Pizza? Pizza! Dit is Design Thinking by Doing verhaal 598/1001

Gisteren schreef ik over de presentatietip van Guy Kawasaki. Hier komt een andere variant van zijn  advies om iets persoonlijks in je presentatie te stoppen. Het idee ontstond vlak voor de presentatie van eergisteren. Het tijdstip waarop ik mijn dansje mocht doen was rond 20.00 maar Paul van Mirabeau en ik hadden afgesproken dat ik rond 18.00 mee zou eten. Pizza. Paul had werkelijk alles tot in de puntjes geregeld. De 10 pizza’s kwamen dan ook netjes om 18.14 binnen. Een zwarte toren werd op de grote tafel geplaatst en de 10 pizza’s werden in twee rijen van 5 met de deksels tegen elkaar gezet om gegeten te kunnen worden.

De beste ideeën ontstaan vanuit een bestaande behoefte. Iets dat je nodig hebt of graag wilt hebben. En die behoeftes uiten zich vaak doordat mensen zeggen wat ze willen of juist niet willen.

Toen we eergisteren hongerig, naar de opengeklapte pizzadozen keken, klaar om aan te vallen, vroeg een mensen ‘wat wat’ was. Hij wilde weten welke pizza’s er voor hem stonden. Paul had namelijk 10 verschillende smaken besteld. Nu ben ik een alles eter dus mij maakt het echt niets uit maar ik kan me voorstellen dat als je een dodelijke ansjovis allergie hebt je die liever overslaat.

De dame die naast me stond had echter een geweldig idee. Wat als er aan de binnenkant van de pizzadoos nu gedrukt stond welke pizza het was of van wie de pizza was. Ze had een idee bedacht op de vraag “Bedenk ideeën zodat mensen zien welke pizza van wie is?” Deze vraag was ontstaan uit een bestaande behoefte die geuit was in de vorm van een vraag: “Welke pizza is wat?” Ik prototype het idee vervolgens om in mijn presentatie te zetten die ik anderhalf uur later zou geven aan de groep pizza-eters.

Daarmee kon ik op een heel persoonlijke manier uitleggen uit welke fases Design Thinking bestaat.

Je begint met een behoefte.

Deze vertaal je in een vraag.

Daar bedenk je ideeën op.

Waar je een prototype van maakt.

En die zag er zo uit. Ik bedacht er nog bij dat het wel heel cool zijn als je naam langzaam zou verschijnen als je de pizzadoos open zou doen.

Jeroen de Bakker legde mij ooit de 1.111 regel uit. Een idee is 1 punt waard. Een prototype 1.000. En hoeveel punten is een prototype waard dat gemaakt is vanuit een idee dat voorgekomen is uit een vraag die een behoefte bevatte. Iets wat mensen willen, of juist niet willen.

Ik wil pizza.

In een doos.

Met mijn naam erop.

Tags: cor noltee, creativiteit, design thinking, empathie, prototyping