Eergisteren schreef ik over mijn ontmoeting met Irene Koel van The Zoooo. Het verhaal ging over verandering en dat mensen dat in eerste instantie misschien wel willen maar als het er op aan komt liever met een natte luier blijven lopen; “nobody likes changes except for a wet baby” las ik laatst. Wat cool is aan Irene dat ze het lef heeft van te voren aan te geven dat er een moment in dat verandertraject komt dat het helemaal niet meer zo leuk is. Mensen zijn dus voorbereid. Wat nog cooler is dat als mensen voelen dat dat moment is aangebroken, het veilig en OK is om dat te delen.
Gisteren mailde Irene me het model dat daar aan ten grondslag ligt;
Het model is dus afgeleid van de Kubler-Ross curve. Kubler-Ross heeft het model ontwikkeld om het rouwproces in kaart te brengen. Ik google haar net en kwam op een Belgische site terecht die het model uitlegt. Ik heb deze tekst een beetje aangepast en rouw vervangen door verandering;
De vijf fasen van verandering.
Wanneer mensen worden geconfronteerd met verandering zijn er een aantal fasen te herkennen die men doorloopt.
We onderscheiden 5 fasen. Verandering is geen lineair proces, dat iedereen stap voor stap doorloopt. Bij iedereen verloopt de verandering anders. Sommige mensen slaan fasen over. Anderen blijven lang in één fase hangen of hernemen een eerdere fase. Ook veranderervaringen uit het verleden bepalen mee hoe iemand vandaag omgaat met verandering.
Mensen die moeten veranderen hebben een veilige plek nodig om hun gevoelens te kunnen uiten. Het is daarbij belangrijk dat ze niet alleen worden gelaten. Ook respect voor het unieke proces van iedere persoon is nodig. Iemand kan niet op bevel een bepaalde fase doorleven of afsluiten. Bewustzijn van het proces helpt wel om te (h)erkennen wat er gebeurt en om geduld te hebben.
Ontkenning: “Dit gebeurt niet bij mij.”
Ontkenning is een bewuste of onbewuste weigering om de realiteit onder ogen te zien. Het is een natuurlijke vorm van zelfbescherming. Het helpt om zelf te bepalen in welk tempo de verandering wordt toegelaten. We laten niet meer binnen dan we aankunnen. Sommige mensen blijven echter opgesloten in deze fase.
Woede: “Waarom met mij?”
Als de waarheid tot iemand is doorgedrongen ontstaat er vaak boosheid. In deze periode is men meestal moeilijk te benaderen. Onder de woede ligt de pijn.
Marchanderen: ”Ik beloof een betere persoon te worden als…”
In deze fase probeert men te onderhandelen. Men belooft het één te doen als er iets anders tegenover staat. Men denkt bijvoorbeeld “Als ik vanaf nu heel aardig ben voor mijn personeel, dan kan ik vast mijn bedrijf nog wel zien groeien”. Veelal is de hoop een grote drijfveer.
Verdriet en depressie: ”Ik geef het op.”
Wanneer men de realiteit begint te accepteren komen gevoelens van verdriet, spijt, angst en onzekerheid naar boven. Vaak dienen ook veranderingen uit het verleden zich weer aan. Men is bijna niet meer te bereiken. Men kan behoefte hebben aan het steeds weer uiten van het verdriet over de oude situatie. Op de bodem van het verdriet ligt vaak woede. Onderdrukte woede is vaak de oorzaak van een depressie.
Aanvaarding: “Ik ga verder met mijn leven.”
Als iemand voldoende tijd en vaak ook enige hulp heeft gehad om door de genoemde fasen te gaan, begint men de realiteit te accepteren. Er komt berusting en men kan onthechten, loslaten. Loslaten is niet hetzelfde als vergeten. Het is de verandering een plaats geven in het leven en verder gaan. Met droge billetjes.
Deze is ook mooi, Cor.
Groet, Johan
>
Pijnlijk he 😉
Theorie U haakt hier ook op in! Kortom, er zijn genoeg modellen, allemaal prima. Modellen zijn net brillen: je moet alleen die gebruiken waardoor je het helderst gaat kijken!