Afbeelding
Brinta. Let the games begin.
26 jan
De beste voorbereiding op de dag. Een bord Brinta met honing.
Per portie (40 gram Brinta en 250 ml melk) zit 38 gram koolhydraten en 13 gram eiwitten. Als dat geen perfecte start is voor mijn ochtendtraining. Een goede voorbereiding is belangrijk. Das logisch. Mijn begin van de dag bestaat uit een bord Brinta. Liefst ruim een uur voor dat ik ga trainen. Het eitje rechts op de foto is voor erna. Voor het herstel. Zeggen ze. Lance weet dat alles van, herstellen. Ik houd het op een eitje. Je denkt misschien Brinta, eitje wat heeft dat nou met Designthinking te maken. Nou dat zal ik je eens haarfijn uitleggen. Designthinking gaat over het ontwerpen van dingen, diensten en ruimtes. En dat doe je meestal voor mensen. Mensen zijn het uitgangspunt. Toen ik een 5 jaar geleden door Anton de Vries werd uitgenodigd om samen met 20 m/v en Hennie Kuiper Alpe d’Huez te beklimmen dacht ik, “dan moet ik wel een beetje beter worden”. Alpe d’Huez is een 21 bochten tellende berg van 14 kilometer. Omhoog dus. Ik noem de rit naar boven even “de dienst”. Als ik op dat moment Alpe d’Huez had beklommen met mijn 20 jaar oude , 11 kilo wegende Giant was ik waarschijnlijk onderweg vloekend en/of bloedhoestend afgestapt. Ik ben dan ook maar gaan trainen. Maar eigenlijk ben ik gaan ontwerpen. Designthinken.
En dat begon met, heel simpel gewoon meer fietsen. Ik dacht als ik maar gewoon veel fiets dan komt alles goed. Ik fietste wat af. Meestal in mijn eentje en op zondag met een paar vrienden die hem ook gingen beklimmen. Opvallend was dat de gesprekken vanaf het moment nog maar over een ding gingen:
Alpe d’Huez.
We hadden een gemeenschappelijk doel. En dat verbroedert. Mannen onder elkaar je kent het wel…toch? Er werd heel wat afgeluld op de fiets. Iets wat onze gemiddelde snelheid (wat ik toen nog belangrijk vond) niet ten goede kwam. Het was wel erg leerzaam. Al fietsende leerde ik veel van al die ervaren fietsers. Ik voelde me af en toe net een onderzoeker. Ik was bezig met het verzamelen van kennis. Met als doel de dienst “het beklimmen van Alpe d’Huez” te verbeteren. Wat ook enorm hielp was dat ik een concreet doel had en zelfs een concrete datum. Iets waar ik naar toe kon werken en een planning op kon maken. Ik had een uitdaging. Maar dat was niet genoeg. Ik was geinspireerd door het doel en het verhaal om met Hennie Kuiper Alpe d’Huez te beklimmen. Maar er was meer nodig om de beklimming te verbeteren. Aanleiding voor waarschijnlijk de grootste stap naar een betere beklimming was de opmerking van Hennie Kuiper. Op een van de voorbereidende trainingsritjes kwam Hennie naast me fietsen en keek hoe ik met mijn hand de voorrem weer van mijn velg af duwde. Deze liep namelijk aan als ik had geremd. Hennie keek naar mijn oude Giant en toen naar mij en zei: ” Cor. Misschien is het een idee om een fiets te lenen of een andere te kopen als je straks boven wilt komen”. Ik keek hem aan, beet op mijn lip en dacht “Hoe vertel ik het mijn vrouw.”
2 weken later kocht ik een tweede handsje op advies van mijn goede vriend Frans. Hij vertelde me dat als ik € 1.500 had te besteden ook eens tweedehands moest kijken. Er zijn namelijk zoveel freaks die elk jaar een nieuwe kopen omdat die altijd het nieuwste van het nieuwste willen hebben. Zo gezegd zo gedaan. Het werd een zwarte 7,6 kilo wegende carbon Merida (helemaal Dura Ace afgemonteerd en Mavic Ksyrium wielen) Ik kocht hem van een jonge belofte uit Naaldwijk die hem 14 maanden daarvoor had gekocht voor € 4.500! Ik kon niet geloven dat een fiets zo licht kon zijn. Dat scheelde immers zo’n 5 kilo met mijn oude Giant. Vol trots reed ik naar Frans om hem te laten zien. Aan het materiaal lag het niet meer. Nu ik nog.
Ik was geinspireerd, had een doel en was gaan praten met mensen die er verstand van hadden. Nu moest nu gaan werken aan mijn vaardigheden. En het ontbrak me nog aan de regels. Want ik had er maar twee.
1. Zo vaak mogelijk fietsen.
2. Zo hard mogelijk.
Afbeelding
Het is tijd.
26 jan
Zoals wel vaker de laatste tijd ben ik vroeg wakker. Gek genoeg is 4.54 vaak het eerste wat ik zie op een nieuwe dag.
Zou het komen omdat ik gisteren vroeg naar bed ging. Of dat ik gewoon weer zin heb in vandaag. Beide denk ik. En nog een heleboel andere redenen. Die ik allemaal zou kunnen gaan bedenken, reviewen en selecteren maar dan had je dit nooit zitten lezen. Dit blog en alles wat er uit voortvloeit gaat over DOEN. En dat vind ik niet altijd makkelijk want net als vanochtend werd ik wakker met in mijn hoofd een briljant idee om een blog te beginnen als aanloop naar de lesmodule die ik aan het ontwikkelen ben voor de HKU in april 2013. Ik dacht ik ga iedereen eerst bedanken die me hebben geholpen te brengen waar ik nu ben. “Fotomoment. Ping!” Als je fotomoment in de tekst zit staan dan weet je dat er een foto aankomt. Ping betekent dat ie via de mail bij me binnenkomt. Wat een heerlijke tijd leven we toch. Komt ie:
Mijn uitzicht vanaf de keukentafel
Enfin. Even terug naar 4.54. Ik lag dus na te denken om iedereen te bedanken die me hier heeft gebracht. Ik werd erg enthousiast van het idee. Met name van het idee om het bedankvoorwoord zo lang te maken dat ik waarschijnlijk nooit aan het “echte” onderwerp toe zou komen. Maar met een glimlach op mijn gezicht en mijn eigen gegniffel maakte ik mijn kleine saboteurtje wakker. Mijn Kutkabouter. Hij begon gelijk tegen me te zeiken van “ja maar als je die bedankt, moet je die ook niet vergeten” .Ja hij heeft gelijk, dacht ik. Of niet? Ik ben echter blij je te kunnen melden dat mijn KK (kutkabouter dus) nog bezig is zijn stukjes hersenpan van de muur af te plukken omdat ik met mijn Colt 45 zijn kop eraf geschoten heb. En ik weet dat ie straks weer op mijn schouder zit en zoiets zegt van: “He Cor, ben je wel goed wijs, het is 5.30 ga naar bed man. Niemand zit hier op te wachten”
Gelukkig heb ik mijn Colt 45 naast me liggen. Het zal waarschijnlijk ook bloederig worden in de keuken. Maar I DONT give a FUCK. Ik blijf gewoon doorschrijven. Of je het nu leuk vindt of niet. En blijkbaar ben je er nog steeds.
De truuk met dit alles is dat ik vaak zoveel dingen in mijn hoofd heb maar dat er voor mijn gevoel zo weinig uit mijn handen komt. Ken je dat?
Keuzes keuzes keuzes. Ik maak het mezelf soms niet makkelijk door maar te blijven denken wat het beste is om te doen. Dit blog gaat met name daar over. Soms moet je gewoon beginnen. Gewoon doen. Gewoon proberen en zien waar het schip strandt. Het feit dat ik nu achter mijn Appletje zit te typen geeft me al enorm veel energie en voldoening. Wat me trouwens enorm geholpen heeft in dit, is een oefening die ik (bijna) elke ochtend doe. Hij komt uit “The Artist Way” van Julia Cameron en heet “het ochtendschrift”.
Het werkt heel simpel. Je koopt een boekje A5 of A4 en het eerste wat je doet als je sochtends wakker wordt, is er in schrijven. Ik doe het meestal aan de keukentafel (zie boven 🙂 Ik open mijn boekje op een nieuwe pagina, zet de datum erin en begin te schrijven. Met een mijn BIC vierkleurenpen. “Fotomoment. Ping!”
BIC vierkleurenpen
Een andere mag ook 🙂 Wat je doet is dat je gewoon opschrijft wat je denkt. En doorschrijft. Je gaat niet naar het plafond zitten staren of denken “Wat zal ik nu eens opschrijven.” Nee, als je niet weet wat je moet schrijven dan schrijf je “ik weet niet wat ik moet schrijven”. Het is een soort mindfulness oefening. En voor mij werkt het uitstekend. Het lekkerste is dat als je daarna gaat douchen je niet staat te denken wat je allemaal nog moet doen die dag. Of wat je allemaal vergeten bent die dag ervoor. Belangrijk is dat je je boekje aan niemand laat zien en dat je het zelf ook niet gaat teruglezen. Dan werkt het niet. Want dan ben je het toch weer voor iemand anders aan het schrijven. Om mezelf te beschermen scheur ik elke pagina eruit als ik klaar ben en verscheur hem in zo klein mogelijke stukjes en gooi het weg. En dat voelt elke keer weer als een kleine overwinning. Niet voor mijn KK. Die zit te schreeuwen “Niet doen, zonde….das leuk om nog een keer terug te lezen.” Ik pak mijn Colt en pull the trigger. Klik.
Mijn KK zit op dit moment aardig tegen me aan te zeiken.”Cor stop er nu toch mee. Niemand zit hier op te wachten. En dat bedankvoorwoord al helemaal niet.”.
Klik.
Ik geloof dat ik de wereld een beetje beter kan maken door om me heen kijken en dingen aan te pakken. Te doen.
Te doen.
“To predict the future you don’t look ahead, you look around.” Las ik ooit ergens.
“Fix it as you go.” noemt Paul Arden het. En dat is zo waar. Als je om je heen kijkt en denkt “He dat zou ik zo of zo doen”, doe het dan ook.
Probeer het. Probeer het. Probeer het. Probeer het. Probeer het. Probeer het………KK vind het nu wel genoeg.
“You made your point. Moet je niet aan het bedankvoorwoord beginnen?”
Nog even niet. Ik wil het nog even hebben over proberen en durven op je bek te gaan. En geloof me dat is gewoon hartstikke eng. Maar het is het proberen waard. En als je het doet met de goede bedoelingen mag niets je tegenhouden. Dacht je dat ik het niet eng vind om straks op “publish” te drukken en dit verhaal de wereld in te gooien. Wetende dat als je iets publiceert op het internet je het er nooit meer af krijgt. Het is als pis uit een zwembad proberen te halen….dat gaat je niet lukken.
Tijd voor een bord Brinta.