Samen met een vriendelijke vrachtwagenchauffeur zitten we te genieten van mijn vader’s zelfgemaakte boterkoek. We rijden op een industrieterrein in Worchester en stoppen bij een plaatwerkerij waar we worden begroet door de eigenaar, een stevig gebouwde dertiger die zich zo los gerukt lijkt te hebben van een braai met vrienden. De vriendelijke vrachtwagenchauffeur legt hem uit waar de bus staat en neemt afscheid. Ik loop met hem mee, bedank hem hartelijk en geef hem 100 rand, in 2004 toen zo’n € 10, wat hij weigert door zijn rechterhand met gespreide vingers voor zijn gezicht te houden waarbij hij zijn ogen sluit en zijn hoofd licht buigt. In een reflex geef ik hem een soort high five met mijn rechterhand waarin zich de 100 rand bevindt gevolgd door mijn linkerhand die met mijn rechterhand zijn hand met de 100 rand als een soort kluis omsluit.
In het Engels zou het mooier klinken; safe. Hij geeft zich over en voegt ook zijn tweede hand toe. Onze vier handen omsluiten het honderd rand biljet met een van de Big Five erop; de buffel. Een High Five met een Big Five. Onze vier ogen kijken elkaar in een moment van dankbaarheid aan. Mijn glimlach en knikje doen zijn handen verslappen en op mijn “baie baie dankie” reageert hij met “Good luck and enjoy your trip.”
Achter mij hoor ik met een hoop gepiep en gekraak een autoportier openen. Voor de derde keer vandaag stap ik in een andere auto. Bernardo vliegt nog steeds met zo’n 900 kilometer per uur richting Kaapstad. Wij rijden inmiddels met zo’n 100 kilometer per uur van Kaapstad af. Ondanks dat ik dichterbij een oplossing ben maak ik me zorgen. De bus staat straks bij een plaatwerker met een takelwagen in Worchester en Bernardo met een koffer in Kaapstad. Ik probeer het rustig te krijgen in mijn hoofd en vraag de plaatwerker of hij denkt de bus te kunnen maken. De toon waarop hij “We will make a plan.” met me deelt stelt me tijdelijk gerust. Een gevoel dat ik graag had voorzien van een laagje hoop in de vorm van een stuk boterkoek, maar die was op.
We komen aan bij de bus en de plaatwerker koppelt de bus aan de takelwagen waarbij hij grote spanbanden om de pas gespoten voorbumper spant. Ik slik mijn “Voorzichtig!” in en zie de blijkbaar nog niet uitgeharde verf opkrullen op de plek waar de spanband de bumper stevig omarmt. Het voelt als de eerste kras op je nieuwe auto maar ik hoor Bernardo in gedachte dichterbij komen. Schoonheid van de bus is weer voor latere zorg. Functionaliteit heeft nu prioriteit. De bus moet weer gewoon rijden. Als we bij de werkplaats in Worchester aankomen en de werkplaats binnen rijden valt mijn mond open van verbazing. Het lijkt wel of ik in de werkplaats van een Formule 1 team ben beland. Er bestaat geen groter contrast met de garages waar ik eerder in Zuid Afrika ben geweest. De plaatwerker die ook de eigenaar blijkt te zijn ziet mijn half openstaande mond van verbazing en nodigt me uit wat rond te kijken, hij moet even wat telefoontjes plegen. Het is inmiddels bijna 18.00 uur en iedereen was al naar huis. Even later komt er een voor een aantal mensen binnen die aan de bus beginnen te werken. Ik sta erbij en kijk erna. De bus en ik hebben een pitstop gemaakt in Worchester en de diagnose is inmiddels ook gesteld; een kapotte brandstofpomp. Na drie telefonische “nee’s” volgt een “Ja!” en een van de monteurs vertrekt en komt een uur later terug met een nieuwe brandstofpomp.
‘It’s not what you know but who you know’ Maar deze mannen wisten niet alleen wat ze deden, voor wat ze niet hadden kenden ze wel iemand.
Om 20.30 zit ik weer in de bus. Bij een groot Shell station net buiten Worchester bestel ik de grootste Steers burger die er is. Bernardo is de daling aan het inzetten in de lucht. Ik plof neer met een diepe zucht.
Met een volle maag en tank vertrekken de bus en ik richting het vliegveld. Ik parkeer de bus en loop richting International Arrivals en zie boven de ontvangsthal de eerste passagiers uit Amsterdam lopen. Nog geen 5 minuten later zie ik Bernardo met zijn trolley in de ene hand en de andere hand een grote zwaai richting mij maken. Ik zwaai terug met mijn rechterhand automatisch gevolgd door mijn linker alsof ik net de Formule 1 gewonnen heb.
I love it when a plan comes together.
ps
Wil je het hele verhaal van de bus en mij lezen? Download het hier: NOLTEEVWT2
