De beste voorbereiding op de dag. Een bord Brinta met honing.
Per portie (40 gram Brinta en 250 ml melk) zit 38 gram koolhydraten en 13 gram eiwitten. Als dat geen perfecte start is voor mijn ochtendtraining. Een goede voorbereiding is belangrijk. Das logisch. Mijn begin van de dag bestaat uit een bord Brinta. Liefst ruim een uur voor dat ik ga trainen. Het eitje rechts op de foto is voor erna. Voor het herstel. Zeggen ze. Lance weet dat alles van, herstellen. Ik houd het op een eitje. Je denkt misschien Brinta, eitje wat heeft dat nou met Designthinking te maken. Nou dat zal ik je eens haarfijn uitleggen. Designthinking gaat over het ontwerpen van dingen, diensten en ruimtes. En dat doe je meestal voor mensen. Mensen zijn het uitgangspunt. Toen ik een 5 jaar geleden door Anton de Vries werd uitgenodigd om samen met 20 m/v en Hennie Kuiper Alpe d’Huez te beklimmen dacht ik, “dan moet ik wel een beetje beter worden”. Alpe d’Huez is een 21 bochten tellende berg van 14 kilometer. Omhoog dus. Ik noem de rit naar boven even “de dienst”. Als ik op dat moment Alpe d’Huez had beklommen met mijn 20 jaar oude , 11 kilo wegende Giant was ik waarschijnlijk onderweg vloekend en/of bloedhoestend afgestapt. Ik ben dan ook maar gaan trainen. Maar eigenlijk ben ik gaan ontwerpen. Designthinken.
En dat begon met, heel simpel gewoon meer fietsen. Ik dacht als ik maar gewoon veel fiets dan komt alles goed. Ik fietste wat af. Meestal in mijn eentje en op zondag met een paar vrienden die hem ook gingen beklimmen. Opvallend was dat de gesprekken vanaf het moment nog maar over een ding gingen:
Alpe d’Huez.
We hadden een gemeenschappelijk doel. En dat verbroedert. Mannen onder elkaar je kent het wel…toch? Er werd heel wat afgeluld op de fiets. Iets wat onze gemiddelde snelheid (wat ik toen nog belangrijk vond) niet ten goede kwam. Het was wel erg leerzaam. Al fietsende leerde ik veel van al die ervaren fietsers. Ik voelde me af en toe net een onderzoeker. Ik was bezig met het verzamelen van kennis. Met als doel de dienst “het beklimmen van Alpe d’Huez” te verbeteren. Wat ook enorm hielp was dat ik een concreet doel had en zelfs een concrete datum. Iets waar ik naar toe kon werken en een planning op kon maken. Ik had een uitdaging. Maar dat was niet genoeg. Ik was geinspireerd door het doel en het verhaal om met Hennie Kuiper Alpe d’Huez te beklimmen. Maar er was meer nodig om de beklimming te verbeteren. Aanleiding voor waarschijnlijk de grootste stap naar een betere beklimming was de opmerking van Hennie Kuiper. Op een van de voorbereidende trainingsritjes kwam Hennie naast me fietsen en keek hoe ik met mijn hand de voorrem weer van mijn velg af duwde. Deze liep namelijk aan als ik had geremd. Hennie keek naar mijn oude Giant en toen naar mij en zei: ” Cor. Misschien is het een idee om een fiets te lenen of een andere te kopen als je straks boven wilt komen”. Ik keek hem aan, beet op mijn lip en dacht “Hoe vertel ik het mijn vrouw.”
2 weken later kocht ik een tweede handsje op advies van mijn goede vriend Frans. Hij vertelde me dat als ik € 1.500 had te besteden ook eens tweedehands moest kijken. Er zijn namelijk zoveel freaks die elk jaar een nieuwe kopen omdat die altijd het nieuwste van het nieuwste willen hebben. Zo gezegd zo gedaan. Het werd een zwarte 7,6 kilo wegende carbon Merida (helemaal Dura Ace afgemonteerd en Mavic Ksyrium wielen) Ik kocht hem van een jonge belofte uit Naaldwijk die hem 14 maanden daarvoor had gekocht voor € 4.500! Ik kon niet geloven dat een fiets zo licht kon zijn. Dat scheelde immers zo’n 5 kilo met mijn oude Giant. Vol trots reed ik naar Frans om hem te laten zien. Aan het materiaal lag het niet meer. Nu ik nog.
Ik was geinspireerd, had een doel en was gaan praten met mensen die er verstand van hadden. Nu moest nu gaan werken aan mijn vaardigheden. En het ontbrak me nog aan de regels. Want ik had er maar twee.
1. Zo vaak mogelijk fietsen.
2. Zo hard mogelijk.
Geef een reactie