Dag Piet.
Moge Cor. Hoe was je paaszondag?
Heerlijk Piet. Lekker met zijn viertjes. Veel gesnoept en een leuke film gezien. Inside Out. Hij gaat over een meisje die samen met haar ouders verhuist naar San Francisco. Op zich geen bijzonder verhaal maar wat grappig en heel mooi gemaakt. De stemmen in haar kregen een eigen verhaal. Eigenlijk was het ook een heel leerzame film over hoe onze gedachten, gevoelens en gedrag door elkaar beïnvloed worden. Wacht ik zal je de trailer laten zien:
Het zit inderdaad allemaal in je hoofd en dat moet eruit. Heb nog flink nagedacht over wat je me gisteren vertelde over design. Design als in maken; het kunstmatige, actie, het visuele, communicatie, een reflectief proces, een gedachte, transformatie: elke defininitie biedt steekhoudende en bruikbare manieren om de design praktijk te begrijpen door op specifieke kwaliteiten of eigenschappen te focussen. Misschien heb je wel gelijk dat ik een designer ben. Ben met name getriggerd door het transformatieve aspect, van het nu naar het gewenste, van het nu naar het mogelijke. In mijn geval van het materiële naar het geestelijke.
Interessant Piet. Waar ik ook aan moest denken hoe jij “in gesprek” bent met je werk. Ik zou eigenlijk wel eens in jouw hoofd willen kijken als je aan het werk bent. Welke emoties er bij jou aan de knoppen zitten. En weet je Piet, hoe beter ik je leer kennen hoe meer ik er van overtuigd raak dat een museum niet de beste plek voor je werk is. Zeker dit werk roept bij veel mensen denk ik de verkeerde vragen of oordelen op. Ik denk dat veel mensen eerder in verwarring zijn na het zien van dit werk dan dat het ze meeneemt op een reis van het materiële naar het geestelijke. In deze context is misschien de semiotiek interessant, de studie hoe betekenis wordt gegeven. Ik vraag me af of mensen wel begrijpen wat je bedoelt met je werk omdat het iets anders representeert dan wat het is; 30 driekleurige vierkantjes. Veel mensen in een museum stellen zichzelf de vraag wat iets is. Als ze dat bij jouw werk doen komen ze in inderdaad niet verder dan ’30 driekleurige vierkantjes’. Maar stel je eens voor als je de mensen vraagt “Wat gebeurt hier?”, dan krijg je heel veel verschillende verhalen. Dit werk begrijpen betekent dat het ‘iets’ voor iemand betekent. Of zoals David Chandler stelt:
‘We leven niet tussen en verhouden ons tot fysieke objecten en gebeurtenissen. We leven tussen en verhouden ons tot systemen van tekens met betekenis. We zitten niet op een complexe structuur van hout, we zitten op een stoel. Het feit dat we eraan refereren als een stoel betekent dat ie is om op te zitten, het is geen koffietafel. Als we met anderen interacteren gebruiken we geen random gebaren, we gebaren onze hoffelijkheid, ons plezier, ons begrip, onze afkeer. De objecten in onze omgeving, de gebaren en woorden die we gebruiken, ontlenen hun betekenis aan de systemen van tekens waar ze toe behoren.’
En om betekenis te geven aan jouw werk kan het misschien beter niet in een museum hangen.’
Cor! Neem me mee.
Morgen weer Piet. Morgen weer.
Geef een reactie