Dag Piet.
Dag Cor. In hoeveel stappen was je hier?
Hahaha. In meer dan zes kan ik je zeggen. Om bij jou te komen fiets ik in een kleine tien minuten van huis naar het station Dordrecht. Dan zit ik zo’n vijftien minuten in de trein naar Rotterdam Centraal om vervolgens in nog een kwartiertje naar museum Boymans van Beuningen te lopen. Met op, over afstappen en mijn fiets in de stalling zetten zit er ongeveer vijftig minuten tussen ons.
Vijftig zeg je? Wist je dat er precies vijftig jaar tussen jou en mij zit. Het is 1917 en jij bent uit 1967.
Ha! Inderdaad. En vijftig jaar tussen jou en mijn opa die in 1967 twaalf dagen voor mijn geboorte overleed.
Twaalf? Is dat niet twee keer zes?
Jaja Piet nu sla je door. Zo ken ik er nog wel een. Min een eigenlijk. Het is vandaag 15.3.16 Als ik daar een vanaf trek kan ik er 1563 van maken. Ben ik in een stap bij de eerste kunstacademie ter wereld.
Vertel.
1563 is het jaar dat in Florence Cosimo 1 de’ Medici de Academie e Compagnie delle Arti del Disegno oprichtte. Voor het eerst in de geschiedenis was er een plek waar op een consistente manier kunst werd onderwezen. Cosimo 1 de’ Medici was enthousiast gemaakt door schrijver en architect Giorgio Vasari. Vasari geloofde dat echte kunst een getrouwe nabootsing van de natuur was, versterkt door een ideale vorm van etiquette en sierlijkheid.
Ja en daar kwam in 1839 met de komst van fotografie verandering in. Sommige kunstenaars gingen zich afvragen waarom ze zoveel moeite zouden steken in een getrouwe nabootsing van de werkelijkheid als een fotograaf het beter en sneller kon. Maar het was natuurlijk niet makkelijk om de regels van de academies te trotseren en degene die een poging waagden konden rekenen op een berg weerstand. Maar ze bleven onverschrokken verder klimmen, vallend en opstaand. En zo ongeveer rond mijn geboortejaar (1872) met de opkomst van het kapitalisme ontstonden er radicale en belangrijke veranderingen in de kunstwereld. Het begrip van wat kunst was begon te veranderen. Kon kunst ook niet menselijke gevoelens uitdrukken in plaats van altijd een getrouwe nabootsing van een object of gebeurtenis. Begin twintigste eeuw ontstonden er allerlei kunstbewegingen waarvan De Moderne Kunst Kring die ik samen met schilder criticus Kickert, Sluyters en Jan Toorop als voorzitter in 1910 oprichtte er een van was.
Ja daar vertelde je eerder over.
Er heerste echt een rebelse sfeer. Zeker het Dadaisme. Dat was eigenlijk een anti kunst beweging. Met de wc pot van Duchamp als belangrijk statement en directe reactie op de wreedheden van de eerste wereldoorlog en de hypocrisie van de maatschappijen die hem veroorzaakt had. Kunst als commentaar met als doel te shockeren en omver te werpen. De wereld kon de pot. En de kunstwereld ook.
Welk jaar hebben we het eigenlijk nu.
1917. Het jaar dat ik ook dit werk maakte.
En dat was ook een schok voor velen.
Dat was het zeker. Echter voor mij was het evolutie en geen revolutie.
Viva la Evolution! Tot morgen Piet.
Tot morgen Cor.
ps
In juni 2016 hoop ik af te studeren voor mijn master kunsteducatie en vanaf donderdag 3 maart heb ik dagelijks een gesprek met Piet Mondriaan. Hij is in 1917, het jaar waarin hij Compositie met kleurvlakjes creeërde, 45 jaar oud. Op dat punt in zijn leven spreek ik met hem, via het schilderij Compositie met kleurvlakjes dat in Museum Boymans van Beuningen hangt.
Het gehele interview lees je hier:
Geef een reactie