Soms denk ik achteraf ‘Cor waarom houd je niet gewoon je mond, let go.’ Maar zoals ik zei dat is achteraf.
Laatst was ik ik een koffietentje in Amsterdam en rechts achter de counter stond een Handpresso. Ik had al eerder over de Handpresso gelezen en dit was de eerste keer dat ik er een in het echt zag.
Nieuwsgierig deed ik een stap opzij en naar voren om te kijken wat de prijs was. Iets wat ik voor de counter niet kon zien. Wettelijk stond ik nu achter de counter. Feitelijk zelfs met een been. De desbetreffende koffieman verzocht mij na 34 seconden onvriendelijk om mij niet achter de counter te bewegen. Zijn geïrriteerde hoofd maakte mij nieuwsgierig naar hoe het toch zo ver gekomen was. Maar ik dacht laat maar. Maar later ook weer niet. Ik zei hem dat dat heel klantvriendelijk overkwam waarop hij zei dat het verboden was om achter de counter te komen. Als hij een echte gastvrije koffieman was geweest had ie me verteld dat je zelfs op het topje van de Himalaya van je espresso kunt genieten. Ik weet zeker dat ik de Handpresso dan gekocht had. Toen ik hem vroeg of de zaak van hem was, wist ik het antwoord al.
Misschien is het tijd voor hem om met een Handpresso in zijn eentje op een berg te gaan zitten nadenken wat ie met zijn leven moet. Maar waar bemoei ik me eigenlijk me. Ik moet denken aan wat Eric Hoffner ooit schreef:
“A man is likely to mind his own business when it is worth minding. When it is not, he takes his mind off his own meaningless affairs by minding other people’s business.”
Ik twijfel of ik dit wel moet posten. Maar dat zijn mijn zaken……worth minding.
Geef een reactie