderwijs of ben als bedrijf nieuwsgierig geworden naar hoe je mensen transformeert van passagier naar crew op Spaceship Earth? Bel (0624965000) of mail me (cornoltee@mac.com)
Het zou fantastisch zijn als we meer passagiers kunnen transformeren naar crew.
Misschien is het de eerste keer dat je mijn blog leest of misschien heb je alle 1.463 posts gelezen. Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat ik vandaag precies 10 jaar geleden begon met schrijven over Design Thinking. Via onderstaande QR code kun je me heel makkelijk feliciteren. Gewoon in euro’s.
Dit is mijn 10de en laatste post over mijn 6-daagse bezoek aan de Dutch Design Week èn de laatste post van dit jaar. En aangezien jaren vaak afgesloten worden met top zus en top zo, sluit ik het jaar af met mijn Dutch Design Week Top 3.
Nummer 3
Stel je voor dat je volgend jaar gaat trouwen, zoals ik, en je zoekt nog een originele trouwring, dan is ‘make your own ring’ misschien ook iets voor jou. Ik zag het idee van Sophia Zobel op het Perron. Zobel is een juweel ontwerpster en goudsmid. Ze woont en werkt in Nederland waar ze ook wax carving jewellery workshops geeft.
Voor € 115 krijg je dit doosje:
Hierin zit alles om zelf je zilveren ring te maken. Een handleiding, een ring sizer en een balletje van was. Als je de ring af hebt, stuur je de kit naar Zobel. Zij maakt de ring gebruik makend van de meer dan 5.000 jaar oude ‘lost wax technique’.
Ze legde me uit dat de ring van was in gips wordt gegoten en als het gips hard is deze wordt verwarmd zodat de was smelt. In de gipsen mal wordt vloeibaar zilver gegoten en in water afgekoeld, ook het gips oplossend. De grove ring polijst ze en binnen drie weken ontvang je jouw unieke, door jou ontworpen zilveren ring. Mijn aanstaande bruid maakt straks mijn trouwring. Persoonlijker wordt het niet.
Nummer 2
De Kleinkijkacademie van Sjaak Langenberg & Rosé de Beer was genomineerd voor een Dutch Design Award en won uiteidenlijk de publieksprijs. Uit het juryrapport:
‘Sjaak Langenberg & Rosé de Beer slagen erin met de Kleinkijkacademie een heel concrete en speelse visie te geven op het verlichten van zorgtaken’
Ze vroegen ontwerpers en kunstenaars uit verschillende disciplines om alledaagse zorgtaken en huishoudelijke activiteiten te transformeren tot een beleving voor bewoners met een ernstige verstandelijke of meervoudige beperking. Dat levert nieuwe inzichten voor hun begeleiders op.
De vaatwasser uitruimen op klassieke muziek? Een koffie uit een beker met een beperking zodat je wel de tijd moet nemen? De laatste 5 % van een gerecht laten verzorgen door een bewoner? Een massage geven met deeg?
Bekijk de volgende filmpjes en je zult begrijpen hoe ‘play’ (humor, spel en plezier) een hele krachtige vorm voor groei en verbinding kan zijn.
Mensen bestaan niet. Mensen zijn een met technologie. Zonder technologie zouden we het nog geen dag uithouden in het wild. Zo heb ik mijn nachtrust uitbesteed aan een dure matras, op tijd uit bed komen aan Apple, het ontbreken aan een wintervacht aan mijn kleding, het maken van een kopje koffie aan Evides, Eneco, Nespresso en de maker van mijn Wonkie Ware koffie kopje. Mijn gebrekkige geheugen aan de agenda op mijn bruikleen laptop, transport aan de Skoda Yeti en mijn vitaliteit deels aan mijn personal trainer. Alles om ons heen is ontworpen en als er iets ontbreekt bestellen we het online en zijn we teleurgesteld als het er niet morgen is. Voor een nieuwjaarsgroet hoeven we deur niet meer uit om een kaartje te posten maar wensen we met een paar klikken via Whatsapp onze hele vriendengroep een gelukkig 2023 (Bij deze. Scheelt weer).
Emoticons stellen ons in staat om op afstand onze emoties te tonen. Ook als het geen leuke grap is is een tranen met tuiten lachende emoticon makkelijker dan een uitleg. Een leugentje om bestwil.
Met behulp van AI kan iedereen nu bijna alles in een handomdraai genereren: van tekst tot afbeeldingen en meer. Hoe beïnvloedt dit de samenleving? De Love Letter Generator verkent generatieve AI (door GPT-3) en spoort je aan om na te denken over je relatie met technologie.
Leesbare liefde
De Love Letter Generator nodigt je op een speelse manier uit tot ethische reflectie over AI. Je neemt plaats achter een oude computer. Het flikkerende groene scherm van de monitor heeft een boodschap voor je: “So… you’re looking for a way to connect with someone? You have come to the right place. I am an AI – an Artificial Intelligence – that writes love letters for you.” De AI vervolgt zijn boodschap. De AI is grappig, al dan niet een tikkeltje brutaal, en stelt vragen die je zal moeten beantwoorden als je die liefdesbrief graag wilt. Op basis van je antwoorden genereert de AI een unieke liefdesbrief die automatisch geprint wordt. Als je vervolgens dit stukje leesbare liefde tot je hebt genomen, vraagt de AI hoe goed hij het heeft gedaan. Maar daar blijft het niet bij: de AI vraagt meer…
Resultaten ten koste van wat?
AI is toegankelijk geworden voor iedereen. Dingen waar je in het verleden enorm veel vaardigheden voor moest hebben, genereer je nu in een handomdraai – simpelweg door wat tekst in te voeren. Dit is niet anders bij de Love Letter Generator. Op basis van geringe input genereert het een indrukwekkend resultaat. AI is een tool om grootse dingen te bereiken, maar ten koste van wat? En wat betekent dat voor onze maatschappij? Interactie met de Love Letter Generator moedigt je aan om op deze vragen te reflecteren.
Bedrijf de Liefde is met de Love Letter Generator in staat om een ingewikkeld onderwerp op een speelse, laagdrempelige manier toegankelijk te maken voor een breed publiek. Ook het feit dat je de brieven van anderen kon lezen door eenvoudig de brief boven je hoofd naar beneden te trekken, het ratelende geluid van de ouderwetse printer en de begeleiders in hun opvallende rode overalls maakte het tot een totaal ervaring balancerend tussen verbazing, verwondering, afschuw en verrassing.
Hiermee is mijn verslag van de Dutch Design Week 2022 ten einde.
Dit is post 8 over mijn 6-daagse bezoek aan de Dutch Design Week in Eindhoven.
Mijn ochtend zit vol met patronen. Buikspieren in bed. Armen in de lucht met een glimlach op de rand van mijn bed. De Magimix aandrukken op weg naar de WC. Glas water drinken en geen rode of blauwe pijl maar een zwarte pil. Teruglopen naar de Magimix, de hendel een keer omhoog en omlaag zodat de ‘oude’ koffiecapsule in het reservoir valt. Een espressokopje pakken en deze verwarmen door er een espresso dosis water in te laten lopen en even te laten staan. Me omdraaien en tien druppeltjes lavendelolie op een stukje afval hout van een loopplank van de Kungsleden laten vallen. Het hete water uit het espressokopje in de gootsteen gieten. Kopje terugzetten in de Magimix en met een verse koffie capsule een vers kopje koffie zetten.
Gaaaaaaaaap.
Het liefst zet ik dan een kaarsje aan en schrijf ik op mijn blog. Zoals nu:
Het liefst ga ik dan sporten en daarna douchen met Wim Hof.
Menig onderdeel van bovenstaand ritueel kan ik moeiteloos overslaan maar dat bakkie koffie is mentaal veruit de lastigste. Een dag beginnen zonder bakkie koffie is een niet te nemen mentale drempel. Ook tijdens meerdaagse hikes is de voorraad koffie (en water en gas) een cruciaal planning onderdeel.
Voor zo’n belangrijk onderdeel van de start van mijn dag besteed ik eigenlijk heel weinig tijd en aandacht. Ik zie de echte koffie niet eens. De Magimix past de hoeveelheid water aan de gekozen koffieknop; espresso of lungo. Met deze Magimix druk je dan nog wel de hendel naar beneden zodat er gaatjes in de capsule worden gedrukt. Verder heb ik alles uitbesteed. Heel doeltreffend en efficiënt. Het patroon werkt. En;
“Nobody likes change, except for a wet baby.”
Mijn vorige koffiezetter drukte zelf gaatjes in de koffiecapsule maar toen dat niet meer werkte, lukte het me met heel veel moeite om het apparaat uit elkaar te halen en te fiksen. Tot vier keer toe. Toen kocht ik mijn huidige Magimix die mijn spierkracht gebruikt voor het maken van de gaatjes in de koffiecapsule. Beter. Toch hoop ik bij een volgende aanschaf van een koffiezetter dat de KARA van Thomas Mair al op de markt is. Mair weet ook dat het openen van een huishoudelijk apparaat om het kapotte onderdeel te vervangen nogal een uitdaging is, zoniet ON MO GE LIJK. Dus kopen we nieuw. Een slechte gewoonte want slechts een vijfde van onze afgedankte elektrische apparaten wordt gerecycled. Een gewoonte die Mair wil doorbreken met zijn fel gekleurde, speelse KARA. De grote magnetische onderdelen van de KARA zijn niet onbereikbaar voor de gebruiker maar kunnen makkelijk vervangen worden zonder speciaal gereedschap. KARA is niet intimiderend maar nodigt juist uit om geopend te worden. Met KARA hoopt Mair een nieuwe standaard te zetten voor alle huishoudelijke apparaten; een waarbij repareren de enige logische keus is.
KARA, Thomas Mair, tom.mair@icloud.com
Dezelfde gedachte had Dave Hakkens in 2013 toen hij Phonebloks ontwierp. Een modulaire smartphone waarbij je kapotte of oude onderdelen gewoon vervangt. Een idee dat wereldwijd heel veel aandacht kreeg en waarin Google heel veel tijd en geld stak. Toch kun je 9 jaar later nog steeds geen Phonebloks kopen. Waarom niet? Dat legt Dave zelf uit in deze video:
Google Killed Phonebloks.
Soms halen goede ideeën de winkel niet. Spelen er andere krachten. Geld, status? Zeg het maar. Het doet me denken aan de NEONURTURE. Een couveuse gemaakt van auto-onderdelen. Ik schreef daar in 2013 over;
Elk jaar sterven meer dan vier miljoen baby’s in de derde wereld binnen een maand na de geboorte. 1.000.000 zelfs binnen een dag. De helft van deze pasgeborenen hadden het wel overleefd als ze net als onze dochter Noëlle de eerste dagen van hun leven in een couveuse hadden doorgebracht. Echter in deze ontwikkelingslanden is niet alleen beperkte toegang tot moderne, high-tech couveuses, maar tevens een gebrek aan de infrastructuur voor de vervangingsonderdelen voor deze couveuses. Al zouden ze de couveuses hebben, ze kunnen hem niet snel en goedkoop repareren omdat ze geen onderdelen hebben én niet de getrainde mensen die met deze onderdelen de couveuse zouden kunnen maken.
Misschien wel het beste idee dat ik ooit gezien heb.
Het doel van de ontwerpers van de NEONURTURE was om een couveuse te ontwikkelen voor de derde wereld die gebruik maakt van lokaal beschikbare kennis en (vervangende) onderdelen. Overal ter wereld worden auto’s gerepareerd. Overal ter wereld heb je de beschikking over auto onderdelen. Aanwezigheid van de kennis en beschikbaarheid van onderdelen werden als uitgangspunten gebruikt voor de NEONURTURE. Een goedkope couveuse gemaakt van auto onderdelen die door de lokale automonteur gemaakt kan worden.
Zie je het luchtfilter en de koplampen?
Briljant.
Briljant. Toch is het nooit verder gekomen dan een prototype. Ze kregen het niet voor elkaar om het netwerk van stakeholders die ‘kiezen, gebruiken en betalen’ een vinkje te laten zetten. Ondanks dat de NEONURTURE vele malen eenvoudiger is en miljoenen baby’s kan redden is het zorgsysteem zo complex dat de NEONURTURE het levenslicht ook nooit heeft gezien.
