Dag Piet.
Cor! Hoe ging de playtest gisteren?
Dat ging heel goed, was heel leerzaam en erg intensief. Mijn respect voor docenten in het basisonderwijs is NOG groter geworden. Wat een energie zit er in die 10 jarigen. Dan heb ik het maar makkelijk als docent met ‘mijn’ kunst en economie studenten. Een groot voordeel wel is dat ze geen mobiele telefoon hebben. Uiteindelijk zijn de 30 leerlingen bijna 2 uur zeer aandachtig bezig geweest. Volgens juf Kim is dat heel bijzonder.
Hoe begon je de test?
Ik begon te vertellen dat ik net als zij ook nog op school zat. Ik vroeg ze of ze wisten welke school er na de basisschool kwam. Veel wisten dat en een aantal wisten me ook te vertellen dat je daarna ook nog naar de universiteit kon. Ik legde ze uit dat in plaats van de universiteit je ook naar een hogeschool kunt en dat ik les geef op zo’n hogeschool, en dus zelf ook nog op school zit….als student. Want, zo vertelde ik, na de hogeschool of universiteit kun je een zogenaamde master volgen. Menigeen keek me aan met een gemengde blik van ongeloof en bewondering.
En toen?
Toen vertelde ik ze dat ik voor de master kunsteducatie een onderzoek aan het doen ben naar hoe ik kinderen nieuwsgierig kan maken naar abstracte kunst in musea door gebruik te maken van spelprincipes. Om er aan toe te voegen wie er wist wat abstracte kunst was.
Dat wist natuurlijk niemand.
Ha! Weet je wat een leerling zei?
Nee. Vertel. Nu ben ik heel nieuwsgierig.
“Kunst waar eigenlijk nergens op lijkt maar wel heel mooi is.”
Hoe oud was die leerling?
Tien jaar Piet.
Indrukwekkend.
Zeker. Waarop een andere leerling vroeg of hij naar de plee mocht. Toen ik hem vroeg of ie dat altijd zo vroeg, zei hij heel netjes dat hij het woord plee gebruikte omdat ik het eerder op een playtest had gehad. Ik zei hem dat ie maar snel zijn test moest gaan doen op de plee. Toen hij even later terug kwam en ik vroeg of hij zijn handen wel had gewassen naar de pleetest liep hij onder gegniffel en gelach van zijn klasgenoten theatraal met gebogen hoofdje naar de wasbak in de klas.
Hoe had jij je eigenlijk voorgesteld?
Op het scherm in de klas stond “Dag, ik ben Cor.” Dit was al zichtbaar vanaf het begin. Ik ging verder met mijn verhaal door de volgende slide te laten zien waarop stond “Cor Noltee” waarbij ik de nadruk even legde op mijn achternaam door met mijn laserpointer een rood cirkeltje om mijn naam te ’trekken’. Ik vertel je dit omdat een aantal leerlingen mijn naam gebruikte om uit te zoeken wie de kunstenaar was van de werken die ik liet zien. Van jou dus. Ik starte het volgende filmpje en vroeg ze, als ze wisten wie de kunstenaar was, dat niet hardop te roepen maar het zachtjes in mijn oor te fluisteren.
Degene die het niet direct wisten mochten het opzoeken op de computer of dus vragen aan mij stellen waar ik alleen ‘Ja’ of ‘Nee’ op zou antwoorden.
En?
De eerste die naar me toe kwam was een jongen die zei “Picasso”. Ik zei ‘Nee’ en voegde daar aan toe dat ik dat misschien ook wel had gedacht aan de hand van de werken die ik had laten zien.
Ja, daar kan ik me iets bij voorstellen.
Daarna kwam er een jongen naar me toe die zei “Is het Piet Mondriaan?” Ik was zeer verbaasd en verrast, zei “Ja” en vroeg hem hoe hij dat wist. Hij vertelde dat hij een van de werken uit het filmpje had herkend naar aanleiding van een museum bezoek. Zijn niet gefluisterde antwoord veroorzaakte een stroom van leerlingen die naar me toe kwamen met “Is het Piet Mondriaan?”. Waarop ik bedacht om die leerlingen een post-it te geven en te vragen om op te schrijven hoe ze dat wisten.
En?
De antwoorden varieerden van naïef tot heel creatief:
“Als je Piet Mondriaan typt zie je allemaal schilderijen die we in het filmpje zagen.”
“We hebben het gevonden op internet.”
“Als je op de computer schilderijen typt , stond er een van hem op het bord.”
“Ik zei zo maar iets. Ik keek goed en herkende hem.”
“We hebben het opgezocht. Ik klikte op schilderijen, toen zagen we een foto met de naam.”
“Ik denk dat het Mondriaan is omdat ik die stijl herken.”
“Omdat we die al kennen.”
“Omdat er PM zagen staan in het schilderij en door al die vierkanten.”
Vervolgens ontving de leerling die mij als eerste het juiste antwoord vertelde de “Officiële Abstracte Kunstkenner Trofee”
Om vervolgens aan iedereen te vragen of ze een werk wilde maken wat jij gemaakt zou kunnen hebben na dit werk:
Dit werk bleef overigens permanent op het scherm te zien.
Ik gaf ze daar 15 minuten voor wat uitliep naar 25 minuten. De resultaten werden een voor een gedeeld waarbij ik iedereen een hand gaf en vroeg:
“Dag meneer/mevrouw Mondriaan. Ik ben heel benieuwd naar uw volgende werk en waarom u dat zo heeft gemaakt.”
Dit zijn de resultaten.
Dit is extreem geweldig Cor!
Geweldig!!!
Nog meer kleuren weggelaten en verbonden….een echt Mondriaan in de klas Cor, zou het een nakomeling zijn?
Rits, rits en weg ben je…. als het ware…leuk hoor….meer dan!
Ritsen it is! De oculus rift is zo 2016.