Het plan was om met de bus en de huurauto, waar NoaH en zijn vriend Brent de komende week de Westkaap mee zouden verkennen, terug naar Montagu te rijden. Maar we besluiten om in Kaapstad te blijven en met de zijn drieën in de huurauto naar onze vrienden in Campsbay te gaan. Daarmee mijn vader in Montagu met een drie gangen diner voor vijf personen inclusief boterkoek verbijsterend en geschrokken maar blij dat we ‘ongedeerd’ zijn achterlatend.
Bij het verhuurbedrijf maakt ons overval verhaal een gelaten indruk en probeert de trainnee onbekwaam en hopelijk onbewust ons een oor aan te naaien. Als mijn been gehecht had moeten worden had ik hem gevraagd het oor aan de linkerkant van mijn linkerbeen vast te zetten maar nu laat ik hem screendumps zien van de prijsberekening van de gekozen huurauto die ik de dag ervoor online had gemaakt. Zijn manager neemt hem apart en een half uur later lopen we voor de helft van zijn prijs richting het politiebureau op het vliegveld van Kaapstad. Mijn gestrompel heeft de aandacht getrokken van een allervriendelijkste oudere bestuurder van zo’n elektrische bagagewagen waar bejaarden en invaliden mee vervoerd worden. Zwijgzaam en dankbaar zoeven we richting Police. Ik heb het gevoel dat de bestuurder weet wat er gebeurd is en deel een pijnlijke glimlach met hem. Zijn gezicht vertaal ik als een combinatie van steun en schaamte. De twintig rand die ik hem geef is mijn gebaar van dankbaarheid en begrip dat hij er ook niets aan kan doen.
In het politiekantoor open ik op de balie mijn laptop en log in op mijn Apple account om mijn gestolen iPhone 7 Plus te traceren. Op het scherm zie ik dat mijn iPhone zich op nog geen 100 meter van ons bevindt. NoaH en een agent spoeden zich naar de plek op de kaart. Gedachtes van internationale bendes die gestolen waar het land uitsmokkelen worden ontkracht door mijn ontdekking dat het niet mijn gestolen iPhone 7 Plus is die op de kaart zichtbaar is geworden maar mijn eigen laptop. De zenuwen doen ons harder lachen dan gepast is voor de situatie en de drie agenten achter de balie kijken me aan alsof er net een misplaatste grap met ze uitgehaald is. Als NoaH en de agent weer teruggekeerd zijn, vertel ik mijn verhaal en geef ze de locatie van de overval; 60 meter na afslag 16 op de N2 richting Kaapstad waarop de agent vraagt welke straat dat is. Weet ik veel, denk ik, jij woont hier, pak een kaart en zoek het op. Hij haalt er een collega bij die het ook niet weet. Zo kunnen ze niet verder en ik word verzocht met ze mee terug te gaan naar de plek des onheils. Ik sta letterlijk met mijn bek vol tanden. Ze willen dat ik ze ga aanwijzen waar het gebeurd is omdat zij niet kunnen uitvinden hoe de straat heet. Ik verwacht nu toch echt dat elk moment Ralph Inbar van Bananasplit achter de balie verschijnt. Maar nee en bananen grappen lijken me op dit moment ook niet bevorderlijk voor het verloop van de procedure. Gedwee strompel ik achter twee agenten aan en neem tussen ze in plaats op de voorbank van de politiewagen. Op de plek van de overval stappen we uit en geef ik aan waar de bus gestaan heeft. De ene agent steekt de snelweg over en werpt een blik op het township zoals Chevy Chase in National Lampoon’s Vacation naar de Grand Canyon kijkt.
Ik leg ter plekke de situatie nog een keer uit en 10 minuten later zijn we weer op het politiebureau waar ik nu word doorverwezen naar een hokje waar een vriendelijke donkere dame tegenover me plaatsneemt met een pen in de hand en op een formulier begint te schrijven . Ik benadruk hier het feit dat ze donker is. Niet om racistische redenen maar omdat dat later in het verhaal nog belangrijk wordt. De uiterst vriendelijke agente gaat er goed voor zitten en neemt er uitgebreid de tijd voor alsof ze meedoet aan een wedstrijd schoonschrijven voor gevorderden. Zelden heb ik zo’n mooi handschrift gezien. Ik ben zo onder de indruk dat ik me op dat moment niet eens afvraag waarom ze geen computer gebruikt. Mijn kloppende wond en haar ronde bewegingen op het papier hebben een verdovende werking en ik voel de spanning in mijn lijf minder worden.
Het is dat ik er zelf bij was maar als dit politietafereel een scene uit een film was geweest, had ik het niet geloofd. Voor het eerst sinds de overval kan ik weer echt lachen. Lachen dat ik leef.
Op de vraag of ik gewond ben geraakt maak ik mijn riem en broek los, laat mijn broek zakken en toon haar de wond aan de zijkant van mijn linker been. Als in shock deinst ze terug van haar bureau zich met beide handen vasthoudend om te voorkomen dat ze niet achterover slaat. Nu wordt het feit dat ze donker is relevant. Het wit van haar ogen wordt snel groter. Veel groter. Haar volle lippen daarentegen worden heel snel dunner in een poging haar lachen binnen te houden wat hopeloos mislukt en ze proestend van het lachen voorover op haar bureau valt en met haar rechter hand slaande bewegingen op het bureau maakt. Dit is het moment om nog even te blijven staan en ik wacht tot ze nog een keer opkijkt, wat niet lang duurt, om mij, nu ook breed lachend nog eenmaal op de wond op mijn linkerbeen te wijzen.
“Jij hebt vanavond wat te vertellen thuis” waarop ze nog een keer achterover slaat en snikkend van het lachen terug op haar bureau valt en langzaam tot bedaren komt in een poging het formulier verder in te vullen waarbij ze af en toe wordt onderbroken door een onverwachts opkomende grinnik.
Het is dat ik er zelf bij was maar als dit politietafereel een scene uit een film was geweest, had ik het niet geloofd. Voor de tweede keer sinds de overval moet ik weer lachen. Echt lachen. Hard lachen. Lachen dat ik leef.
ps
Wil je het hele avontuur van de bus en mij lezen? Download het dan hier als pdf: NOLTEEVWT2
Ik was alweer ruim 20 jaar geleden in zuid Afrika waar het een uitzondering was als kudde bidet betuigd werd als toerist… Ik lees dat het er niet beter op geworden is… zuid Afrika uurs een kans waadt je boekt dart je leeft vanwege het in alles doordrenkte politieke klimaat en waar life is also cheap en og zo kostbaar als je daar mee geconfronteerd wordt
Hoi Cor,
Ik ben erg druk, dus loop achter met het lezen van mijn mail. Maar zie nu jouw blogs… en jeetje… wat een vreselijke situatie moet dat geweest zijn zeg…!! Jemig… maar fijn dat je zoon erbij was en hij zo’n vechtersinstinct heeft!! Ik ben blij dat jullie het beiden kunnen navertellen. Nu dan inderdaad maar lekker van je afschrijven! (Alhoewel het eigenlijk ook wel heel raar is om zo’n soort gebeurtenis via de mail te ontvangen.)
Ben erg benieuwd of er na deze situatie dingen voor je veranderd zijn? Of je andere keuzes maakt? Nog meer van je zoon houdt? Dat soort dingen…
Take care in ieder geval!
Laura
Hartelijke groet,
Laura de Faber LMTLSS | verbeteren veranderen vernieuwen 06 – 233 67 021
>