Na drie kwartier nog steeds geen takelwagen. Tamara is inmiddels geland en ik heb haar doorgegeven dat we later zijn omdat we pech hebben en op de takelwagen staan te wachten. Voor de tweede keer bel ik met Outsurance de verzekeringsmaatschappij en vraag ze waar de takelwagen blijft. Ze vertellen me dat ze me niet konden bereiken. Het smsje heb ik ook nooit ontvangen. De takelwagen is onderweg en zal er binnen zo’n twintig minuten zijn. Na tweeëntwintig minuten, in totaal ruim een uur, wachten, bel ik voor de derde keer en meldt dat er nog steeds geen takelwagen is. Nogmaals wordt gemeld dat ze me niet konden bereiken. Ik krijg het nummer van de takelwagen en bel hem. Het lijkt alsof hij afslag 16 zoekt aan de N1 we staan echter bij afslag 16 aan de N2 richting Kaapstad. De afslag naar het vliegveld. De takelwagen is er over 10 minuten. Met mijn telefoon in mijn linkerhand zwaai ik met mijn rechterhand naar NoaH die zestig meter verderop als een ervaren verkeersregelaar in zijn Adidas trainingspak het verkeer in de afslag vertraagt en wijst op de bus met pech. We staan inmiddels bijna anderhalf uur te wachten. De politie, die gebeld zou zijn door de vriendelijke Mercedes man, is er ook nog niet…..of is nooit gebeld. Mijn euforische gevoel van dat we de touwtjes in handen hebben en alles onder controle ebt langzaam weg. Alles sal reg kom, herhaal ik in gedachte en met deze gedachte steken er drie jonge mannen de snelweg over waarvan de linker vraagt of ik hulp nodig heb. Ik zwaai met mijn rechterhand en hoofd vriendelijk nee en voeg er aan toe dat de takelwagen er elk moment kan zijn waarop de linker van de drie mijn iPhone probeert te pakken. What the fuck! Ik trek mijn linkerarm weg en zie al mijn pasjes (bank, creditcard, rijbewijs, zorgverzekering) op het asfalt vallen en zie in mijn ooghoek een groot kapmes van boven op me af komen. In een reflex doe ik een stap opzij en het mes scheert rakelings langs mijn hoofd, schouder, heup en plant zich in de zijkant van mijn linkerbeen. Ik val op de grond en hoor in de verte, alsof in een tunnel, een luide oergrom. NoaH komt schreeuwend als een leeuw op ons af sprinten en slaat zijn iPhone stuk op het hoofd van mijn belager en mept de andere twee de snelweg over om er vervolgens achteraan te gaan. De drie rennen voor hun leven.
NoaH had het mijne gered. Wat een held. Ik schreeuw dat ie terug moet komen en loop naar hem toe. Dan zie ik beneden het enorme Township dat vanaf de andere kant van de snelweg niet te zien was. We hadden ruim anderhalf als bokkies op een presenteerblaadje gelegen. Waarschijnlijk hadden ze nummertjes getrokken om wie ons mochten overvallen.
Twee minuten later komt de takelwagen. De bus wordt opgeladen en we stappen in.
“Die ene had kettingen en die ander touwen. En Pap zag je dat mes?!” zegt NoaH.
Maar ik had NoaH.
Mijn held.
Tien minuten later vallen we huilend in de armen van Tamara.
“NoaH heeft mijn leven gered.”
De tranen schieten weer in mijn ogen nu ik dit typ.
Sjees 😳……je maakt het wel spannend…op z’n Cordiaans zullen we maar zeggen ….
Sjeeesss COR!!!!!! Wat heftig!!! Die Noah!! Alles kwam samen op dat moment. Fijn dat jullie nu samen zijn. Kus voor alle3❤️