Gisteren schreef ik een post over de vloek van de Mona Lisa. Ik schreef hem in de trein omdat ik om 6.00 een Skype gesprek had met een van mijn stage lopende studenten in Australië. Ik schreef over de waarde van kunst geïnspireerd door de geweldige documentaire van Robert Hughes, de kunstcriticus. Ik vroeg me af wat het duurste kunstwerk was dat ik zelf ooit kocht. Het is het zelfportret van mijn opa. Ik kocht het voor 5 duizend gulden en zou het nu voor geen miljoen verkopen. Waarom niet lees je hier.
Enfin. Toen ik gisteren in de trein mijn titelplaatje van de post wilde uploaden was de verbinding zo traag in de trein dat ik eerder in Utrecht was dan het plaatje op de server van WordPress. Het zit de NS niet mee deze week. Schrijven over de vloek van de Mona Lisa is natuurlijk ook vragen om problemen want niet alleen het plaatje was niet geupload, de tekst ook niet. De rest van de dag liep ik vervloekt te twijfelen of ik nu wel of niet opnieuw die post zou schrijven. Mijn regel is dat ik elke dag schrijf. Daar had ik aan voldaan. Ik had alleen niet gepubliceerd. Toch bleef het knagen. Tot het moment van slapen gaan heb ik getwijfeld of ik niet alsnog het verhaal moest schrijven en publiceren. Twijfelen. Dat deed ik niet toen ik gisteren de prijs hoorde van de speciale editie van het boek over het werk van Ron van der Ende: € 1.325,00. Geen moment. Het enige wat ik me afvroeg of ik wel zoveel kon pinnen. Vervloekt door de Mona Lisa en geïnspireerd door Robert Hughes voel ik mij sinds gisteren kunstverzamelaar. Ik droom er van om ooit een werk van Ron van der Ende aan de muur te hebben. als ik nu zou mogen kiezen twijfel ik niet. Het zou de Ferrari 500 TRC uit 1957 zijn:
Gisteren in de Kunsthal zag ik voor het eerst in mijn leven het werk van Ron van der Ende. En ik zal proberen te omschrijven wat er met me gebeurde. Ik had net de tentoonstelling van 007 achter mijn kiezen. Best leuk en interessant maar ik was toch blij dat ik er weer uit was. Zijn auto’s en gadgets zijn aardig maar ik ben toch meer fan van Batman. De Christopher Nolan versie dan. Misschien komt het omdat de Batmobiel mijn eerste Auto was. Mijn Auto afwijking begon toen ik als 7 jarig ventje voor de etalage van de speelgoedwinkel op de Voorstraat in Dordrecht stond. Na school liep ik daar naar toe om uren naar de auto’s te kijken om vervolgens naar huis te gaan en deze met Lego proberen na te bouwen. Ik vond dat dat eigenlijk altijd best aardig lukte. De Lego Landrover leek best op de Etalage Landrover.
Tot die ene dag dat er opeens een nieuwe auto in de etalage stond. Een zwarte tweezitter. Ik denk dat het toen gebeurd is. Zo’n auto had ik nog nooit gezien. Hem met Lego nabouwen was uitgesloten. Er zat maar een ding op. Deze wagen moest ik gewoon hebben. 6 weken later en vele uren starend voor de etalage kreeg ik hem van mijn moeder als vakantie kado. Hij staat nu al 40 jaar binnen……..op mijn buro.
De Batmobile van CORgi toys. Ja dat is natuurlijk vragen om problemen.
Enfin terug naar de Kunsthal waar ik niets vermoedend de zaal binnen liep met het werk van Ron van der Ende. Het eerste werk wat ik zag was dit:
Het werk is nog geen 20 centimeter ‘diep’ maar lijkt volledig 3d en is opgebouwd uit allemaal verschillende stukjes hout en fineer. Ik geloofde echt niet wat ik zag, Mijn mond viel open van verbazing en ontzag. Niets digitaal. Met de hand gemaakt. Wat een werk. Mijn lijf vulde zich met positieve emoties, een wow verliet mijn mond hem achterlatend met een glimlach die bij menig ander werk meerdere wows ontlokte. Naar dit werk kan ik uren kijken. Van afstand en van dichtbij. De honderden of misschien wel duizenden stukjes hout en fineer die minutieus precies tegen elkaar zijn gezet met zilverkleurige spijkertjes.
Helaas had ik maar weinig tijd om van zijn werk te genieten. Maar voor de tweede keer in mijn leven was ik echt geraakt door een werk aan de muur. Ik weet zeker dat als de Ferrari te koop had gestaan en ik het geld had gehad dat ik het zonder nadenken had gekocht. Tegen elke prijs. Waarom? Gewoon omdat ik het prachtig vind en mijn lijf zich vult met een combinatie van Barbara Fredrickson’s positieve emoties.
Is het
1. Vreugde
2. Dankbaarheid
3. Sereniteit
4. Belangstelling
5. Hoop
6. Trots
7. Plezier
8. Inspiratie
9. Ontzag
10. Liefde
Of ben ik vervloekt door Mona?
Neeeee. Ik ben gezegend met een van der Ende. Nummer 37. Voor € 1.325,00.
Koopje.
Geef een reactie