Moge Piet.
Moge Cor. Zeg eens, wat ga je nu doen nu je je master hebt gehaald?
Ga eerst mijn stuk nog eens een keer lezen en al onze gesprekken nog eens nalezen. En dinsdagochtend ga ik trakteren bij ‘mijn’ groepen 6. Ze bedanken voor hun bijdrage. Ik heb mijn onderzoeksposter ook op ansichtkaarten laten drukken en die krijgen ze samen met iets lekkers.
En wat voor lekkers dan?
Ik bedenk me net dat het me leuk lijkt ze een marshmallow te geven?
Een wat?
Een marshmallow. Ik heb er een voor je meegnomen.
Kun je dat eten?
Jazeker en je kunt hem ook met een stokje roosteren in het vuur en er een lekker hard laagje op laten komen. Door de hitte smelt de binnenkant en dat vormt een heerlijk zoet contrast met de harde buitenkant.
Maar je gaat toch geen fikkie steken in de klas?
Nee dat lijkt me geen goed idee. De laatste keer dat ik binnen iets brandde binnen stond 15 minuten later de brandweer binnen.
Hoezo?
Ja Piet, je doet soms gekke dingen als je jong bent. Zeker als je enthousiast bent over een idee waarvan je denkt dat het wel eens heel goed zou kunnen verkopen. Zo kwam ik elke twee jaar op IAAPA, de internationale beurs voor attractieparken. Je vond hier hallen vol met het nieuwste van het nieuwste op het gebied van rollercoasters, draaimolens, spelkasten, kermisattracties en ga zo nog maar een paar hallen door. Elk jaar kwam ik met een koffer aan folders terug en dat ene jaar zaten daar ook vuurwerkbrilletjes bij.
Vuurwerkbrilletjes? Om je ogen te beschermen?
Nee. Het waren zogenaamde spectrumbrilletjes. Als je die opzette en naar de buitenverlichting keek, zag je prachtige kleuren rondom de lichtpunten. Echt geweldig. Ja je moet zelf zien om enthousiast te worden. Ik snap het.
Nu heb ik persoonlijk helemaal niks met vuurwerk, dus ik bedacht het volgende, super veilige en goedkope vuurwerkpakket:
– 1 vuurwerkbrilletje
– 1 sterretje
– verpakt in een bubbeltjes envelop
Het werkte als volgt. Met oud en nieuw ging je voor de deur staan. Stak je sterretje aan. Zette je vuurwerkbril op, legde de bubbeltjes envelop voor je en je begon dan te dansen op je bubbeltjes envelop. De bubbeltjes maakten misschien niet zoveel lawaai als de strikers van je buurman maar met je vuurwerkbril kijkend naar je brandende sterretje was ronduit spectaculair. En ze waren veilig en veel minder pijnlijk in de portemonnee.
Dat werd een klapper.
Ja dat wisten we zeker. We moesten het alleen nog even verkopen. We moesten afspraken maken. Ervoor zorgen dat we het konden laten ervaren. Mijn partner in crime Ron Vergeer schreef een ge-wel-di-ge brief aan 14 verzekeraars en telecom bedrijven. Ron had ze zo nieuwsgierig gemaakt dat we 10 afspraken scoorden.
Dat werd een klapper. Dat weet ik zeker. Jullie moesten het alleen nog even verkopen.
We waren al jaren bezig met de allernieuwste technologie. Radiografische bestuurbare autootjes, chroma key virtual reality systemen, japanse sticker automaten enz. Zou een papieren brilletje dan onze doorbraak worden?
Dat werd een klapper. Dat weet ik zeker. Jullie moesten het alleen nog even verkopen.
Piet jij snapt het. Hoe moesten we dit gaan verkopen? Simpel. Het is een idee voor oud en nieuw dus met oud en nieuw. Met vuurwerk, champagne en oliebollen. Zo gezegd zo gedaan. In april zijn we twee weken lang we door Nederland gereden met op de achterbank een schaal met, door Ron’s moeder gebakken oliebollen, flessen Jip en Janneke kinder champagne van de Hema, champagneglazen, sterretjes en natuurlijk de vuurwerkbrilletjes. We zaten aan tafel met de communicatie bazen van een aantal van de grootste adverteerders van Nederland. (ja ook bij Nationale Nederlanden Daniel)
Na een korte intro deed ik het licht uit. Ron trok de schaal oliebollen uit de plastic zak, zette ze op tafel en strooide met de poedersuiker. Ik zette ze de vuurwerkbrilletjes op. Ron wikkelde de folie van de fles. Ik stak de sterretjes aan en begon te tellen.
10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1……
Met elke tel gingen de monden steeds verder openstaan.
Mooi daar paste precies een oliebol in.
Hahaha.
Knal. De champagne vloeide rijkelijk. De sterretjes brandde. De oliebollen smaakten fantastisch….in april.
Dat werd een klapper. Ik weet het zeker.
Een klapper werd het. In mei. In Enschede.
Hoezo?
In 2000 ontplofte er een dodelijke vuurwerkbom in een vuurwerkopslagplaats in een woonwijk in Enschede. Halve wijk weg. Met een klap was het gedaan met onze klapper. Er was geen merk meer in Nederland die nog iets met vuurwerk wilde. Ook niet met het “veiligste 3d vuurwerkpakket ter wereld” zoals ik ik nog eens probeerde uit te leggen.
We hielden er wel een paar leuke klussen aan over. Maar de klapper werd het niet. Die moet nog steeds komen.
Die komt nu met je marshmallow. Wat ga je daarmee doen?
– een marshmallow
– 20 spaghettistokjes
– 1 meter tape
– 1 meter touw
– en 10 minuten de tijd
en je bouwt een zo hoog mogelijke toren met een marshmallow bovenop. Simpel. De gemiddelde lengte wereldwijd is 50 cm en kleuters zijn betere bouwers dan CEO’s, advocaten en business studenten.
En wat doen kleuters dan beter?
Dat verklap ik niet. Kijk maar hier. En Piet, waar is die marshmallow?
Ahhhhh die van de open dag :-))
die was leuk…