Dag Cor. Wat een geweldig filmpje liet je me gisteren zien. En inderdaad ongelooflijk hoe alles en iedereen met elkaar verbonden is. Wie had kunnen bedenken dat ik me in slechts 4 stappen zou kunnen verbinden met een mij onbekende voetbalfan uit Rome.
Ja mooi he Piet en nu bedacht ik of ik mijzelf in precies 6 stappen met jou zou kunnen verbinden en hoe ik dat zou doen. Ik denk dat ik dat zou proberen via mijn opa. Hij was impressionist geboren in Den Haag maar het grootste deel van zijn leven levend en schilderend in Dordrecht. Ze noemden hem ook wel de Dordtse Breitner.
Nou Cor, ik ben benieuwd. Hoe heette je opa?
Cor Noltee. Ik ben naar hem vernoemd.
Gek. Nu ik je het zo hoor zeggen gaat er ver weg een belletje rinkelen….heel ver weg.
Zal ik een poging wagen? Ik denk dat ik het probeer via het zelfportet van mijn opa.
Het hing op de verkooptentoonstelling die kunsthistoricus Bert Jintes had georganiseerd ter gelegenheid van de expositie in het Papendrechts museum en het tegelijkertijd uitkomen van zijn boek over Cor Noltee. Na de overhandiging van het eerste exemplaar aan mijn oma werd de familie uitgenodigd om naar Berts galerie te komen. Verbaasd over de toentertijd zeer hoge prijzen liep ik tot achterin de galerie waar ik kijkend naar het laatste schilderij als verstijfd bleef stilstaan. Met het kippenvel van mijn nek tot aan mijn enkels. De laatste keer dat ik zo geraakt werd door een artiest was tijdens het concert van Jeff Buckley op Lowlands. Toen ik dit verhaal voor het eerst schreef vond ik dat wel een mooie titel voor deze post; Last Goodbye, het prachtige nummer van Buckley’s enige officiële CD ‘Grace’.
Na het zien van het schilderij, een zelfportret van mijn opa waar hij ongeveer net zo oud was als ik toen, besloot ik het te kopen. Helaas zat er al een stickertje naast het schilderij geplakt wat aangaf dat het al gereserveerd was. Ik liep naar Bert en vertelde mijn verhaal en dat ik het wilde kopen. Hoe ik aan die 5.000 gulden moest komen bedacht ik later wel. Hij glimlachte en zei: ‘Ik bel wel even.’Vijf minuten laten kwam hij terug en zei dat potentiële koper het een prachtig verhaal vond en het mij gunde om er vervolgens aan toe te voegen of het schilderij nog tot eind januari mocht blijven hangen. Dat vond ik geen probleem. Kon ik nog even sparen….lees een list verzinnen om aan die 5.000 gulden te komen. Ik kocht het uiteindelijk ‘op de zaak.’
Eind januari op een donderdag belde Bert dat ik het schilderij zaterdag kon komen ophalen. Als ik eind van de middag kwam, konden we nog een wijntje drinken. Zaterdag om 16.30 stapte ik met mijn 7 jarige dochter De Rode Deur binnen. Op de Voorstraat in Dordrecht. Schuin tegenover het huis waar mijn opa en oma jarenlang hadden gewoond. Na het wijntje vroeg Bert hoe ik ‘Opa’ ging meenemen. ‘Gewoon samen dragen, he Noëlle.’ Mijn dochter knikte bevestigend waarop Bert voorstelde om er dan toch wel een deken overheen te doen. Die zou hij later die week dan wel bij mijn moeder ophalen.
Daar stond ik dan, in de deuropening met opa onder een deken tussen mijn kleine dochter en mij in in de straat waar mijn grootouders hadden gewoond. Ik zei tegen Bert: ‘Het is net of ik Opa weer mee neem.’ Bert lachte. Het was ons Last Goodbye. Ik heb Bert nooit meer gezien.
Maandag werd ik gebeld door zijn vrouw. Bert was zaterdagnacht overleden. Zijn taak zat er op. Cor was bij Cor. Althans zo voelde dat.
En dit is het schilderij:
Wat een prachtig verhaal. Dit was dus stap 1.
Nee eigenlijk al twee.
Stap 1 was het zelfportret.
Stap twee was dat ik het kocht van Bert Jintes.
Voor stap drie zocht ik net het boek dat Bert Jintes schreef over mijn opa. Ik liep naar de boekenkast waar ie niet stond dus pakte ik de eerste van de drie verhuisdozen waar het boek in zou kunnen zitten. Ik pakte hem op en de doos scheurde. De boeken schoven meters over de gladde vloer:
Ik keek verbaasd hoe ver de boeken over de vloer gleden. Het verste boek lag drie meter drie van de rand van de doos vandaan. En drie plus drie is? Juist zes. Geen 6 graden maar drie meter drie.
Enfin. Ik heb het boek van Bert nu voor me liggen en ga op zoek naar een mogelijke connectie met jou.
Komt ie Piet.
Stap vier haal ik uit het boek van Bert. Daarin lees ik is dat mijn opa als jongen contact had met oudere, meer ontwikkelde Haagse schilders. Vooral met Henk van Leeuwen (1890-1972), die enkele portretjes van mijn opa als jong ventje maakte.
Mijn opa zei over van Leeuwen; “Het meest heb ik te danken gehad aan de schilder Henk van Leeuwen.” Mijn opa beschouwde Henk van Leeuwen als zijn belangrijkste leermeester en terecht, want deze zou jarenlang zijn persoonlijke en artistieke mentor blijven, een soort tweede vader. Mijn opa gaf hem ooit een schilderijtje waar van Leeuwen na het bekeken te hebben op de achterkant schreef; ‘Goed bedoeld, maar het is een schilderij van mezelf.’
Stap vijf is dat toen Jan Toorop werk van van Leeuwen zag, hij reageerde met: “Ja, dat is een schilder, zie, zoo moet het zijn”.
Stap zes is dat jij met samen met Jan Toorop in 1910 de Moderne Kunstkring oprichtte zoals je mij eerder vertelde.
Cor. Ik ben onder de indruk.
Tot morgen Piet.
Ls,
wat ontzettend leuk dat ik dit bericht op internet vond.
Ik ben een kleindochter van Henk van Leeuwen v.o En heb vaak de naam Cor Noltee horen vallen bij mijn opa, de schilder, ook bij mijn vader, de zoon van Hvlvo. Dat portret van de jonge Noltee is prachtig.
Als ik het goed heb begrepen is dit artikel geschreven door een kleinkind van Cor Noltee?
Ik ben in het bezit, en de familie ook, van veel schilderijen van Hvlvo uit de collectie van mijn vader.
Graag een reactie.
Mvrg
Ingrid van Leeuwen